Ik ben Stekelbeesje
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 01/01/2007 en ben nu dus 18 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
I'm a bitch, I'm a lover
I'm a child, I'm a mother
I'm a sinner, I'm a saint
I do not feel ashamed
A single 40-something bi-woman loving this life and herselve.
01-08-2007
Past ... Present ... Future ...
Het lijkt écht wel in de mode te zijn, het scheiden van elkaar na eeuwige trouw beloofd te hebben. Voor de zoveelste keer zei men me vandaag : welkom in de club. Ik vind er niks lachwekkends aan ...
Mijn huwelijk was goed, zoals overal met ups en downs. Maar we konden overal over praten, we konden de wereld aan. Buitenstaanders noemden ons een 'droomkoppel'. Zoals hij er voor mij was, ik altijd voor hem klaar stond, letterlijk dag en nacht ... Een pracht van een kind na jaren van twijfel om al dan niet voor een nageslacht te zorgen. We hadden alles. Een goeie job, eigen huis, en toch was het niet genoeg. Kwam de al bekende sleur en dan doe je domme dingen. Zoals denken dat je relatie sterk genoeg is om fantasieën irl om te zetten. Denken dat je elkaar door en door kan vertrouwen want je hebt uren, dagen, nachten, wekenlang gepraat over eventuele gevolgen. En dan gebeuren de dingen waarvoor je bang was, die je voorzien had, maar ook doorgepraat ... Maar gevoelens kan je onmogelijk voorzien, kan je onmogelijk voorspellen, kan je onmogelijk sturen in bepaalde omstandigheden ... Mijn gevoel van 'verraden zijn' was onbeschrijfelijk ... Na verschillende misstappen, beloofd worden 'op het koppeke van onze kleine' om nooit meer vreemd te gaan ... een maand later ... in eigen huis, in eigen zetel ... Nooit vergeet ik dat beeld, de man waar ik -toen we elkaar leerden kennen- niks in zag, maar die zei : je moet me een eerlijke kans geven, waarmee ik 11 jaar lang echt gelukkig was ... te zien neuken met een persoon waarvan ik nooit verwachtte dat hij er nog maar naar keek ... Ze was absoluut zijn type niet ... zei hij ... Achteraf gezien één van de massa leugens die hij me op mijn mouw gespeld heeft ... Hoe naief kan een mens zijn denk je dan ... Is het naief om in te zien dat je zelf ook niet zonder verantwoordelijkheid bent ? Is het 'dom' om je eigen fouten in te zien en te willen proberen bijschaven ? Om -omdat je van elkaar houdt- kansen te blijven geven ...
Nu, een aantal jaren verder, denk ik dat ik hetzelfde zou doen. Een mens verdient een herkansing vind ik. Ik heb afgezien nadat ik mijn deur na onze relatie dicht deed. It did hurt like hell ... Heb met mijn kop tegen de muur gelopen van pure ellende, mijn lijf deed pijn van hem te missen ... Terwijl hij na een maand al opnieuw een ander had op wie hij (alweer) stapelverliefd was ... Ik kan nu met trots zeggen dat ik geleerd heb. Geleerd om in een nieuwe relatie te luisteren en personen in hun zijn te laten, zonder te willen proberen veranderen. Als ik naar hem kijk nu (vanop afstand want de 'relatie' tussen ons is totaal verzuurd jammer genoeg) kan ik alleen maar hoofdschuddend 'nee' knikken. Zijn partner heeft op zijn minst 100 keer meer dat 'trekje' dat hij mij al die jaren al verweet. En toch, ik gun hem zijn geluk. De baby die er intussen ook al kwam gun ik alle liefde van zijn ouders. Ik zou alleen verdomd graag willen dat hij ons kind ook gaf wat hij toen zo beloofde ... In plaats daarvan stoot hij 'ons klein wonder' zoals hij het toen zelf noemde (onbewust ?) af want hij ziet mij telkens opnieuw in ons kind ... En toch blijft papa de grote held. De liefde van een kind is onvoorwaardelijk ...
31-07-2007
Fotootje.
Deze foto kreeg ik van een héél leuke vriendin. Dit beeld bezorgt me de kriebels ... en niet alleen in mijn nek ...
