Hallo

Hier zijn we weer met een nieuw stukje om aan het verhaal toe te voegen. Spijtig genoeg twee dagen later dan mijn vorige bericht. Gisteren kon ik geen stukje schrijven omdat het eigenlijk al snel veel tijd in beslag was en gisteren was ik druk in de weer met mijn studies.

Maar waar zal ik dan vandaag over praten? Ik heb er een tijdje over nagedacht en heb besloten om jullie iets meer te laten te weten komen over iets heel persoonlijks, mijn geloof.

Nu, je moet weten dat ik in iets speciaals geloof en ja, je kan het belachelijk vinden maar het voelt gewoon zo aan en ik voel er mij goed bij.

Laat ik eerst beginnen over hoe ik tot bij mijn geloof ben gekomen.
Vroeger geloofde ik in God zoals in de god van de Christenen. Hoewel ik Hem geloofde, geloof ik niet in de Bijbel. Ik kan nu veel dingen geloven maar wat er daar soms allemaal in staat geschreven ... En uiteindelijk is het Vaticaan dat beslist hoe de echte bijbel vertaald word en weet je toch nooit zeker wat er in staat.

Maar, ik geloofde in God. Ik bad ook elke dag, maar dan niet in de manier van een rozenkrans of een Onzevader. Ik bad en dacht terug aan wat er die dag gebeurd was en bedankte hem voor de goede dingen die dag waren gebeurd.

Een paar jaar was ik echt wel gelukkig.
Je moet weten, ik zie geloof als een tweerichtingsverkeer. Ik beweer hier niet dat God of iemand anders van daarboven ooit tegen mij gepraat heeft maar ik bedoel daarmee dat sommige onvoorziene en oncontroleerbare acties door hierboven worden bestuurd. Als ik bid en dank voor iets goeds antwoordde Hij hierboven met een andere goede gebeurtenis. Maar aan de andere kant, als wilt dat iets gebeurd moet je ook bereid zijn opofferingen te maken. Ikzelf ben bereid zekere opofferingen maken of enkele vlakken om op andere vlakken "geluk" te hebben.

In het begin had ik ongeveer drie dagen per maand echt een slechte dag. Ongeveer rond het midden van de maand. De rest van de maand had ik normale of goede dagen.
Na een jaar of twee sloeg het om. In plaats van enkele slechte dagen per maand had ik een slechte dag per week. Ook dit kon nog vond ik. Het leven is geven en nemen hé. Maar na een tijd had vaken een slechte dag en minder vaak geluk. Het voelde alsof ik een beetje werd verwaarloosd. Zo heb ik zeker nog een half jaar rondgelopen. Ik weet niet of het er ook echt mee te maken heeft maar rond die tijd wist ik van mezelf beter en beter dat ik homo was.
Maar uiteindelijk werd het een ondragelijke verhouding en verloor ik mijn geloof.

Ik ben iemand die niet zonder geloof kan. Ik moet in iets geloven dat willekeurige acties bepaald. Daarnaast kan ik ook niet geloven dat we hier gewoon rondlopen en als we hier doodgaan dat het gedaan is. Volgens mij is het leven veel mystieker dan dat het rationeel is. Aan de ene kant zou ik wel rationeel willen zijn, maar er zijn gewoon te veel dingen die niet rationeel kunnen verklaard worden.

Ik zocht dus naar een nieuw geloof.

In die tijd zat er iemand bij mij op school. Wel er zat meer als één iemand bij mij op school, natuurlijk, maar hij was ook een beetje een buitenbeentje zoals ik. Ik geloof dat het in het derde middelbaar was dat we samen Lichamelijke Opvoedingen kregen en dus zaten we voor het eerst samen. Omdat we beiden buitenbeentjes waren, wou niet echt iemand met ons samen in de groep voor een groepsopdracht, dus zaten wij bij elkaar. Tijdens die opdracht praatten we dan een beetje met elkaar en zagen dat we eigenlijk op enkele vlakken gelijk waren. Eén van de belangrijkste dingen die we gemeenschappelijk  hadden was dat we beiden World of Warcraft spelen, hierover zal ik later nog wat meer vertellen, en dus besloten we om samen eens te spelen.

Zo gezegd zo gedaan. Ik begon op zijn server te spelen en we praatten wat met elkaar en na enkele weken, vraag me niet hoe het komt maar op een gegeven moment liet hij blijken dat hij homo was. We gingen er verder op in en nog diezelfde dag vertelde ik hem dat ook ik homo was. Neen, we werden niet verliefd, maar we werden wel closer. We wisten van elkaar een groot geheim dat in die tijd nog niemand mocht weten. Naarmate we meer en meer praatten, leerde hij me over Wicca. Voor wie niet weet wat Wicca is, het is een natuurgebonden geloof. Wel het is veel meer dan dat, maar dat is ook voor een andere keer.

Ik kon me wel vinden in dat Wicca-geloof. Ik zocht er wat over op en leerde bij en vanuit de Wicca groeide mijn geloof.
Ik geloof in goden. Volgens mij zijn er daarboven verschillende goden. De god van de Christenen, van de Islam, ... De hoofdgoden zogezegd. Maar daarnaast zijn er ook nog kleinere goden, zoals die van de Wicca. Ik ben van mening dat een god zo krachtig is als dat hij aanhangers heeft. Maar een god heeft ook maar een bepaalde capaciteit. Hij ken niet iedere wens van elke mens vervullen. Maar naarmate een god meer en meer aanhangers heeft, heeft hij meer en meer "werk" en krijgt een enkele individu steeds minder en minder aandacht. Daarnaast, als vele aanhangers van een god voor hetzelfde bidden, zal de kans groter zijn dat het uitkomt, maar dan bedoel ik wel niet-persoonlijke wensen. Nu, het zijn natuurlijk maar speculaties. Aan de andere kant, geloof zelf is een speculatie.

Terug naar mijn geloof. Ik vind dat het geloof van de Wicca onvolledig is. Sommige dingen kloppen ook gewoon helemaal niet en daardoor ben ik, voor mezelf, dat geloof gaan uitbreiden. Ik geloof dat er twee goden zijn, de Moeder en de Vader. Door de Wicca heeft het ook iets te maken met de maan, maar het is moeilijk dat uit te leggen. Voor mij is de aanwezigheid van de maan een versterkend element voor de communicatie tussen mij en mijn goden.

Naast die toevoeging geloof ik ook dat sommige handelingen "geapprecieerd" of "niet geapprecieerd" worden door hen. Soms zijn dit echt wel belachelijke dingen, maar als ik dat dan anders doe, voel ik toch het verschil. Maar hierbij is ook de reden van groot belang. Eén van die handelingen is mijn bed opmaken voor ik mijn pyjama aandoe. Ik stel het min of meer gelijk met een reinigende handelingen die het geluk en ongeluk van die dag doet verdwijnen. Het is zowaar "een reset" voor geluk.

Een andere handeling die ik elke dag doe, of bijna elke dag, is naar de hemel kijken 's nachts en mijn goden bedanken voor die dag. Voor de goede dingen en de dingen die ik heb bijgeleerd. Soms zijn er ook vragen bij waarom iets is moeten gebeuren. Maar zoals ik al zei, ik denk in geven en krijgen. Als er bijvoorbeeld iets slechts gebeurd dan geloof ik dat er daarna weer iets goed zal gebeuren waardoor er terug evenwicht is. Evenwicht is misschien het belangrijkste. En geluk is een methode om evenwicht te brengen.

Waarschijnlijk klinkt dit voor sommigen echt wel als larie en apekool. Maar ik geloof erin en soms is dat alles dat nodig is. Trouwens je moet maar eens voor jezelf na gaan of er ook niet zo'n dingen zijn. Of laat me gerust weten waar jij in gelooft! Ik heb hiernaast een kleine poll gezet voor te zien wie geloof en wie niet, maar als je een verhaal te vertellen hebt (of een opmerking) laat het me gerust weten, mail of gastenboek, ik ben altijd wel ergens bereikbaar!

17-01-2010, 16:16 geschreven door Syrun  

Hej

Zo hier zijn we weer vandaag. Tijd voor een klein vervolg op de vorige post.
Wat ik in deze post ga vertellen is het verdere verloop van de dagen na mijn outing tegenover Elien en Wouter.

Omdat zij mij zo "makkelijk" konden accepteren als homo, dacht ik dat het misschien wel met iedereen zo zou lopen. Ik had zelfs grote plannen gemaakt om het aan iedereen te vertellen, maar plannen is toch nog altijd net iets makkelijker dan uitvoeren.

Een eerste persoon die ik het nog had willen zeggen was tegen mijn broer. Ook op aanbeveling van Jel. Hij zei dat het een goed idee is omdat hij dacht dat mijn broer me wel zou steunen. Zijn broer doet dat ook bij hem, zegt hij. Maar ik was toch niet helemaal overtuigd. Mijn broer is gewoon zo niet. Hij is niet de supporter, bij gebrek aan een betere uitdrukking.

Mijn broer, da's mijn broer. Maar, pff, om eerlijk te zijn, hij voelt niet echt aan als een broer. Misschien raar omdat te zeggen, maar het is gewoon zo. Waarom? Hij is gewoon zo gesloten, maar aan de andere kant, iedereen hier thuis is gesloten. Het enige waar er hierover wordt gepraat is werk of school of zo van die dingen. Ikzelf vind dat spijtig. Je kan hier niet je hart open leggen zonder dat er op getrapt word, om het dan zo te zeggen. Vooral mijn broer doet dat dan. Meestal trekken ze hier zulke dingen in het belachelijke en als je dan je hart opent en er wordt op getrapt ... de volgende keer denk je wel twee keer na.

Mijn broer verteld me ook weinig over zijn leven. Tenzij ik het er bijna zelf uitsleur, vertelt hij me bijna niets van wat hij doet of hoe het bij hem in de liefde zit. Ik vind dat wel irritant. Omdat zij zo gesloten zijn, sluit je jezelf ook af. Je dan terug openstellen is waarschijnlijk één van de moeilijkste dingen die er bestaan. Hoe dan ook, het maakt het er niet makkeljker op om je te outen.

Hoewel Jel me verschillende mogelijkheden gaf om me tegenover mijn broer te outen, vond ik er geen één van die goed genoeg was of toeppaselijk was voor ons. En dit is een voorbeeld van één van die tijden waar je je "depri" in voelt. Je wilt het echt kwijt, maar je kan het niet. Het is echt frustrerend.

Hoe dan ook, ik besloot dat het niet de goede manier was om het eerst tegen mijn broer te zeggen. Ik wou het eerst tegen mijn ouders zeggen, of toch op z'n minst tegen één van mijn ouders, mijn moeder. Van alle personen in ons gezin, is zij waarschijlnijk het meest open. Toch als ik met haar alleen ben. Het plan was om het eerst tegen mijn moeder te zeggen, die het dan wel tegen mijn vader zou zeggen en vanzelf zouden mijn broer het ook wel te weten komen.

En dat was weer een "depri" tijd. Opnieuw zocht ik het perfect moment en ik dacht dat ik het ook gevonden had.

We waren onlangs naar een fotoshoot geweest met het gezin en één van die dagen moesten we de foto's gaan halen. Samen met mijn moeder, ging ik de foto's halen. Ik dacht dat het een perfecte gelegenheid zou zijn om het te vertellen nadat we de foto's hadden opgehaalt.

Op voorhand leek het een goede timing, maar weer op het moment zelf ... ik kon het gewoon weer niet.

Wat ik mij eigenlijk nog atlijd afvraag, zien zij dat dan niet? Zien zij dan niet dat ik met iets zit? Ik weet van mezelf dat ik heel anders deed dan normaal. Oké, natuurlijk zien ze het niet als ze op vakantie zijn, maar de dagen erna? Hun vakantie duurde nog wel een tijdje, maar dan wel thuis. In die dagen moeten ze toch gewoon iets gezien hebben aan me? Maar blijkbaar niet.

En toen kwam de tijd dat ze beiden terug moesten gaan werken. Het moment om me te outen was vervlogen en ik had het niet kunnen aangrijpen.

Vandaag zit ik hier achter de computer dit met jullie te bespreken en om eerlijk te zijn, ik heb het hen zelfs nog niet kunnen vertellen. Er gebeurt altijd wel iets waardoor ik het niet kan zeggen.

Na een tijd heb ik het gewoon van me af gezet. Er zal wel een andere tijd in mijn leven komen  waarin ik wel de kracht en de moed vind om het hen te vertellen.

Maar zoals ik vroeger leefde kon het ook niet meer. Vanaf die dag ben ik beginnen te veranderen. Tot op de dag van vandaag probeer ik elke dag iets meer mezelf te zijn, of iets meer te zijn zoals de persoon die ik echt wil zijn. Elke dag neem ik een klein stapje in die richting. Aan de ene kant is het goed voor mezelf en aan de andere kant kunnen zij op de grote dag het misschien makkelijker aanvaarden.

Volgens mij zijn er twee soorten homo's. Het is moeilijk een benaming te geven maar je herkent het waarschijnlijk wel. Aan de ene homo merk je het direct dat hij homo is. Hij draagt een roze broek of een handtas of zoiets. De andere homo's zijn een beetje meer straight. Je zou ze moeilijk(er) herkken op straat. Nu als ze hand in hand lopen met een andere gast / man zie je het altijd direct ... maar je snapt wat ik bedoel.

Ik classifieer mezelf onder homo-klasse 2. Hoewel ik enkele homo-trekjes heb zijn er dingen die ik echt nooit zal doen. Ik ben zo geen extremist. Hierdoor hoop ik eigenlijk ook dat ik net iets makkelijker aanvaard word. Maar begrijp me niet verkeerd, het is niet dat ik probeer in klasse twee te horen om toch maar aanvaard te worden. Nee, ik behoor daar gewoon toe en ik hoop dat ik aanvaard word.

Ik denk dat ik het daarmee maar eens afrond voor vandaag. Nog even een oproep:

Als je zelf ervaringen hebt, of iets wil delen met mij, er staan recht van dit bericht knoppen waarmee je dat kan doen. Je kan ofwel een berichtje laten in het gastenboek, of stuur mij een mail moest het persoonlijker zijn.
Als je absoluut niet wil dat wat je zegt hier word gezegd, zet het er dan ook zeker bij!

15-01-2010, 17:05 geschreven door Syrun  

Hallo terug

De tweede keer al vandaag! I'm breaking records! Wel mijn records dan toch.

Ik was net even aan het nalezen waarover de tweede post ging die ik maakte. Even nakijken wat ik al gezegd heb. Het is raar om het terug te lezen. Het lijkt zo lang geleden maar de herinneringen zijn precies die van gisteren.
Toen ik de post herlas, had ik zoiets van: "ja, het is verdomd waar en zwaar." maar daar kom ik in een latere post op terug.

Latere posts, inderdaad. Ik heb een lijstje gemaakt wat ik nog graag allemaal kwijt wil aan de wereld. Dingen over mijn eigen leven en mijn gedachte over de dingen. So, keep an eye on me, you might find it interesting.

Wel, ik met deze post had ik dus eigenlijk de bedoeling om verder te gaan achter waar mijn laatste post is gestopt, de gevolgen van de ontmoeting met Jel.

Ik denk altijd, elk persoon dat je ontmoet kan je iets leren. Jel heeft me iets geleerd, dat las je in de vorige post, maar hij heeft me ook iets laten doen en dat vertel ik nu.

Na dat gesprek met Jel wou ik meer dan ooit mezelf outen. Aan de ene kant is dat fijn maar aan de andere kant is het best een deprimerende tijd. Het deprimerende aan die periode is dat je de perfecte moment zoekt. Heel de dag lang zoek je HET moment om het te vertellen. Spijtig genoeg zijn zulke momenten heel erg schaars, heel erg.
Er is ook wel iets positiefs aan die dagen, of dat dacht ik toch: " nadat ik dit gedaan heb, kan ik mezelf eindelijk zijn."

Wel één van die dagen ben ik zo'n moment tegengekomen om het aan iemand te vertellen.
De eerste persoon aan wie ik het verteld heb is Elien. Zij is mijn beste vriendin sinds drie jaar vier of vijf jaar nu.

Het gebeurde op een avond. Ik was weer met Jel aan het praten over outen maar daarnaast was ik ook met Elien aan het praten. Op een bepaald moment zei Elien: "vertelt nu ook eens iets!" ...
Waarschijnlijk kan je het al wel raden, maar op die moment vroeg ik aan Jel: "Is dit een goed moment om het te zeggen?" waarop hij reageerde dat het waarschijnlijk één van de beste momenten zal zijn waarop ik het kan vertellen. Maar ik luisterde dan ook naar Jel en die avond heb ik het verteld aan Elien. Het was op msn en het was nogal moeilijk om haar reactie te zien, maar ik denk dat ze maar licht verbaasd was of misschien zelfs helemaal niet. Een vriendin van ons had namelijk dat al een gezegd tegen haar, dat ze dacht dat ik homo was. Ze reageerde er zelf niet veel op of ging niet anders doen tegenover mij. Man, je kan nooit geloven hoe opgelucht ik dan was!

Daarna begonnen we weer te praten, ik en Elien over het homo-zijn. Zo vroeg ze bijvoorbeeld of ik het mijn ouders al had gezegd, waarop ik nee antwoordde. Maar de rest van dat gedeelte is voor een andere keer.

In dezelfde week, denk ik, heb ik het ook aan iemand anders verteld. Mijn beste vriend, Wouter. Wel, eigenlijk heeft hij het gezegd en moet ik alleen maar het beamen.

Wouter is mijn beste vriend al vanaf dat ik kon praten. Onze beide oma's zijn bevriend en ooit had ze haar kleinzoon meegebracht naar mij thuis. Om even te verduidelijken, mijn ouders en broer en mijn oma, wij wonen samen in één huis. Vandaag dat ik hem ook tegen ben gekomen. We kwamen waarschijnlijk direct zeer goed overeen en daarom is de vriendschap in die tijd alleen maar gegroeid.

Maar even back to the future. Tegenwoordig komt Wouter niet veel meer bij mij, wel sinds een paar jaar. Hij is steeds minder bij zijn vader, zijn ouders zijn gescheiden en zijn moeder woont verder weg, of bij zijn grootouders. Daarom zie ik hem dus ook minder. Maar deze vakantie was één van die weinige waarin me elkaar nog veel zagen. Dat waren echt super dagen! Hoe dan ook. Mijn ouders waren op vakantie en we besloten dat hij later op de avond zou terugkomen en dat we nog gezellig een film gingen bekijken.

Spijtig genoeg weet ik niet meer hoe de film heet, maar het was ergens een komedie. Nu op een gegeven moment was hij bezig op de kont van een van de actrices. En op de één of andere manier maakte zijn hersen de sprong dat ik liever de acteur zag dan de actrice. Tot op de dag van vandaag vraag ik mij eigenlijk nog steeds af hoe hij er toen is bijgekomen. Hoe dan ook, op dat moment heb ik toegegeven dat ik homo was. Tegenover Elien was hij wel verbaasd. Maar ook hij maakte er eigenlijk geen probleem van. Wouter is nogal racistisch aangelegd en dan bedoel ik niet alleen huidskleur, maar die avond zei hij tegen mij: "Door jou voel ik me niet bedreigd." Daarna begonnen we erover te praten, hoe lang ik het al wist dat ik homo was, of mijn ouders het wisten, ...

En ander ding dat hij ook zei was: "alles wat jij me mij en Jill meemaakt, ga ik ook later me jou en jules meemaken, ofwa?" In die tijd had hij een vriendin, wel eigenlijk was het een moeilijke periode voor hen en Wouter kwam naar mij met die problemen. En hij dacht dat ik ook met mijn liefdes problemen naar hem zou komen. Maar ik denk niet dat ik dat zal doen. Nu, je moet mij niet verkeerd begrijpen, Ik vind het "fijn" dat hij naar mij komt met zijn problemen. Zelf zou ik niet weten of ik het zou durven, naar hem gaan met mijn homo-relatie problemen.

Het zit namelijk zo, tegenwoordig, en daarmee bedoel ik de laatste jaren, praten we heel weinig met elkaar en zien we elkaar amper. Als je over liefdesproblemen begint, dan ... Dat doe je makkelijker met een vriend(in) die je meer ziet of toch op z'n minst meer spreekt. Ik zou het wel graag hebben dat we terug meer spraken en elkaar zien, want hij is speciaal voor mij. Nee, dan bedoel ik niet liefdes-speciaal, maar vriend-speciaal. Als je iemand zo lang al kent, dat schept echt een band. Nu toezien hoe die band afbrokkelt, is verschrikkelijk. I just don't want to loose him.

Ik had eigenlijk verwacht dat ze me niet meer zouden kunnen hebben. Ik denk dat veel niet-geoutte gays dat denken, if not all. Maar uit ervaring blijkt het toch niet zo te zijn.

Wel deze herinneringen heb ik al even kunnen neerpennen ... typen. Een volgende reeks zal er snel weer aankomen.

14-01-2010, 17:17 geschreven door Syrun  

Wauw, wat is dit even geleden zeg! Ik dacht eigelijk nooit meer terug te komen en toch hier sta ik weer vandaag :D
Waarom ik niet wou verdergaan met de blog? Ik dacht eigelijk nadien dat het belachelijk was maar ik heb onlangs een berichtje gehad van iemand waarin die schreef dat hij de blog leuk vond. Vandaag denk ik: " laat ik er nog eens aan werken!"

Misschien is een kleine update van de situatie wel op z'n plaats, maar er is eigenlijk zoveel gebeurd dat ik het moeilijk in één keer kan vertellen. Dus ik ga eens rustig nadenken en zien wat ik juist allemaal ga vertellen.

Btw, weet iemand hoe je op een mail van iemand die via bloggen een bericht stuurt, antwoord?

Dan nog even een kleine note voor diegenen die in hoop zitten te wachten op een duidelijk vervolg ( als er al iemand is :D), ik zit nu in mijn blok. Dit wil zeggen dat ik hele dagen t huis zit te leren, te slapen, mij te vervelen, wat ik wil zeggen is dat ik meer ga aan de blogg werken dan voorheen, wat overigens niet zo moeilijk zal zijn ;)

14-01-2010, 09:59 geschreven door Syrun