Oi tudo mundo!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Met toch maar een heel klein hartje wandelde ik maandag mijn nieuwe klas binnen.  Ik was op tijd, dus er zaten gelukkig nog niet zoveel mensen. Ik vroeg aan een jongen (met wie ik ervoor al eens gepraat had) waar ik moest zitten en hij nodigde mij uit om langs hem te gaan zitten. Ik heb daar plaats genomen en een paar andere jongens heetten mij welkom met een kushandje (de Braziliaanse manier om iemand op zijn gemak te laten voelen?). Daarna zat ik er 10 minuten alleen, want de meisjes kwamen niks zeggen (en als ik lachte op hun, lachten ze niet terug, dus ik had schrik om naar hen toe te gaan) en de jongens hadden de klas verlaten. Maar gelukkig kwam Thailã (een meisje die ik al een tijdje ken) snel, die mij voorstelde aan een paar medeleerlingen.  Elke leerkracht vroeg natuurlijk ook wie ik was, vanwaar ik was,… Maar dit ging ook gepaard met wat mopjes die ik niet begreep en de hele klas (uiteraard) wel. Dat maakte dat ik mij soms wat ongemakkelijk voelde, maar dit is nog niets in vergelijking met één Shennãleerkracht (Shennã is een heel vuil scheldwoord in het Portugees voor vagina. M.a.w.: een echte k**leerkracht). Want dinsdag had mijn klas samen les met het andere laatste jaar met dit onnozel manneke als leerkracht (echt vanaf het eerste moment dat ik hem zag moest ik hem al niet). In het begin slijmde hij zo hard en zei hij dingen ‘’Oh jij bent van België? Ja ik ken België en ik weet dat niemand mooier is dan jou’’ of ‘’Zijn jouw haren natuurlijk? Wauw, zo mooi’’. Maar daarna kwamen de vuile vaginamopjes over mijn naam en vertelde hij zijn wilde fantasieën over een blonde vrouw met mij als voorbeeld, waardoor ik compleet belachelijk gemaakt werd voor 55 leerlingen. Nu ja, uiteindelijk heb ik zo wel contact kunnen leggen met veel mensen want tijdens de speeltijd kwamen ze naar mij toe en zeiden dat ik het mij niet moest aantrekken. Et voilà! Gesprek gestart! Waar een vagina al wel niet goed voor kan zijn. Maandag namiddag heb ik capoeira gedaan en daarna zijn we met 7 AFS-studenten naar Marie (een meisje uit Duitsland die hier al 9 maanden is) haar thuis gegaan. Haar mama had chocoladecake met brigadeiro gemaakt, njammieeeeee! Het was echt fijn om samen met hen te zijn en verhalen te delen want we hadden allemaal 1 ding gemeen: bezig zijn aan een AFS-jaar.

Woensdag ging alles heel goed: de irritante leerkrachten had ik achter de rug en ik heb met redelijk veel mensen gepraat (ze komen nu zelfs al soms op mij af om mij een knuffel te geven, joepie)! Ik heb ook kicker gespeeld waarbij ik 1 goal heb gemaakt (maar voor de rest suckte ik er echt in). Amai, een berichtje vol met vuile woorden.J Namiddag ben ik, samen met Marie naar Gioia haar thuis gegaan waar we de film Burlesque hebben bekeken. Er was wéér brigadeiro aanwezig (hier vermageren is echt ONMOGELIJK voor mij! Maar de brigadeiro was nog maar net gemaakt en nog warm zodat we het met de lepel konden eten,mmm).  ’s Avonds heb ik mango gegeten en zei mijn mama dat ik de restjes van het vlees aan de pit moest opzuigen. Ik heb het gedaan en het was echt lekker, maar daarna heb ik een half uur moeten flossen om de draadjes uit mijn tanden te krijgen! J

Donderdag was het ook een goede schooldag! Na school is Sabrina naar mijn thuis gekomen en hebben we 2 films gekeken om daarna te voet naar de fitness te vertrekken. We hebben hidrobike gedaan en ook buik- en beenspieroefeningen. Ik  voelde echt dat ik niks meer gewoon ben, amai.

Vrijdag had ik pas les om 9 uur, dus kon ik mijn alarm van 5u50 inruilen voor 8u20, zaaaalig! Een paar van mijn klasgenoten hadden hun gitaar meegenomen en ze hebben gezongen en gedanst op het ritme van de gitaar. Dit zou in België echt nooit waar geweest zijn, amai. Maar super leuk!

Zaterdag ben ik samen met mijn papa en mama Salvador (de hoofdstad van Bahia) gaan bezoeken. Ik ben in het beste ijssalon en het beste restaurant (zo blijkt) van Bahia gaan eten (ik praat wel veel over eten he?). Daarna hebben ze mij de toeristische dingen laten zien: de lift die de stad verdeeld in hoog en laag Salvador, een bekende kerk: Senhor do bomfim en mercado modelo.

Gisteren ben ik naar Fera de Santana geweest, waar mijn grootouders wonen. Niet min, amai. Ik heb er een markt bezocht waar al de  arme mensen hun inkopen komen doen. Vlees die daar in de warmte ophangt met een niet zo aangenaam geurtje, kinderen die komen bedelen om geld of om maar iets te kunnen verkopen, bijna allemaal zwarte mannen en vrouwen (9 van de 10 keer is het  hier zo dat hoe donkerder de  persoon is, hoe armer),…  Als ik die mensen zie heb ik zo’n medelijden.  Maar met mijn godverdoms zielig medelijden zijn ze helemaal niks. Ik wilde zo graag helpen maar als ik de bedelende kinderen geld wilde geven, mocht ik het niet van mijn oma omdat dan alle kinderen om geld zouden komen vragen. Ik prijs mezelf echt zo ongelooflijk gelukkig en word elke keer dankbaarder dat ik dit alles KAN meemaken en KAN doen.

Zoals jullie zien gaat het nog steeds heel goed met mij (al had ik zaterdagavond voor de eerste keer in weken terug wat heimwee). Ik besef dat dat er sowieso bij hoort en ik kan mij telkens beter en beter oppeppen.

Tchau & beijos!