Hallo ik ben Samuga en ben dus een echte galga vanuit Spanje
Mijn leven is daar geen al te goede tijd geweest.
Ik zat samen met mijn 2 pupjes op een braak liggend stuk grond naast de autosnelweg in Spanje
Zocht uit alle macht eten voor mij en mijn pupjes wat niet makkelijk was met een manke achterpoot. Er heeft namelijk iemand op mij geschoten toen ik eten uit een vuilbak wou nemen denk ik Juist weet ik het niet meer alles van die tijd is een beetje een waas.
Toen kwam er op een dag iemand die lieve en vriendelijke woordjes tegen mij zei maar toch vertrouwde ik het niet want mensen handen doen alleen maar pijn.
Die persoon kwam 2 maanden elke dag eten en water brengen naar mij en mijn pupjes. Na 2 maanden had ik genoeg vertrouwen in die persoon om mij te laten vangen.
Daarna kwamen we ergens waar nog veel meer honden zaten en die zeiden vanaf nu moet je geen bang meer hebben voor mensenhanden, deze handen verzorgen jou alleen maar, geven je eten en drinken en knuffels en aandacht geen pijn meer zeiden ze. Ik vond dat raar en geloofde het niet
Na enkele weken aangesterkt te zijn werd ik in een kistje gestoken en ging ik in een ding op 4 wielen. De andere honden blafte jij hebt geluk, je mag naar een gouden mandje, wist ik veel wat een gouden mandje is. Dus samen met nog een paar andere honden, natuurlijk allemaal heel bang.
Na een trip van een uur of 8 met de nodige plas en drinkpauze's kwamen we ergens aan waar mensen op ons stonden te wachten, die een taal spraken die we niet verstonden. We werden in een ander ding op 4 wielen gezet waar het lekker fris in was en al snel vielen we allemaal in korte slaapjes, elke keer ik wakker werd was er wel iets anders te zien buiten.
Toen stopte we weer ergens en werden de kotjes uit de auto naar een grasveldje gedragen (een tuin blijkbaar)
Toen mochten we er 1 na 1 uit, ik was laatste wat ik helemaal niet erg vond hoor hier konden ze me geen pijn doen.
Wel hoorde ik andere hondjes zeggen hier zijn mensenhanden lief en zacht en doen geen pijn. Hier roepen ze niet op ons, hier stampen en slaan ze niet op ons hoe kan dan?
Maar toen mocht ik uit mijn kotje en ik durfde echt niet dus ik ben er met mijn ogen dicht uitgekropen, hoofdje laag, staart tegen mijn buikje en ben al sluipend meegegaan.
Meisje dat mij vast had begon gaan te huilen toen ze met mij in de tuin stond, maar wist niet waarom ze huilde.
Ook stond er een man die kreeg ook tranen in de ogen, maar verstond er niks van van wat meisje en man tegen elkaar aan het vertellen waren.
Thuis(wat dat ook mogen zijn) gekomen vertelde meisje dat ze mij wel beter zou maken en alleen maar aan lieve mensen zou afstaan.
Hier liepen nog meer honden rond, ook een paar spanjaarden elk met hun eigen droevige verleden, en ze vertelde dat ik geen bang meer moest hebben, dat je hier geen pijn meer zou hebben.
Na enkele dagen geloofde ik het ook en heel zachtjes begon ik vertrouwen te krijgen in mensen, alleen nog maar in meisje en in de vriend van meisje hoor vreemde vertrouw ik nog altijd niet.
Toen hoorde ik meisje iets zeggen over adoptie en ahoké en gaat niet door? Ja mijn Nederlands is nog niet heel goed hé. Toen kwam meisje bij mij zitten en zei 1 zinnetje dat ik wel verstond.
Lieve witte Samuga jij mag hier blijven wonen
Met dank aan Galgo Aid Europe en alle vrijwilligers die zich belangeloos in zetten voor deze prachtige honden.
Inaki is een geval apart. De eerste dagen moest hij niks weten van mensen of andere honden. De enige hond waar hij een beetje interesse in toonde dat was in Yelma. Maar toen hij een weekje in opvang kwam is er een klik gekomen, en sindsdien vind hij andere honden en mensen geweldig. Mensen begroet hij sindsdien ook heel vrolijk en blij. Af en toe zelfs iets te vrolijk en loopt je hier bijna door omver Och ja als hij maar gelukkig is hé.
Janneke zou een broertje van Jip zijn. Of het echt zo is blijft natuurlijk altijd een groot vraagteken. Wel zijn ze onafscheidelijk nu hier in opvang. Zie je de een, dan zie je ook de ander. Ze zijn echt gek op elkaar. Janneke laat zich iets meer doen dan de rest maar als hij iets echt niet wil dan laat hij dat wel blijken ook. Hij is niet gelukkiger dan wanneer hij mee mag gaan wandelen met Samuga en Buck. Het vormt wel een rare combinatie zo, maar als je hem moest kunnen zien lopen dan begrijp je meteen wat ik bedoel.
Yelma is een podenco meisje van ongeveer 5 maanden. Ze is een ruwhaartje wat haar toch wat specialer maakt Het is een vriendelijk en aangenaam pupje om in huis te hebben. Ze leert super snel en gaat mee wandelen en op verkenning.
Jip, tja hoe moet ik Jip beschrijven Misschien het beste als een mini klein ding on speed Of zoals een duracell konijn, ze blijft actief zelfs als de volwassen honden allang liggen te slapen. Het is een flets mieke eerste klas. Helemaal niet onderdanig, bang of angstig. Gaat vrolijk op ontdekking en vind bijna alles leuk. Ze is een klein zwart galgo (mixje?) van ongeveer 4 maandjes oud. Amper 4 maandjes en al afgeschreven, wat een mentaliteit toch
Toch nog een betere naam gevonden kleine zwarte tornado )
Onder tussen lopen ze hier al stiekem 3 weken rond hoor, daar door ook geen tijd om mijn blogje een beetje bij te houden Druk en leven in huis nu hoor zo met een hoopje puppy's.
Af en toe ben ik heel blij als alles uitgeteld in de zetel ligt. Dan krijg ik toch een beetje werk gedaan, want als ze wakker zijn kan je niks doen of ze komen je wel 'helpen'
Ze zijn natuurlijk alle 4 al flink veranderd op de 3 weken dat ze hier zijn. Er was 1 echt heel mager pupje bij de andere vielen naar van Spanje komende normen goed mee. Ik heb zoveel bewondering voor de mensen die daar is de asielen werken. Elke dag zoveel dierenleed aanschouwen.
