Hey,

Vannacht weer niet goed geslapen, zeg. Ik denk dat ik Anja naast mij mis. Ik heb ook een gevoel dat ik niet warm genoeg heb, en dat ik hier door niet vast slaap. Straks iets in mijn hand nemen voor ik ga slapen, misschien helpt dat wel, hahaha.

Zo, dan maar weer vroeg opgestaan, douchen, aankleden en rugzak klaar maken.

Deze morgen weer een prachtig ontbijt gekregen. Kijk maar eens naar de foto (volgt later).
Je krijgt er meteen honger en zin van, dat weet ik wel zeker.

Tijdens het ontbijt kwam Jan, mijn gids en toeverlaat, een praatje maken met mij. Hij moest natuurlijk weten waar ik de dag voordien uitgehangen had, ondanks zijn verbod om de hoge Tatra in te gaan. Nu moest ik natuurlijk bekennen, hij was niet echt blij hoor. Ik moest meteen al mijn gegevens terug opschrijven, zoals telefoonnummer en e-mail. Dat was voor het geval ik niet tijdig zou terug zijn. Ik hoop dat ik je niet met de politie en ambulance moet komen zoeken, zegt hij nog. Ik geloof eigenlijk dat hij mij al een beetje door heeft. Want ik had me verraden door te zeggen dat ik een ticket van een week gekocht had voor de “electric stjoek”, zo noemt hij de boemel-trein.

Na nogmaals een verwittiging gekregen te hebben, wou hij weten waar mijn trip vandaag naar toe ging. Ik heb dan maar opgebiecht, en gezegd dat ik naar de watervallen van Smokovec wou gaan. Ondanks mijn vorig verbod, kreeg ik nu toch de toestemming. Onder de voorwaarde, dat ik met de “Hriebenok” naar boven zou gaan, en daar mee terug kwam. En als ik boven in de bergen aan kwam mocht ik stappen, terug zo een 250 meter dalen, de watervallen fotograferen, en onmiddellijk terug naar boven komen en met de Hriebenok terug naar beneden gaan.

Goed, zei ik. Maar ik zou Staf niet zijn, moest ik dat zo gedaan hebben. Ik kon weer niet genoeg krijgen van al dat moois. Ben naar de watervallen geweest, terug naar boven gegaan, en dan een andere route genomen naar de volgende watervallen. En ik ben eigenlijk blij dat ik dat gedaan heb. Want alles viel weer reuze mee.

Nu ben ik eigenlijk uit de biecht aan het klappen, want als Anja te lezen krijgt wat ik hier allemaal neer pen, dan ga ik mijn beste dag nog niet hebben, zeg.

Ik had ook nog als eerste werk vandaag een nieuwe poncho gekocht in Poprad. Sjans, er hing net eentje van een heel goed merk, met een fikse korting op. En ook nog net mijn maatje, dus maar snel gekocht.

En gelukkig dat ik hem gekocht heb, want……. Ik heb hem niet nodig gehad. Ik ben vertrokken met heel veel regen lucht en een mist dat je amper voor je ogen zag, en éénmaal ik terug beneden in Smokovec aankwam, was het helder zonnig weer.

Weet je nog dat ik gisteren vertelde dat ik fijne mensen uit Bratislava leren kennen had? Wel tijdens mijn terugtocht naar boven van de watervallen, hoorde ik een geroep en gefluit achter mijn rug. Ik dacht nog, wie wil er nu weer opvallen? Want hier kent toch niemand mij? Uiteindelijk dan toch maar eens om gekeken, en wie keek ik daar recht in de ogen? Die mensen (piloot) uit Bratislava. Ongelofelijk eigenlijk he? Dat is weer iets, dat zo moet zijn.

Na weer een tijdje gepraat te hebben, vroeg Daniel (de piloot) me, of hij niet voor mij gids mocht zijn, en ik met hem meeging naar Bratislava. Dat ging natuurlijk niet, want ik had hier mijn hotel en tickets voor de boemel en trein al gekocht.

Geen probleem zegt hij, hier is mijn e-mail en telefoonnummer. Wanneer je thuis komt, regel je een datum met je vrouw. Laat mij die weten, en ik en mijn vrouw gidsen jullie door Bratislava. Zo een kans kan je natuurlijk niet laten liggen he. Ik had dadelijk een sms naar Anja gedaan, en het is al bijna geregeld. Bratislava hou je vast, ik kom er aan……

We zijn dan nog gezellig samen iets gaan drinken. Ja, gaan drinken met een piloot, dat moet je maar eens gaan doen.

Wat wil je drinken zegt hij? Ik antwoord dan “Het is jou land en jullie gewoontes, prijs mij maar eens iets aan.”

Jongens, had ik beter niet gezegd. Weet je wat die mij aanprees, alsof hij de maker er van was?  SLOWAAKSE COLA… . En hij was er nog fier op ook. Ja, ik die dan toch maar genomen. Wil jij geen bier? zei hij nog. En ik stoer, uit beleefdheid. “Neen neen, ik drink wat jij drinkt. Man man, Slowaakse cola. En smaakt die? Vroeg hij. Ik zeg maar ja. Maar eigenlijk, neen, die is niet lekker, althans, ik vond hem niet lekker. Het was zo een beetje een kruising tussen rioolwater en badwater. En dat kan ik weten. Want vroeger ben ik eens in de goot gevallen met men mond open, en badwater zal iedereen al wel eens in zijn strot gehad hebben zeker. Niet mooi dat ik zoiets zeg he?

Na afscheid genomen te hebben van die mensen, ben ik toch maar snel een goede pivo gaan drinken hoor. Heerlijk toch!

Na nog wat rond gehangen te hebben in Stary Smokovec, heb ik dan toch ook maar weer de boemel genomen richting Poprad. Hier nog even rond gekuierd, en dan maar weer richting hotel gegaan.

Wat een aangename verrassing stond mij daar te wachten zeg. Een meer dan weer overheerlijke maaltijd met alles er-op en er-aan. Ik heb er fantastisch van genoten. Ik weet nu iemand, die als ze dit leest, heel erg jaloers gaat zijn. Want zij is ook al hier geweest, en weet waar over ik praat.

Zo, nog een lekker pilsje, wat foto’s zien, en dan kruip ik maar weer mijn beddebak in. Want het zal weer erg vroeg zijn morgen.

En mijn voorlopige planning zegt mij, dat ik morgen weer de hoge Tatra in ga. En nu nog wel naar de hoogste top. Tatranska Lomnika. Ik ga met de lift zo hoog ik kan, en dan ga ik een bergtop doen met de langste en hoogste kabel baan ter wereld. De langste en hoogste kabel zonder palen er tussen. Dat moet je gezien en gedaan hebben. Als ik daar van terug ben, en het weer zit mee, dan ga ik een bergtop ernaast beklimmen. Maar dat zeg ik niet tegen Jan. Alleen jullie weten het nu, en ik voel me goed zitten, ik hoop dat ik hem haal, en laat dan zeker heel mooie foto’s zien.

Nu ga ik rusten, want anders haal ik hem al zeker niet, en je kan niet geloven hoe graag ik die wel wil halen. Al is het maar weer als bewijs voor mezelf.

Slaapwel.

Staf uit Slowakije - Tatra gebergte.