De operatie:
Om 12uur het ziekenhuis binnen, Om 13u30 de operatiekamer binnen.
Gelukkig had ik juist voor het binnentreden van de operatiekamer nog
een plasje gedaan. Straks wordt U wel duidelijk waarom:)
Het
viel me op dat het er vrij frisjeswas (tegen de bacteriën). Ze
gaven me een ruggepriken ik voelde mijn benen warm worden.
Ondertussen werd alles voorbereid voor de operatie.
De
sfeer was er veel relaxter en menselijker als in Pellenberg.
Daar
lag ik dan plat op de rug. Plots zag ik daar een vreemd been in de lucht
bewegen en besefte ik hey, das mijn been. Ik voelde nog wel iets
aan mijn benen en met wat moeite kon ik mijn tenen nog wat bewegen, Pas
toen ik via een reflectie op een lamp mijn been kon zien met open
wonde en blootgelegd bot, was ik echt gerust dat ik geen pijn zou
krijgen (nog niet),
Ik
kon via die reflectie de operatie wel een beetje volgen: een hoop
geboor, gezaag, gehamer en gevijs, wat controlefoto's nemen, nog wat
meer gezaag en gehamer.
Ondertussen
had ik het al flink koud gekregen en kon ik met moeite het klappertanden
onderdrukken.
Ik
voelde dat ik mijn tenen al wat vlotter kon bewegen maar men stelde
mij gerust dat ik toch geen pijn zou voelen. Na bijna 2uur was plots
alles afgelopen en mocht ik naar de recovery-room alwaar een dokter
zei dat ik flink afgekoeld was, Ik kreeg een slang van een
warmeluchtblazer onder mijn dekens maar heb ik nog zeker een half uur
flink liggen bibberen voor ik het wat warmer kreeg.
De eerste avond:2u
later mocht ik naar mijn kamer alwaar heel langzaam de verdoving
wegtrok. Via het infuus kreeg ik natuurlijk pijnstillers. De
verpleegster zei me dat ik zeker zou moeten geplast hebben voor het
slapen gaan. Om 22u00 voel ik wat druk opkomen dus hang ik willy
in the bottle met als resultaat: nikske. Gelukkig had ik vlak voor de operatie nog
geplast:.
Een
half uur later een 2e poging met een resultaat van 2 druppeltjes en
na nog eens eens half uur, bij de derde poging kwam er een
fatsoenlijke hoeveelheid tevoorschijn. De urine was wel vrij donker
maar ik was toch wel opgelucht want een sonde laten steken is naar't
schijnt niet echt gezellig.
Toen
ik wilde slapen begon de pijn op te komen. Na een uurtje liggen
woelen vroeg ik wat pijnstillers bij maar die hielpen niet veel. Na
nog een uurtje proberen een pijnlose positie te vinden (gelukkig lag ik toen nog alleen op de
kamer) vroeg ik iets sterkers. Pas toen ik een spuit in mijn
bevallige bips kreeg, vielen mijn oogjes toe
Ik heb redelijk goed geslapen. De pijn valt nogal mee.
Vanaf nu krijg ik ook elke dag een spuitje tegen flebitisen moet ik ook enkele keren op het knie-buig apparaatliggen. Aan mijn rechterbeen heb ik een anti-oedeemkous aangekregen.
Bij de wondverzorging kon ik eens een blik werpen op de wonde (gelukkig was het ernaast) Een snee gehecht met 13 nietjes . Frankenstein zou er jaloers op zijn.
Er steekt ook nog een drainage-darmje uit naar een flesje waarin een 100ml bloed zit.
Plassen gaat goed maar het is wel wat genant om dat in een plasfles te doen
Af en toe wordt er wat ijs op mijn been gelegd tegen de zwellingen en een kussen onder mijn been verzacht de pijn ook wat.
Een dertiger die het nodig vond om zijn elleboog tegen een brugpeiler te breken nadat er een kat in zijn fietswiel was gesprongen is bij mij op de kamer komen liggen.
Woensdag kan ik met de krukken al wat stappen zetten. De pijn is draaglijk. Als ik rechtsta piekt de pijn in mijn been even maar ik ben blij dat ik zelf naar de WC kan stappen en de plasfles niet meer nodig heb. In het drainageflesje is niet veel meer bijgekomen dus werd het drainagedarmpje pijnloos verwijderd.
De infuses worden niet meer vervangen ik krijg alleen nog maar pillen dafalgan en zaldiar tegen de pijn.
Ik heb in de gang al wat rondgewandeld maar ik besef nu pas dat het nog effe kan duren voordat ik weer vrolijk kan rondhuppelen.
De kinesist is langsgekomen en zei dat ik mijn "slecht" been heeeel lichtjes moet gebruiken bij het stappen. Dat is niet zo makkelijk omdat alles wat stijfjes is. Ook aan mijn linkerbeen heb ik nu een steunkous gekregen.
Tot nu toe valt alles redelijk mee. Het welgekomen bezoek heeft de lange dag gebroken. Om te kunnen slapen heb ik toch maar een extra pijnstiller gevraagd.
De nacht verliep vrij rustig. Het 's morgens wassen in bed is nog altijd wat sukkelen maar wat zou ik anders toch moeten doen.
Bij de wondverzorging ziet alles er goed uit. Het toch al nuttelose infuus mag eruit. Ik heb nog wat rondgewandeld in de gang en kort na de middag mocht ik naar huis. Joehoe!
Met wat moeite ben ik vooraan in de auto gekropen maar een volgende keer kies ik toch voor de achterbank. De hond was zoals verwacht weer heeeel blij om me terug te zien.
Thuisgekomen begon het geregel van thuisverpleging en kinesist.
Vanaf vorige maandag had ik geen stoelgang meer gemaakt. Pas nu ik een zekere druk voel begin ik me daarover zorgen te maken.
Het www leerde me dat dit komt door een combinatie van ruggerpik, weinig lichaamsbeweging en pijnstillers dus zijn wat toch maar wat laxeermiddelen gaan halen en die zorgden toch voor de nodige verlossing.
s' Avond nog wat gezellig bezoek gehad.
Vrijdag verliep alles normaal behalve dat de pijn in mijn been, als ik rechtsta, wat erger is gaan worden. Het valt op dat mijn been alle kleuren begint te krijgen tot aan de lies. Ik maak er mij niet echt zorgen over. De thuisverpleegsters zien ook nog niets echt vreemds. De wonde zelf ziet er echt "mooi" uit.
Om me wat bezig te houden begon ik aan dit blog. Ik ben wel altijd vrij suf door die pijnstillers.
's Avonds weer wat bezoek gehad. We lachen ermee dat elk bezoek snoepgoed meebrengt terwijl ik eigenlijk op dieet moet.
Deze nacht naar de WC geweest. Stoelgang maken gaat nog altijd moeizaam De wandeling ernaartoe is maar een 10 meter maar ik denk niet dat ik ooit al zoveel pijn heb gehad.
Dat is goed voor mijn gezichtsspieren want ik trek waarschijnlijk heel pijnlijke gezichten en een aiai-geluid komt er ook wel eens uit.
's Morgens lijkt de pijn bij het rechtstaan nog erger te zijn geworden. Het lijkt dan wel of iemand vuurke-stook in mijn been aan het doen is.
Als ik gewoon lig is er niets aan de hand. Mijn been is nog altijd heel opgezwollen en mijn vrouw merkt een zekere roodheid aan het scheenbeen op. Dat pijnlijke gestrompel is uiterst vermoeiend. Ik denk zelfs dat ik een rugspier overbelast heb tijdens een wc-bezoek. In de verlossende zetel heb ik zeker een minuut nodig om te bekomen.
We wachten gewoon nog maar wat af.
's Zondags verergert de boel zo, dat we de huisarts van dienst opbellen. Het moet weer lukken dat het weekend is.
Die raadt ons aan om via spoed terug naar het ziekenhuis te gaan. Dat hebben we dus maar gedaan.
Op de spoed heeft men wat bloed getrokken en een nieuwe x-foto van de mijn been genomen. Op de foto zag men een bloeduitstorting en in het bloed vond men licht verschoven CRP waarden wat zou kunnen wijzen op een infectie. Men gaf me daar terug een infuus met pijnstillers.
Er werd besloten om mij een nachtje daar te houden. Mijn specialist kwam nog langs en schreef Hirudoid zalf en extra pijnstillers voor.
Ik voelde nog wel iets
aan mijn benen en met wat moeite kon ik mijn tenen nog wat bewegen, Pas
toen ik via een reflectie op een lamp mijn been kon zien met open
wonde en blootgelegd bot, was ik echt gerust dat ik geen pijn zou
krijgen (nog niet),
) Een snee gehecht met 13 nietjes . Frankenstein zou er jaloers op zijn.
