Eindelijk een internetplek gevonden, nl. op de luchthaven van bejing ! ja onze reis zit er bijna op. Zodra we thuiskomen wordt de blog verbeterd, en met foto's voorzien. want we bezochten natuurlijk ook de chinese muur waar we tussen een half miljoen chinezen stonden, zoveel volk, maar enorm indrukwekkend. Om 2 uur vannacht vliegen we tot moskou waar we om 6 uur plaatselijke tijd landen en dan is het 4 uur wachten op de vlucht naar Rome waar we dan terug zijn in la bella italia, land van pasta en pizza en ook warm weer.
na het eten 's avonds slenterden we langs de grote winkelstraat van bejing, war ons hotel niet ver vandaan ligt. Alles verlicht en elk groot bekend merk is hier ook vertegenwoordigd. temidden van al die winkels staat er een katholieke kerk, de plek om trouwfoto's te maken, zoals we al merkten. Maar 's avonds verandert dit plein in een danszaal. 3 dj's staan aan de voorkant van de kerk muziek te spelen en het ritme aan te geven. Waarna er een hele mensenmassa samen begint te dansen, groepsdansen ! Heel leuk, want iedereen danst mee, van jong tot oud. Wij worden ook de dansvloer opgesleurd en de pasjes worden ons langzaam voorgedaan , ze tellen in het chinees mee. Na een tijdje hadden we het door en dansten we gezellig mee !!!! De chinezen dolenthousiast dat we het deden: good schreeuwden ze, good ! de volgende avond deden we weer mee en nu konden we het !!! Een gezonde geest in een gezond lichaam zeker ! Want hier zie je ook overal openlucht fitness parken. Overal fitness toestellen waar jong en oud oefent. Ook zijn er hier "ijsberen", dwz mannen die in het ijskoude water springen van het meer om er wat in te zwemmen . Dit bij 5 graden. want bejing was de eerste dag wel 16 graden warm, doch de wind draaide en nu hebben we het 6 graden.
Ons ontbijt 's morgens is voornamelijk Chinees met wat zoets voor ons westerlingen. Wij eten de toast met jam op, de watermeloenen schijfjes en de croissants. En de eieren. Voor de rest is er rijst, allemaal sojascheutenslaatjes, allemaal gewokte maaltijden en maden.... De eerste avond eten we in een restaurantje vlakbij ons hotel. Het bleek een restaurant te zijn waar de chinese families kwamen eten. Ze hadden gelukkig wel een engelse vertaling bij hun menu. In het midden van elke tafel een gasvuurtje boven een gasfles en hierop een koperen pan. In die pan werden prei, algen en gember gedaan en alles overgoten met water. Dit was dan de groentenbouillon. Dan moest je allerlei gerechten kiezen, wij kip en kalfsstukjes, aardappelschijven, raapschijven en chinese kool. Er werden ons talrijke schaaltjes en potjes gebracht met stokjes en toch ook een vork. Maar we gingen de stokjes proberen. Even loeren bij de buren en daar zagen we dat ze van alles in de bouillon gooiden, even wachtten en dan alles eruit visten en dan door de saus deden. Wij dus ook, maar het viel niet mee met de stokjes zeker de aardappelschijven niet. Bij ons moest ook de gasfles vervangen worden want op een gegeven ogenblik kwam er geen vlam meer. Het restaurant was overvol, en wat een lawaai dat de chinezen maken, een geschreeuw en getetter. Maar natafelen kennen ze niet, want er werd snel snel gegeten , dan afrekenen en dan weg. De volgende avond kozen we een ander restaurant uit. Deze keer geen soepketel op tafel. wel een menukaart zo groot en zo zwaar als een atlas met foto's bij elk gerecht en ook weer engels. Deze keer konden we uit ezelsoren, varkensneuzen, eendentongen en andere exotische dingen kiezen. Maar gelukkig hadden ze ook andere dingen, zoals schapenvlees in tomatensaus , slaatjes en rundsvlees. Hierbij kregen we zelfs frieten. Hier ook weer stokjes maar geen vork, allerlei kommetjes en bordjes en pannen op vuurtjes. Het smaakte allemaal best lekker en had niets met onze afhaalchinees te maken. Gisteren bij een dumbling lokaal terecht gekomen, weer een familierestaurant. Dumblings zijn gevulde deegwarenzakjes en ook hier keuze genoeg om die te vullen . Wij dat genomen met slaatjes die bijzonder pikant bleken te zijn. Het eten met stokjes gaat steeds beter. overigens eten de chinezen de hele dag, want overal stalletjes met van alles en nog wat, o.a. ook schorpioenen, maden enz....
Natuurlijk stonden het tienamen plein en de verboden stad op ons programma. We wandelden er naar toe. Op het plein aangekomen blijkt dat we niet de enigen zijn, heel veel chinezen die ook hun eigen hoofdstad eens willen zien. Vooral het mausoleum van Mao is in trek, daar staat een enorme file..... Wij bedanken hiervoor en wandelen naar de poort van de hemelse vrede, de ingang van de verboden stad. Hier prijkt een groot portret van Mao, elke chinees wilt daar een foto van hebben, dus trek ik Erik ook maar naast Mao. Opeens wordt Erik aangeklampt of hij niet op de foto wil met een jonge vrouw ? ja want hier valt Erik op, niet alleen door zijn grootte, niet alleen door zijn blond haar maar ook door zijn krullen....want alle Chiezen hebben steil donker haar. Erik doet dat en dan wordt hij door andere Chinezen aangeklampt, ze willen allemaal met hem op de foto. Dat wordt hem een beetje teveel van het goede. maar mochten we zonder geld komen te vallen!!!! De verboden stad en het keizerlijk apleis, waar ooit de Chinese keizers leefden is een immens complex van 88 ha. groot. Het is dan ook indrukwekkend en bestaat uit 9999 vertrekken, die je gelukkig niet allemaal kan zien. Men wandelt van het ene plein naar het andere, van de ene poort naar de andere poort......ongelooflijk. Het eindigt met een mooie tuin met eeuwenoude cypressen waar ook hier weer vele kiekjes worden gemaakt. Soms merken we dat ook Erik stiekem op de foto wordt genomen ! Na dit bezoek wandelen we langs de grote meren terug naar het hotel, hier passeren we het authentische Bejing met allerlei steegjes, poortjes huisjes, honderden winkeltjes.....er valt zoveel te zien dat we uiteindelijk een 500 tal foto's nemen, zo verschillend van bij ons. De fietsenmaker die een aantal zetels buiten heeft staan, waar de klant kan zitten en waarbij zijn fiets gerepareerd wordt. Want natuurlijk zijn er nog fietsen in Bejing, heel veel oude wrakken in allerlei maten en vormen. Ook veel brommertjes en vespa's die bijna allemaal elektrisch zijn. Het oversteken als voetganger vereist wat handigheid, want de verkeerslichten worden door iedereen genegeerd, of automobilist, of voetganger, of fietser, iedereen gaat maar door.
enkele foto's: https://picasaweb.google.com/girandolaster/InDeRussischeTreinNaarSiberie?authkey=Gv1sRgCJLb6pf6zveBLw
's morgens vroeg werden we dus in China wakker. De gobiwoestijn lag achter ons, die hadden we al gedeeltelijk in Mongolie gezien, het was een desolate vlakte . Nu werd het landschap mooier en afwisselender. Bergachtig, dan weer akkerland, dan weer dorpen en steden. De landbouw wordt hier nog heel veel met de hand gedaan en met de kar en de muilezels. Veel maisbouw, ook veel koeien. We kunnen ook al een glimp van de Chinese muur opvangen, doch de trein stopt jammer genoeg niet meer aan de Chinese muur zelf. Tegen 14 uur komen we aan in het station van Bejing waar een Chinese begeleider ons afhaalt. We moeten een heel stuk te voet, daar aan het station niet geparkeerd kan worden. De 9 miljoen fietsers van het liedje zijn ook al verleden tijd, die zijn nu vervangen door 9 miljoen auto's....wat een drukte , wat een verkeer. Het verkeer in Mongolie was ook al far west, links en rechts inhalen en veel toeteren, maar de Chinezen kunnen er ook wat van ! We kunnen instappen en zo rijden we in het drukke verker naar ons hotel. De chauffeur blijkt een hevige AC milan fan te zijn, doch wij kennen tot zijn grote spijt geen enkele van die spelers.... Ons hotel blijkt in een oude hutong straat te liggen tussen kleine kapperszaakjes, kruidenierswinkeltjes, echt leuk. Het hotel zelf ook heel goed, hier houden we het wel een paar dagen uit !
's morgens heel vroeg werden we door de cahuffeur naar het station van Ulaanbator gebracht. Het was alweer -6 graden en het had gesneeuwd. De trein stond er al, zodat we meteen konden instappen. deze keer een Chinese trein, zodat Erik ze allemaal gehad heeft, een Russiche, een Mongoolse en een Chinese trein. Deze was kwa comfort iets tussen de Mongoolse en de Russische in, maar kwa netheid een dikke nul. We hadden nu 2 mannelijke provodniks en die veegden er hun voeten aan. Wc's niet proper en ook het regelmatig bijvullen van de kolen liet te wensen over, vaak koude wagons ! de trein was nu meer met buitenlandse reizigers gevuld, de Finnen weer en ook wat Nederlanders , Amerikanen en Australiers. Wij hadden een jonge en oudere Chinees als coupegenoten. We konden meteen kennis maken met hun eetgewoontes: slurpen, smakken, boeren, slurpen , smakken en boeren ! dat was even wennen , het was enorm grappig en je had telkens de neiging bij elke boer sorry te willen zeggen. Op den duur hoorden we het niet meer. gelukig spuwden ze niet ! Bij de Mongoolse grens aangekomen, was het passen afgeven, wat bagage controleren, maar niet te vergelijken met het binnenrijden van het land. Dan vertrok de trein weer en de grenswachters al saluerend langs de sporen. Dan reden we de Chinese grenspost binnen, wat een onthaal, een prachtig verlicht station, verschillende grenswachters in de houding en volop muziek over het hele perron ! daarna vertrokken de grenswachters in ganzenpas en moesten we onze passen afgeven. We mochten de trein niet uit, want eerst moesten we van assen en wielen veranderen. Rusland en Mongolie hebben nl. breed spoor en China weer niet. De trein werd in 2 gesplitst en daarna in een hangar binnengereden. Hier werden de wagons opgetild en de assen en wielen verwisseld. Eenmaal dat achter de rug, reden we het station terug binnen. Operatie asverandering en de 2 grensovergangen hadden 4 uur geduurd.
sorry voor de talrijke typfouten doch ik zit nu in een internetcafe met een toetsenbord waarbij de letters bijna onleesbaar zijn en de spatiebalk bijna niet meer werkt. Vandaag werden we naar een hotel in de hoofdstad gebracht. Het was er snikheet: 1graden en dat voelt inderdaad na -24, als warm aan. Je gaat er bijna zonder jas lopen. Het is een erg chaotische stad, het verkeer volgens de wet van de sterkste, met veel getoeter en als voetganger moet je heel snel zijn, want ze stoppen niet. We zagen zelfs een blinde man, hoe hij dat overleefde ! De stad zelf niet bepaald mooi te noemen . Heel sowjet stijl allemaal. Morgenvroeg nemen we de trein naar bejing om er overmorgen aan te komen.
Een droge koude zoals reeds gezegd en inderdaad mits 2 broeken aan en 4 lagen bovenaan en handschoenen en muts kan men buiten wandelen. Het fotoapparaat weigert wel soms dienst maar voor de rest is het prachtig weer, zon, zon en stralendblauwe hemel. Het regent hier bijna nooit en dus moeten we ook zuinig zijn met water. Zo makten we prachtige wandelingen o.a. naar turtle rock een rotsformatie in de vorm van een schildpad. Hier is het echt toeristisch in de zomer want nu is er niets of niemand zodat we de hele natuur voor ons alleen hebben. Ook een fantastische stilte en mooie landschappen. Overal koeien en paarden die vrij rondlopen en we krijgen dikwijls het gezelschap van honden mee, hele vriendelijke loebassen. In de zomer moet het nogal druk zijn, we lopen zelfs langs een golfplaats. In iedere geval hebben we na onze wandelingen wel altijd honger,wat best mag want we krijgen steeds 3 gangen: een sla, dan een stevige soep en dan rijst met schapenvlees en groenten. ' s avonds nog een dessert en dikwijls iets mongools. zoals gevulde deeglapjes met vlees en dan een ondefinieerbare saus met groenten. Allemaal lekker. Douchen hebben we opgegeven want je kan kiezen uit very icy water en icy water, het warm water functioneert niet. Niet getreurd echt zweten doen we hier toch niet.
ondanks de lange grenscontrole arriveerden we stipt om 6.30 aan in Ulaanbator, de hoofdstad van Mongolie. Er wachtte ons een chauffeur op die eerst met ons naar een bank reed om geld af te halen, de thermometer stond op -21 graden. Men is meteen wakker ! De bank werkte 24 uur op 24 met personeel, dus toen de automaten niet werkten konden we aan het loket geld afhalen. Ook nog een supermarkt binnen gestapt om wat drank te kopen want in het kamp was het allemaal duurder. Toen reden we of beter gezegd hobbelden we naar het nationale natuurpark waar we zouden kamperen in een gertent. De highway in zeer slechte staat. Buiten de hoofdstad begon het mooie landschap, in de bergen en steppes met sneeuw. We waren nu 1500m hoog. In het natuurpark heel veel tentenkampen en vakantieresorts, doch die waren nu allemaal dicht, zodat we het park helemaal voor ons alleen hadden. We bereikten een klein tentenksamp met 9 gertenten, heel mooi en hier werden we afgezet. Onze valiezen in de tent gezet en dan naar binnen in een gebouw waar het restaurant was met de toiletgebouwen. Er waren ook enkele kamers voor wie niet in de tent wilde. Onze Finnen zaten hier ook, wij bleken de enige gasten. Een gertent is rond, langs de wanden stonden in het rond 3 bedden, dan nog een heel laag tafeltje en 2 kleine krukken en in het midden het belangrijkste ellement de houtstoof. Een ijzeren kacheltje met een pijp die naar boven in het midden van het tentdak uitwam. Langs de kachel 2 bakken met hout. berken en dennenhout, wat hier voorkwam. Voordat we gingen wandelen ,deden we de kachel goed aan want -24 graden, op de steppoe was het zo koud, is niet echt warm. Doch droge koude en mits goed ingepakt, gingen we toch wandelen. Alle maaltijden kregen we hier ter plekke, want er was niets anders. Maar wel van goede kwaliteit en telkens 3 gangen. Bij de hoofdmaaltijden nooit een mes want dat is heel onbeleefd bij nomadenvolkeren. Een mes is immers vijandig. Bij het avondeten hadden we ons samen met de Finnen afgevraagd hoe het zat met het hout voor de nacht, want veel hout hadden we niet meer. Het personeel hier sprak ook amper engels. De Finnen wilden al hun wekker zetten om ' nachts bijtijds hout bij te gooien.. Doch daarin hadden we niet veel zin. Maar terug bij de tent merkte ik 2 tassen op. Oh extra hout ?Nee het leken wel stenen? Nee steenkool, dat was beter want dat kon lang gloeien. De kachel terug aangemaakt, hiervoor hadden we ook papier en lucifers gekregen, maar het was een gesukkel. En wij waren een houtkachel nog gewend ! Rond middernacht deed ik het licht uit, had wat liggen lezen, toen er op de deur geklopt werd. Een gertent heeft nl. een houten deur. Een mongoolse stem zei iets, ik deed de deur open en een mongools vrouwtje vroeg Fire ? Bleek dit het stookvrouwtje te zijn die het vuur aanmaakte als men dat niet kon. Nee zei ik we hebben vuur en ik bedankte me. Maar door de kou in de deuropening moest ik wel naar de wc. Broek over de pyama, laarzen aan, jas aan ,muts ,wat een onderneming. Erik werd in de nacht nog eens wakker,het vuur wad uitgegaan en dus terug aansteken. ' morgens vroeg kwam het stookvrouwtje nog eens langs. Niet nodig. De Finnen vertelden de volgende dag dat zij het wel hadden laten doen waarbij er een hele zak kolen erin gegaan was. Zodat , nachtst alles mooi warm bleef. Deden we de volgende nacht ook, doch het gevogl was dat men het eerste uur in een sauna verbleef. Vanmorgen lieten we het stookvrouwtje maar alles terug aansteken.
Om 4 uur 'smorgens werden we afgehaald om naar het station van Irkutsk gereden te worden,-16graden wees de thermometer aan.We hadden geluk de trein kwam slechts met een half uur vertraging aan. Onze wagon stopte precies voor onze neus. De rush om in te stappen begon,gedaan met de russische discipline. We worstelden ons door de mensenmassa en stapten in onze coupe. Gedaan met de moderne wagons, nu zaten we in de mongoolse trein met oude wagons, overal oude gordijntjes, ramen die niet kiervrij waren, overal ijsbloemen. De wcpot noemde ik meteen de elektrische stoel, zo'n ijzeren gevaarte was het. Om de kranen van de lavabo te bedienen een heel technisch schema... in de ene wc moest men aan wieltjes draaien om water te krijgen, bij de andere op een pin duwen onder de tuit. Onze coupegenoten: een Zwitser uit het duitstalige gedeelte en een jonge puber mongool wiens ouders wat verderop zaten. De trein vertrok en toen begon tot onze grote verbazing de volksverhuizing, de hele rit tot voor de grens verhuisden de mongolen voortdurend allerlei dozen,kisten, tassen, koffers, eieren en kilometers stroomdraden van de ene wagon naar de andere, van de ene coupe naar de andere. Erik hag ook al enkele kofers en tassen uit onze coupe gezet, of anders hadden wij geen plek gehad. Voordat we de grens naderden veranderde het gedrag opeens, nu werden de kartonnen dozen uitgepakt en alles in grote plastieken tassen geplaatst,die dan met meterslange plakbanden werden dichtgemaakt. De russische grens werd bereikt. Onze 2 mongoolse provodnikas veranderden van outfit, geen schorten meer of joggings maar een mooi uniform. De eerste grenswacht stapte op met een coker spaniel hond. Passeerde gewoon. Toen een mooie russiche blonde vrouw die onze hotel registratiebewijzen kwam ophalen.Maar toen startte het echte werk. iedereen uit de coupes en allemaal in de rij in de gang. De drugsbrigade stapte op met hond. Die snuffelde alle coupes langs. Mochten we terug in de coupes. Dan kwam de gestapo langs om de passen af te halen, met lange jassen en hoed. Dam allemaal terug uit de coupes en in de gang, want de acrobaat moest nu in alle coupes naar boven zwieren en alle luiken open schroeven. Toen mochten we weer allemaal gaan zitten. Toen verscheen de bagagecontrole, gelukkig was het tonen alleen al voldoende en moesten we niets openen. Bij de mongolen was dat niet altijd het geval. want behalve wij, de zwitser en de finnen zaten er alleen mongolen in onze wagon. De passen kregen we terug en de russiche controle was achter de rug. 3,5 uur !!! We reden nu naar de mongoolse grens. Hier moesten opeens alle rolgordijnen naar beneden in de gang en in de coupes. De mongoolse controle begon nu. Eerst moesten we allemaal een declaratiepapier imvullen die alleen in het mongools was opgesteld. Doch de douane had ergens in de trein een mongoolse jongen opgetrommeld die wat engels kon en die ons moest helpen. Zijn engels bleek echter zeer beperkt, dus met veel moeite vulden we het document in. Het werkte op onze lachspieren doch de jongen nam zijn taak ernstig op ! Het moeilijkste was het invullen van het geld dat we bij ons hadden, onduidelijk of we het totale bedrag moesten invullen, of per schijf enz...de jongen deed navrag en tot zijn grote opluchting en die van ons ook. mochten we het allemaal doorstrepen en ook alle volgende rubrieken. Nog alleen ondertekenen en klaar waren wij. De mongolen hadden meer moeite want ja die hadden immers van alles bij. Het was dan ook een heen en weer geroep en geschreeuw en geloop naar elkaar. Papieren afgegeven en toen kwam de echte man naar binnen. Met hem werd niet gespot.Onze jonge coupegenoot sprong bijna in de houding voor hem en wij werden verzocht om hem recht in zijn gezicht aan te kijken. Dat waren pas nog echte grensovergangen. De passen verdwenen en de bagage controle startte. Dan opnieuw een papier invullen. Deze keer hielp onze coupegenoot ons en die kon beter engels. Tot hij ondekte dat de achterkant van het briefje in het engels was, toen kregen we de slappe lach deden we zo ons best om mongools te begrijpen.... dan de passen terug.....en de trein begon te rijden....6,5 uur grenscontrole....het was ondertussen half twaalf 's nachts, we konden eindelijk eten en de wc's konden eindelijk weer open en de mongolen konden eindelijk weer hun volksvrhuizing terug opnemen met hun koffers, dozen e.d.
het wordt ook laat licht, tegen 9 uur pas. Tot onze grote verbazing sneeuwde het hevig en had het ook al flink gesneeuwd, wel 20 cm... zou de chauffeur ons wel kunnen oppikken want ons hotel lag aan een steile heuvel. Doch hier maken ze van weinig sneeuw geen probleem. Hier zullen de treinen ook niet uitvallen met een paar bladeren ! de wissels raken ook niet bevroren want bij elke wissel hadden we gezien was er een soort stoomapparaat en ook altijd spoorwerkers. het ontbijt smaakte ook en we konden dan om 11 uur in het busje instappen samen met de Finnen. Richting Irkustsk dus waarbij Vera ons weer voorzag van een stadsplan en met veel uitleg. Hun gemiddelde wintertemperatuur: -30 graden, warmer dan de rest van Siberie en de lagere schoolkinderen krijgen pas bij -35 graden ijsvrij. Volgens haar een koude die droog was en goed te verdragen, dit kon wel zijn maar geef mij maar de tropen ! We reden dus weer door de Taiga, die er nu heel mooi bij lag met al die sneeuw. Het bleef dan ook sneeuwen tot Irkustsk. Hier stopte het en scheen de zon. Ons hotel was een vernieuwd sovjethotel. Meteen ook een internetcafé gevonden , dus zo zijn jullie weer op de hoogte. Wel zullen er veel typfouten zijn maar inernetten is duur dus geen tijd om alles na te lezen. Morgen tegen 4 uur 's nachts de trein weer op en dan is het bye bye rusland en welkom mongolie. daswiedanja !
's morgens tegen 6 uur allemaal opgestaan want we zouden uitstappen in Irkutsk.Onze Nederlandse medereiziger die minder goed kon slapen, had nog een stukje van de nacht in de gang doorgebracht met een aangeschoten Rus die een beetje Engels kon. Wij besloten Alexander het leesboek te geven die een eerdere Russiche medereiziger bij ons had achtergelaten. In de hoop dat het om een bestseller ging en niet het Russische alcoholprobleem aankaartte. De man was zo geroerd dat hij meteen een Russische cd schonk met 200 liederen ! Hij nam afscheid van ons, de vrouwen onder ons kregen natuurlijk een handkus ! we stopten met een half uur vertraging in Irkustsk. Hier namen we dan afscheid van de Nederlanders. Samen met de Finnen mochten we plaats nemen in een busje met gids Vera en chauffeur. We kregen meteen een plan van Listvjanka de plaats aan het Bajkalmeer waar we zouden overnachten. Een mooie rit volgde door de Russische Taiga en het meer bood een prachtig zicht, het is net zo lang als Belgie volgens ons nog langer, 600km groot. Ons hotel bleek een typisch blokhut hotel, met veel sfeer. De Finnen logeerden ergens anders. De wind waaide ,dus het voelde wel koud aan. Ontbijt namen we in een kafe waar ze ook al de typische Italiaanse koffies serveerden of thee. en lekkere koffiekoeken !!! De plaats is echt een toeristische plek 's zomers voor vissen, duiken, wandelen en boottochtjes. In de winter om te skien, sneeuwscooteren, sleehonden tochten enz...Doch wij waren duidelijk in het tussenseizoen. Weinig sneeuw nog. We wandelden dan van de ene naar de andere kant van het plaatsje, naar het Bajkalmuseum. Niet gemakkelijk om te vinden. een oudbollig museum, maar ze planden zo te lezen wel een hypermodern iets. Wanneer er geld zou zijn. Een bankautomat vonden we dan in een ex-sowjethotel, van die reusachtige gebouwen zonder enige sfeer. Middageten deden we dan bij de markt. De school liep uit, de zon scheen en de kinderen trokken allemaal hun jassen uit, voor ons wat te optimistisch ! het was ook trouwdag want de ene receptie na de andere kwamen we tegen, allemaal buiten, het was immers een zonnige dag ! het werd snel donker, dus ook kouder en we besloten om te eten in ons hotel. Een zeer goede keus, hier louter balkajgerechten, geen spaghetti of zo. We proefden dan ook van de Omul vis, de typische vis uit het meer die daar alleen voorkomt. zeer lekker. dan gaan slapen want om 11 uur zou Vera ons oppikken.
enkele foto's: https://picasaweb.google.com/girandolaster/BajkalmeerEnIrkutsk
Een Vlaams woord of Is het een Russisch woord of toch Vlaams ?
We hadden wat proviand ingekocht in een supermarkt in Moskou, maar onderweg moesten we het wel aanvullen. Hiervoor dienden dan de halteplaatsen. In onze trein mooi op een schem aangeduid met steeds het aantal minuten dat we daar zouden blijven staan. Maar toch moest men oppassen want als de trein vertrok werd er nooit gefloten en menig reiziger heeft dan zijn trein dan ook zo zien wegrijden. Bij zo'n langere stop kon je je proviand aanvullen of bij kioskjes, in kleine wagens of in superkleine supermarktjes op het perron of bij de baboesjka's de grootmoeders die zelfgemaakte pannekoeken of dergelijke thuis bakten en die dan verkochten. Naarmate we meer oostwaarts reden verkochten ze ook meer en meer gerookte vis. Het had iets spookachtigs 's avonds laat zo'n station naderen, bedekt met sneeuw en een keer zelfs was er geen stroom , dus stonden ze daar bij kaarslicht hun waar te verkopen. En dat bij -10 graden, want ondertussen werd het ook steeds kouder, niet dat we dat binnen de trein iets van merkten, dat was eerder sauna. Dus zo kochten we dan wat pannenkoeken e.d. de provodniks profiteerden ervan om tegen de assen van de treinen te kloppen met bijlen en hamers, het ijs moest ervan af. In elke wagon werd er nieuwe steenkool aangevoerd, want zo werkte de verwarming, en overal werd ook de post af en aan geladen en nog andere goederen vervoerd. Want de transsiberie lijn volgde eigenlijk de oude route van de postkoetsen. Sommige verkopers reisden dan ook mee en ze verkochten, juwelen, kroonluchters, grote knuffelbesten en podski's. dat hoorde we van verre al afroepen, podski's ?? En ja hoor zelfgebreide mutsen, wij meteen aan het Vlaamse woord potske gedacht, wie was eerst poski of potske ???
tegen 22 uur kwam onze chauffeur alexej ons weer afhalen. Deze keer volgde zijn vriend hem want die moest ook een trio Finnen aan het station afzetten. Dit trio zou ook in onze wagon zitten en hetzelfde parcours afleggen. In Peking zou een persoon hen verlaten en het koppel zou dan gedurende 1 jaar verder reizen in Azie. We werden afgezet aan het perron met kilometer 0. Even later kwam onze trein aan en mochten we plaatsnemen in tot onze grote verbazing, een supernieuwe en supermoderne wagon. Elke wagon heeft 2 provodnik(a), opzichters die verantwoordelijk zijn voor hun wagon. Wij hadden een vriendelijke vrouw en een norse man, die laatste stofzuigde wel iedere dag ijverig onze wagon, het tapijtje in de gang en iedere coupes. Dus elke dag even met de voeten omhoog. Een supernieuwe wagon, dus aan beide zijden de binnentemperatuur en de buitentemperatuur aangekondigd, tv in elke coupe, wel moest je hiervoor de afstandsbediening huren, wat we niet deden, ook koptelefoons kon je huren, opbergvakjes achter de hoofdsteunen en ruime wc.s met ruime lavabo's. De buitentemperatuur zou tijdens de reis varieren van -4 tot -11 graden. Binnen was het bijna altijd 32 graden. iedereen zou al gauw in t-shirt en sloffen rondlopen en naar buiten betekende altijd een verkleedpartij in Michelin man of vrouw. Wij kregen een russissche medepassagier die een habitue bleek. In no time had hij zich een pyama aangetrokken, alles netjes opgeborgen, het gekregen beddengoed ook klaargemaakt en meteen in bed gekropen. Wat we ook maar deden, want ondertussen was het toch middernacht. Middernacht Moskoutijd, de hele rit zou in de trein en ook op alle stations de moskoutijd aangekondigd worden. De passagiers moesten dan maar zelf de lokale tijd bij houden. Wij deden dat aan de hand van het supergoede boek, handbook for transsiberian travellers. Hier werd gedetailleerd beschreven wat we onderweg te zien zouden krijgen en de verschillende tijdzones. Doch zolang we in de trein zaten zouden we geen idee meer hebben van de werkelijke tijd. Want voordat je het wist was het weer donker en voor je gevoel was het nog middag !
Op het einde stapten opeens 2 mensen binnen in ons coupe waarvan we de taal wel verstonden: nederlands !!! na al die russische medepassagiers die geen Engels konden en wij geen Russisch was dat wel even plezant.Een Nederlands koppel dat wel al bijna heel de wereld had gezien en dat na Peking nog 3 maanden zou rondtrekken zelfs naar Noord korea.We waren blij om weer wat te kunnen vertellen en zo verliep de reis helemaal snel om.
Enkele foto's: https://picasaweb.google.com/girandolaster/InDeRussischeTreinNaarSiberie?authkey=Gv1sRgCJLb6pf6zveBLw
Nee we hebben onze trein niet gemist, maar we hebben ons gewoon van dag vergist ! Erik dacht dat we al 7 november waren en ik dacht dat we 's morgens vroeg 7 november vertrokken. Bij het zappen op de tv in onze kamer bemerkte Erik zijn vergissing, dus konden we weer alles uitpakken en nog een dagje extra Moskou doen. Dat werd dan het bezoeken van het metro museum. Maandag werkdag ook in Rusland ! Om een metrokaartje te kopen was het vandaag dan ook aanschuiven geblazen. Ik zette me in de rij, in de verkeerde zoals zou blijken, want de rij eindigde niet aan een kassa. Doch de Russen voor mij kropen in een soort ritssysteem voor, wat ik dan ook maar deed. Voordat de persoon van de andere rij aan de beurt was, snel het geld al in het schuifje leggen en het gewenste aantal tikckets brullen. Dat laatste kon ik niet, maar gebarentaal werkt ook. De metrostations vandaag overvol ! goed dat we tijdens het weekend de foto's hadden genomen, vandaag zou het onmogelijk zijn geweest. Alle roltrappen functioneerden dan ook en het was full speed ! Het metromuseum bevond zich volgens een beschrijving dicht bij een bepaald metrostation, maar niet te vinden. Dus in mijn beste Russisch Gdie museum metro gevraagd. De jonge bediende heel vriendelijk, gaf ons een uitleg waarbij we verstonden dat we aan een andere uitgang moesten zijn maar ze wilde ons wel vergezellen binnnedoor . Doch dat was buiten haar oudere sowjetcollega gerekend, die begon daar te roepen en te schelden dat dat niet kon enz...de jonge bediende maakte zich dan ook snel uit de voeten en wij hoorden de scheldkanonnade maar gelaten aan. De andere uitgang maar via buiten gezocht, gevonden maar geen museum ! weer vragen, deze keer weer begeleiding, via de kleedkamers van het perosneel ,moesten we een smalle trap naar boven tot de 2de verdieping en daar achter een deur bevond zich een piepklein museum. De enthousiaste suppooste maakte ons duidelijk dat we alles konden bekijken. We waren niet de enige bezoekers, ook een middelbare klas was er. Wat een discipline heerste er nog in die klassen, want er werd goed gezwegen en geluisterd. Er kwam nog een lagere schoolklas binnen en een jonge gast, een metrofreak zou blijken. die perfect Engels sprak en hij bevorderde zichzelf tot onze privetolk. Zo konden we tenmisnte de uitleg verstaan, elke dag verwerkt de metro in Moskou een 9 miljoen aantal klanten ! Bijna heel de Belgische bevolking. We namen afscheid en gingen dan eten in een gezellig eethuis in de buurt, 1927 heette het en was ook zo ingericht. De menukaart louter in het Russisch en na wat ontcijferen, lazen we bruschetta, spaghetti en farfalle. Nee dat wilden we niet, gelukig hadden ze ook borsjt en kartoffel.
enkele foto's: https://picasaweb.google.com/girandolaster/Moscow2
vanmorgen was het beduidend kouder en vielen we inderdaad niet meer zo op in ons eskimo outfit. Langzamerhand verschijnen nu de mutsen en ook de bontjassen op straat. Alhoewel sommige jonge vrouwen toch nog in pantys en rokjes en hooggehakte schoenen rondlopen.....het moet in je genen zitten. vandaag stond het Kremlin op ons programma, de metro was geen probleem meer voor ons en binnen een half uur stonden we dan aan de ingang van het Kremlin. Beduidend minder volk dan gisteren , moesten we tenminste niet aanschuiven. In deze kou niet bepaald een pretje. Gisteravond liepen we zelfs voor een museum waar de mensen in een zeer lange rij stonden. De Caravaggio tentoonstelling ging net open, een bekende Italiaanse schilder die Rembrandt nog beinvloedde. Russen zijn niet bepaald cultuurbarbaren als ze in de vrieskou staan aan te schuiven. Wij kochten een ticket voor de kathedralen, eenmaal binnen het Kremlin mocht je alleen op de brede voetpaden lopen, wie op de weg liep, werd meteen teruggefloten. De weg moest altijd vrij blijven voor de president of andere politici. De orthodoxe kathedralen waren allemaal de moeite, we konden ze ook van binnen bezichtigen, mooie fresco's, speciale vloeren en ook o.a. de kerk met de graven van verschillende tsaren.. Daarna verlieten we het Kremlin, ondertussen had ik ook mijn handschoenen aan en kon ik net zoals de kosmonauten oefenen te fotograferen met dikke handschoenen ! Gegeten hebben we in een andere Russsich eethuisje, deze keer geproefd van de borjst of rode bietensoep. Smaakte echt lekker. Ook bezochten we het Gum winkelcentrum , nog nooit zoveel dure merken bij elkaar gezien. Toevallig bereikten we een kleine supermarkt waar we proviand insloegen voor onze treinreis. Vanavond om 22 uur komt Alexej ons weer ophalen om ons naar het station te brengen. Tegen middernacht vertrekt de transsiberie dus en zullen we waarschijnlijk pas weer vrijdag , als we in Irkutsk aankomen terug in cyberspace zijn !
daswiedanja.
enkele foto's op: https://picasaweb.google.com/girandolaster/Kremlin
na een wandeling bereikten we de heilige redder kerk, die ooit voor de 2de wereldoorlog was vernietigd en in 2000 terug opgebouwd was. Iedereen ging naar binnen, wij ook. Opnieuw langs een metaaldetector en Erik werd vriendelijk verzocht om zijn muts af te nemen. Geen stoelen of banken in zo'n kerk, nee iedereen staat. Het interieur louter pracht en praal, het goud schitterde je tegemoet. Zo'n eredienst is niet bepaald saai te noemen. Er gebeurde van alles ! Misschien was het ook een bijzondere gelegenheid. Er was een hoofdpope met een vergulden muts op, dan 2 andere popes met een gewone zwarte hoofddeksel en dan nog enkele leken , of stagiairs , die de liturgie uitvoerden. Een van hen had de specifieke taak om te sleuren met de microfoon, die werd dan ook voordurend voor een andere spreker gezet. Ook verdwenen ze telkens achter een deur om weer langs een andere deur te voorschijn te komen. Maar het mooiste moest nog komen, de lichten gingen allemaal aan, een van de popes verhief zijn prachtige Russische bariton stem aan en hierop antwoordde het koor dat tot nu toe stilletjes bovenaan had gezeten. Dat was echt een mooi moment. Nu werd het gezang telkens afgewisseld met gepreek . Ook verscheen er plotseling een gouden boek, om hiervoor uit te lezen moest de hoofdpope zelfs zijn gouden muts afzetten. Opvallend ook het veelvuldig buigen en het slaan van kruistekens van de gelovigen. De dienst eindigde met het een voor een naar voren komen van de gelovigen bij de hoofdpope, waarvan ze een kruisje op hun voorhoofd kregen met een kwastje . Hierbij kuste de gelovige de hand van de pope. Interessant om mee te maken. Ondertusen was de zon ondergegaan en de temperatuur ook voelbaar gedaald. In de Arbat gingen we dan in het Russische eethuisje Moe-Moe eten. Hier ontmoetten we de eerste Russische persoon die spontaan kon lachen. Ik wilde kippensoep, zij vroeg Kitchen ? Ze bedoelde natuurlijk chicken, en toen ze haar fout opmerkte moest ze lachen. Ik ook en ik vroeg haar hoe je kip in het Russisch zei, dat antwoord ben ik ondertussen al vergeten ! Na ons avondmaal liepen we terug naar een metrostation. Hierbij passeerden we een ex-sovjet supermarkt dat nu omgebouwd was tot patisserie. Hier kochten we dan in ons beste Russisch , gebakjes als dessert voor in het hotel. Via de metro kwamen we dan in ons hotel, waar het heerlijk warm was. Moskou by night is voor morgen..
Vanmorgen de wekker gezet, of anders waren we waarschijnlijk veel te laat wakker geworden, want we leven toch nog wat op Italiaanse tijd. Het ontbijt was zeer goed, voor elk wat wils, maar de koolsalade en ketchup lieten we maar staan. De eerste wens van Erik ging in vervulling, de Moskouse metro ! Ingepakt als 2 eskimo`s, het is zonnig en 5 graden maar met de wind lijkt het ons eerder diepvries. We vallen dan ook op want voor de Moskovieten is het nog duidelijk herfst, turnschoenen, korte rokken met pantys...alleen de kinderen zijn al extra ingepakt. de moskouse metro kost 28 roebel, ca. 70 cent en hiermee kan je als het ware de hele dag onder de grond blijven, Zolang je niet boven de grond gaat, blijft je kaart geldig. Zo reden we gedurende een hele tijd van station tot station met 1 biljet. Prachtige stations, rijkelijk versierd, de moeite waard ! wel moet je het cyrillisch alfabet kennen, want het gewone alfabet zie je hier niet ! Alles enorm proper, want er lopen konstant schoonmakers rond, ellenlange trappen, want de metro is op sommige plekken 60 m. diep. Bij elk roltrap een streng kijkende madam die naargelang het aantal passagiers beslist hoeveel roltrappen in functie gaan. Na bijna 3 uren sporen, gingen we toch weer boven de grond, waar de koude ons overviel, maar de zon bleef schijnen. Op naar het rode plein en het Kremlin, prachtig gewoon, mooie gebouwen en heel veel volk. Vooral huwelijksparen, overal bruidjes en bruidegommen met cameraploegen en....vooral luxueuze hummer limousines, nog nooit zoveel lange, extra lange en zelfs dubbeldekker limousines gezien !!! Ik zal nu eindigen want mijn internet tijd is bijna om. Misschien morgen weer bloggen want morgenavond stappen we dan de transsiberie trein op.
We zitten nu in Moskou, in een van de zeldzame internetcafes......tja hier is het tegenwoordig ook allemaal WIFI, dus volgende reis maar ook via I-pad of iets dergelijks internetten. Gisteren stonden we heel vroeg op om via Ancona en 2 Duitse vlieghavens Moskou te bereiken. Normaal gezien zijn we Ryan air vluchten gewend, nu was het even aanpassen aan lijnvluchten, muziekje aan boord, drank en gebakjes, meer beenruimte voor Eriks lange benen. Doch alles verloopt trager, want iedereen heeft vaste plaatsen en voordat iedereen zit !!! In Muenchen was de eerste winkel die we tegenkwamen in de taxfreezone warempel een grote Fabriano winkel, allerlei soorten Fabriano papier !!!! In Frankfurt kun je beter niet op de laatste minuut komen, een gewoon reuasachtig labyrint als vliegveld. Wel mooie Lufthansa service centers met gratis kranten en thee en koffie. Eventjes ruzie tussen 2 passagiers waarvan de ene de andere beschuldigde van voorkruipen, maar gelukkig ging het net niet over tot een gevecht. Uiteindelijk konden we dan plaatsnemen in het vliegtuig naar Moskou, een bijna vol vliegtuig. We kregen onderweg te eten, keuze tussen pasta en kip. Doch bij ons aangekomen, was de kip al op, dan toch maar pasta genomen. 2.40 duurde de vlucht, doch we konden er nog 3 uur aanplakken en kwamen we dus al bij donker toe: om 19.30. Daar we maar met heel weinig buitenlanders waren, verliep de visakontrole heel snel, onze bagage rolde net over het tapijt toen we er aankwamen...dus na amper 30 minuten waren we aan de ingang. Alexej onze chauffeur stond al op ons te wachten, verder dan hello kwam hij niet in het Engels. Hij had ook merkelijk geen zin in een praatje, dus genoten we dan maar van de rit door Moskou. Hier rijden ze dus net zoals in Italie, wild en snel, maar onze chauffeur was een zeer goede ! Moskou blijkt echt een zeer grote stad te zijn, 40 minuten duurde de rit. Hotel Kosmos stond ons al met veel glitter op te wachten, een soort kerstverlichting en met veel knipperlichten.... We namen afscheid van Alexej en betraden het reusachtig complex. Nog tijdens sowjet tijd gebouwd voor de Olymp. spelen van 1980 met meer dan 1000 kamers. Veel controle, metaaldetectoren en je kamer bereik je pas na het tonen van je kamerdocument. We kregen een kamer op het 19de verdiep, kamer nr. 1939.. Met mooi uitzicht op de skyline. Dan nog beneden in een van de tavernes iets gegeten en dan naar bed.
In Moskou blijven we 2 dagen overnachten om dan de trein te nemen tot Irkutsk en het Baikalmeer. Dit betekent 4 dagen achterelkaar sporen ! In Irkutsk verlaten we voor het eerst de trein en logeren er 3 nachten. De trein brengt ons dan verder naar Mongolie, meer bepaald Ulan Baator, de hoofdstad van het land. 70km buiten de stad verblijven we dan 2 nachten in een ger of yurt tent bij de nomaden in de steppe. In de hoofdstad zelf blijven we ook een nacht slapen om dan verder te sporen naar Peking. 4 dagen lang kunnen we de Chinese hoofdstad bezoeken om dan terug te vliegen via Moskou naar Rome.
Eindelijk een internetplek gevonden, nl. op de luchthaven van bejing ! ja onze reis zit er bijna op. Zodra we thuiskomen wordt de blog verbeterd, en met foto's voorzien. want we bezochten natuurlijk ook de chinese muur waar we tussen een half miljoen chinezen stonden, zoveel volk, maar enorm indrukwekkend.
na het eten 's avonds slenterden we langs de grote winkelstraat van bejing, war ons hotel niet ver vandaan ligt. Alles verlicht en elk groot bekend merk is hier ook vertegenwoordigd.
Ons ontbijt 's morgens is voornamelijk Chinees met wat zoets voor ons westerlingen. Wij eten de toast met jam op, de watermeloenen schijfjes en de croissants. En de eieren. Voor de rest is er rijst, allemaal sojascheutenslaatjes, allemaal gewokte maaltijden en maden....
Natuurlijk stonden het tienamen plein en de verboden stad op ons programma. We wandelden er naar toe. Op het plein aangekomen blijkt dat we niet de enigen zijn, heel veel chinezen die ook hun eigen hoofdstad eens willen zien. Vooral het mausoleum van Mao is in trek, daar staat een enorme file..... Wij bedanken hiervoor en wandelen naar de poort van de hemelse vrede, de ingang van de verboden stad. Hier prijkt een groot portret van Mao, elke chinees wilt daar een foto van hebben, dus trek ik Erik ook maar naast Mao. Opeens wordt Erik aangeklampt of hij niet op de foto wil met een jonge vrouw ? ja want hier valt Erik op, niet alleen door zijn grootte, niet alleen door zijn blond haar maar ook door zijn krullen....want alle Chiezen hebben steil donker haar. Erik doet dat en dan wordt hij door andere Chinezen aangeklampt, ze willen allemaal met hem op de foto. Dat wordt hem een beetje teveel van het goede. maar mochten we zonder geld komen te vallen!!!!
's morgens vroeg werden we dus in China wakker. De gobiwoestijn lag achter ons, die hadden we al gedeeltelijk in Mongolie gezien, het was een desolate vlakte . Nu werd het landschap mooier en afwisselender. Bergachtig, dan weer akkerland, dan weer dorpen en steden. De landbouw wordt hier nog heel veel met de hand gedaan en met de kar en de muilezels. Veel maisbouw, ook veel koeien.
's morgens heel vroeg werden we door de cahuffeur naar het station van Ulaanbator gebracht. Het was alweer -6 graden en het had gesneeuwd. De trein stond er al, zodat we meteen konden instappen. deze keer een Chinese trein, zodat Erik ze allemaal gehad heeft, een Russiche, een Mongoolse en een Chinese trein. Deze was kwa comfort iets tussen de Mongoolse en de Russische in, maar kwa netheid een dikke nul. We hadden nu 2 mannelijke provodniks en die veegden er hun voeten aan. Wc's niet proper en ook het regelmatig bijvullen van de kolen liet te wensen over, vaak koude wagons ! de trein was nu meer met buitenlandse reizigers gevuld, de Finnen weer en ook wat Nederlanders , Amerikanen en Australiers. Wij hadden een jonge en oudere Chinees als coupegenoten. We konden meteen kennis maken met hun eetgewoontes: slurpen, smakken, boeren, slurpen , smakken en boeren ! dat was even wennen , het was enorm grappig en je had telkens de neiging bij elke boer sorry te willen zeggen. Op den duur hoorden we het niet meer. gelukig spuwden ze niet !
sorry voor de talrijke typfouten doch ik zit nu in een internetcafe met een toetsenbord waarbij de letters bijna onleesbaar zijn en de spatiebalk bijna niet meer werkt.
Een droge koude zoals reeds gezegd en inderdaad mits 2 broeken aan en 4 lagen bovenaan en handschoenen en muts kan men buiten wandelen. Het fotoapparaat weigert wel soms dienst maar voor de rest is het prachtig weer, zon, zon en stralendblauwe hemel. Het regent hier bijna nooit en dus moeten we ook zuinig zijn met water. Zo makten we prachtige wandelingen o.a. naar turtle rock een rotsformatie in de vorm van een schildpad. Hier is het echt toeristisch in de zomer want nu is er niets of niemand zodat we de hele natuur voor ons alleen hebben. Ook een fantastische stilte en mooie landschappen. Overal koeien en paarden die vrij rondlopen en we krijgen dikwijls het gezelschap van honden mee, hele vriendelijke loebassen.
ondanks de lange grenscontrole arriveerden we stipt om 6.30 aan in Ulaanbator, de hoofdstad van Mongolie. Er wachtte ons een chauffeur op die eerst met ons naar een bank reed om geld af te halen, de thermometer stond op -21 graden. Men is meteen wakker ! De bank werkte 24 uur op 24 met personeel, dus toen de automaten niet werkten konden we aan het loket geld afhalen. Ook nog een supermarkt binnen gestapt om wat drank te kopen want in het kamp was het allemaal duurder.
Om 4 uur 'smorgens werden we afgehaald om naar het station van Irkutsk gereden te worden,-16graden wees de thermometer aan.We hadden geluk de trein kwam slechts met een half uur vertraging aan. Onze wagon stopte precies voor onze neus. De rush om in te stappen begon,gedaan met de russische discipline. We worstelden ons door de mensenmassa en stapten in onze coupe. Gedaan met de moderne wagons, nu zaten we in de mongoolse trein met oude wagons, overal oude gordijntjes, ramen die niet kiervrij waren, overal ijsbloemen. De wcpot noemde ik meteen de elektrische stoel, zo'n ijzeren gevaarte was het. Om de kranen van de lavabo te bedienen een heel technisch schema... in de ene wc moest men aan wieltjes draaien om water te krijgen, bij de andere op een pin duwen onder de tuit.
het wordt ook laat licht, tegen 9 uur pas. Tot onze grote verbazing sneeuwde het hevig en had het ook al flink gesneeuwd, wel 20 cm... zou de chauffeur ons wel kunnen oppikken want ons hotel lag aan een steile heuvel. Doch hier maken ze van weinig sneeuw geen probleem. Hier zullen de treinen ook niet uitvallen met een paar bladeren ! de wissels raken ook niet bevroren want bij elke wissel hadden we gezien was er een soort stoomapparaat en ook altijd spoorwerkers.
's morgens tegen 6 uur allemaal opgestaan want we zouden uitstappen in Irkutsk.Onze Nederlandse medereiziger die minder goed kon slapen, had nog een stukje van de nacht in de gang doorgebracht met een aangeschoten Rus die een beetje Engels kon. Wij besloten Alexander het leesboek te geven die een eerdere Russiche medereiziger bij ons had achtergelaten. In de hoop dat het om een bestseller ging en niet het Russische alcoholprobleem aankaartte. De man was zo geroerd dat hij meteen een Russische cd schonk met 200 liederen ! Hij nam afscheid van ons, de vrouwen onder ons kregen natuurlijk een handkus !
We hadden wat proviand ingekocht in een supermarkt in Moskou, maar onderweg moesten we het wel aanvullen. Hiervoor dienden dan de halteplaatsen. In onze trein mooi op een schem aangeduid met steeds het aantal minuten dat we daar zouden blijven staan. Maar toch moest men oppassen want als de trein vertrok werd er nooit gefloten en menig reiziger heeft dan zijn trein dan ook zo zien wegrijden. Bij zo'n langere stop kon je je proviand aanvullen of bij kioskjes, in kleine wagens of in superkleine supermarktjes op het perron of bij de baboesjka's de grootmoeders die zelfgemaakte pannekoeken of dergelijke thuis bakten en die dan verkochten. Naarmate we meer oostwaarts reden verkochten ze ook meer en meer gerookte vis. Het had iets spookachtigs 's avonds laat zo'n station naderen, bedekt met sneeuw en een keer zelfs was er geen stroom , dus stonden ze daar bij kaarslicht hun waar te verkopen. En dat bij -10 graden, want ondertussen werd het ook steeds kouder, niet dat we dat binnen de trein iets van merkten, dat was eerder sauna.
tegen 22 uur kwam onze chauffeur alexej ons weer afhalen. Deze keer volgde zijn vriend hem want die moest ook een trio Finnen aan het station afzetten. Dit trio zou ook in onze wagon zitten en hetzelfde parcours afleggen. In Peking zou een persoon hen verlaten en het koppel zou dan gedurende 1 jaar verder reizen in Azie.
Nee we hebben onze trein niet gemist, maar we hebben ons gewoon van dag vergist ! Erik dacht dat we al 7 november waren en ik dacht dat we 's morgens vroeg 7 november vertrokken. Bij het zappen op de tv in onze kamer bemerkte Erik zijn vergissing, dus konden we weer alles uitpakken en nog een dagje extra Moskou doen. Dat werd dan het bezoeken van het metro museum. Maandag werkdag ook in Rusland ! Om een metrokaartje te kopen was het vandaag dan ook aanschuiven geblazen. Ik zette me in de rij, in de verkeerde zoals zou blijken, want de rij eindigde niet aan een kassa. Doch de Russen voor mij kropen in een soort ritssysteem voor, wat ik dan ook maar deed. Voordat de persoon van de andere rij aan de beurt was, snel het geld al in het schuifje leggen en het gewenste aantal tikckets brullen. Dat laatste kon ik niet, maar gebarentaal werkt ook. De metrostations vandaag overvol ! goed dat we tijdens het weekend de foto's hadden genomen, vandaag zou het onmogelijk zijn geweest. Alle roltrappen functioneerden dan ook en het was full speed !
vanmorgen was het beduidend kouder en vielen we inderdaad niet meer zo op in ons eskimo outfit. Langzamerhand verschijnen nu de mutsen en ook de bontjassen op straat. Alhoewel sommige jonge vrouwen toch nog in pantys en rokjes en hooggehakte schoenen rondlopen.....het moet in je genen zitten.
na een wandeling bereikten we de heilige redder kerk, die ooit voor de 2de wereldoorlog was vernietigd en in 2000 terug opgebouwd was. Iedereen ging naar binnen, wij ook. Opnieuw langs een metaaldetector en Erik werd vriendelijk verzocht om zijn muts af te nemen. Geen stoelen of banken in zo'n kerk, nee iedereen staat. Het interieur louter pracht en praal, het goud schitterde je tegemoet. Zo'n eredienst is niet bepaald saai te noemen. Er gebeurde van alles ! Misschien was het ook een bijzondere gelegenheid. Er was een hoofdpope met een vergulden muts op, dan 2 andere popes met een gewone zwarte hoofddeksel en dan nog enkele leken , of stagiairs , die de liturgie uitvoerden. Een van hen had de specifieke taak om te sleuren met de microfoon, die werd dan ook voordurend voor een andere spreker gezet. Ook verdwenen ze telkens achter een deur om weer langs een andere deur te voorschijn te komen. Maar het mooiste moest nog komen, de lichten gingen allemaal aan, een van de popes verhief zijn prachtige Russische bariton stem aan en hierop antwoordde het koor dat tot nu toe stilletjes bovenaan had gezeten. Dat was echt een mooi moment. Nu werd het gezang telkens afgewisseld met gepreek . Ook verscheen er plotseling een gouden boek, om hiervoor uit te lezen moest de hoofdpope zelfs zijn gouden muts afzetten. Opvallend ook het veelvuldig buigen en het slaan van kruistekens van de gelovigen. De dienst eindigde met het een voor een naar voren komen van de gelovigen bij de hoofdpope, waarvan ze een kruisje op hun voorhoofd kregen met een kwastje . Hierbij kuste de gelovige de hand van de pope.
Vanmorgen de wekker gezet, of anders waren we waarschijnlijk veel te laat wakker geworden, want we leven toch nog wat op Italiaanse tijd. Het ontbijt was zeer goed, voor elk wat wils, maar de koolsalade en ketchup lieten we maar staan.
