Vanmorgen al heel vroeg wakker. Alweer van een overheerlijk ontbijt genoten. Jan was al heel vroeg bij me, om het heugelijk nieuws te vertellen, dat ik niet de hoge Tatra in kon. Regen! Ja, regen; waarschijnlijk voor de ganse dag, zei hij nog.
Dan maar heel rustig aan gedaan. Ik moest toch nog wat inkopen doen voor de familie, dus geen probleem. Blijkbaar zijn er hier heel goede medicijnen te verkrijgen voor een goede prijs, en die zijn bij ons niet te verkrijgen. Weet je, nu ga ik zeggen dat die heel duur geworden zijn, en dan is mijn reis ook weer half betaald!! Ha ha, ze kunnen dat toch niet controleren, he. Niet waar, hoor. Dat doe ik echt niet, grapje! Dat is graag mee genomen nu ik hier toch ben. Het is ook een beetje dankzij hun allemaal dat ik hier naar toe kan komen, he. Wie gaat er anders de kids bij houden?
Ik had ook nog een plan ja, alweer een plan- niet goed he, want die vallen nog al eens in het water. Neen, deze keer niet. Ik zou bloemen gaan kopen voor Muttie. Zo noemen we al jaren de vrouw van Jan, mijn gids. En zij heeft weer uitstekend gekookt voor mij.
Weet je, als ik morgen kip kon klaar maken zoals zij dat doet, awel, dan ga ik niet meer werken, want dan begin ik een restaurant, echt waar. Jongens, dat is om je vingers af te likken, en dat doe ik dan ook wel. Wel tijdig stoppen, want als je aan je ellebogen komt, begint natuurlijk uwe nek gaan pijn te doen. En dan is het plezier van die lekkere kip ook weer weg.
Ik, vertrokken richting station, want ik moest ook nog even gaan kijken hoe het zit met naar huis te gaan, want dat is toch ook belangrijk. Ik hoop natuurlijk nog altijd welkom te zijn thuis, maar dat zal wel zeker? Ik ben toch heel braaf geweest, ik heb zelfs geprobeerd van ergens een koffie te bestellen. Mijn boodschappen gedaan die ik moest doen. Wat me wel opvalt ook hier weer, is dat er s ochtends al heel veel dronken mensen rond lopen. Dat is raar, he? Wanneer beginnen die dan te drinken, of die blijven misschien wel dronken? Maar ja, dat zal in elk land zo wel zijn zeker, dat er rond en in het station van die figuren rond lopen. Ik heb ook nog een zwerverin zien buiten zetten in het station. Die zijn begorie nog erger dan mannen, die luisterde helemaal niet. Maar ze waren er toch ook niet zacht mee hoor. Der uit met die madam, allee ja, ge kon moeilijk zien wat dat voor iets was.
Ik heb dan ook nog bloemen gekocht voor Muttie. Maar toen begon het sport, regen, ja serieus regen. Gelukkig had ik mij de eerste dag een heel goede poncho gekocht. Die maar snel over aan gedaan. Ja, toen werd ik niet meer nat van de regen, maar ondanks dat het maar 10° was, was ik wel kletsnat van het zweten zeg, amai. Thuis gekomen, Muttie gelukkig gemaakt en me snel gaan opfrissen en alles te drogen gehangen.
Jan zei me dat ik maar naar Aqua City moest gaan, maar ik had daar precies geen zin in., Ik zat nog altijd met Vrbov in mijne kop, dat ging maar niet weg. Ik ben dan maar in de zetel gaan zitten met een tas koffie, ja, deze keer echt waar, met een tas koffie, en dan nog zelf gemaakt ook, en een boek. Twee uur heb ik gelezen.
Toen ineens dacht ik van, ja, zal ik nog wat gaan doen of niet. Lets go en lets live. Ik mijn zwemkleren genomen, mijn jas aan getrokken en ik weg. Ik moest toch niet ver wandelen, en het was bijna gestopt met regenen. In Aqua City aangekomen, had ik iets van, zou ik dit wel gaan doen. Ik moest weer uit dokteren welke formule ik zou nemen, want dat is hier het één en het ander, zeg. Je begrijpt geen snars van die taal.
Je ziet een prijs hangen om iets te gaan eten bv, je gaat binnen en doet dat, en als ze dan met de rekening komen, is dat bijna eens zo veel. En dan zeggen ze, ja maar dat was zonder bestek en btw, en die prijs was voor 100gr, en dit stuk is 200gr. Je houdt het niet voor mogelijk.
Dus hier in Aqua City, juist hetzelfde. Voor elk bad dat je wil in gaan of gelijk wat, moet je bijbetalen. Ik koos voor de Blue Diamand formule. Dat is bijna alles, behalve extra sauna en massage. Maar massage, dat zag ik niet zitten, en sauna eigenlijk ook niet, dus ideaal voor mij. Weet je wat ook hier weer vreemd is? Ik moest 12 betalen voor twee uur, 13,5 voor drie uur, en 15 voor een ganse dag. Leg dat maar weer eens uit. Ik heb voor drie uur gekozen, dan krijg je drie en een half uur. Dan krijg je een chip, die moet je om je arm doen, en dan overal bij elk bad staat een klok waar je die horloge moet tegen houden. Wordt die groen, kan je binnen. Wordt die niet groen, word je vriendelijk verzocht van bij te betalen of verder te gaan.
Genoeg gezeurd nu over die prullen. Ik ga ook goede dingen zeggen. Luister DIT IS GEWOON SUPER WAT JE HIER ALLEMAAL KAN DOEN. Echt waar, dit is ongelofelijk. Allemaal terminale of zijn het thermale baden. Water met wieren in, kristal water, massage baden, stoomkamers, noem maar op. En allemaal op verschillende temperaturen, je moet dat maar eens op internet uitzoeken. Ze hebben ook een wereld prijs gekregen hiervoor. In het kort dan even. Ze hebben een ondergrondse bron ontdekt en geboord van maar liefst 55°. Ze hebben dan ook nog het geluk dat deze enorm geneeskrachtig water bevat. Dus, met dit warm water, warmen ze al de andere baden op via een buizen systeem; en met dat kristalwater vullen ze nog baden en die koelen ze tot 39° en zo verder.
Het plezante is de koepel van de Blue Diamond. Daar heb je een groot bad met verschillende baden in met massage punten. En het leuke is, er staat overal een toog in, waar je al kan bestellen wat je maar wil. Dat is het voor mij zeg. Lekker in een bubbel van 10 op 15 liggen aan de toog, pivo bestellen en drinken maar. Je moet zelfs niet stoppen met drinken en geen tijd verliezen om gaan te plassen. Dat kan je allemaal aan de toog. Wat moet je meer hebben. Ze gaan dat natuurlijk niet graag horen wat ik hier vertel, maar als ik zie hoe daar gedronken word, dan heb ik toch mijn twijfels. Dat drinken is ook gemakkelijk, je bestelt en geeft gewoon je horloge-chip af. Dan komt daarop te staan, wat je verteerd hebt, en bij het buitengaan kan je dan afrekenen. Zo ook met eten, dat gaat daar ook allemaal, en je kan er vanaf 2 tot 5 lekker dingen eten. Ik heb er alleen koffie, euh pivo gedronken. Wat raar is, je zit daar in je zwembroek, en als je iets besteld hebt, moet je dus die chip afgeven. Maar dan elke keer geven ze daar een briefje bij waarop alles uitgetypt staat. Dus euh, euh, waar laat je in godsnaam dat briefje? Dat vroeg ik me af. Zo één, dat gaat nog, maar als je daar zoals ik, dan al met 10 briefjes zit, dan zwelt je zwembroek al aardig op hoor! En dat is ook geen zicht, he.
Hey, dat is niet waar, he, van die tien briefjes!!! Dat geloof je toch zelf niet he. Amai dan hoor. Neen, het waren er maar acht .Echt niet, het waren er maar twee, zijn wel halve liters altijd he.
Ook vandaag weer met een paar gezellige mensen aan de praat geraakt aan de toog. Ze vinden het allemaal vreemd dat ik alleen ben daar. Dat is nu eigenlijk toch niet zo vreemd he.
Ik heb ook heel veel succes gehad met mijn eigen ontworpen juweel, dat ik steeds draag. Dat vonden ze de max daar. Was ik toch een beetje fier.
Zo, van het ene massage bad naar het andere gelopen. Ik leek wel een soepkieken achter een uur of twee. Mijn drie uren zijn toch heel snel voorbij gegaan. Vergeet ook niet, dat de meeste baden gewoon buiten zijn. Je voelt gewoon niets van de kou, echt de moeite, en zeker een aanrader voor iedereen.
Ik zou nog naar een grote stad gaan, Kosice, morgen of overmorgen. Maar ik denk dat ik dat ga schrappen, en nog lekker enkele uren ga genieten van al die lekkere baden, en massages. Zeg zelf, waar kan je zo nog genieten bij ons voor dat geld, en je vindt al nergens zon baden.
Ik ga een foto bijvoegen, want jullie geloven mij niet, ik voel dat hier. (klik op bijlage onderaan of op kleine foto bovenaan)
Ik zelf heb geen fotos genomen daar. Dat was te moeilijk, dan kon ik zelf niet genieten.
Thuis gekomen, nog een hele, maar dan ook hele lekkere maaltijd voorgeschoteld gekregen. Dan is Jan, mijn gids nog komen buurten, tot half tien. Nu dit verslagje nog afmaken, en weer de beddebak in tot morgenvroeg.
Wat zei ik gisteren, kuren? Kuren ja, mensen hebben kuren. Nu zeg ik niet meer op voorhand wat ik ga doen.
Vanmorgen bij het ontbijt vroeg Jan me wat ik ging doen vandaag. Ik zei, zo fier als een gieter; Jan, ik ga vandaag genieten, ik ga naar Vrbov. Ik ben daar uitgenodigd door iemand die ik leren kennen heb op Lomnika Stitt. Dit was weer buiten Jan gerekend natuurlijk. Oh neen zegt Jan niet naar Vrbov. Hij begint zijn uitleg met
Daar is het water niet goed. Er is bijna geen vervoer daar naar toe je gaat geen trein vinden de bussen rijden niet. En het ergste is, je moet een heel lang stuk nog te voet doen, moest je er geraken met een bus, en dat stuk loopt door een verschrikkelijk Roma kamp, een echte ghetto. Je gaat er mooi gekleed in, met nieuwe schoenen, rugzak en fototoestel. En als verrassing kom je er uit, als je nog leeft dan tenminste, in het gunstigste geval op blote voeten, en met een beetje geluk uw onderbroek nog aan, zei Jan.
Dan frons je een beetje je wenkbrauwen, en dan probeer je dat klein beetje verstand dat ik dan heb aan de wiggel te krijgen, en dan ga je iets raars doen. Nadenken ja ja, nadenken. Jan zag dat en zei: Ga hier maar in Aquacity Poprad. Dat is veel beter, en dat is proper en daar zitten geen polen. En je moet niet door een Romakamp, en .. je kan er te voet naar toe. Ja lap, hij heeft gelijk, maar daar is mijn date niet he! Weet je nog, die Poolse dokter. Ja daar zat ik wel wat mee. Ik had die mens dat beloofd. Nu zit die daar de ganse dag zijn kas op te fretten. Zo van waar blijft die gekke aangename Belg nu? Die denkt nu zeker, die Belgen zijn ook niet te vertrouwen zeg. Maar ja, het is nu zo.
Een tijdje over nagedacht, en na het ontbijt kwam het verdikt. Ik zeg Jan: ik ga dan maar hiken. Ja maar, zegt Jan, het gaat regenen. Ik ga het er toch op wagen, zei ik.
Zo, ik dan weer op pad naar Strbske Pleso. Dat is die plaats waar ik dag 1 zo uitgeregend ben. De tsjoek op en ju. Daar aangekomen, geloof het of niet regen! Ja, weer regen, maar niet zo echt fel. Daar wat staan rond draaien, zo van wat nu he. Ik dacht, komaan man, lets go! Van mijn poolse vriend geleerd, weet je nog? En ik weg. Een ticket van 9 gekocht, en ik naar boven. Man, ik kom met de lift net boven het groen uit, waar de rotsen beginnen. Koud, koud, wind, mijn bakse begint van links naar rechts te bewegen, wat helemaal de bedoeling niet is natuurlijk. Ik denk dat het extra regende onder, want ik was heus wel bang. Mn tanden kletterden zo erg hard, dat ze na een uur nog pijn deden. Boven aangekomen, ben ik dadelijk in de chata binnen gegaan, en ik dacht nu ga ik iets warm drinken. Ik ging bestellen, maar die Slovaak verstond er volgens mij niets van, ofwel was ik niet duidelijk van dat tanden bebibber, want die gaf mij een pivo zeg. En ik kwaad, kwaad, ik ben daar echt niet goed van geweest. Heel effe dan toch, ha ha.
Toen ineens werd ik gestalkt door twee Polen. Eén die dacht dat hij Engels praatte, en een ander die zeker was dat hij Engels praatte. Ik heb die mannen hun gebrabbel dan maar bij mekaar gegooid, en ik ben er nu nog niet uit welke taal ze eigenlijk praatte. Maar het ging weer over mijne portrettentrekker. Man, daar heb ik hier al succes mee gehad zeg. Die mannen moesten alles weten, zeg. Ze hadden zelf ook een toestel bij hoor, maar dat stond natuurlijk continu op auto.
Het was nog te doen, tot ik vroeg aan een van die mannen om mij eens te fotograferen bij die koffie die ik besteld had, maar die een pivo geworden was als ze die gebracht hadden.
Toen waren die mannen niet meer te houden. Ik dacht even dat dat de Roma zigeuners waren, zeg. Tot dat één van die mannen zei, of beter gezegd in het Engels teken deed, zo van: allee ge moogt mij ook eens trekken. Dat had ik dus misschien beter niet gedaan. Die hadden dat nog nooit gezien dat ge met hun fototoestel ook mooie fotos kon nemen. Die pipos zijn mij achter nagekomen tot bijna op de top, en ik moest hun maar fotograferen. Ik vroeg dat soms aan hun ook, maar daar hebben ze een soepje van gemaakt. Ik denk als ik mijn toestel moest laten vallen, en de ontspanknop gaat per ongeluk af, dan weet ik zeker dat de foto die dan gemaakt wordt, beter is dan de fotos die die pipos gemaakt hebben van mij. Dat was een sport zeg. Ik was zo blij als iets, dat ik van dat geroep en getier af was. Want op den duur deden die zelfs geen moeite meer om nog proberen Engels te praten. Die mannen, die brabbelden maar Pools tegen mij. Alsof ik dat na een uur allemaal kon verstaan. Aub zeg, ik ben toch niet slim, hé.
Maar dan het jammere, ik was bijna op de top. Ik heb afgezien, echt afgezien. Ik was er bijna. Ineens, allemaal zwarte wolken, koud; een nat gevoel, wind dat je amper kon recht blijven. Echt waar hoor, levensgevaarlijk. Ik stond daar. Ik ben gaan zitten om na te denken. Ik dacht dadelijk aan die heel dure reddingsoperatie, zoals Jan me verteld had.
Dan heb ik een beslissing genomen. Ik moest janken, echt janken! De tranen komen me nu in de ogen, terwijl ik het schrijf. Maar wat me rechthoudt, is dat ik weet, dat er een iemand heel, maar dan ook heel blij is met mijn beslissing, om terug naar beneden te gaan. En dat is Anja. Ik had haar beloofd om voorzichtig te zijn, en niet echt onnodige risicos te nemen. En dat heb ik gedaan, met heel veel spijt, want mijn hart doet er nog pijn van. De top zien, en moeten terug keren. Dat is erg, heel erg. Andere keer beter, zeg ik. Lets go en lets life .
Ja, er was ook een voordeel aan. Eén pool was al terug, en die andere ging door, dus daar was ik vanaf.
Terug beneden gekomen heb ik mezelf getrakteerd op een grote pivo. Verder afgedaald en de trein naar Poprad genomen.
Ik ben blij dat ik veilig thuis ben, en Anja ook.
En nu morgen? Ik weet het niet. Wat zal ik doen. Ik weet wel dat ik nu moe ben. Niet alleen moe, maar vermoeid, echt vermoeid. Ik had ook mijn nieuwe schoenen aan gedaan, en dat maakt ook extra moe, want die moeten nog gezet worden. En dat vraagt, zonder je het weet, ook heel wat energie. Dat voel ik nu.
Dus dat kuren, ik ga niets tegen Jan zeggen, maar ik heb geen zin om in Poprad te kuren. Ik ga toch proberen in Vrbov te geraken. Dan is die Pool ook content, want zaterdag vertrekt die al naar huis.
Voila, mijn story van vandaag. Sterke en zwakke kanten aan. Kan er niet aan doen.
Ik hoop dat jullie het een beetje tof en leuk vonden om dit te lezen. Het is internet, dus kapot scheuren gaat niet, ha ha. Weg klikken wel, jammer, ze moesten dat maken dat wanneer je een blad open klikt, je dat volledig moest lezen, dan had ik ook lezers.
Ik begin te hallucineren, dat is van die hoge berglucht denk ik, teveel rode bloedcellen.
Daaag.
Van Staf in de bergen. Het moet niet altijd Heidi zijn he.
PS:
voor diegene die denken dat hiken in de bergen niet tof is heb ik nog een aangename verrassing. Wacht maar tot je de foto ziet. Je gelooft je eigen ogen niet. Ik ook niet dadelijk, maar ik moest ze wel open houden
Niet waar, hoor. Dat doe ik echt niet, grapje! Dat is graag mee genomen nu ik hier toch ben. Het is ook een beetje dankzij hun allemaal dat ik hier naar toe kan komen, he. Wie gaat er anders de kids bij houden?
En dat is ook geen zicht, he. 
Ja, weer regen, maar niet zo echt fel. Daar wat staan rond draaien, zo van
wat nu he. Ik dacht, komaan man, lets go! Van mijn poolse vriend geleerd, weet je nog? En ik weg. Een ticket van 9 gekocht, en ik naar boven. Man, ik kom met de lift net boven het groen uit, waar de rotsen beginnen. Koud, koud, wind, mijn bakse begint van links naar rechts te bewegen, wat helemaal de bedoeling niet is natuurlijk. Ik denk dat het extra regende onder, want ik was heus wel bang. Mn tanden kletterden zo erg hard, dat ze na een uur nog pijn deden. Boven aangekomen, ben ik dadelijk in de chata binnen gegaan, en ik dacht nu ga ik iets warm drinken. Ik ging bestellen, maar die Slovaak verstond er volgens mij niets van, ofwel was ik niet duidelijk van dat tanden bebibber, want die gaf mij een pivo zeg. En ik kwaad, kwaad, ik ben daar echt niet goed van geweest. Heel effe dan toch, ha ha.
