Ik heb de derde en vierde maand wat krachttraining gedaan. Dit op eigen initiatief en zonder professionele begeleiding hetgeen resulteerde in een paar keer wat overbelaste spieren en één keer een pijnscheut in de knie waardoor ik terug een weekje op non-actief kwam te staan.
Ik kan dus lotgenoten alleen maar aanraden om een goede kinesist op te zoeken die zelf een oefenruimte heeft en het vooral niet te willen forceren. De spieren smelten weg als sneeuw voor de zon maar om ze terug te laten groeien heb je een heel seizoen (of twee, of drie) nodig.
Op de 5e maand ben ik terug beginnen werken omdat ik op mijn werk grotendeels zelf kan regelen wat ik doe (met dank aan de collega's die rekening met mij houden) en ook omdat ik van mening ben dat het genezen vlugger zal verlopen met wat te bewegen dan met de hele dag in de zetel te liggen.
In deze 5e maand onderging mijn knie een heel kleurenpallet van gevoelens waarbij ik dikwijls heb gedacht:"het is allemaal voor niets geweest". Soms had ik de indruk dat mijn linkerbeen langer was geworden, soms leek het korter te zijn. Dikwijls had ik een gevoel van instabiliteit, "viel" mijn knie naar binnen dus moest ik toch voorzichtig zijn, vooral op trappen.
Na de zesde maand mag ik toch wel zeggen dat de toestand verbeterd is t.o.v. voor de operatie. Ik voel nog wel vanalles in de knie, ondermeer een nijpend gevoel onder de knie, alsof er iemand een spanriem heeft omgedaan. Soms ook nog wel wat pijn, meestal als ik wat teveel heb rondgelopen of rechtgestaan maar die pijn is anders dan de stekende pijn van voor de operatie en gaat na wat rustig aan doen wel terug over. Er is ook een plaats aan de knie -ik vermoed ongeveer de bovenkant van de titanium plaat- als ik daarop druk voel ik aan de linkerkant van de knie "elektriciteit"? Als ik mij daar lichtjes stoot, durf ik wel eens wat godslasterlijke geluiden uit mijn keelholte laten ontsnappen:)
Ik moest ook wel terug heel bewust goed en traag leren wandelen wat het manken was een gewoonte geworden. Ik ga ook terug wat fietsen en ook hier weer hetzelfde verhaal: rustig aan doen of...
Die klik in de knie na het doorliggen is er nog steeds maar lijkt wel te minderen.
Vorige dinsdag had ik terug een afspraak met de specialist. Deze zei dat alles er goed goed uitzag en dat na verloop van tijd alles wel terug in orde zou komen. Zolang ik geen last van de titanium plaat kreeg mocht ze blijven zitten. Zolang de toestand niet verergerde moest ik niet niet meer terug komen.
Kortom na zes maanden is de situatie verbeterd maar nog lang geen 100%. Het genezingsproces verloopt verdulleme traag maar positief.
Een collega vertelde me dat zijn schoonvader hetzelfde had ondergaan aan beide benen. Het ene been was op drie maanden terug in orde en het andere been had een volledig jaar nodig. Zo zie je maar dat elke situatie anders verloopt.
Nu de zwelling volledig is weggetrokken, voel ik de koppen van de boutjes zitten maar dat geeft geen last. Het litteken is mooi genezen.
Ik erger me soms eens lichtjes over de estetische kant van mijn niet meer symmetrische benen maar dat weegt totaal niet op tegen het verbeterde wandelcomfort.
Ik kijk positief naar de toekomst. Ik hoop voor lotgenoten natuurlijk ook dat de juiste ingreep goede resultaten zal hebben.
De pijn en last die je de eerste maanden misschien zult hebben worden snel vergeten. Mocht ik ooit aan mijn ander been hetzelfde moeten laten doen, dan zal ik daar geen moment aan twijfelen.
Het enige wat er bij mij "misgelopen" is, is dat ik te weinig heb bewogen na de operatie hetgeen resulteerde in flebitis en constipatie. Althans dat is mijn amateuristische mening. Bespreek dit zeker eens met uw specialist. Maar ik denk dat het voor vele patiënten beter zou zijn mochten er op de ziekenhuis TV's een "bed-fitness" programma gegeven worden.
Als er niets noemenswaardigs veranderd of verslechterd zal het terug enkele maanden duren voor ik nog iets toevoeg.
