Ik ben Stekelbeesje
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 01/01/2007 en ben nu dus 18 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
I'm a bitch, I'm a lover
I'm a child, I'm a mother
I'm a sinner, I'm a saint
I do not feel ashamed
A single 40-something bi-woman loving this life and herselve.
09-05-2009
Mijn soort van 'aperitiefje' ... :o)
04-05-2009
Ondersteboven ...
Het was bijna drie weken heel erg stil tussen A. en mij. Zo stil dat ik bijna afkick-verschijnselen ging vertonen ... :o). Ik was al snel heel erg aan hem gewoon geraakt. Zijn babbels, zijn aanrakingen, zijn eerlijkheid ... Twee afspraken gingen de mist in. De eerste zag ik door de vingers en de tweede ... Een feit waar we eerder al heel open over gepraat hadden : onze soulmates. Voor hem M. en voor mij T. Wat we zouden doen moesten deze plots voor onze deur staan ... Beiden gaven we toe dat we bijna onmogelijk zouden kunnen weigeren, dat we beiden onszelf niet in de hand zouden hebben. Maar er was geen probleem want de zijne zat in Zweden en behalve wat mails af en toe was er sinds 9 jaar niet méér contact, de mijne ook dik 300 km van mij en ook enkel nog via MSN contact sinds augustus vorig jaar. En dan krijg ik een mailtje van hem. Dat hij totaal ondersteboven is want M is sinds begin van de week op hotel in de buurt. Ik mail terug dat ik oprecht blij ben voor hem dat ze er is en dat ik hem een fijne tijd gun. En dat ik zijn oprechtheid apprecieer. Ik meen elk woord dat ik zeg, voel geen enkele vorm van jaloezie of afgunst. Zoals eerder gezegd, ik zou hoogst waarschijnlijk hetzelfde doen.
De week later spreken we af. Ik kijk er enorm naar uit, want ik wil zijn verhaal horen. Horen hoe hij dit alles heeft ervaren en wat hij nu voelt, en wat eventuele plannen zijn. Op het laatste moment gaat onze afspraak opnieuw niet door en dan word ik wél pisnijdig. Ik voel me lichtelijk voor de gek gehouden en laat dit ook heel duidelijk weten aan hem. Hij verontschuldigt zich en zegt opnieuw dat hij dingen voor zichzelf op een rij moet zetten. Ik reageer daarop dat ik begrip heb voor zijn situatie maar dat hij geen beloftes moet maken die hij niet kan nakomen en besluit voor mezelf om wat afstand te nemen. Nog altijd heb ik het gevoel dat hier niks méér van kan komen. Een echte relatie kan volgens mij met deze man niet omwille van zijn 'bagage'. Maar de gesprekken die we hebben, de intimiteit die we delen ... het smeedt wel een band ...
Vandaag ... Totaal onverwacht een smsje van hem. Mijn hart maakt een sprongetje want ik heb hem echt wel gemist als ik zijn vraag lees : 'Ben je thuis ?' Tuurlijk ben ik thuis, maar ik lig op dat moment in een lekker warm schuimbad. Geen kwartier later ligt hij bij me ... in bad ... en genieten we van elkaars warme en natte lijf. Ik geloof gewoon mijn oren en ogen niet, verschillende keren schiet ik in een lach waarop A. vraagt waarom ik zo lach ... Als ik hem vertel dat ik gewoon niet snap wat er gebeurt zegt hij dat hij het ook niet meer snapt. M. terug zien was echt aangenaam maar ook raar. Enerzijds vertrouwd maar anderzijds ook terug nieuw, onbekend, opnieuw aftasten ... De sex was goed, maar niet geweldig ... Ze heeft zijn wereld totaal overhoop gezet, opnieuw na 9 jaar, maar ze weten allebei dat er in die jaren veel veranderd is voor beiden. Zij is binnenkort vrij, hij is er mee bezig maar moet eventueel een zaak achterlaten en twee kids. Dit doe je niet zomaar en dat besef wordt voor hem meer en meer werkelijkheid. Hij vertelt me dat ze eind dit jaar de knoop moeten doorgehakt hebben ...
In zijn hele verhaal heeft hij wel drie keer gezegd dat ik de laatste ben die hij wil kwetsen. Ik antwoord daarop dat ik dit nogal een rare reactie vind want we hebben eigenlijk niks concreets met elkaar. Maar als hij zegt dat hij echt wel meer begint te voelen voor mij ... Dan weet ik even niet wat te zeggen ... Het klinkt me ongelooflijk in de oren en ik moet opnieuw lachen. Dit keer lacht hij niet mee, hij meent wat hij zegt ... En dan word ik stil ... Blijkbaar langer dan 'normaal' want hij vraagt me wat ik denk ... Ik probeer er onderuit te muizen met een smoes maar het pakt niet en dan geef ik eerlijk toe dat ik hem idd ook graag zie maar dat ik totaal geen verwachtingen heb. Dat ik (nog) niet geloof in een echte relatie tussen ons ... We zijn zo verschillend ... Maar ik wil het er verder niet over hebben en leid hem af met mijn handen ... :o). Even later stappen we uit bad, hij droogt me af en draagt me naar mijn bed waar hij mij -eindelijk na drie weken- op zijn manier laat zien en voelen wat hij eerder bedoelde ...
Als hij later weg is kan ik met moeite mijn gedachten ordenen. Wat moet ik hier in godsnaam mee ...
