Hey,
Alweer slecht geslapen vannacht. 
En aan het bed of kamer ligt het niet, want dat is weer dik in orde. Ik had om 8h30 ontbijt gevraagd, omdat ik dacht van het vandaag wat rustig aan te doen. Maar ik lag om 6h00 al wakker in m'n bed, en ben dan maar om 6h30 opgestaan. Ik denk dat ze me zo vroeg bezig gehoord hebben, want even later stond mijn ontbijt al klaar.
Jongens, wat een feest, zeg. 
Als ik zo elke dag moet ontbijten en alles opeten, dan kan gerust mijn vlucht afzeggen, want dat rol ik toch naar huis. Gelukkig is de vlucht al betaald en zal ik misschien best maar iets minder eten.
Gisterenavond nog een lang gesprek gehad met de huisbaas, verhuurder, gids, lees dus: Jan, want hij is hier alles. Hij wist me heel wat te vertellen. Jammer genoeg allemaal dingen die ik eigenlijk helemaal niet wou horen, en waarvoor ik zeker niet naar hier gekomen ben.
Ik kreeg een totaal verbod om de hoge Tatra in te gaan, wegens veel te gevaarlijk. Jan wist me te vertellen dat het er nu al heel koud was en dat het er zelfs op sommige plaatsen al sneeuwde. Er is ook in augustus en september heel veel regen gevallen, en vandaar dat het er zeer gevaarlijk zou zijn. Ik dacht, ok, goed dan, dan gaan we toch gewoon naar het Slowaaks paradijs. Lap, wat dacht je? Nee, dit zeker niet doen, zegt Jan, daar is het nog gevaarlijker. Ik dacht er het mijne van, tot dat Jan begon te vertellen van twee buitenlanders, die niet wilden luisteren, en hoelang die reddingsoperatie geduurd had, en wat die twee heren mochten betalen aan schade vergoeding. Want zo een hefschroefzweefvliegtuig, lees helicopter, laten uitrukken hier in de bergen, dat schijnt al wat te kosten, en daar draai je in zulke omstandigheden zelf voor op. 
Ja, dan maar een ander plan gemaakt. Poprad verkennen en dan de lage Tatra maar in, dacht ik
Twee uur in Poprad rond gelopen. Jongens, ik was dat daar ineens kotsbeu. Ik moest en zou die hoge Tatra in gaan. Ik heb onmiddellijk naar Anja gebeld, en gezegd dat ik toch de hoge Tatra zou intrekken. Jongens, die was blij, die vond mij een èchte man
... Nee hoor, ik heb een saus meegekregen van hier tot in Tokio!! 
Waarom doe je dat nu, zei ze?
Ja waarom? Ik kon er echt niet aan doen, iets in mij wilde dat.
Een ticket gekocht voor de boemel (trein), en ik weg. Jongens, ik zag de bui al hangen toen ik naderde, maar was nog zo dom om door te gaan. Ik had plannen, ik voelde me sterk, ik zou stappen, stappen en stappen. Ik zou de lift nemen tot het hoogste punt, en dan de top gaan doen.
Ineens, drup, drup, neen dat waren geen druppels, dat waren vlaaien, en voor ik het door had begonnen die nog pijn gaan te doen. Hagel! Ja, hagel als knikkers zo dik. Bliksem, donder, hagel en regen, je kon het zo gek niet vernoemen of het was er bij.
Gelukkig was ik net dicht bij een chata, en heb ik van die ellende maar een deugd gemaakt. Ik heb mezelf dan maar op een pivo getrakteerd. Niet dat ik die verdiende hoor, want was ik een half uurtje vroeger geweest, zou ik heel anders gefloten hebben. Want dan had ik de lift al genomen. Ik heb daar een hele tijd in die chata gezeten, voor ik kon vertrekken, en dan was ik nog helemaal nat geworden.
Ik heb daar wel een heel tof koppel leren kennen. Mensen uit Bratislava, hij blijkt een piloot bij Jet air te zijn. We hebben heel wat gebabbeld hoor, heel interessant zoals hij over zijn piloot zijn, en over Bratislava vertelde. Na de regenbui afscheid genomen van die mensen.
Dan maar terug de boemel opgezocht, en mijn terugreis naar poprad aangevangen. In Poprad nog een toer gemaakt en dan maar richting kamer getrokken. Genoeg geweest voor vandaag.
Morgen is mijn eerste werk, een nieuwe poncho kopen, want dat kan je hier echt niet missen.
Zo, vandaag vroeg naar bed, want voor morgen heb ik weer grote plannen. Ondanks dat het me afgeraden wordt, ga ik morgen toch maar weer eens proberen in Stary Smokovec. De grote watervallen bezoeken.
Slaapwel, en tot morgen.
Staf
