Kleuterjuffen in spé Tiffany en Fien wagen zich aan een buitenlands avontuur
13-05-2013
Dag 25: Naar huis
Deze ochtend hebben we onze kamers gestofzuigd en gedweild. Tegen de middag namen we de bus naar het vliegveld. Na een uurtje rondlopen of zitten wachten konden we op het vliegtuig stappen. De overstap verliep vlot en we landden veilig op Zaventem. We hadden schrik dat onze bagage er niet zou zijn omdat Swissport op dat moment aan het staken was. Er stonden 16 aankomsten op het scherm en slechts 4 van hen hadden hun bagage. Wij waren erbij!!! Eens onze bagage genomen konden we veilig terug naar huis.
Het is een leerrijke periode geweest maar ik ben toch blij dat ik terug thuis ben.
Vandaag hebben we onze kamer opgeruimd en onze valies gemaakt. Ik moest heel wat doen om alles er in te krijgen. Vervolgens moesten we helpen de grote schoonmaak te doen. We hadden elk een taak gekregen; ik de keukenkasten afkuisen en Fien de muren.
Voor de rest hebben we niet veel gedaan, we kijken al de hele dag uit naar ons vertrek van morgen omdat we graag iedereen terug willen zien.
Nat, moe, koud, gevaarlijk... maar een gewelige ervaring! Dat is kort samengevat onze trip naar de Preikestolen. De Preikestolen is een uitstekende rots over de Lysefjord en het is een heel populaire bezienswaardigheid hier in Rogaland (soort van provincie zoals wij zeggen). Deze ochtend zijn wel al vroeg vertrokken want we moesten eerst met de bus naar het centrum, dan 40 minuten op de overzetboot om dan nog eens een andere bus te nemen. Toen we eindelijk aan het startpunt waren van de klimtocht naar de top, was het al 11u. We hadden ons regenpak aan want de weergoden zaten niet mee. Fien en ik dachten dat de weg naar de top gewoon bestond uit steile maar toch aangelegde wandelpaden. Eenmaal op de top konden we genieten van een prachtig zicht en hoewel het bewolkt was, konden we toch nog redelijk wat zien. Ik was heel blij dat we er waren maar omdat ik ondertussen al nat was van de aanhoudende regen en het op de top waaide, kreeg ik het koud. Onderweg naar beneden merkten we dat er opvallend meer water naar beneden stroomde op onze weg. We moesten door modder en waterplassen en mijn voeten waren doorweekt! Op onze terugweg zijn we 3 vlamingen tegengekomen. Een jongen en 2 oudere dames. Hij studeerde hier aan de Universiteit van Stavanger en de ene vrouw was zijn moeder en de andere zijn tante. Het heel toevallig, zo ergens in de bossen en op de rotsen plots mensen uit te buurt te ontmoeten. Eens beneden waren we volledig doorweekt en wilden we niets liever dan een warm badje nemen. Helaas zat dat er nog niet in want we moesten nog terug naar de red boxes. Een taxi van de startplaats van de Preikestolen is gewoon goedkoper dan de bus! We hebben eerst een warme chocolademelk gedronken in het restaurant en gingen toen naar de taxi die we gereserveerd hadden. De hele terugweg hebben we kou geleden maar ik voelde me zo goed dat het mij toch gelukt was om op de top te geraken. Het gaf mij voldoening te weten dat ik het gedaan heb! Eens terug in mijn kotje heb ik zo snel mogelijk de verwarming hoog gezet en een heerlijke warme douche genomen.
Vandaag was het onze laatste stagedag. Toen we aankwamen was het nog donker in het gebouw en alle deuren waren op slot. We hadden onmiddellijk door dat er iets niet klopte want onze mentor is er altijd voor wij er zijn. Uiteindelijk had hij hem overslapen en kwam er gelukkig een andere leerkracht aan die ons kon binnen laten. Het eerste half uur hebben Fien en ik samen met de begeleidster van de baby's in onze groep gestaan. Toen kwam er een andere begeleidster van onze groep en ze belde onze mentor want ze zei dat hij er al moest zijn. Hij kwam uiteindelijk een uur later met slaperige oogjes aan. Zijn wekker stond blijkbaar fout ingesteld. Hij vertelde dat hij niet in de klas zou blijven vandaag maar onze evaluaties zou schrijven. Fien en ik kregen al kriebels in onze buik. We probeerden met de kindjes te spelen en het lukte deze keer ook echt om hen bij ons te houden en te blijven spelen. Ik denk dat het hoofdzakelijk ligt aan het feit dat onze mentor niet in de klas was. Als hij er is, dan hangen de kindjes enorm aan zijn lijf en kan de rest hen niet schelen. Vandaag was het echter niet zo! Het was zo leuk dat de kindjes zich eindelijk openstelden voor ons en ik denk dat ze nu pas echt konden merken dat wij leuke juffen zijn. Op andere stagedagen heb ik ook wel wat met de kinderen gespeeld, maar dit duurde niet zo lang. Nu was echt de dag met het beste contact met de kinderen van onze eigen groep. Toen we buiten speelden wilden ze spontaan op mijn schoot komen zitten om te schommelen. Ik had niet het gevoel dat ik mij anders gedroeg dan de andere dagen en nu plots wilden ze mij wel langer in hun buurt. Naast het feit dat onze mentor er niet was, waren er ook verschillende kleuters die thuis mochten blijven van hun ouders. Misschien gedroegen sommige kleuters zich anders omdat hun beste vriendje of vriendinnetje er niet was. In ieder geval, ik vond het heel leuk vandaag.
Na het krijgen van onze goede evaluatie (hoera), zijn we naar een shoppingcentrum gegaan iets voorbij de stad. Het regende weer en we hadden zin om iets te doen, en tegelijk binnen te zijn. We hebben niets gekocht maar de tijd is wel rap voorbij gegaan. Vervolgens hebben we daar in de buurt foto's genomen van uitzichten op de fjord en zijn we te voet naar het centrum gegaan.
Morgen gaan we normaal gezien naar de Preikestolen, Hopelijk zit het weer wat mee...
Toen ik wakker werd was ik teleurgesteld want het regende. We konden dus niet naar de Preikestolen gaan want het regende echt te hard en het zou er koud zijn en het pad heel glibberig. Ik heb dan maar naar 2 films gekeken in de hoop dat de tijd rap voorbij zou gaan.
Ik heb geen zin meer in stage want ik krijg er weinig voldoening van en als ik dan al voldoening van krijg, dan komt het door de kindjes uit de andere klasjes. De baby's aanvaarden de hulp gewoon en de grotere helpen ons met dingen bij te leren.
Vandaag was het een lastige dag. Ik probeerde echt veel moeite te doen om in contact te komen met de kinderen, ik ging bij de grote blokken zitten waar J & H aan het spelen waren. Met de blokken probeerde ik iets te bouwen en omdat de kinderen uit de klas van gisteren spontaan meehielpen, dacht ik dat het hier ook wel zou werken. Niets was minder waar. De kinderen namen de blokken af en gingen op een andere plaats spelen. Onze mentor zei er niets over, hoewel hij het had gezien. Ik voelde mij echt slecht want ik probeerde de tip van gisteren toe te passen en het leverde niets op. Het stoort mij eigenlijk wel dat onze mentor de kinderen niet aanmoedigt om met ons te spelen. Ik heb het gevoel dat hij alles weg lacht en dan zegt hij: achja de kinderen... Ik begrijp dat je de kinderen niet kunt verplichten, maar je kan hen toch wel stimuleren?
Toen kwam plots de extra begeleidster voor het kindje met het spraakprobleem langs. De kinderen mochten aardappelen en wortels schillen met een dunschiller en zij was er om tijdens de activiteit het meisje te helpen, observeren en haar taal te stimuleren. Het schillen was duidelijk veel te moeilijk voor hen want de aardappelen vielen de hele tijd op de grond, de messen sneden ook helemaal niet goed, ze wisten niet hoe ze de aardappel het best vasthielden en sommige kinderen hielden het mesje zelfs omgekeerd vast. Er werd geen uitleg gegeven, juist af en toe eens een hand vastgenomen om met hulp te schillen. Toen ik zelf een aardappel wou schillen, merkte ik dat zelfs ik er al moeite mee had. De kinderen hadden er wel minder moeite mee om de wortels te schillen, hierbij hoeven ze enkel rechtdoor te schillen en deze konden ze ook beter vasthouden. Toen was het alweer tijd om buiten te spelen, waar het nog moeilijker is voor ons om in contact te komen met kindjes uit ons klasje. We worden telkens weggejaagd en ik voelde mij echt zo slecht, ik denk niet dat het aan mij ligt want de oudere kinderen laten mij wel toe in hun spel. Ik denk dat het het vertrouwen is. We verstaan hen niet dus ze vertrouwen ons niet. Ik vind dat het voor een mentor een plicht is om de studenten te betrekken en de kinderen het gevoel te geven dat het oké is om met ons te spelen. Als we iets met de kinderen wilden doen moesten we alles zelf vragen. Als we het vroegen, dan was het wel goed maar toch kreeg ik op de een of andere manier het gevoel dat hij het liever niet had. De oudste kleuters waren buiten aan het tekenen en toen zijn Fien en ik bij hen aan tafel gaan zitten. We maakten een tekening en ik voelde dat de kleuters geïnteresseerd waren in wat we tekenden. Ik maakte een konijn en er was al een kindje dat mij nadeed. "Kanin" zei ik (Noors voor konijn). En toen begon hij de rest van mijn tekening te benoemen. Het was een leerrijk moment voor mij en ik voelde mij gewaardeerd. Na een tijdje was het ons gelukt om uit te leggen dat we graag het Anna Marlena-liedje wilden leren en ze zongen het voor ons in korte stukjes, wij zongen hen na en ze verbeterden waar nodig. Het gaf zoveel meer voldoening, gewoon omdat ze begrijpen dat wij een andere taal spreken en weten dat ze niet bang hoeven te zijn voor ons.
Hierna ging ik naar de schommel waar enkele kindjes van ons eigen klasje aan het schommelen waren. Er was een meisje beginnen wenen en ik nam haar van de schommel en knuffelde haar. Ze nam mij vast en legde haar hoofd in mijn nek. Het voelde zo goed om een moment van contact te hebben met haar. Dat merk ik dan wel. Als er getroost moet worden, en er is geen begeleider van hun eigen groep in de buurt, dan komen ze wel naar ons. MAAR, eens de tranen weg zijn, zijn de kinderen ook weg en zien we ze niet meer terug. Een kindje uit de klas van gisteren kwam spontaan naar mij en ik verstond half dat hij op mijn schoot wou zitten om te schommelen. Ik was zo blij! Het kindje genoot van de aandacht dat hij kreeg van mij en ik genoot minstens evenveel. Ik kan niet zeggen dat ik met een kindje van de eigen groep een band heb opgebouwd, ik had echt het gevoel dat ik elke dag opnieuw evenveel moeite moest toen om in contact te komen en er niets voor in de plaats kreeg. Natuurlijk is het mij wel enkele keren gelukt om met de kindjes te spelen en contact te hebben, maar zoals ik al zei, niet voor lang en de volgende dag moest ik weer veel moeite doen in contact te komen.
Oh ja, en ze hadden vandaag 19 graden voorspeld dus ik had lichtere kledij aangedaan... Dit doe ik dus nooit meer! Het was kouder dan gisteren en het heeft geregend, daar stond ik dan met mijn dunnere trui en regenjas.
Toen we deze ochtend buiten kwamen voelden we al dat de dikke trui onder onze jas en de sjaal overbodig waren. Het was merkbaar al warmer dat de voorbije dagen en het zag ernaar uit dat het een mooie dag zou worden. Vandaag mochten we de hele dag in de klas van Juf M. meevolgen. Van 7u30 tot 9u30 kunnen de kinderen spelen maar ik zag onmiddellijk al dat ze plaatsen voorzien had waar de kinderen met welk speelgoed mochten spelen. Er stond een soort poppenhuisje op een mat, grote blokken lagen in de gang,... Het was meer georganiseerd vrij spelen. Vervolgens ruimden de kinderen alles op en zong de juf het sjoebidoe-liedje om de kinderen naar de kring te laten komen. In de vertelde ze over de vlag van Noorwegen. 1 Kindje had een blad met de noorse vlag gekregen en de kinderen moesten de kleuren bespreken en het kruis. Ze vertelde heel expressief en stelde veel vragen. Ze vertelde aan de hand van een foto van een schilderij het ontstaan van de vlag. Een man die Friedrich heette en afgebeeld was op het schilderij, was aanwezig op een vergadering om de vlag te beslissen. Zijn zoon van 12 jaar oud had voorgesteld om de vlag van Denemarken en Zweden, 2 landen die tijdens de oorlog goed bevriend waren met Noorwegen, samen te voegen. Ook het kruis van Christus moest erin komen, vandaar dat er nog een extra blauw kruis is toegevoegd. Friedrich legde het idee voor en het werd goedgekeurd. Er bestaat ook een liedje over het ontstaan van de vlag en dit zong ze verschillende keren en na een tijdje zongen de kindjes gewoon mee. 17 Mei is het de nationale feestdag en daarom leren ze nu over Noorwegen zelf. In de kring praatten ze ook over de vogels. Het is de tijd dat de trekvogels terugkomen en aan de hand van prenten en een liedje leerde ze de kleuters welke vogels terug naar Noorwegen aan het komen zijn. Na het kringmoment werd er als verwerking een kleurplaat van de noorse vlag gegeven. De kinderen moesten ze met de juiste kleuren inkleuren. Vervolgens werden deze in de gang opgehangen, samen met het verhaal van Friedrich en met de prenten die ze gebruikte tijdens het vertellen. Ze vindt het belangrijk dat de ouders weten waarover er in de klas gewerkt wordt en door de prenten erbij te hangen kunnen de kleuters zelf ook vertellen wie Friedrich is en wat hij op dat moment aan het doen was. Na het kleuren werd er terug speelgoed uitgehaald en mochten de kleuters spelen. Op dat moment kwam juf M. naar mij en vroeg of ik het moeilijk vond om met de kinderen te spelen. Ik zei dat ik het moeilijk vond tot nu toe omdat we de peuters enkel zien spelen hebben met de poppen, beren en auto's. Ze zei dat daar inderdaad veel taal bij nodig is en dat het voor ons inderdaad moeilijk is om te kunnen meespelen. Ze nam mij mee en nam de legoblokken. Hier heb je geen taal voor nodig zei ze, en mijn kindjes zullen je ondertussen de kleuren aanleren. Begin maar te bouwen, ik ga enkele kindjes roepen om met jullie mee te spelen. Ik had echt een heel goed gevoel toen. De kinderen werden eindelijk gestimuleerd om met ons te spelen en ik merkte onmiddellijk dat ze moeite deden om zich verstaanbaar te maken en om ons te begrijpen. Ik maakte samen met 2 kindjes een stal voor een paardje en het liep als het ware vanzelf. De tijd vloog voorbij omdat we bezig waren. Het was zo fijn dat M ons hielp in het meespelen, wat T. eigenlijk nog niet gedaan heeft. Toen het tijd was om de tafels te dekken, riep de juf alle kindjes bij zich. Ze moesten allen een stoel meebrengen. Ze zongen liedjes en tot slot moesten ze op hun stoel gaan staan. 1 iemand was de chef en die besliste wat de anderen moesten doen. Vb, onder stoel, op stoel zitten, 1 hand op de stoel, achter de stoel zitten, stoel boven je hoofd. Telkens 1 kindje de chef geweest was, mocht die de handen gaan wassen en aan tafel gaan zitten die ondertussen al door een andere begeleider gedekt was. Op die manier was het ook nooit te druk aan de wastafel. Omdat het zo'n mooi weer was gingen ze na het eten buitenspelen. Nu ik in deze klas geweest ben, vind ik het echt jammer dat ik niet heel mijn stageperiode hier heb doorgebracht. Ik zou er veel meer aan gehad hebben en het zou ook gewoon leuker geweest zijn omdat het contact met de kindjes makkelijker verloopt. Om 15u30 zat de stage erop en toen zijn we naar het centrum gegaan. We hebben er een MC-Flurry gegeten in het zonnetje, heerlijk! op sommige plaatsen was het zelfs te warm om je jas aan te houden. Fien en ik hebben dezelfde broek gekocht! Zij in het rood en ik in het oranje. De broek was helemaal niet duur, een wonder voor Noorwegen! De zon heeft ons blijkbaar in de mood gebracht om kleren te kopen in felle kleuren.
Morgen wordt het weer naar het schijnt nog beter dan vandaag, laat ons hopen!!
Hier ben ik weer! Deze ochtend werden we weer vroeg verwacht op onze stageplaats en aangezien ik vannacht slecht geslapen had was het een helse opgave om vroeg op te staan. Toen ik mijn frigo opende zag ik dat er opnieuw eten gestolen was. Deze keer een appel en een hele komkommer. Het is niet de eerste keer en ik begon het echt heel vervelend te vinden. Daarom besloot ik een blad achter te laten op de keukentafel dat het echt niet meer kan dat er eten gestolen wordt en dat ik een nieuwe komkommer en appel wil. Toen we op de stageplaats waren werd er opnieuw ontbeten tot 9u. Normaal worden de kindjes dan in 3 groepjes verdeeld om een activiteitje te doen of gewoon te spelen met een kleiner groepje. Vandaag was dit niet zo, het weer was te goed volgens hen (geen regen en ongeveer 13 graden) en daarom zouden ze de hele dag buitenspelen. Eens buiten zagen we de klas van juf M. Daar zaten de kindjes in een kring en ze luisterden aandachtig naar de juf. Ik wou zo graag weten waarover het ging... Ik vind het echt heel jammer dat wij in onze klas zo weinig activiteitjes zien en ik zou aanraden aan Artevelde om een stageplaats aan te bieden in een klas vanaf 3- en 4-jarigen. De leerkansen zijn gewoon veel groter. Ik heb nu wel het gevoel dat ik ook veel bijgeleerd heb over het kleuteronderwijs hier en de eerste week vond ik het ook interessant bij de peuters omdat alles nieuw was. Maar we kunnen niet veel doen, tenzij we expliciet vragen of wij ook eens een activiteitje mogen geven. T. had in het begin van de stage al gezegd dat hij ons vooral wou laten observeren maar 3 weken is veel te lang om enkel te observeren. Zeker als je de taal niet verstaat. Sommige kindjes willen ons niet in hun buurt omdat ze toch niets kunnen zeggen tegen ons en de peuters willen spelen maar met ons lukt hen dat blijkbaar niet. Als we buiten zijn zie je dat de grotere kinderen wel moeite doen om met ons te converseren. zij begrijpen dat wij hen niet verstaan en proberen zelfs onze liedjes na te zingen. Vandaag was er een meisje dat het liedje 'dikke duim' naar het Noors vertaald had. Super! Ook de allerkleinsten vinden het niet erg dat wij hen niet verstaan want die praten zelf nog niet zo veel. Bij hen zijn het vooral verzorgingstaken en gewoon affectie die belangrijk zijn. Uiteraard spelen zij ook, maar hun spel is minder op taal gebaseerd en dat maakt het voor ons ook makkelijker. Morgen mogen we naar de klas van juf M. gaan en ik kijk er echt naar uit.
De buskaart die ik van een meisje gekregen had is al enkele dagen leeg en 5 euro voor een enkel ritje is echt veel geld. Ik wou wel eens te voet terug naar ons kot gaan en overtuigde Fien. Met veel moeite is het toch gelukt. De tocht was langer dan verwacht. De televisietoren vlakbij de universiteit zag je al van aan het meer naast de grote weg waar we normaal de bus nemen. Ik dacht echt dat het niet zo ver zou zijn maar in totaal zijn we bijna 2 uren onderweg geweest. We hebben veel bergop gewandeld en ik de lange wandeling heeft mij eigenlijk wel deugd gedaan. Toen ik op kot kwam heb ik me gedoucht en onmiddellijk mijn pyjama aangedaan om nog wat dingen voor school uit te typen en hopelijk vanavond vroeg in mijn bedje te kunnen kruipen.
Mijn wekker liep vanmorgen af en toen ik mijn ogen open deed zag ik de zonnestralen naar binnen komen. JUIJ ZON!!! Ik was direct goed gezind en maakte als het ware een vreugdesprong uit mijn bed. Fien en ik ontbeten, maakten een lunchpakket en vertrokken richting de bushalte. Eerst moesten we naar Stavanger en volgens de reisgids moesten we toen bus 29 nemen. Onderweg merkten we dat de plaats waar we naartoe zouden gaan eigenlijk niet ver van de universiteit ligt. Die hele busrit voor niets dus, of ja om 5 euro kwijt te zijn! 5 Euro om 15 minuten op de bus te zitten, afzetters. Ik verlang zo om te gaan shoppen en allerlei dingen te kopen in het goedkope België. De eerste stopplaats van vandaag was een plaats waar 3 standbeelden waren van zwaarden. Vervolgende wandelden we verder langs het water en kwamen we nog leuke plekjes tegen om te fotograferen. Toen we terug in ons kot waren, vroegen we de weg om naar de televisietoren te gaan. we besloten ons aan de steile paadjes door het bos te wagen. We moesten goed kijken waar we stapten want er waren glibberige modderplekken. Bijna ben ik op mijn poep gevallen maar ik kon nog net mijn evenwicht bewaren. Eenmaal boven en nadat Fien terug op adem gekomen was, konden we tot het eerste verdiep van de toren gaan. Van daarboven hadden we een zicht van 360°. Het was zo mooi! We zagen de Fjorden, de zee, de stad, de universiteit, meren,... Het was echt de moeite waard om daar eens te staan. Toen we terug op ons kot waren, heb ik wat gegeten en later op de avond heb ik samen met mijn schuinoverbuur koekjes gebakken. We hadden enkele ingrediënten niet in huis dus zijn we creatief geweest en gebruikten andere. Het resultaat mag er wel zijn want ze zijn lekker!
We hadden deze week aan T. gevraagd of we eens een volledige dag in de klas te gaan kijken van die expressieve juf en hij vond het inderdaad een goed idee om dat te doen. Op die manier zien we ook eens een volledige dag bij haar en bij de oudere kinderen (3-4j), want deze kunnen toch al veel meer dan de peuters. Ik ben erg benieuwd naar haar aanpak in de ochtend want ik heb haar al enkele keren in een kring zien zitten toen we met onze peuters buiten aan het spelen waren. Ik kijk er heel erg naar uit en hoop dat ik van haar veel expressiviteit kan overnemen want ze is echt geweldig. Toen we bij haar waren deed ze ook haar best om in de kring aan de kindjes uit te leggen dat wij van België komen en toen duidde ze het aan op de wereldkaart. Ze vertelde hen ook dat wij hen niet verstaan en dat ze dus soms Engels moet praten tegen ons. Ze vertaalde af en toe wat ze zouden gaan doen en ik vond het heel aangenaam om te volgen.
Vandaag heb ik niet veel gedaan. proberen uitslapen maar ik werd al om 9u wakker. Toen ik door het raam keek wou ik alleen maar in mijn bed blijven liggen want de regen die tegen mijn raam kletterde zorgde al onmiddellijk voor een minder goed humeur. Ik heb normaal zo'n mooi uitzicht vanuit mijn raam maar nu was alles grijs. Na een ontbijtje ben ik terug in mijn bed gekropen om een film te bekijken. Het werd Gnomeo en Julliet, om het als kleuterleidster in spé op kinderniveau te houden. Tekenfilms zijn meestal de enige films die mij vrolijk maken. Na de film heb ik aan mijn taak voor zorg verdiepen gewerkt en hoera, mijn samenvatting van mijn boek over het Downsyndroom is eindelijk klaar! Deze avond is er een trouwfeest van mijn vriend zijn neef. Ik vind het heel jammer dat ik er vandaag niet bij kon zijn want uiteindelijk zit ik hier niet veel te doen als het zo slecht weer is. De andere kotgenoten werken dit weekend als vrijwilliger op een festival dus het is hier heel stil in het gebouw. Voor een zaterdagavond is dat abnormaal en ik zit mij de hele tijd af te vragen hoe het er op het trouwfeest aan toe gaat voor de moment.
Ik hoop dat iedereen het er naar zijn zin heeft en ik hoop ook dat het morgen beter weer is zodat Fien en ik iets leuks kunnen doen.
Ik lag deze ochtend nog in mijn bed toen ik het al hoorde waaien. Ik keek naar buiten en het regende super hard. In combinatie met een felle en koude wind is dat natuurlijk wat wij noemen "rotweer"! Vandaag had ik het gevoel dat ik niet veel zin had in de stage. We moeten eigenlijk niet veel doen want T. wil dat we leren door te zien hoe zij omgaan met de kindjes. Heel vaak spelen de kinderen gewoon vrij en in het begin is het leuk om moeite te doen om met hen te spelen, maar je merkt snel dat de taal een groot probleem is. Het wordt een beetje saai doordat ik niet met de kinderen kan communiceren zoals ik echt zou willen. Er waren veel dode momenten en hoezeer ik ook probeerde om iets te doen leuk te doen, het lukte niet vandaag. De kindjes houden het niet zo lang vol bij ons omdat ze vanalles willen vertellen en wij hen niet begrijpen. Ik probeer om expressief te zijn, gekke bekken te trekken, te zingen, hen te kriebelen... maar het plezier duurt niet zo lang. Het is meer een participerende observatiestage en na 2 weken steekt dat wel een beetje tegen. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat er meer activiteitjes gingen zijn, ook al verlopen ze anders dan bij ons, maar we hebben er nog niet veel gezien. Zoals vorige vrijdag gingen de kindjes opnieuw een uurtje naar de klas waar ze volgend jaar gaan zitten. We zijn dit keer meegegaan naar de groep die beneden zat. Die juf was echt geweldig! Ze had een tafeltje in het midden van de halve kring gezet en haalde gekleurde doekjes boven. Ze was heel expressief en je zag dat de kindjes erg geboeid waren. Ik had ze nog nooit zo rustig gezien. Ze zong vaak liedjes om hen naar de kring te laten komen of om hen even te laten bewegen en het zag eruit alsof ze echt meer fan was van de kleuterklassfeer zoals in België. Ze vertelde ook heel expressief een verhaaltje en vervolgens gingen ze schilderen. De tijd ging echt zoveel rapper gewoon omdat ze bezig waren met een activiteit. We konden gaan kijken naar hun werkjes en met onze duimen omhoog proberen vertellen dat ze heel goed bezig waren. Eerlijk gezegd zou ik liever in die klas gebleven zijn omdat ik daar echt het gevoel had in een kleuterklasje te zijn. Toen ik T om uitleg vroeg ivm met het grote verschil in de werking van de verschillende klassen, zei hij dat de leerkrachten zelf hun stijl hebben en dat de vrouw echt een goede en opgeleide juf was. Ik dacht in mezelf, jij hebt toch ook een opleiding gehad en waarom doe jij dan bijna geen activiteitjes, maar ik vond het nogal onbeleefd om dat op te merken. Hij zei dat spelen heel belangrijk was, maar ik ben wel fan om in activiteitjes al spelenderwijs bij te leren. Voor de leerkrachten is er meer aan, de tijd gaat rapper en je hebt het gevoel dat je hen echt bijleert. Dat vind ik net zo leuk aan kleuteronderwijs. Die kleine mensjes kunnen bijna niets als ze naar school beginnen gaan en jij als juf of meester kan hen zoveel leren. Het is mij in deze twee weken alvast doorgedrongen dat ik toch liever in België les geef. Er zijn natuurlijk wel dingen van hier die we kunnen integreren in ons systeem maar wat we vandaag deden toch liever niet. Het heeft de hele dag hard geregend en plots deden ze alle kinderen hun regenpakjes aan en moesten ze buiten gaan spelen. We hadden dit enkel gezien als het licht aan het regenen was, maar ik had niet gedacht dat ze de kinderen ook buiten zouden laten spelen in zo'n weer... Ze speelden met emmertjes en schopjes. Fien en ik trokken onze regenkledij aan en probeerden het weer te trotseren. Na het buitenspelen werden alle pakjes in de droogkast gestopt en konden de kindjes gewoon binnen spelen. Ik vind dat er in de klas ook weinig uitdagend materiaal te vinden is om de kinderen hun vrij spel te verrijken. daar zou ik wat meer aandacht aan besteden, moest ik dan toch hun manier van werken helemaal overnemen.
Vandaag moesten we alweer vroeg uit de veren want onze stage begon om 7u30. Aangezien de winkels ook hier dicht zijn op 1 mei en ik dat natuurlijk vergeten was, had ik geen brood meer en moest ik heel vlug 's ochtends nog stokbroodjes staan bakken. Gelukkig was ik op tijd klaar en had ik eten om mee te nemen naar de werkdag. Deze ochtend kwam er een begeleidster voor kinderen met speciale behoeften langs om D. te observeren. Het was haar eerste keer en ze wou gewoon zien hoe ze zich gedroeg en wat haar probleem was. Ik heb waarschijnlijk wel al verteld dat D. een meisje is met taalproblemen. Ze heeft een lange tijd problemen gehad met haar gehoor, die zijn nu opgelost maar doordat ze heel slecht hoorde, kan ze niet goed praten. Vanaf nu zal zij dus extra begeleiding krijgen. Omdat ik mijn bachelorproef doe over inclusief onderwijs heb ik met haar nog even een gesprekje gehad. Voor D. viel het helemaal niet op dat deze vrouw voor haar kwam. Ze vroeg haar zelfs om haar te helpen met haar sokjes. De vrouw hield zich wat op de achtergrond en keek gewoon rond, zonder te noteren.
Na de stage zijn Fien en ik naar het centrum van Stavanger gegaan waar de zoektocht naar een souvenirwinkel startte. Het is hier heel moeilijk om zo'n winkel te vinden maar het is ons toch gelukt! Ze hadden er hele gekke dingen: wollen truien met scandinavische motieven, heel veel trollen, sieraden van Stavanger,... Ik heb iets gekocht maar Fien moet nog eens terug gaan want ze kon niet kiezen (fien heeft echt een probleem om keuzes te maken!). Ik heb in het stad ook een cadeau gekocht voor mijn Thomasje. Ik kijk er al naar uit om hem terug te zien.
Deze ochtend om 9u de wekker gezet want vandaag zouden we een boottocht doen op de fjorden, als het niet regende. Toen we deze ochtend naar het weerbericht op de computer keken stond er 95% kans op regen na 12u op maar toen we naar buiten keken regende het niet en zag het er nog niet zo slecht uit. Lisa heeft ons ook al enkele keren gezegd dat het weerbericht heel vaak niet juist is. Het weer is hier zo wisselvallig dat het blijkbaar moeilijk te voorspellen is. We hebben ons eraan gewaagd en vertrokken richting de haven waar we veel te vroeg waren om dat er op zon- en feestdagen veel minder bussen rijden. Het was een boot waar je binnen moest zitten maar er was buiten op het dek ook plaats om te staan of foto's te trekken. De tocht duurde 3 uren en het was heel mooi. Een fjord is eigenlijk een langwerpige uitloop van de zee waarbij de oevers bergen/rotsen zijn. Op sommige toppen zag je nog sneeuw liggen. Toen we buiten foto's wilden nemen waaiden we bijna weg. Het waaide heel hard, ook doordat de boot zo snel vaarde. Onderweg kwamen we verschillende watervallen tegen en bij 1 van hen zijn we heel dichtbij gegaan. Iemand die de tour begeleide nam een emmer en ving er water van de waterval mee op. Het was drinkbaar water en we kregen allemaal een beker om te proeven. Ook de beroemde uitstekende rots zijn we tegengekomen (preikestolen). Er was een plaats waar 3 geitjes leefden aan de rand van het water en omgeven door hoge rotsen. Geen idee hoe ze daar gekomen zijn maar het was erg schattig om te zien. Ze overleven blijkbaar door het eten dat de toeristen hen geven tijdens de rondvaarten. We hebben veel foto's genomen en het heeft niet geregend. Het was wel bewolkt maar ik ben toch blij dat we de tocht vandaag gedaan hebben. Toen we terug in de haven kwamen hadden we geluk want binnen de 5 minuten was de bus naar onze universiteit er al. De natuur is hier echt zo mooi en ik ben heel blij dat ik voor Noorwegen gekozen heb. Ik heb hier al veel kunnen zien en ervaren. Veel bijgeleerd en plezier gehad. Nu ben ik met enkele anderen naar de voetbal aan het kijken (Barcelona-Bayern Munchen) maar ik moet vroeg in mijn bedje want morgen start de stage alweer om 7u30!
Gisteren kon ik maar heel moeilijk in slaap geraken en dit had natuurlijk zijn uitwerking deze ochtend. Gelukkig kon ik mij nog wakker houden en maar goed ook want we hadden gisteren gevraagd aan T. of we vandaag mochten dansen met de kindjes. Ik had verschillende minidiscoliedjes op mijn pc staan en wist ook nog welke dansjes erbij hoorden. Het mocht natuurlijk geen activiteitje zijn zoals bij ons wat dat is niet hun visie en ook zou het moeilijk worden voor ons om uitleg te geven want ze begrijpen ons niet. Monika kwam vandaag ook langs om te zien hoe we het stellen. Zij is onze contactpersoon hier op de universiteit van Stavanger en blijkbaar is ze in noorwegen een bekende schrijfster van pedagogische boeken. T. vertelde zelfs dat hij een beetje stress heeft wanneer ze naar de barnehagen komt. Ze vond het heel leuk dat we initiatief hadden genomen om ook iets te doen met de kinderen en ook T vond het leuk. Je ziet dat muziek elk kind aanspreekt, ook al begrijpen ze niet wat er gezongen wordt. Het is dus een hele leuke manier ook om taal uit te lokken. Nadien hebben we een gesprek gehad over onze ervaringen hier en hebben we verteld dat de kindjes zich hier anders gedragen omdat ze geen structuur gewoon zijn en dat het voor ons heel raar is maar ook leerrijk om dit te zien. Dat we heel veel respect hebben voor T dat hij zo geduldig is met de kindjes. Ook over onze bachelorproeven hebben we het gehad en ze heeft ons tips gegeven waarvoor ik haar wel dankbaar ben want sommige dingen ga ik echt gebruiken.
Na de stage zijn we richting onze red boxes gegaan en we hadden op voorhand besloten een middagdutje te doen. Toen ik in mijn bedje lag heb ik echter 2,5u geslapen. Ik was zo moe. Kindjes zuigen echt al je energie op! Na de lange middagdut heb ik eigenlijk niet veel meer gedaan buiten eten klaargemaakt. Vandaag stonden er vissticks met groentjes op het menu en Fien maakte pannenkoeken dus dat was mijn dessertje.
Vandaag moesten we terug starten om 7u30. Na een zondag is het steeds moeilijk om vroeg op te staan maar ik ben er toch op tijd uit geraakt. Toen we op de barnehagen waren hebben we wat geholpen aan de ontbijttafel en vervolgens was er vrij spel. Tijdens het vrij spel had ik M. en A. in de gaten gekregen. M. zat in een poppenbed en huilde als een baby. A. kwam bij haar en wreef over haar hoofd en ik hoorde haar praten met M. Je zag echt dat ze rollen aan het uitspelen waren: mama en baby. Als je bij ons in de kleuterklas gaat zie je dat slechts weinigen al aan rollenspel toe zijn. Hier is het niet de eerste keer dat ik het opmerk dat de kinderen hier wel vroeger aan rollenspel beginnen te doen dan bij ons. Dit ligt waarschijnlijk aan het feit dat ze hier meer kansen hebben om vrij te spelen en omdat er veel begeleiders zijn kunnen ze tijdens hun spel echt goed begeleid worden. We hadden ook een mentormeeting, een uurtje waarbij we vragen mochten stellen aan onze mentor van het klasje. Hij vertelde dat wij veel goede dingen hebben in belgië om meer structuur te bekomen en dat het handig zou zijn om sommige dingen ook in Noorwegen over te nemen. Ook het zingen van stilteliedjes vond hij een goed idee. Op het vlak van straffen is er "de nieuwe methode". Ze straffen niet maar praten met de kinderen om hen uit te leggen wat niet kan en waarom. Ik vind wel dat de kindjes zich veel permitteren. Is het omdat ze weten dat er toch geen straf komt? geen idee... Ik vind het goed dat een kind kennis maakt met iemand die boos is want als ze onrespectvol zijn op straat gaat er ook niemand zijn die hen vriendelijk gaat zeggen dat het niet mag.
Na de stage zijn we naar Ikea gegaan. We hebben er wat rondgedoold want het regende buiten en er was anders toch niets te doen. Helaas niets kunnen kopen aangezien we maar kleine koffers hebben en niet over het gewicht mogen gaan.
Eigenlijk zal mijn blogbericht heel kort zijn vandaag. Ik heb niets gedaan... Ik bedoel echt niets! Ik heb geslapen tot na 13u en toen ben ik vlug iets gaan eten. Na het eten ben ik terug naar mijn kamer gegaan en heb ik geskypet met mijn oma's en daarna heb ik naar een film gekeken in mijn bed. Na de film ben ik gewoon in bed blijven liggen en heb ik wat op internet gesurft tot het plots 20u was. Toen kwam thomas op skype. Ik had echt een luie dag, en had voor het eerst echt last van heimwee. Het heeft ook de hele dag hard geregend dus dat heeft er niet veel goed aan gedaan, er was niets te doen en de meeste studenten zaten gewoon op hun kamer.
Deze ochtend werd ik wakker doordat de zon op mijn raam scheen, heerlijk! Na een regenachtige week eindelijk terug wat zonneschijn. Ik wou vandaag echt iets doen maar als ik Fien liet uitslapen, dan lag ze om 14u nog in haar bed. Om 9u45 ging ik kloppen aan haar deur en het duurde een hele tijd vooraleer ze wakker was. Ze wou nog een uur slapen en beloofde om 12u30 klaar te zijn om te vertrekken. Jade stelde voor om naar een berg in Sola te gaan waar we een mooi uitzicht op de stad zouden hebben maar uiteindelijk stonden we aan de verkeerde bushalte te wachten. We besloten dan maar naar het strand te gaan maar we wisten helemaal de weg niet plots waren we aan de eindhalte van de bus en moesten zaten we in the middle of nowhere. We moesten de bus dus terug nemen en stapten ergens uit. Waarvan we dachten dat we een andere bus konden nemen. Op zaterdag rijden er niet veel bussen en we hadden pech, geen bus naar het strand. We besloten dan maar te liften hoewel we niet wisten of dit hier wel gedaan wordt in Noorwegen. Een man wou ons naar het strand voeren en hij bracht ons echt tot aan de duinen hoewel het voor hem een omweg was. Het was een zeer vriendelijke man en hij vertelde dat hij auto's verhuurde op de luchthaven. Aan de zee was er veel wind. We waren aan het wandelen toen er plots een vliegtuig heel laag over ons hoofd vloog en landde op de landingsbaan van de luchthaven. Vanop het strand kond je een paar meter verder de vliegtuigen zien landen en opstijgen en dat vonden we natuurlijk heel spectaculair. In de duinen was er minder wind en konden we zelfs onze jas uitdoen. Het was heerlijk om eens in de zon te kunnen liggen. We hebben heel wat foto's genomen en zijn daarna te voet naar de luchthaven gegaan om te kijken of we daar een bus hadden. We hadden weer geen geluk! De laatste bus was al een half uur weg dus moesten we opnieuw liften. Fien ging aan de straat staan terwijl Jade en ik in het bushokje wachtten. Na 10 minuten hadden we opnieuw een lift. Een student die hier ook aan de universiteit studeert. Een vriend van hem zat blijkbaar op kot in hetzelfde gebouw als ons en hij heeft ons voor onze deur afgezet. Fien en ik zijn daarna nog naar de winkel gegaan om eten en drinken en hebben toen we terug thuis waren onmiddellijk eten klaargemaakt.
Nadenken over wat ik de voorbije week gezien heb:
Vandaag was ik veel vrolijker gewoon omdat het niet regende. Dit is weer waarop wij onze kleuters buiten zouden laten spelen en niet wanneer het regent. Ik vind het echt raar dat die kindjes de hele middag in de regen mogen spelen maar zoals T. ons vertelde is het goed is voor de gezondheid want dat de kindjes hier zijn bijna nooit ziek. Bij ons zou het ook niet mogelijk zijn om al onze kleuters regenpakjes aan te doen want er is maar 1 juf voor een hele klas, terwijl er hier 4 zijn voor 14 kindjes. Ik zou het ook niet zien zitten dat de kindjes hun middagmaal in de klas eten met de juf en dit ook om praktische redenen: te weinig begeleiding voor de kindjes en ook. Ik denk nu al anders over de kindergarden dan maandag. Ik weet al meer over hun visie en waarom er zoveel belang gehecht wordt aan vrij spelen. Ze leren de kinderen dingen bij door ermee te praten en te antwoorden op de vragen die ze stellen. Ze vertrekken van wat het kind aanbrengt en omdat ze erin geïnteresseerd zijn, blijft het langer hangen volgens mij. Ik vind wel dat een volwassene zich soms een moet boos maken op een kind omdat het anders niet doordringt dat iets echt niet kan. Dit doen ze hier niet en je ziet dat sommige kinderen zich wel veel veroorloven. Iets meer structuur bij activiteiten zou ook beter zijn gewoon omdat de kindjes dan beter leren luisteren en op hun beurt wachten. Ik ben wel blij dat ik nu zie hoe het hier verloopt want ik kon het mij niet zo goed inbeelden door gewoon uitleg te lezen.
Tot morgen, met hopelijk weer goed nieuws over het weer...
Deze ochtend hadden we weer de vroege shift. Stage van 7u30 tot 13u30. Het duurde een kwartier voordat het eerste kindje er was. Ze mochten spelen tot 10u en dan werd de groep in 2 gedeeld. Elk deeltje ging naar het lokaal waar ze volgend jaar zouden zitten samen met de nieuwe kindjes. Op die manier leren ze de nieuwe meesters en juffen kennen en ook hun nieuwe groep. Ik vind het goed dat ze dat na de paasvakantie 1 keer per week een uurtje doen. Bij ons zou dat ook wel haalbaar moeten zijn denk ik, zeker als men op voorhand weet dat er een nieuwe groep wordt samengesteld. Er wordt hier wel naar gekeken dat de beste vriendjes samen zitten zodat ze zich goed voelen in hun groep terwijl bij ons de jongens die soms te goed overeen komen vaak uit elkaar gehaald worden. De nieuwe meester wou liedjes zingen met hen maar er waren al een paar kinderen die afhaakten en wilden spelen. Dat vonden de begeleiders niet erg dus mochten deze gewoon gaan spelen. Ik denk niet dat dit bij ons toegelaten zou worden. Ik zou het toch niet leuk vinden dat ik een liedje wil zingen en er zomaar kleuters afhaken en ergens anders willen spelen. Wij zouden wel meer moeite doen om de liedjes in te kleden en er een aantrekkelijk moment van te maken, maar hier had ik niet het gevoel dat er veel ingekleed werd.Toen we na de middagpauze buiten speelden, waren er een paar meisjes die graag wilden dat ik hen duwde terwijl ze op het touw zaten dat vast hing aan een boom. Vervolgens zijn we naar de wip gegaan en hebben fien en ik er nederlandstalige liedjes gezongen. De kinderen keken met hun mond open. Een meisje leerde mij de delen van het gezicht in het Noors en ze was niet tevreden tot ik de juiste uitspraak had. Na de kindergarden zijn Fien en ik te voet naar het centrum gegaan om informatie te halen bij de toeristische dienst. We willen graag wat dingen bezichtigen maar we wisten niet goed hoe het in elkaar zat. Ondertussen heb ik ook postkaartjes gekocht, geschreven en op de post gedaan. Toen hebben we nog wat rondgewandeld in de winkelstraten.
Toen we deze ochtend op de kindergarden aankwamen vertelde T. dat de kinderen vandaag de hele dag buiten zouden zijn. Ik dacht dat hij met de hele dag een uur of 2 's ochtends en een uur of 2 in de namiddag bedoelde, maar nu weet ik het, hij bedoelde wel effectief de volledige dag! De kinderen mogen gewoon vrij met de fietsjes rijden, in de zandbak spelen, in de plassen springen, met de modder spelen... Ze hebben ook buiten gegeten. Wij als belgen zijn dit totaal niet gewoon en de uren leken maar niet voorbij te gaan. Het was koud en regende af te toe maar de kinderen en begeleiders vonden dit niet erg en speelden gewoon verder. Outdoor education of buitenonderwijs is hier heel erg in trek in Noorwegen. Ze vinden het belangrijk dat het kind de grootmotorische bewegingen oefent en buiten kan dat het best. Er is veel plaats, de kinderen mogen ook veel lawaai maken en er zijn veel uitdagingen. Ze mogen overal opklimmen en onderkruipen. Er werkt ook een nederlandse vrouw in de kindergarden. Ze is acht jaar geleden naar hier verhuisd omdat haar man in de olie-industrie werkte en dit hier the place to be is als het om olie gaat. Ze heeft twee meisjes, eentje van 4 en eentje van bijna 2. Ze praten allebei Nederlands met de ouders en Noors op school. Ze vinden het heel leuk dat wij nu bij hen op school zijn en ook gewoon Nederlands met hen kunnen praten. Het meisje van 4 vertelde ons dat ze soms naar haar familie in Nederland gaat en dat ze naar de efteling was geweest de laatste keer. Vandaag kwam ze met een tekening aangelopen, die was voor mij en even later kwam ze met een tweede tekening voor mij. Echt schattig, een blaadje vol hartjes. De nederlandse die hier werkt vertelde mij dat je wel duidelijk ziet dat de kinderen op grootmotorisch gebied hier wel voor zitten maar dat er soms wel een achterstand is op fijnmotorisch gebied zoals bij knippen en tekenen. Als de kinderen iets niet willen doen, dan hoeven ze het ook niet te doen. Er zijn dus kindjes die nooit willen knippen en dan gaat dit uiteraard moeilijk bij hen. Ze werken hier vooral vertrekkend van wat de kinderen willen. Ze vragen bijvoorbeeld: wie heeft er zin om te knutselen? Heeft er niemand zin, dan is dat maar zo en dan wordt er niet geknutseld.
Vandaag ben ik ook te weten gekomen dat de kinderen tussen 8u30 en 9u30 kunnen aankomen als de ouders willen dat ze meedoen met mogelijke activiteitjes. Als de ouders daar niet op staan, dan kunnen ze hun kind gewoon brengen wanneer het hen past maar in ons klasje is iedereen er meestal voor 9u10.
Na de stage zijn Fien en ik naar de winkel gegaan om onze voedselvoorraad aan te vullen. We hadden geen zin om te voet naar onze studentenblok te gaan, het regende te hard en daarom hebben we gewacht op de bus om 2 haltes later af te stappen vlak voor de Red Boxes.
Morgen is het al de laatste stagedag van de week, de tijd vliegt voorbij!
Deze ochtend kon niet veel slechter beginnen... Mijn wekker was gezet maar op het foute uur!
Gelukkig kwam fien mij om 6u30 wakker maken zodat ik in alle haast mij kon klaarmaken en zodat we op tijd waren aan de bushalte. Om 7u30 gaat de kindergarden open maar het eerste kindje kwam pas 10 minuten later aan. De kindjes stromen op verschillende tijdstippen toe en eten hun meegebrachte boterhammen op. Ik vroeg mij af of de kindjes verplicht aanwezig moeten zijn vanaf een bepaald tijdstip maar dit ben ik vergeten vragen. Het was niet duidelijk ook, bij ons wordt er met een belsignaal gewerkt maar hier niet. Na een tijdje werden ze net als gisteren in 3 groepen verdeeld, 2 groepjes speelden vrij en 1 groepje mocht de worsten snijden voor het middagmaal. Er zat totaal geen structuur in zoals wij een bereiding zouden doen met kleuters. Ze kregen de worsten, staken ze in hun mond, en sneden zelf. Het valt mij wel op dat de kindjes hier veel zelfstandiger zijn dan bij ons. De 2,5-jarigen snijden de worsten zelf, kunnen zich al zelf aan en uitkleden, smeren zelf hun boterhammen,...
Toen aten ze hun middageten: ovenschotel van puré met worstjes en kaas. We hebben vandaag ook onze doelen die we willen bereiken afgegeven aan T. Hij vond ze goed :) en we gaan het er vrijdag in onze mentormeeting (1u bespreking met mentor) over hebben. Hij vertelde ook dat mensen die voor kleuterleider gestudeerd hebben hier in Noorwegen eigenlijk niet de hele tijd bij de kinderen werken. Ze zijn verantwoordelijk voor de andere volwassenen die bij de kinderen staan en moeten hen opleiden. En ook dat er vroeger voor geen enkele groep tot 5j activiteitjes voorzien waren. Men wil dit meer en meer invoeren maar de experts zeggen dat het kind zo lang mogelijk kind moet blijven en moet kunnen spelen. De kinderen mochten na de lunch ook met de strijkparels spelen. Ze vinden het belangrijk dat ze oefenen op de pincetgreep, meestal spelen ze gewoon met de parels maar inmiddels trainen ze hun motoriek. Wij zouden strijkparels nooit aan 2,5-jarigen geven uit angst dat ze ze in hun mond stoppen of gewoonweg de hele doos op de grond uit zouden gieten. Hier was dit wel het geval, het grootste deel van de parels eindigde op de grond.
Om 13u30 zat onze shift erop, toen hebben we bus 7 genomen en we hadden ons voorgenomen af te stappen waar we iets moois zagen. We wisten dus niet op voorhand waar we naartoe zouden gaan. We kwamen uiteindelijk bij een meer uit, het was er zeer mooi maar het regende wel dus dat maakte het wel wat minder leuk. Gelukkig dat ik mijn roze regenjas gekocht heb voor ik vertrok, ik heb ze hier al goed kunnen gebruiken. Nadat Fien gretig de Chinese toerist had uitgehangen (ze trekt foto's van alles wat op haar weg komt) namen we de bus naar Stavanger centrum. Daar hebben we een beetje gewinkeld en een ijsje gegeten. Jawel, 9 EURO voor 2 bolletjes!!!!!! Ik viel bijna omver maar het heeft heerlijk gesmaakt. Dan terug naar de Red boxes om te eten en nu bijna tijd om te gaan slapen.
Ik ben Tiffany De Bruyne
Ik ben een vrouw en woon in Red Boxes Universty Stavanger (Noorwegen) en mijn beroep is student kleuteronderwijs, 3e jaar .
Ik ben geboren op 09/03/1992 en ben nu dus 33 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: acrotraining geven en reizen.
Ik loop 3 weken stage in Bokkaskogen Barnehage. Een opvang/kleuterschool te Stavanger in Noorwegen.
Nat, moe, koud, gevaarlijk... maar een gewelige ervaring! Dat is kort samengevat onze trip naar de Preikestolen. De Preikestolen is een uitstekende rots over de Lysefjord en het is een heel populaire bezienswaardigheid hier in Rogaland (soort van provincie zoals wij zeggen). Deze ochtend zijn wel al vroeg vertrokken want we moesten eerst met de bus naar het centrum, dan 40 minuten op de overzetboot om dan nog eens een andere bus te nemen. Toen we eindelijk aan het startpunt waren van de klimtocht naar de top, was het al 11u. We hadden ons regenpak aan want de weergoden zaten niet mee. Fien en ik dachten dat de weg naar de top gewoon bestond uit steile maar toch aangelegde wandelpaden. Eenmaal op de top konden we genieten van een prachtig zicht en hoewel het bewolkt was, konden we toch nog redelijk wat zien. Ik was heel blij dat we er waren maar omdat ik ondertussen al nat was van de aanhoudende regen en het op de top waaide, kreeg ik het koud. Onderweg naar beneden merkten we dat er opvallend meer water naar beneden stroomde op onze weg. We moesten door modder en waterplassen en mijn voeten waren doorweekt! Op onze terugweg zijn we 3 vlamingen tegengekomen. Een jongen en 2 oudere dames. Hij studeerde hier aan de Universiteit van Stavanger en de ene vrouw was zijn moeder en de andere zijn tante. Het heel toevallig, zo ergens in de bossen en op de rotsen plots mensen uit te buurt te ontmoeten. Eens beneden waren we volledig doorweekt en wilden we niets liever dan een warm badje nemen. Helaas zat dat er nog niet in want we moesten nog terug naar de red boxes. Een taxi van de startplaats van de Preikestolen is gewoon goedkoper dan de bus! We hebben eerst een warme chocolademelk gedronken in het restaurant en gingen toen naar de taxi die we gereserveerd hadden. De hele terugweg hebben we kou geleden maar ik voelde me zo goed dat het mij toch gelukt was om op de top te geraken. Het gaf mij voldoening te weten dat ik het gedaan heb! Eens terug in mijn kotje heb ik zo snel mogelijk de verwarming hoog gezet en een heerlijke warme douche genomen.
Ik lag deze ochtend nog in mijn bed toen ik het al hoorde waaien. Ik keek naar buiten en het regende super hard. In combinatie met een felle en koude wind is dat natuurlijk wat wij noemen "rotweer"! Vandaag had ik het gevoel dat ik niet veel zin had in de stage. We moeten eigenlijk niet veel doen want T. wil dat we leren door te zien hoe zij omgaan met de kindjes. Heel vaak spelen de kinderen gewoon vrij en in het begin is het leuk om moeite te doen om met hen te spelen, maar je merkt snel dat de taal een groot probleem is. Het wordt een beetje saai doordat ik niet met de kinderen kan communiceren zoals ik echt zou willen. Er waren veel dode momenten en hoezeer ik ook probeerde om iets te doen leuk te doen, het lukte niet vandaag. De kindjes houden het niet zo lang vol bij ons omdat ze vanalles willen vertellen en wij hen niet begrijpen. Ik probeer om expressief te zijn, gekke bekken te trekken, te zingen, hen te kriebelen... maar het plezier duurt niet zo lang. Het is meer een participerende observatiestage en na 2 weken steekt dat wel een beetje tegen. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat er meer activiteitjes gingen zijn, ook al verlopen ze anders dan bij ons, maar we hebben er nog niet veel gezien. Zoals vorige vrijdag gingen de kindjes opnieuw een uurtje naar de klas waar ze volgend jaar gaan zitten. We zijn dit keer meegegaan naar de groep die beneden zat. Die juf was echt geweldig! Ze had een tafeltje in het midden van de halve kring gezet en haalde gekleurde doekjes boven. Ze was heel expressief en je zag dat de kindjes erg geboeid waren. Ik had ze nog nooit zo rustig gezien. Ze zong vaak liedjes om hen naar de kring te laten komen of om hen even te laten bewegen en het zag eruit alsof ze echt meer fan was van de kleuterklassfeer zoals in België. Ze vertelde ook heel expressief een verhaaltje en vervolgens gingen ze schilderen. De tijd ging echt zoveel rapper gewoon omdat ze bezig waren met een activiteit. We konden gaan kijken naar hun werkjes en met onze duimen omhoog proberen vertellen dat ze heel goed bezig waren. Eerlijk gezegd zou ik liever in die klas gebleven zijn omdat ik daar echt het gevoel had in een kleuterklasje te zijn. Toen ik T om uitleg vroeg ivm met het grote verschil in de werking van de verschillende klassen, zei hij dat de leerkrachten zelf hun stijl hebben en dat de vrouw echt een goede en opgeleide juf was. Ik dacht in mezelf, jij hebt toch ook een opleiding gehad en waarom doe jij dan bijna geen activiteitjes, maar ik vond het nogal onbeleefd om dat op te merken. Hij zei dat spelen heel belangrijk was, maar ik ben wel fan om in activiteitjes al spelenderwijs bij te leren. Voor de leerkrachten is er meer aan, de tijd gaat rapper en je hebt het gevoel dat je hen echt bijleert. Dat vind ik net zo leuk aan kleuteronderwijs. Die kleine mensjes kunnen bijna niets als ze naar school beginnen gaan en jij als juf of meester kan hen zoveel leren. Het is mij in deze twee weken alvast doorgedrongen dat ik toch liever in België les geef. Er zijn natuurlijk wel dingen van hier die we kunnen integreren in ons systeem maar wat we vandaag deden toch liever niet. Het heeft de hele dag hard geregend en plots deden ze alle kinderen hun regenpakjes aan en moesten ze buiten gaan spelen. We hadden dit enkel gezien als het licht aan het regenen was, maar ik had niet gedacht dat ze de kinderen ook buiten zouden laten spelen in zo'n weer... Ze speelden met emmertjes en schopjes. Fien en ik trokken onze regenkledij aan en probeerden het weer te trotseren. Na het buitenspelen werden alle pakjes in de droogkast gestopt en konden de kindjes gewoon binnen spelen. Ik vind dat er in de klas ook weinig uitdagend materiaal te vinden is om de kinderen hun vrij spel te verrijken. daar zou ik wat meer aandacht aan besteden, moest ik dan toch hun manier van werken helemaal overnemen.
Deze ochtend om 9u de wekker gezet want vandaag zouden we een boottocht doen op de fjorden, als het niet regende. Toen we deze ochtend naar het weerbericht op de computer keken stond er 95% kans op regen na 12u op maar toen we naar buiten keken regende het niet en zag het er nog niet zo slecht uit. Lisa heeft ons ook al enkele keren gezegd dat het weerbericht heel vaak niet juist is. Het weer is hier zo wisselvallig dat het blijkbaar moeilijk te voorspellen is. We hebben ons eraan gewaagd en vertrokken richting de haven waar we veel te vroeg waren om dat er op zon- en feestdagen veel minder bussen rijden. Het was een boot waar je binnen moest zitten maar er was buiten op het dek ook plaats om te staan of foto's te trekken. De tocht duurde 3 uren en het was heel mooi. Een fjord is eigenlijk een langwerpige uitloop van de zee waarbij de oevers bergen/rotsen zijn. Op sommige toppen zag je nog sneeuw liggen. Toen we buiten foto's wilden nemen waaiden we bijna weg. Het waaide heel hard, ook doordat de boot zo snel vaarde. Onderweg kwamen we verschillende watervallen tegen en bij 1 van hen zijn we heel dichtbij gegaan. Iemand die de tour begeleide nam een emmer en ving er water van de waterval mee op. Het was drinkbaar water en we kregen allemaal een beker om te proeven. Ook de beroemde uitstekende rots zijn we tegengekomen (preikestolen). Er was een plaats waar 3 geitjes leefden aan de rand van het water en omgeven door hoge rotsen. Geen idee hoe ze daar gekomen zijn maar het was erg schattig om te zien. Ze overleven blijkbaar door het eten dat de toeristen hen geven tijdens de rondvaarten. We hebben veel foto's genomen en het heeft niet geregend. Het was wel bewolkt maar ik ben toch blij dat we de tocht vandaag gedaan hebben. Toen we terug in de haven kwamen hadden we geluk want binnen de 5 minuten was de bus naar onze universiteit er al. De natuur is hier echt zo mooi en ik ben heel blij dat ik voor Noorwegen gekozen heb. Ik heb hier al veel kunnen zien en ervaren. Veel bijgeleerd en plezier gehad. Nu ben ik met enkele anderen naar de voetbal aan het kijken (Barcelona-Bayern Munchen) maar ik moet vroeg in mijn bedje want morgen start de stage alweer om 7u30!
Vandaag moesten we terug starten om 7u30. Na een zondag is het steeds moeilijk om vroeg op te staan maar ik ben er toch op tijd uit geraakt. Toen we op de barnehagen waren hebben we wat geholpen aan de ontbijttafel en vervolgens was er vrij spel. Tijdens het vrij spel had ik M. en A. in de gaten gekregen. M. zat in een poppenbed en huilde als een baby. A. kwam bij haar en wreef over haar hoofd en ik hoorde haar praten met M. Je zag echt dat ze rollen aan het uitspelen waren: mama en baby. Als je bij ons in de kleuterklas gaat zie je dat slechts weinigen al aan rollenspel toe zijn. Hier is het niet de eerste keer dat ik het opmerk dat de kinderen hier wel vroeger aan rollenspel beginnen te doen dan bij ons. Dit ligt waarschijnlijk aan het feit dat ze hier meer kansen hebben om vrij te spelen en omdat er veel begeleiders zijn kunnen ze tijdens hun spel echt goed begeleid worden. We hadden ook een mentormeeting, een uurtje waarbij we vragen mochten stellen aan onze mentor van het klasje. Hij vertelde dat wij veel goede dingen hebben in belgië om meer structuur te bekomen en dat het handig zou zijn om sommige dingen ook in Noorwegen over te nemen. Ook het zingen van stilteliedjes vond hij een goed idee. Op het vlak van straffen is er "de nieuwe methode". Ze straffen niet maar praten met de kinderen om hen uit te leggen wat niet kan en waarom. Ik vind wel dat de kindjes zich veel permitteren. Is het omdat ze weten dat er toch geen straf komt? geen idee... Ik vind het goed dat een kind kennis maakt met iemand die boos is want als ze onrespectvol zijn op straat gaat er ook niemand zijn die hen vriendelijk gaat zeggen dat het niet mag.
