|
Op mijn 27ste moeder worden, dat was een vaststaand feit sinds ik 16 was. Uiteraard getrouwd met de man van mijn leven en in het bezit van mijn droomhuis. Denk daarbij nog een hoop huisdieren en het plaatje zou compleet zijn.
Nu, een aantal zaken zijn reeds gerealiseerd. Correctie, waren reeds gerealiseerd. Tot de vorige man van mijn dromen toch niet écht de man van mijn dromen bleek te zijn. Op mijn 26ste moest ik alweer afscheid nemen van mijn droomhuis en kwam ik tot het besef dat het moederschap verder dan ooit van me afstond.
Tot ik verliefd werd...
Op wie dan nog? Mijn -toen nog getrouwde- baas die, daar bovenop, net vader was geworden van een tweede kind.
De details van het wat, waar, waarom en hoe? Kort samengevat; na ellenlange gesprekken kwam aan het licht dat de vrouw van zijn dromen toch ook niet écht de vrouw van zijn dromen was. Zonde van het geld voor de bruidsjurk denk ik dan. Maar alle gekheid op een stokje, daar stond ik dan. Ik had zoëven de beslissing genomen om me (al was het maar halftijds) te gaan ontfermen over twee dochters. Even slikken, want dé man van mijn dromen spreekt op een gegeven moment de gevleugelde woorden uit: "Als ik met jou nog een kind maak, dan heb ik er al drie, dat wordt toch wel een beetje van het goede teveel...". Daar sta je dan als vrouw, met je steeds luider tikkende biologische klok. Gelukkig heeft dé man van mijn dromen al snel door dat hij mijn kinderwens niet in de weg mag staan en hij houdt het op één kind van ons tweetjes. In mijn hoofd zag ik echter al een tweede rondspoken, maar laat ik hem dat maar niet wijsmaken. 
Daar stond ik dan op mijn 27ste, kinderloos, maar toch weer niet. Ineens waren er twee stuks om voor te zorgen.
Met de goeie raad die ik van iedereen kreeg, maar ook met de roddels, opmerkingen en tegenstand, kon ik al meteen een boek volschrijven. Maar alle theorie volstaat niet om te doen wat verwacht wordt als je een kind in huis hebt. Namelijk opvoeden.
Al lapte ik aan dat laatste wel lichtjes mijn laars. Al die regeltjes die de mama en de papa opstellen voor 'mijn' meisjes, zijn nu eenmaal niet aan mij besteedt. Zorgmama zijn, betekent niet noodzakelijkerwijs dat je het vijfde wiel aan de wagen bent. Knuffelbeergooiwedstrijden, vingerverven dat uitmondt in snoetverven, pannenkoeken bakken, een extra boekje voorlezen, ...
Als je wil zijn er een pak meer voordelen dan nadelen aan het zorgmamaschap verbonden.
Zolang je maar weet hoe je die kleine hartjes moet veroveren.
|
