Hej

Zo hier zijn we weer vandaag. Tijd voor een klein vervolg op de vorige post.
Wat ik in deze post ga vertellen is het verdere verloop van de dagen na mijn outing tegenover Elien en Wouter.

Omdat zij mij zo "makkelijk" konden accepteren als homo, dacht ik dat het misschien wel met iedereen zo zou lopen. Ik had zelfs grote plannen gemaakt om het aan iedereen te vertellen, maar plannen is toch nog altijd net iets makkelijker dan uitvoeren.

Een eerste persoon die ik het nog had willen zeggen was tegen mijn broer. Ook op aanbeveling van Jel. Hij zei dat het een goed idee is omdat hij dacht dat mijn broer me wel zou steunen. Zijn broer doet dat ook bij hem, zegt hij. Maar ik was toch niet helemaal overtuigd. Mijn broer is gewoon zo niet. Hij is niet de supporter, bij gebrek aan een betere uitdrukking.

Mijn broer, da's mijn broer. Maar, pff, om eerlijk te zijn, hij voelt niet echt aan als een broer. Misschien raar omdat te zeggen, maar het is gewoon zo. Waarom? Hij is gewoon zo gesloten, maar aan de andere kant, iedereen hier thuis is gesloten. Het enige waar er hierover wordt gepraat is werk of school of zo van die dingen. Ikzelf vind dat spijtig. Je kan hier niet je hart open leggen zonder dat er op getrapt word, om het dan zo te zeggen. Vooral mijn broer doet dat dan. Meestal trekken ze hier zulke dingen in het belachelijke en als je dan je hart opent en er wordt op getrapt ... de volgende keer denk je wel twee keer na.

Mijn broer verteld me ook weinig over zijn leven. Tenzij ik het er bijna zelf uitsleur, vertelt hij me bijna niets van wat hij doet of hoe het bij hem in de liefde zit. Ik vind dat wel irritant. Omdat zij zo gesloten zijn, sluit je jezelf ook af. Je dan terug openstellen is waarschijnlijk één van de moeilijkste dingen die er bestaan. Hoe dan ook, het maakt het er niet makkeljker op om je te outen.

Hoewel Jel me verschillende mogelijkheden gaf om me tegenover mijn broer te outen, vond ik er geen één van die goed genoeg was of toeppaselijk was voor ons. En dit is een voorbeeld van één van die tijden waar je je "depri" in voelt. Je wilt het echt kwijt, maar je kan het niet. Het is echt frustrerend.

Hoe dan ook, ik besloot dat het niet de goede manier was om het eerst tegen mijn broer te zeggen. Ik wou het eerst tegen mijn ouders zeggen, of toch op z'n minst tegen één van mijn ouders, mijn moeder. Van alle personen in ons gezin, is zij waarschijlnijk het meest open. Toch als ik met haar alleen ben. Het plan was om het eerst tegen mijn moeder te zeggen, die het dan wel tegen mijn vader zou zeggen en vanzelf zouden mijn broer het ook wel te weten komen.

En dat was weer een "depri" tijd. Opnieuw zocht ik het perfect moment en ik dacht dat ik het ook gevonden had.

We waren onlangs naar een fotoshoot geweest met het gezin en één van die dagen moesten we de foto's gaan halen. Samen met mijn moeder, ging ik de foto's halen. Ik dacht dat het een perfecte gelegenheid zou zijn om het te vertellen nadat we de foto's hadden opgehaalt.

Op voorhand leek het een goede timing, maar weer op het moment zelf ... ik kon het gewoon weer niet.

Wat ik mij eigenlijk nog atlijd afvraag, zien zij dat dan niet? Zien zij dan niet dat ik met iets zit? Ik weet van mezelf dat ik heel anders deed dan normaal. Oké, natuurlijk zien ze het niet als ze op vakantie zijn, maar de dagen erna? Hun vakantie duurde nog wel een tijdje, maar dan wel thuis. In die dagen moeten ze toch gewoon iets gezien hebben aan me? Maar blijkbaar niet.

En toen kwam de tijd dat ze beiden terug moesten gaan werken. Het moment om me te outen was vervlogen en ik had het niet kunnen aangrijpen.

Vandaag zit ik hier achter de computer dit met jullie te bespreken en om eerlijk te zijn, ik heb het hen zelfs nog niet kunnen vertellen. Er gebeurt altijd wel iets waardoor ik het niet kan zeggen.

Na een tijd heb ik het gewoon van me af gezet. Er zal wel een andere tijd in mijn leven komen  waarin ik wel de kracht en de moed vind om het hen te vertellen.

Maar zoals ik vroeger leefde kon het ook niet meer. Vanaf die dag ben ik beginnen te veranderen. Tot op de dag van vandaag probeer ik elke dag iets meer mezelf te zijn, of iets meer te zijn zoals de persoon die ik echt wil zijn. Elke dag neem ik een klein stapje in die richting. Aan de ene kant is het goed voor mezelf en aan de andere kant kunnen zij op de grote dag het misschien makkelijker aanvaarden.

Volgens mij zijn er twee soorten homo's. Het is moeilijk een benaming te geven maar je herkent het waarschijnlijk wel. Aan de ene homo merk je het direct dat hij homo is. Hij draagt een roze broek of een handtas of zoiets. De andere homo's zijn een beetje meer straight. Je zou ze moeilijk(er) herkken op straat. Nu als ze hand in hand lopen met een andere gast / man zie je het altijd direct ... maar je snapt wat ik bedoel.

Ik classifieer mezelf onder homo-klasse 2. Hoewel ik enkele homo-trekjes heb zijn er dingen die ik echt nooit zal doen. Ik ben zo geen extremist. Hierdoor hoop ik eigenlijk ook dat ik net iets makkelijker aanvaard word. Maar begrijp me niet verkeerd, het is niet dat ik probeer in klasse twee te horen om toch maar aanvaard te worden. Nee, ik behoor daar gewoon toe en ik hoop dat ik aanvaard word.

Ik denk dat ik het daarmee maar eens afrond voor vandaag. Nog even een oproep:

Als je zelf ervaringen hebt, of iets wil delen met mij, er staan recht van dit bericht knoppen waarmee je dat kan doen. Je kan ofwel een berichtje laten in het gastenboek, of stuur mij een mail moest het persoonlijker zijn.
Als je absoluut niet wil dat wat je zegt hier word gezegd, zet het er dan ook zeker bij!

15-01-2010, 17:05 geschreven door Syrun  

Hallo terug

De tweede keer al vandaag! I'm breaking records! Wel mijn records dan toch.

Ik was net even aan het nalezen waarover de tweede post ging die ik maakte. Even nakijken wat ik al gezegd heb. Het is raar om het terug te lezen. Het lijkt zo lang geleden maar de herinneringen zijn precies die van gisteren.
Toen ik de post herlas, had ik zoiets van: "ja, het is verdomd waar en zwaar." maar daar kom ik in een latere post op terug.

Latere posts, inderdaad. Ik heb een lijstje gemaakt wat ik nog graag allemaal kwijt wil aan de wereld. Dingen over mijn eigen leven en mijn gedachte over de dingen. So, keep an eye on me, you might find it interesting.

Wel, ik met deze post had ik dus eigenlijk de bedoeling om verder te gaan achter waar mijn laatste post is gestopt, de gevolgen van de ontmoeting met Jel.

Ik denk altijd, elk persoon dat je ontmoet kan je iets leren. Jel heeft me iets geleerd, dat las je in de vorige post, maar hij heeft me ook iets laten doen en dat vertel ik nu.

Na dat gesprek met Jel wou ik meer dan ooit mezelf outen. Aan de ene kant is dat fijn maar aan de andere kant is het best een deprimerende tijd. Het deprimerende aan die periode is dat je de perfecte moment zoekt. Heel de dag lang zoek je HET moment om het te vertellen. Spijtig genoeg zijn zulke momenten heel erg schaars, heel erg.
Er is ook wel iets positiefs aan die dagen, of dat dacht ik toch: " nadat ik dit gedaan heb, kan ik mezelf eindelijk zijn."

Wel één van die dagen ben ik zo'n moment tegengekomen om het aan iemand te vertellen.
De eerste persoon aan wie ik het verteld heb is Elien. Zij is mijn beste vriendin sinds drie jaar vier of vijf jaar nu.

Het gebeurde op een avond. Ik was weer met Jel aan het praten over outen maar daarnaast was ik ook met Elien aan het praten. Op een bepaald moment zei Elien: "vertelt nu ook eens iets!" ...
Waarschijnlijk kan je het al wel raden, maar op die moment vroeg ik aan Jel: "Is dit een goed moment om het te zeggen?" waarop hij reageerde dat het waarschijnlijk één van de beste momenten zal zijn waarop ik het kan vertellen. Maar ik luisterde dan ook naar Jel en die avond heb ik het verteld aan Elien. Het was op msn en het was nogal moeilijk om haar reactie te zien, maar ik denk dat ze maar licht verbaasd was of misschien zelfs helemaal niet. Een vriendin van ons had namelijk dat al een gezegd tegen haar, dat ze dacht dat ik homo was. Ze reageerde er zelf niet veel op of ging niet anders doen tegenover mij. Man, je kan nooit geloven hoe opgelucht ik dan was!

Daarna begonnen we weer te praten, ik en Elien over het homo-zijn. Zo vroeg ze bijvoorbeeld of ik het mijn ouders al had gezegd, waarop ik nee antwoordde. Maar de rest van dat gedeelte is voor een andere keer.

In dezelfde week, denk ik, heb ik het ook aan iemand anders verteld. Mijn beste vriend, Wouter. Wel, eigenlijk heeft hij het gezegd en moet ik alleen maar het beamen.

Wouter is mijn beste vriend al vanaf dat ik kon praten. Onze beide oma's zijn bevriend en ooit had ze haar kleinzoon meegebracht naar mij thuis. Om even te verduidelijken, mijn ouders en broer en mijn oma, wij wonen samen in één huis. Vandaag dat ik hem ook tegen ben gekomen. We kwamen waarschijnlijk direct zeer goed overeen en daarom is de vriendschap in die tijd alleen maar gegroeid.

Maar even back to the future. Tegenwoordig komt Wouter niet veel meer bij mij, wel sinds een paar jaar. Hij is steeds minder bij zijn vader, zijn ouders zijn gescheiden en zijn moeder woont verder weg, of bij zijn grootouders. Daarom zie ik hem dus ook minder. Maar deze vakantie was één van die weinige waarin me elkaar nog veel zagen. Dat waren echt super dagen! Hoe dan ook. Mijn ouders waren op vakantie en we besloten dat hij later op de avond zou terugkomen en dat we nog gezellig een film gingen bekijken.

Spijtig genoeg weet ik niet meer hoe de film heet, maar het was ergens een komedie. Nu op een gegeven moment was hij bezig op de kont van een van de actrices. En op de één of andere manier maakte zijn hersen de sprong dat ik liever de acteur zag dan de actrice. Tot op de dag van vandaag vraag ik mij eigenlijk nog steeds af hoe hij er toen is bijgekomen. Hoe dan ook, op dat moment heb ik toegegeven dat ik homo was. Tegenover Elien was hij wel verbaasd. Maar ook hij maakte er eigenlijk geen probleem van. Wouter is nogal racistisch aangelegd en dan bedoel ik niet alleen huidskleur, maar die avond zei hij tegen mij: "Door jou voel ik me niet bedreigd." Daarna begonnen we erover te praten, hoe lang ik het al wist dat ik homo was, of mijn ouders het wisten, ...

En ander ding dat hij ook zei was: "alles wat jij me mij en Jill meemaakt, ga ik ook later me jou en jules meemaken, ofwa?" In die tijd had hij een vriendin, wel eigenlijk was het een moeilijke periode voor hen en Wouter kwam naar mij met die problemen. En hij dacht dat ik ook met mijn liefdes problemen naar hem zou komen. Maar ik denk niet dat ik dat zal doen. Nu, je moet mij niet verkeerd begrijpen, Ik vind het "fijn" dat hij naar mij komt met zijn problemen. Zelf zou ik niet weten of ik het zou durven, naar hem gaan met mijn homo-relatie problemen.

Het zit namelijk zo, tegenwoordig, en daarmee bedoel ik de laatste jaren, praten we heel weinig met elkaar en zien we elkaar amper. Als je over liefdesproblemen begint, dan ... Dat doe je makkelijker met een vriend(in) die je meer ziet of toch op z'n minst meer spreekt. Ik zou het wel graag hebben dat we terug meer spraken en elkaar zien, want hij is speciaal voor mij. Nee, dan bedoel ik niet liefdes-speciaal, maar vriend-speciaal. Als je iemand zo lang al kent, dat schept echt een band. Nu toezien hoe die band afbrokkelt, is verschrikkelijk. I just don't want to loose him.

Ik had eigenlijk verwacht dat ze me niet meer zouden kunnen hebben. Ik denk dat veel niet-geoutte gays dat denken, if not all. Maar uit ervaring blijkt het toch niet zo te zijn.

Wel deze herinneringen heb ik al even kunnen neerpennen ... typen. Een volgende reeks zal er snel weer aankomen.

14-01-2010, 17:17 geschreven door Syrun  

Wauw, wat is dit even geleden zeg! Ik dacht eigelijk nooit meer terug te komen en toch hier sta ik weer vandaag :D
Waarom ik niet wou verdergaan met de blog? Ik dacht eigelijk nadien dat het belachelijk was maar ik heb onlangs een berichtje gehad van iemand waarin die schreef dat hij de blog leuk vond. Vandaag denk ik: " laat ik er nog eens aan werken!"

Misschien is een kleine update van de situatie wel op z'n plaats, maar er is eigenlijk zoveel gebeurd dat ik het moeilijk in één keer kan vertellen. Dus ik ga eens rustig nadenken en zien wat ik juist allemaal ga vertellen.

Btw, weet iemand hoe je op een mail van iemand die via bloggen een bericht stuurt, antwoord?

Dan nog even een kleine note voor diegenen die in hoop zitten te wachten op een duidelijk vervolg ( als er al iemand is :D), ik zit nu in mijn blok. Dit wil zeggen dat ik hele dagen t huis zit te leren, te slapen, mij te vervelen, wat ik wil zeggen is dat ik meer ga aan de blogg werken dan voorheen, wat overigens niet zo moeilijk zal zijn ;)

14-01-2010, 09:59 geschreven door Syrun  

Hallo

Amaai, al direct een goed begin ... elke dag ging schrijven! En nu is er al direct twee dag entussen ...  Echt goed begin hé! Maar ja, aan de andere kant, ik moet ook ni tegen mijn zin hier gaan schrijven hé. Dan is het beter om is een daje over te slaan!

Hoe dan ook, ik zal eens even moeten terug dneken wat afgelopen drie dagen juist is gebeurt.

Onlangs heb ik iemand ontmoet. Ik heb hem ontmoet op een site waar ik soms andere homo's ontmoet, GayID. He begon tegen me te praten en zei dat hij ook van dezelfde gemeente was als ik. Ik was echt wel verbaasd. Ik wist echt niet dat er nog andere homo's hier woonden die ik niet kende. Nuja tegenwoordig hoor ik van veel mensen dat ze eigenlijk wel homo of bi zijn. Dat maakt me ergen wel blij. De taboe errond vervalt eindelijk een beetje in deze streek. Dat mocht wel!

Hoe dan ook ik leerde dus Jel kennen. Hij is echt een kei sociale jonge en ik mag hem wel. Ik heb er de afgelopen dagen veel met liggen praten en hij heeft me verschillende waarheden laten zien.

Eerst waren we wat over de homo's van de streek hier aan het roddelen. Van diegene die hij wist en dacht die homo waren en van diege die ik wist of dacht dat het homo's waren. Tot conclusie kwamen we dat er eigenlijk nog redelijk veel homo's zijn. Na nog een paar verhalen uit te wisselen was het al weer twee uur 's nachts en dachten we dat het misschien een goed idee was om eens te gaan slapen. En dat deden we dus.

De volgende dag dacht ik nog wel af en toe aan hem. 's Avonds kwam hij ook terug online en hebben we nog wat gepraat. We praatte over wat hij graag deed en wat ik graag deed. Het was gewoon een babbel met een beetje geflirt tussen. Het was speciaal maar het was niets echt diep.

Eergisteren daaraantegen hadden we wel een diep gesprek. Zeer diep.

Ik weet niet meer juist hoe we erop zijn gekomen, maar uiteindelijk waren we bezig over outen, je weet wel, zeggen tegen de wereld dat je homo bent. Die dingen die hij toen zei ...  het was waar. Als je niet geout bent, ben je eigenlijk onderdrukt. Niet misschien in de meest voor de handliggende manier, maar toch onderdrukt. Onderdrukt door de maatschapij. Je kan nooit echt jezelf zijn. Je moet altijd oppassen met wat je zegt en wat je doet. Van dat leven te leiden word je niet gelukkig. Zo'n onderdrukking maakt je ongelukkig. Misschien heb je het niet altijd door, maar het is er wel. Door dat je een ander leven leidt dan dat dat je eigenlijk zou "moeten" leiden en je niet jezelf bent ... Niemand kent je echt. Het is ook moeilijker om vrienden te maken, om dan nog maar niet te spreken over liefde! Uiteindelijk denk je dat je die onderdrukte persoon eigenlijk echt bent, en ga je dat leven leiden. En als je dan even terug word gebracht naar de waarheid, als je even terug de waarheid vindt, dan is dat op z'n minst emotioneel. Ook voor mij.

En met die waarheid heb'k die dinsdag mijn dag afgesloten.

03-07-2009, 15:50 geschreven door Syrun  

Hallo

Dit is dus vanaf nu mijn eigen blog. Er zijn verschillende redenen waarom ik deze blog aanmaak. Eén daarvan is dat een vriendin van mij het me aanraadde. Zij doet het ook om contact te houden met mensen van haar familie. Ik doe het niet om met iemand van de familie contact te hebben maar om met mezelf contact te hebben. Ik lig namelijk vaak met mezelf in de knoop of met de wereld rondom me en door deze blog hoop ik ergens een uitlaatklep te vinden en dit allemaal te ventileren.

Een andere reden, misschien niet zo persoonlijk, is dat ik andere wil laten zien waarmee iemand zoals ik bezig ben. Nuja, wa ben ik dan? Buiten dan een mens, ben ik homo. Ik denk dat weinigen eigenlijk veel afweten van hoe een homo in onze maatschaapij leeft. Waarschijnlijk heb je al wel is twee jongens of twee meisjes op straat hand in hand zien lope of zien kussen en waarschijnlijk had je dan wel een gedacht ervan. Maar leven van een hetero is helemaal anders dan dat van een homo. Dat kan ik je verzekeren.

01-07-2009, 19:45 geschreven door Syrun