Zij en ik … We gingen nog eens gaan stappen.  Weken op voorhand keken we er naar uit, want het was weer een tijdje geleden dat we buiten konden ;o).  Of we er zin in hadden … zéker weten ! Allerlei scenario’s hadden onze gedachten al gepasseerd : zou ‘die’ er zijn ? of zou ‘die’ er bij zijn vanavond … In elk geval, de (stoute) pret zat er absoluut in !

Eerst zijn we een hapje gaan eten.  Kwestie om een goeie ‘basis’ te leggen voor de rest van de avond.  Niet dat het op vlak van drank zwaar zou worden want ik was Bobientje :oD.

Eens in de danszaak aangekomen hebben onze wegen zich gescheiden.  Zij naar de ene kant, ik naar de andere met heel dikwijls veelzeggend oogcontact.  Onze vriendenkring was er al en er was iemand bij die ik een héle tijd niet meer gezien had.  Iemand die ik heb leren kennen toen ik in het begin van mijn relationele crisis jaren geleden stond.  Hij zat op dat moment in hetzelfde schuitje en we hebben elkaar toen ‘gevonden’.  Hij was ook getrouwd, de sleet zat er serieus op bij hun, er was nauwelijks contact noch lichamelijk noch mentaal.  Hij hield het met moeite vol, was een knuffelbeest tot en met, maar wou toch proberen om zijn relatie te redden.  Net als ik hier.  Meer alleen dan met twee in mijn relatie toen, hopeloos op zoek naar aandacht van iemand die me wél zag staan en die niet alleen tijd had voor zijn werk en hobby’s.

We hebben elkaar indertijd ont-moet.  Verschillende keren.  Méér dan een kus is er toen niet gebeurd, ondanks de aantrekking die er zeker was.  Hij vond mij een heel warm iemand en ik smolt voor zijn gemeende complimentjes.  Maar we wilden beiden nog proberen te redden wat er nog te redden viel.  Voor mij eerder zonder resultaat en een hele tijd later ook voor hem hetzelfde.  Dan zijn we wel verder gegaan.  Één keer in de zomer, midden in een weiland waar we met zijn Harley naartoe gereden zijn.  Zalig gewoon.  Die weidse stilte, enkel het geluid van vogels en ruisend gewas en geen kat in de verre omtrek … Ik zal het nooit vergeten …

Nu zag ik hem terug en het deed bij beiden duidelijk wel wat, ondanks zijn vriendin die naast hem zat.  Ik ben bij hem gaan zitten, nadat ik hem echt knuffelde bij het binnenkomen.  Het voelde zo vertrouwd, ik herkende zelfs zijn geur nog.  We hebben de hele avond gepraat, heel kort bij elkaar.  Meermaals hebben we elkaar recht aangekeken, en ik ben er zeker van : onze gedachten waren regelmatig één en dezelfde … Enkele keren als ik iets tegen hem wilde zeggen maar hij net zijn hoofd nét (bewust ?) draaide voelde ik zijn adem over mijn gezicht en heb ik me heel erg moeten inhouden om hem niet te kussen … Onze lippen hebben elkaar met momenten bijna geraakt … Zijn vriendin kon er niet echt mee lachen, maar hij deed zelf geen enkele moeite naar haar.   Ze probeerde zijn aandacht op te eisen door haar hand in zijn hand te leggen, haar arm over zijn been … allemaal tevergeefs.  Zijn aandacht was bij mij … En ik genoot … Zelfs zo dat ik mijn vriendin een hele tijd totaal vergat.  Maar zij mij niet want toen onze ogen elkaar tóch eens kruisten stak ze vragend haar duim omhoog.  Ik heb de mijne allebei omhoog gestoken (in bedekte taal) en ze knipoogde.

Uren later zijn we samen terug naar huis gegaan.  Beiden met een heel aangenaam gevoel.  Zij had zich duidelijk ook wel geamuseerd en de keren dat ik haar zag was dat ook wel zichtbaar :o).

’s Anderendaags krijg ik een smsje van hem : ‘Ik denk dat jij voor altijd mijn schetebeeske blijft …’  Dat was zijn troetelnaam voor mij en ik stuur terug dat het voor mij ook zo voelt …