Hey,

Mijn voorlopig laatste nacht thuis. Slecht geslapen zeg, zenuwen denk ik, om me niet te verslapen, want we moeten al vroeg op.

Zes uur waren we al wakker, zeg. Dan maar opgestaan en een stevig ontbijt genomen. De laatste spulletjes bij elkaar genomen, en wijle weg. Op naar Charleroi, voor mijn eerste vlucht met Ryan Air. Al veel van gehoord, maar nooit mee gevlogen. Toch een beetje ongerust, want maar één stuk handbagage? Dat is voor mij al moeilijk natuurlijk, want ik wil mijn fotomateriaal en mijn laptop mee hebben.

Man zeg, gewikt en gewogen, of hoe zeg je dat, om alles toch maar mee te krijgen. Ik had een extra koffer geboekt, en mocht daar tot 20kg in stoppen. Dat is al heel wat. Ja, dat moet je maar eens proberen dan? Mijn handbagage, kleine rugzak, woog 9,5kg en mijn grote rugzak (koffer) woog maar liefst 19,8kg. Na China had ik mezelf voorgenomen van nooit nog met zulke zware rugzakken te zeulen, want dat is dus echt niet te doen hoor. Maar ja, je ziet wel he. Een reserve broek, reserve stapschoenen, en dit en dat, en voor je het weet is het 20kg.

Geen gezeur dacht ik, het zijn maar enkele km, en dan hoef je alleen nog maar je dagrugzak mee te nemen.

Ja, goed. Maar je moet ook nog overal rond zeulen me die handel. Naar het vertrekpunt. Dan van het vliegtuig naar de bus. Ja, en die had ik dadelijk gevonden. En ik mag fier zijn, want ik als enige wist ik hoe het in Bratislava werkte.

Ik had mijn huiswerk gemaakt via het internet. Ik wel, ja. Ticket nemen aan de automaat, ticket van 70 eurocent is genoeg. Dan bus 61 nemen tot aan het station en dan de trein. Ja, ik was daar net een schoolmeester aan die bushalte aan de luchthaven. Niemand wist hoe het moest. Ook niet makkelijk, zeg.  Nergens niets omschreven, en dan aan die automaat alleen Slowaaks, niks Engels. Ik wist het wel natuurlijk. Maar in al mijn "tulemeut" en "uitgeleg", zag ik een bus aankomen. Die stopt.  Ik ben nog een Nederlander ... ja, een Nederlander, heb ik nu al spijt van natuurlijk, aan het verder helpen. Want die wist het weer beter, dacht hij. Ken je wel he?  “Nou, ik denk” ...liegt die ook al meteen, want als Nederlander zijnde kan je niet denken.  Ik betaal wel aan de driver, zegt hij. Kan natuurlijk niet. Maar ondertussen vlieg ik met mijn hele handel, die 39kg, ook die bus op. Wij een beetje aan het praten, want hij vroeg waar ik heen ging, en vanwaar ik Slowakije zo goed kende. Dacht ik, ik vraag toch even aan de mensen of ik goed zit, want toen viel mijnen euro dat ik vergeten te kijken was naar het nummer van de bus.

Wat dacht je? Fout natuurlijk, bedankt Nederlander!! Gelukkig was er iemand aan boord die een beetje Engels praatte, en me geholpen heeft.

Van de bus afgegaan met men hele meute, snel even wat straten over gelopen, en ja hoor, daar was een halte voor bus 61. Zo terug die bus op. Ineens hoor ik iemand in het Engels iets  vragen van 'station'. Yes, antwoordt die Slowaak. Ik, zo snel ik kon naar buiten gekeken, ... een heel groot gebouw ... oei, snel mijn hele handel bij elkaar genomen, en die bus uit. Op naar die bulding. Gelopen, nog gelopen, en warm die dag, ik zweette als een paard. Man, dit geloof je niet zeg, dat was het stadium. Ik had die kerel blijkbaar verkeerd verstaan. Jongens, weer helemaal terug naar die bushalte. Uiteindelijk dan met drie verschillende bussen toch nog op tijd in het station geraakt. Ik had verdomd veel goesting in een pivo, maar durfde er geen te drinken uit schrik om nog meer stommiteiten uit te halen. En ook om niet moeten te plassen natuurlijk, want ik kon mijn materiaal niet alleen laten in de trein. Gek he.

Dan verder een onbewogen treinrit gehad. Saai, zeg en een pokke-end rijden. Wat duren 5 uren in een trein zonder eten en drinken lang.

Dan in Poprad aangekomen, had Anja een taxi geregeld voor mij, lief he. Ik had gezegd dat ik dat stuk wel te voet zou doen, maar zij het had het beter geregeld. Bedankt Anja, dat was heel lief en goed geregeld van je.

Trouwens nog eens bedankt aan Anja en de kinderen, dat ik dit avontuur weer mag beleven zeg.

In mijn kamer aangekomen had de vrouw des huizes mij een overheerlijke maaltijd klaar gemaakt. Daar heb ik enorm van genoten hoor. Een paar stevige pivos naar binnen gewerkt, en toen was het slaaptijd, want mijn kaarsje was op.

Zo, ik ga nu maar stoppen met tikken, want seffens rammel ik dat ding hier al kapot, en ik moet, mag, nog een week blijven.

 Daaaaag.

Staf in Poprad

P/s: foto's volgen later nog.