Kleuterjuffen in spé Tiffany en Fien wagen zich aan een buitenlands avontuur
12-05-2013
Dag 24: Valies maken en poetsen
Vandaag hebben we onze kamer opgeruimd en onze valies gemaakt. Ik moest heel wat doen om alles er in te krijgen. Vervolgens moesten we helpen de grote schoonmaak te doen. We hadden elk een taak gekregen; ik de keukenkasten afkuisen en Fien de muren.
Voor de rest hebben we niet veel gedaan, we kijken al de hele dag uit naar ons vertrek van morgen omdat we graag iedereen terug willen zien.
Nat, moe, koud, gevaarlijk... maar een gewelige ervaring! Dat is kort samengevat onze trip naar de Preikestolen. De Preikestolen is een uitstekende rots over de Lysefjord en het is een heel populaire bezienswaardigheid hier in Rogaland (soort van provincie zoals wij zeggen). Deze ochtend zijn wel al vroeg vertrokken want we moesten eerst met de bus naar het centrum, dan 40 minuten op de overzetboot om dan nog eens een andere bus te nemen. Toen we eindelijk aan het startpunt waren van de klimtocht naar de top, was het al 11u. We hadden ons regenpak aan want de weergoden zaten niet mee. Fien en ik dachten dat de weg naar de top gewoon bestond uit steile maar toch aangelegde wandelpaden. Eenmaal op de top konden we genieten van een prachtig zicht en hoewel het bewolkt was, konden we toch nog redelijk wat zien. Ik was heel blij dat we er waren maar omdat ik ondertussen al nat was van de aanhoudende regen en het op de top waaide, kreeg ik het koud. Onderweg naar beneden merkten we dat er opvallend meer water naar beneden stroomde op onze weg. We moesten door modder en waterplassen en mijn voeten waren doorweekt! Op onze terugweg zijn we 3 vlamingen tegengekomen. Een jongen en 2 oudere dames. Hij studeerde hier aan de Universiteit van Stavanger en de ene vrouw was zijn moeder en de andere zijn tante. Het heel toevallig, zo ergens in de bossen en op de rotsen plots mensen uit te buurt te ontmoeten. Eens beneden waren we volledig doorweekt en wilden we niets liever dan een warm badje nemen. Helaas zat dat er nog niet in want we moesten nog terug naar de red boxes. Een taxi van de startplaats van de Preikestolen is gewoon goedkoper dan de bus! We hebben eerst een warme chocolademelk gedronken in het restaurant en gingen toen naar de taxi die we gereserveerd hadden. De hele terugweg hebben we kou geleden maar ik voelde me zo goed dat het mij toch gelukt was om op de top te geraken. Het gaf mij voldoening te weten dat ik het gedaan heb! Eens terug in mijn kotje heb ik zo snel mogelijk de verwarming hoog gezet en een heerlijke warme douche genomen.
Vandaag was het onze laatste stagedag. Toen we aankwamen was het nog donker in het gebouw en alle deuren waren op slot. We hadden onmiddellijk door dat er iets niet klopte want onze mentor is er altijd voor wij er zijn. Uiteindelijk had hij hem overslapen en kwam er gelukkig een andere leerkracht aan die ons kon binnen laten. Het eerste half uur hebben Fien en ik samen met de begeleidster van de baby's in onze groep gestaan. Toen kwam er een andere begeleidster van onze groep en ze belde onze mentor want ze zei dat hij er al moest zijn. Hij kwam uiteindelijk een uur later met slaperige oogjes aan. Zijn wekker stond blijkbaar fout ingesteld. Hij vertelde dat hij niet in de klas zou blijven vandaag maar onze evaluaties zou schrijven. Fien en ik kregen al kriebels in onze buik. We probeerden met de kindjes te spelen en het lukte deze keer ook echt om hen bij ons te houden en te blijven spelen. Ik denk dat het hoofdzakelijk ligt aan het feit dat onze mentor niet in de klas was. Als hij er is, dan hangen de kindjes enorm aan zijn lijf en kan de rest hen niet schelen. Vandaag was het echter niet zo! Het was zo leuk dat de kindjes zich eindelijk openstelden voor ons en ik denk dat ze nu pas echt konden merken dat wij leuke juffen zijn. Op andere stagedagen heb ik ook wel wat met de kinderen gespeeld, maar dit duurde niet zo lang. Nu was echt de dag met het beste contact met de kinderen van onze eigen groep. Toen we buiten speelden wilden ze spontaan op mijn schoot komen zitten om te schommelen. Ik had niet het gevoel dat ik mij anders gedroeg dan de andere dagen en nu plots wilden ze mij wel langer in hun buurt. Naast het feit dat onze mentor er niet was, waren er ook verschillende kleuters die thuis mochten blijven van hun ouders. Misschien gedroegen sommige kleuters zich anders omdat hun beste vriendje of vriendinnetje er niet was. In ieder geval, ik vond het heel leuk vandaag.
Na het krijgen van onze goede evaluatie (hoera), zijn we naar een shoppingcentrum gegaan iets voorbij de stad. Het regende weer en we hadden zin om iets te doen, en tegelijk binnen te zijn. We hebben niets gekocht maar de tijd is wel rap voorbij gegaan. Vervolgens hebben we daar in de buurt foto's genomen van uitzichten op de fjord en zijn we te voet naar het centrum gegaan.
Morgen gaan we normaal gezien naar de Preikestolen, Hopelijk zit het weer wat mee...
Toen ik wakker werd was ik teleurgesteld want het regende. We konden dus niet naar de Preikestolen gaan want het regende echt te hard en het zou er koud zijn en het pad heel glibberig. Ik heb dan maar naar 2 films gekeken in de hoop dat de tijd rap voorbij zou gaan.
Ik heb geen zin meer in stage want ik krijg er weinig voldoening van en als ik dan al voldoening van krijg, dan komt het door de kindjes uit de andere klasjes. De baby's aanvaarden de hulp gewoon en de grotere helpen ons met dingen bij te leren.
Vandaag was het een lastige dag. Ik probeerde echt veel moeite te doen om in contact te komen met de kinderen, ik ging bij de grote blokken zitten waar J & H aan het spelen waren. Met de blokken probeerde ik iets te bouwen en omdat de kinderen uit de klas van gisteren spontaan meehielpen, dacht ik dat het hier ook wel zou werken. Niets was minder waar. De kinderen namen de blokken af en gingen op een andere plaats spelen. Onze mentor zei er niets over, hoewel hij het had gezien. Ik voelde mij echt slecht want ik probeerde de tip van gisteren toe te passen en het leverde niets op. Het stoort mij eigenlijk wel dat onze mentor de kinderen niet aanmoedigt om met ons te spelen. Ik heb het gevoel dat hij alles weg lacht en dan zegt hij: achja de kinderen... Ik begrijp dat je de kinderen niet kunt verplichten, maar je kan hen toch wel stimuleren?
Toen kwam plots de extra begeleidster voor het kindje met het spraakprobleem langs. De kinderen mochten aardappelen en wortels schillen met een dunschiller en zij was er om tijdens de activiteit het meisje te helpen, observeren en haar taal te stimuleren. Het schillen was duidelijk veel te moeilijk voor hen want de aardappelen vielen de hele tijd op de grond, de messen sneden ook helemaal niet goed, ze wisten niet hoe ze de aardappel het best vasthielden en sommige kinderen hielden het mesje zelfs omgekeerd vast. Er werd geen uitleg gegeven, juist af en toe eens een hand vastgenomen om met hulp te schillen. Toen ik zelf een aardappel wou schillen, merkte ik dat zelfs ik er al moeite mee had. De kinderen hadden er wel minder moeite mee om de wortels te schillen, hierbij hoeven ze enkel rechtdoor te schillen en deze konden ze ook beter vasthouden. Toen was het alweer tijd om buiten te spelen, waar het nog moeilijker is voor ons om in contact te komen met kindjes uit ons klasje. We worden telkens weggejaagd en ik voelde mij echt zo slecht, ik denk niet dat het aan mij ligt want de oudere kinderen laten mij wel toe in hun spel. Ik denk dat het het vertrouwen is. We verstaan hen niet dus ze vertrouwen ons niet. Ik vind dat het voor een mentor een plicht is om de studenten te betrekken en de kinderen het gevoel te geven dat het oké is om met ons te spelen. Als we iets met de kinderen wilden doen moesten we alles zelf vragen. Als we het vroegen, dan was het wel goed maar toch kreeg ik op de een of andere manier het gevoel dat hij het liever niet had. De oudste kleuters waren buiten aan het tekenen en toen zijn Fien en ik bij hen aan tafel gaan zitten. We maakten een tekening en ik voelde dat de kleuters geïnteresseerd waren in wat we tekenden. Ik maakte een konijn en er was al een kindje dat mij nadeed. "Kanin" zei ik (Noors voor konijn). En toen begon hij de rest van mijn tekening te benoemen. Het was een leerrijk moment voor mij en ik voelde mij gewaardeerd. Na een tijdje was het ons gelukt om uit te leggen dat we graag het Anna Marlena-liedje wilden leren en ze zongen het voor ons in korte stukjes, wij zongen hen na en ze verbeterden waar nodig. Het gaf zoveel meer voldoening, gewoon omdat ze begrijpen dat wij een andere taal spreken en weten dat ze niet bang hoeven te zijn voor ons.
Hierna ging ik naar de schommel waar enkele kindjes van ons eigen klasje aan het schommelen waren. Er was een meisje beginnen wenen en ik nam haar van de schommel en knuffelde haar. Ze nam mij vast en legde haar hoofd in mijn nek. Het voelde zo goed om een moment van contact te hebben met haar. Dat merk ik dan wel. Als er getroost moet worden, en er is geen begeleider van hun eigen groep in de buurt, dan komen ze wel naar ons. MAAR, eens de tranen weg zijn, zijn de kinderen ook weg en zien we ze niet meer terug. Een kindje uit de klas van gisteren kwam spontaan naar mij en ik verstond half dat hij op mijn schoot wou zitten om te schommelen. Ik was zo blij! Het kindje genoot van de aandacht dat hij kreeg van mij en ik genoot minstens evenveel. Ik kan niet zeggen dat ik met een kindje van de eigen groep een band heb opgebouwd, ik had echt het gevoel dat ik elke dag opnieuw evenveel moeite moest toen om in contact te komen en er niets voor in de plaats kreeg. Natuurlijk is het mij wel enkele keren gelukt om met de kindjes te spelen en contact te hebben, maar zoals ik al zei, niet voor lang en de volgende dag moest ik weer veel moeite doen in contact te komen.
Oh ja, en ze hadden vandaag 19 graden voorspeld dus ik had lichtere kledij aangedaan... Dit doe ik dus nooit meer! Het was kouder dan gisteren en het heeft geregend, daar stond ik dan met mijn dunnere trui en regenjas.
Toen we deze ochtend buiten kwamen voelden we al dat de dikke trui onder onze jas en de sjaal overbodig waren. Het was merkbaar al warmer dat de voorbije dagen en het zag ernaar uit dat het een mooie dag zou worden. Vandaag mochten we de hele dag in de klas van Juf M. meevolgen. Van 7u30 tot 9u30 kunnen de kinderen spelen maar ik zag onmiddellijk al dat ze plaatsen voorzien had waar de kinderen met welk speelgoed mochten spelen. Er stond een soort poppenhuisje op een mat, grote blokken lagen in de gang,... Het was meer georganiseerd vrij spelen. Vervolgens ruimden de kinderen alles op en zong de juf het sjoebidoe-liedje om de kinderen naar de kring te laten komen. In de vertelde ze over de vlag van Noorwegen. 1 Kindje had een blad met de noorse vlag gekregen en de kinderen moesten de kleuren bespreken en het kruis. Ze vertelde heel expressief en stelde veel vragen. Ze vertelde aan de hand van een foto van een schilderij het ontstaan van de vlag. Een man die Friedrich heette en afgebeeld was op het schilderij, was aanwezig op een vergadering om de vlag te beslissen. Zijn zoon van 12 jaar oud had voorgesteld om de vlag van Denemarken en Zweden, 2 landen die tijdens de oorlog goed bevriend waren met Noorwegen, samen te voegen. Ook het kruis van Christus moest erin komen, vandaar dat er nog een extra blauw kruis is toegevoegd. Friedrich legde het idee voor en het werd goedgekeurd. Er bestaat ook een liedje over het ontstaan van de vlag en dit zong ze verschillende keren en na een tijdje zongen de kindjes gewoon mee. 17 Mei is het de nationale feestdag en daarom leren ze nu over Noorwegen zelf. In de kring praatten ze ook over de vogels. Het is de tijd dat de trekvogels terugkomen en aan de hand van prenten en een liedje leerde ze de kleuters welke vogels terug naar Noorwegen aan het komen zijn. Na het kringmoment werd er als verwerking een kleurplaat van de noorse vlag gegeven. De kinderen moesten ze met de juiste kleuren inkleuren. Vervolgens werden deze in de gang opgehangen, samen met het verhaal van Friedrich en met de prenten die ze gebruikte tijdens het vertellen. Ze vindt het belangrijk dat de ouders weten waarover er in de klas gewerkt wordt en door de prenten erbij te hangen kunnen de kleuters zelf ook vertellen wie Friedrich is en wat hij op dat moment aan het doen was. Na het kleuren werd er terug speelgoed uitgehaald en mochten de kleuters spelen. Op dat moment kwam juf M. naar mij en vroeg of ik het moeilijk vond om met de kinderen te spelen. Ik zei dat ik het moeilijk vond tot nu toe omdat we de peuters enkel zien spelen hebben met de poppen, beren en auto's. Ze zei dat daar inderdaad veel taal bij nodig is en dat het voor ons inderdaad moeilijk is om te kunnen meespelen. Ze nam mij mee en nam de legoblokken. Hier heb je geen taal voor nodig zei ze, en mijn kindjes zullen je ondertussen de kleuren aanleren. Begin maar te bouwen, ik ga enkele kindjes roepen om met jullie mee te spelen. Ik had echt een heel goed gevoel toen. De kinderen werden eindelijk gestimuleerd om met ons te spelen en ik merkte onmiddellijk dat ze moeite deden om zich verstaanbaar te maken en om ons te begrijpen. Ik maakte samen met 2 kindjes een stal voor een paardje en het liep als het ware vanzelf. De tijd vloog voorbij omdat we bezig waren. Het was zo fijn dat M ons hielp in het meespelen, wat T. eigenlijk nog niet gedaan heeft. Toen het tijd was om de tafels te dekken, riep de juf alle kindjes bij zich. Ze moesten allen een stoel meebrengen. Ze zongen liedjes en tot slot moesten ze op hun stoel gaan staan. 1 iemand was de chef en die besliste wat de anderen moesten doen. Vb, onder stoel, op stoel zitten, 1 hand op de stoel, achter de stoel zitten, stoel boven je hoofd. Telkens 1 kindje de chef geweest was, mocht die de handen gaan wassen en aan tafel gaan zitten die ondertussen al door een andere begeleider gedekt was. Op die manier was het ook nooit te druk aan de wastafel. Omdat het zo'n mooi weer was gingen ze na het eten buitenspelen. Nu ik in deze klas geweest ben, vind ik het echt jammer dat ik niet heel mijn stageperiode hier heb doorgebracht. Ik zou er veel meer aan gehad hebben en het zou ook gewoon leuker geweest zijn omdat het contact met de kindjes makkelijker verloopt. Om 15u30 zat de stage erop en toen zijn we naar het centrum gegaan. We hebben er een MC-Flurry gegeten in het zonnetje, heerlijk! op sommige plaatsen was het zelfs te warm om je jas aan te houden. Fien en ik hebben dezelfde broek gekocht! Zij in het rood en ik in het oranje. De broek was helemaal niet duur, een wonder voor Noorwegen! De zon heeft ons blijkbaar in de mood gebracht om kleren te kopen in felle kleuren.
Morgen wordt het weer naar het schijnt nog beter dan vandaag, laat ons hopen!!
Hier ben ik weer! Deze ochtend werden we weer vroeg verwacht op onze stageplaats en aangezien ik vannacht slecht geslapen had was het een helse opgave om vroeg op te staan. Toen ik mijn frigo opende zag ik dat er opnieuw eten gestolen was. Deze keer een appel en een hele komkommer. Het is niet de eerste keer en ik begon het echt heel vervelend te vinden. Daarom besloot ik een blad achter te laten op de keukentafel dat het echt niet meer kan dat er eten gestolen wordt en dat ik een nieuwe komkommer en appel wil. Toen we op de stageplaats waren werd er opnieuw ontbeten tot 9u. Normaal worden de kindjes dan in 3 groepjes verdeeld om een activiteitje te doen of gewoon te spelen met een kleiner groepje. Vandaag was dit niet zo, het weer was te goed volgens hen (geen regen en ongeveer 13 graden) en daarom zouden ze de hele dag buitenspelen. Eens buiten zagen we de klas van juf M. Daar zaten de kindjes in een kring en ze luisterden aandachtig naar de juf. Ik wou zo graag weten waarover het ging... Ik vind het echt heel jammer dat wij in onze klas zo weinig activiteitjes zien en ik zou aanraden aan Artevelde om een stageplaats aan te bieden in een klas vanaf 3- en 4-jarigen. De leerkansen zijn gewoon veel groter. Ik heb nu wel het gevoel dat ik ook veel bijgeleerd heb over het kleuteronderwijs hier en de eerste week vond ik het ook interessant bij de peuters omdat alles nieuw was. Maar we kunnen niet veel doen, tenzij we expliciet vragen of wij ook eens een activiteitje mogen geven. T. had in het begin van de stage al gezegd dat hij ons vooral wou laten observeren maar 3 weken is veel te lang om enkel te observeren. Zeker als je de taal niet verstaat. Sommige kindjes willen ons niet in hun buurt omdat ze toch niets kunnen zeggen tegen ons en de peuters willen spelen maar met ons lukt hen dat blijkbaar niet. Als we buiten zijn zie je dat de grotere kinderen wel moeite doen om met ons te converseren. zij begrijpen dat wij hen niet verstaan en proberen zelfs onze liedjes na te zingen. Vandaag was er een meisje dat het liedje 'dikke duim' naar het Noors vertaald had. Super! Ook de allerkleinsten vinden het niet erg dat wij hen niet verstaan want die praten zelf nog niet zo veel. Bij hen zijn het vooral verzorgingstaken en gewoon affectie die belangrijk zijn. Uiteraard spelen zij ook, maar hun spel is minder op taal gebaseerd en dat maakt het voor ons ook makkelijker. Morgen mogen we naar de klas van juf M. gaan en ik kijk er echt naar uit.
De buskaart die ik van een meisje gekregen had is al enkele dagen leeg en 5 euro voor een enkel ritje is echt veel geld. Ik wou wel eens te voet terug naar ons kot gaan en overtuigde Fien. Met veel moeite is het toch gelukt. De tocht was langer dan verwacht. De televisietoren vlakbij de universiteit zag je al van aan het meer naast de grote weg waar we normaal de bus nemen. Ik dacht echt dat het niet zo ver zou zijn maar in totaal zijn we bijna 2 uren onderweg geweest. We hebben veel bergop gewandeld en ik de lange wandeling heeft mij eigenlijk wel deugd gedaan. Toen ik op kot kwam heb ik me gedoucht en onmiddellijk mijn pyjama aangedaan om nog wat dingen voor school uit te typen en hopelijk vanavond vroeg in mijn bedje te kunnen kruipen.
Ik ben Tiffany De Bruyne
Ik ben een vrouw en woon in Red Boxes Universty Stavanger (Noorwegen) en mijn beroep is student kleuteronderwijs, 3e jaar .
Ik ben geboren op 09/03/1992 en ben nu dus 33 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: acrotraining geven en reizen.
Ik loop 3 weken stage in Bokkaskogen Barnehage. Een opvang/kleuterschool te Stavanger in Noorwegen.
Nat, moe, koud, gevaarlijk... maar een gewelige ervaring! Dat is kort samengevat onze trip naar de Preikestolen. De Preikestolen is een uitstekende rots over de Lysefjord en het is een heel populaire bezienswaardigheid hier in Rogaland (soort van provincie zoals wij zeggen). Deze ochtend zijn wel al vroeg vertrokken want we moesten eerst met de bus naar het centrum, dan 40 minuten op de overzetboot om dan nog eens een andere bus te nemen. Toen we eindelijk aan het startpunt waren van de klimtocht naar de top, was het al 11u. We hadden ons regenpak aan want de weergoden zaten niet mee. Fien en ik dachten dat de weg naar de top gewoon bestond uit steile maar toch aangelegde wandelpaden. Eenmaal op de top konden we genieten van een prachtig zicht en hoewel het bewolkt was, konden we toch nog redelijk wat zien. Ik was heel blij dat we er waren maar omdat ik ondertussen al nat was van de aanhoudende regen en het op de top waaide, kreeg ik het koud. Onderweg naar beneden merkten we dat er opvallend meer water naar beneden stroomde op onze weg. We moesten door modder en waterplassen en mijn voeten waren doorweekt! Op onze terugweg zijn we 3 vlamingen tegengekomen. Een jongen en 2 oudere dames. Hij studeerde hier aan de Universiteit van Stavanger en de ene vrouw was zijn moeder en de andere zijn tante. Het heel toevallig, zo ergens in de bossen en op de rotsen plots mensen uit te buurt te ontmoeten. Eens beneden waren we volledig doorweekt en wilden we niets liever dan een warm badje nemen. Helaas zat dat er nog niet in want we moesten nog terug naar de red boxes. Een taxi van de startplaats van de Preikestolen is gewoon goedkoper dan de bus! We hebben eerst een warme chocolademelk gedronken in het restaurant en gingen toen naar de taxi die we gereserveerd hadden. De hele terugweg hebben we kou geleden maar ik voelde me zo goed dat het mij toch gelukt was om op de top te geraken. Het gaf mij voldoening te weten dat ik het gedaan heb! Eens terug in mijn kotje heb ik zo snel mogelijk de verwarming hoog gezet en een heerlijke warme douche genomen.
