Op 7 januari 2013 onderging ik (46jaar oud) een osteotomie aan mijn linkerknie.

Om eventuele lotgenoten en geïnteresseerden wat info te geven beschrijf ik hier mijn verhaal.

Even de voorgeschiedenis:

7 Jaar geleden, toen ik naar de auto wandelde, blokkeerde plots mijn knie. Even wat wrijven en schudden en alles leek terug normaal. Helaas herhaalde dit verschijnsel zich meer en meer dus: naar de dokter.

Ik werd doorverwezen naar Leuven-Pellenberg (want toen had men hier in de buurt nergens een scanner) waar men een gewrichtsmuis ontdekte, zijnde een klein stukje kraakbeen dat zich los in het kniegewricht kan verplaatsen.

Over een mogelijke oorzaak kon niemand me iets vertellen maar het zou met een kijkoperatie eruitgehaald moeten worden, Ook over de gevolgen van dat verdwenen stukje werd niet gesproken. Ik had sterk de indruk in Pellenberg dat men meer bezig was om mij een gepeperde rekening te kunnen sturen dan om mij echt te helpen.

Dus werd gewoon dat stukje eruitgehaald, de oorspronkelijke plaats werd wat bijgevijld, een paar maanden rust en revalidatie en ik was weer in orde...voor een paar jaar.

Toen kreeg ik een zeurende pijn aan de knie na wat kilometers gewandeld te hebben dus.... terug naar de dokter. Op de plaats van het verdwenen stukje kraakbaan was al een serieuze opening weggesleten tot op het bot.

Voedingssupplementen zoals Glucosamine hielpen niets.

Een hoop specialisten afgelopen. Allemaal zeggen ze dat ik ermee moet leren leven tot de tijd rijp is voor een kunstknie maar daarmee moest ik liefst nog zeker 20 jaar wachten. Mooi vooruitzicht!

Eén specialist gaf me wat Hyalurozuur-injecties die de slijtage wat hebben vertraagd en de pijn verminderd maar na een 3 jaar hielpen ook die niet meer en kreeg ik de keuze: ofwel wachten tot de nieuwe knie ofwel een kraakbeentransplantatie die “misschien” zou helpen.

Terug wat specialisten afgelopen, terug hetzelfde verhaal: mee leren leven.

Toen vond ik op het www een krantenartikel over een nieuwe soort kraakbeentransplantatie.

Dus ging ik naar die specialist en hij zei me dat zo'n transplantatie misschien zou kunnen helpen maar dat de voornaamste oorzaak van mijn probleem, mijn O-benen waren en dat de beste oplossing eerst een osteotomie zou zijn. 

Dat was natuurlijk effe schrikken, niet alleen voor het vooruitzicht van deze zware operatie maar ook dat het zolang geduurd heeft voordat iemand mij echt kon helpen.

Die specialist stelde me voor om een second opinion te vragen. Dus ik terug naar de huisdokter en hij raadde me die operatie volledig af maar stuurde me toch maar eens verder naar nog maar eens een andere specialist van het ziekenhuis van Geel waar men ondertussen die nieuwe transplantatietechniek ook uitoefende. (Ik was nochtans al naar een specialist van dat ziekenhuis geweest) 

Deze specialist verwonderde zich erover dat men deze ingreep nog niet eerder had uitgevoerd. Hij gaf me een telefoonnummer van een patiënt die hij een paar maanden eerder had behandeld en die persoon was er zeer tevreden over. Omdat het ziekenhuis van Geel veel dichterbij was, besloot ik om de ingreep daar te laten uitvoeren.

01-01-2013 om 00:00 geschreven door stefan