Er is een tijd geweest waar L., de toen nog tweejarige dochter, nog zwaar moest wennen aan de nieuwe situatie. Niet alleen werd er een zus geboren, opeens besloten papa en mama om niet langer bij elkaar te wonen. L. werd meegetroond naar een nieuwe woonplaats, kreeg ineens een pak minder aandacht en begon ook nog eens aan een schoolcarrière. De bezoekjes naar papa waren in het begin zeldzaam, want moeders wil was wet; C. mocht (en kon) in het begin nog niet mee omwille van haar jonge leeftijd en L. moest ten alle tijde bij C. zijn.
Wat een gedoe. Op papier vrouw en man, maar in de realiteit aartsvijanden. Wolven in schapenvacht, zo zag ik het, de schijn hoog ophoudende voor de kinderen.
Gelukkig werd C. groter en ging het borstvoedingsseizoen ook voorbij. Heel langzaam werden L. en C. terug toegelaten in het leven van de papa en dus ook in dat van mij.
Woorden wikken en wegen werd een voltijdse bezigheid, voortdurend bang dat L. alweer in tranen uit zou barsten. "Ik wil papa.", was een uitspraak die tientallen keren werd herhaald. Naarmate de weken vorderde, kwam ook de lente in het land, wat betekende dat de zon alsmaar vaker lachende gezichtjes te voorschijn toverde. L., die zich met veel enthousiasme in de armen van haar papa worp als ze van school werd afgehaald en C., die zich, na een vermoeiende dag in de crèche, met veel geborgenheid in mijn armen nestelde. De dagen werden langer en de nachtrust van de kinderen steeds beter.
Tot op de dag dat L. begon te klagen. Haar eigen kamertje, dat in het begin vol enthousiasme werd onthaalt vanwege de leuke inrichting, de tientallen knuffels en de ontelbare boekjes, was een nare plaats geworden. Een eenzame plaats voor haar. Het concept 'zij alleen, wij met drie' kon ze niet langer bevatten en was iets waar ze niet langer genoegen mee nam. Dus moest C. naar boven verhuizen. Twee zussen samen, waarvan ik vond dat ze beiden toch nog een licht afwijkend slaappatroon vertoonden. C. slaapt 's morgens immers minder lang dan L. en heeft nog nood aan een voormiddagdut. Wat als L. persé op dat ogenblik op haar kamer met haar poppen wou gaan spelen? De jongste gaat ook vroeger slapen op het middaguur, terwijl de oudste na het eten eerst liever nog wat speelt. L. is 's avonds een tijdrekker van formaat, terwijl C. om stipt zeven uur begint te geeuwen.
Maar zo gezegd, zo gedaan.
Het bed van C. werd naast dat van L. neergepoot. Wat een ruimte kwam er er ineens weer vrij op onze slaapkamer.
Die dag tikte het klokje twaalf uur en werden de kinderen in respectievelijk hun eigen bed gelegd. Alles gaat goed, D. (de papa) en ik staan aan de deur tot het volledig stil wordt en sluipen dan op onze tippen van onze tenen naar beneden om toch maar te vermijden dat we één van de twee zouden wakker maken.
Tot wanneer exact drie minuten later een bekend deuntje door de babyfoon klikt. Het muziekkonijn... C. slaapt dus blijkbaar nog niet. Het muziekje wordt nogmaals herhaald en komt nog een derde keer, een vierde keer. Bij de start van de vijfde keer gaat D. toch maar polshoogte nemen. L. staat poppenkast te spelen voor C. en meldt aan de papa dat ze niet kan slapen. (Tiens?)

Tot zover dut één van ons experiment. Ik denk; "niet geslaagd", maar toch vervult mijn hart zich met blijdschap als L. me laat weten: "Het is leuker met twee".

D. en ik kijken elkaar aan en samen denken we; "we proberen het vanavond nog eens".

24-07-2012, 00:00 geschreven door TaterDeDikkeKater  

Op mijn 27ste moeder worden, dat was een vaststaand feit sinds ik 16 was. Uiteraard getrouwd met de man van mijn leven en in het bezit van mijn droomhuis. Denk daarbij nog een hoop huisdieren en het plaatje zou compleet zijn.
Nu, een aantal zaken zijn reeds gerealiseerd. Correctie, waren reeds gerealiseerd. Tot de vorige man van mijn dromen toch niet écht de man van mijn dromen bleek te zijn. Op mijn 26ste moest ik alweer afscheid nemen van mijn droomhuis en kwam ik tot het besef dat het moederschap verder dan ooit van me afstond.
Tot ik verliefd werd...
Op wie dan nog? Mijn -toen nog getrouwde- baas die, daar bovenop, net vader was geworden van een tweede kind.
De details van het wat, waar, waarom en hoe? Kort samengevat; na ellenlange gesprekken kwam aan het licht dat de vrouw van zijn dromen toch ook niet écht de vrouw van zijn dromen was. Zonde van het geld voor de bruidsjurk denk ik dan. Maar alle gekheid op een stokje, daar stond ik dan. Ik had zoëven de beslissing genomen om me (al was het maar halftijds) te gaan ontfermen over twee dochters. Even slikken, want dé man van mijn dromen spreekt op een gegeven moment de gevleugelde woorden uit: "Als ik met jou nog een kind maak, dan heb ik er al drie, dat wordt toch wel een beetje van het goede teveel...". Daar sta je dan als vrouw, met je steeds luider tikkende biologische klok. Gelukkig heeft dé man van mijn dromen al snel door dat hij mijn kinderwens niet in de weg mag staan en hij houdt het op één kind van ons tweetjes. In mijn hoofd zag ik echter al een tweede rondspoken, maar laat ik hem dat maar niet wijsmaken.

Daar stond ik dan op mijn 27ste, kinderloos, maar toch weer niet. Ineens waren er twee stuks om voor te zorgen.
Met de goeie raad die ik van iedereen kreeg, maar ook met de roddels, opmerkingen en tegenstand, kon ik al meteen een boek volschrijven. Maar alle theorie volstaat niet om te doen wat verwacht wordt als je een kind in huis hebt. Namelijk opvoeden.
Al lapte ik aan dat laatste wel lichtjes mijn laars. Al die regeltjes die de mama en de papa opstellen voor 'mijn' meisjes, zijn nu eenmaal niet aan mij besteedt. Zorgmama zijn, betekent niet noodzakelijkerwijs dat je het vijfde wiel aan de wagen bent. Knuffelbeergooiwedstrijden, vingerverven dat uitmondt in snoetverven, pannenkoeken bakken, een extra boekje voorlezen, ...

Als je wil zijn er een pak meer voordelen dan nadelen aan het zorgmamaschap verbonden.

Zolang je maar weet hoe je die kleine hartjes moet veroveren.

23-07-2012, 00:00 geschreven door TaterDeDikkeKater