Vroeger een bange bibbermuis,
bijna 1 jaar later is er niet veel meer van te zien.
Samuga is dus het bewijs dat liefde en geduld 1 van de belangrijkste dingen is om een hond terug hond te laten worden.
Olivia is onze nieuwste aanwinst.
Een podenco teefje van ongeveer 2 jaar oud.
Mijn vriend de podecno liefhebber in hart en nieren was op slag helemaal weg van haar.
Olivia voelt zich ondertussen helemaal thuis in onze roedel.
U heeft haar vast gezien op de adoptiepagina, onze Chica. Dit bange meisje is nog steeds op zoek naar een eigen familie die haar begrijpt, die geduld en tijd heeft en haar een berg liefde kan geven.
Een familie waar Chica kan en mag zijn zoals ze is. Daarom wat extra aandacht voor haar.
Chica vertelt u hier haar eigen trieste verhaal. Wie weet .raakt het u en gaat u van haar houden? Wie weet .bent u degene bij wie Chica op haar plek zal zijn?
Dag iedereen die dit leest,
Mijn naam is Chica en sinds 3 maanden woon ik bij mensen, wezens waar ik vanaf mijn geboorte al bang voor ben.
Hoe dat komt wil je weten?
Omdat zij de vreselijkste dingen hebben uitgehaald met mijn moeder, mij en alle andere viervoeters die samen met ons in het hok zaten.
Het eerste wat mijn moeder me leerde was op m'n hoede te zijn voor tweevoeters. Niet opvallen, stil in 'n hoekje blijven zitten en misschien was je dan veilig.
Ik heb de vreselijkste dingen gezien en meegemaakt.
Ruim 2 jaar heb ik me kunnen verstoppen tot de dag kwam dat ik op brute wijze uit het hok werd gesleurd en meegenomen.
Bibberend van angst liep ik mee door 'n veld, ik wist niet wat te doen, wist niet wat van me verwacht werd.
Ik wilde weg van de boze tweevoeters die ik niet anders ken dan boos en wreed.
Mijn moeder, broers, zussen en vrienden heb ik na die dag nooit meer teruggezien.
Omdat ik zo bang was en niets durfde hebben ze me achtergelaten in het veld.
Natuurlijk kreeg ik honger en dorst en dus moest ik op strooptocht. Vooral 's nachts want bij dag is dat te gevaarlijk.
Maar honger zorgt ervoor dat je meer risico's neemt en op 'n dag ben ik toch weer in handen gevallen van wezens op 2 benen.
Voor 't eerst hoorde ik dat ze een naam hebben: mensen.
En voor 't eerst gedroegen ze zich anders dan ik gewend was: niet boos maar vriendelijk, niet wreed maar zorgzaam.
Ze doen hun best om me gerust te stellen en ik doe m'n best om hen niet teleur te stellen.
Dat kost me heel veel moeite ook al doe ik nog zo m'n best.
Heel voorzichtig durf ik naar m'n pleegmoeder te lopen. Maar allen naar haar.
Dat ik vanaf nu alleen vriendelijke mensen zal ontmoeten kan ik nauwelijks geloven.
Dus ik voel me ook nu nog het meest veilig in 'n hoekje waar vanuit ik alles kan overzien.
Ik heb gehoord dat er 'n kansje is dat ik word geadopteerd. Dat ik misschien m'n eigen familie krijg die altijd van me zullen houden.
Dat zou helemaal fantastisch zijn maar tegelijkertijd geeft me dat ook veel zorgen.
Want ... ik zal opnieuw doodsbang zijn, wegkruipen, niets durven enz. Liever was ik vrolijk tegen iedereen maar dat lukt me (nog) niet.
Ik wil eerlijk zijn en u zeggen dat het niet makkelijk zal zijn met mij, dat u absoluut af en toe radeloos zult zijn, dat u zich zult afvragen waarom u ooit zo dom hebt kunnen zijn om uitgerekend mij te adopteren terwijl er zoveel leuke en vrolijke honden zijn.
Maar als u zeker weet dat u mij de weg kunt wijzen, dat het niet vanzelf zal gaan, dat u over heel veel tijd en geduld beschikt en mij m'n eigen tempo laat volgen, als u degene bent die tegen mij zegt ........geef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug .......... in dat geval ...... ga ik m'n koffertje pakken en zal ik meer dan m'n uiterste best doen om u te vertrouwen.
Dan bouwen we samen een toekomst op die nu nog verborgen is maar weleens heel mooi kan zijn.
Chica
Wij willen Chica de kans geven om te leren dat er ook lieve mensen bestaan en zodoende komt Chica 11 Mei 2010 aan op Amsterdam Airport op weg naar een nieuw leven zonder angst, pijn, honger en donkere hokken.
Olivia is onze nieuwste aanwinst.
