Die donderse zomer!
Mijn hakken pletsen uitgelaten door het water
op de wegen van het dorp.
Turend naar de het donkere van de oververzadigde wolken
die nu zonder verpozen hun nat over mijn hoofd spoelen
en waartussen bliksems oplichten op een worp
ontwaar ik dondergerommel. Ik plets nog wat harder,
mn haren zijn nat, mn kleren kleven tegen mijn lijf
en ik zoek nu het veiligste: mijn thuisverblijf!
Waar zijn ze, de zwaluwen, de donderbeestjes
die altijd al onweer aankondigden?
Het kan toch niet dat de zomer haar achterdeuren sluit?
Benepen bezweer ik die gedachte,
laat de haren zwieren, weet met mezelf geen blijf
en zoals een kletsnatte hond schud ik mn lijf,
ga bibberend naar binnen, sluit vlug de voordeur
en steek het licht aan.
Meteen laat een vurige straal de lampen springen!!
!!?
Ik voel mij geenszins nog uitgelaten, eerder opgelaten
en wacht met hartkloppingen het verder geweld af,
de hele dag al had ik gedacht: wat is het buiten maf.
Tja, onze zomers
Kristin, zomer 2014.
Photo Jamie Russell.
