Change your language and you change your thoughts - Karl Albrecht
Hier alweer wat leesvoer voor de mensen in België!
De examens waren nog steeds bezig (ze eindigden op woensdag) en vorige maandag was mijn zus wenend binnengekomen omdat haar examen van wiskunde heel slecht was geweest. Ik herkende mezelf er zo hard in: paniek dat ineens al haar examens slecht geweest waren, schrik omdat ze haar jaar misschien zou moeten overdoen, ineens alles heel negatief zien, Maar toen ze het resultaat van wiskunde kreeg (hier weten ze dat al na 1 dag), was ze geslaagd! Paniek en tranen voor niks dus (ook een herkenningspunt). Mijn leventje hier tijdens de examens zag er vrijwel hetzelfde uit: nog altijd stiekem in de zon zitten, lezen, film kijken en naar de shopping gaan.
Dinsdag zijn Sabrina en ik naar het huis van Gabriella en Barbara (onze counsellors) gegaan, om daar voor hen te koken. We wilden iets terugdoen als dank omdat zij ons altijd zo goed weten op te peppen als we ons wat minder voelen, ons weten te helpen met de kleinste problemen,ons gratis Portugese les geven, ons proberen zoveel mogelijk dingen te laten zien en te proeven, Sabrina heeft pannenkoeken (die trouwens heel erg lekker waren!) gebakken en ik heb iets met fruit en chocolade gemaakt (het zag er echt niet uit, maar het was lekker Ook al was het met Braziliaanse chocolade. Hoezo ik verdikken?!!! (ik heb het deze week al 5 keer op mijn neus gehangen gekregen dat ik dikker ben geworden, haha))
Woensdag, wat als een goede dag begon, eindigde in mineur. Het was echt een hele rare en bewogen dag. Mijn laatste examen zat erop dus nu moest ik het zonnen, het lezen en het doen waar ik zin in heb, inruilen voor terug naar de les gaan en er iets van proberen te verstaan. Mijn hele dag bestond uit misverstanden, stemmingswisselingen, opgejaagd gedrag en een eenzaam gevoel. s Avonds zat ik in mijn ergste dip tot nu toe en ik hoop dat ik mij niet vaak meer zo moet voelen. Ik heb mij nog maar zelden zò verschrikkelijk gevoeld, zelfs in België niet. Ik reageerde ineens heel anders op dingen en zoveel verschillende zaken schoten door mijn hoofd. Voor het eerst heb ik toegegeven aan mijn heimwee en ik zat huilend op mijn kamer. Toen kwamen mijn mama, papa en zus binnen en ze zagen het. Mijn zus kwam naast mij zitten en legde haar arm rond mij, maar mijn mama en papa lachten zon beetje. Waarschijnlijk wisten zij ook niet hoe ze moesten reageren, maar omdat niemand mij echt knuffelde, miste ik mijn familie nog meer en voelde ik mij nog meer alleen. Waar was mijn lieve mama of Frans of Simon in België om mij vast te nemen als ik dat nodig had? Om mij op te peppen wanneer ze zagen dat er iets scheelde met mij? Ze waren er niet. En dat besefte ik maar al te goed, té goed. Mijn hoofd zat vol, helemaal vol. En het voelde zwaar aan. Ik wilde stoppen met denken, maar ik kon het niet. Ik probeerde te relativeren, maar dan denk ik opnieuw. Als ik denk om niet meer te denken, denk ik nogmaals en zo bonsde het door mijn hoofd. Ik moet het loslaten. Loslaten. Ja, dat moet ik. Loslaten. Inademen, uitademen, niet meer denken en tot rust komen. Ik moest alleen zijn. Maar dat kon niet. Op straat een eindje gaan lopen, daarvoor is het te gevaarlijk en in huis zijn Hallelujah en mijn zus aanwezig. Ik kon niet meer aan mezelf uit, waarom deed ik zo? Ik moet mij herpakken. Ik ben terug teveel aan het nadenken. Rustig Shannen. Mijn hoofd zit weer vol. Ik moet alweer tot rust komen. Toen heb ik gebeld naar mijn stiefpapa Frans en daar heb ik mijn beklag gedaan. Maar daar had ik erna spijt van, ik wilde hem helemaal geen hartzeer bezorgen, wat ik denk dat ik wel gedaan heb. Ik ben hem dankbaar, zo dankbaar, maar misschien was het een fout. Ik wil niemand ongelukkig maken. Niet hem, niet mama, niemand. Ik denk weer teveel. Ik word er zo moe van. Met deze gevoelens en gedachtes ben ik gaan slapen en ik ben er ook mee opgestaan.
Donderdag, die met tranen in de ogen begon, maakte plots een hele goede wending (ik dacht dat liefde mij tot onbekende hoogtes en laagtes kon brengen, tot ik op een AFS-jaar ging!). Ik had terug dingen om handen, kon communiceren, kon terug lachen en het belangrijkste: ik werd zo afgeleid dat ik niet meer aan thuis dacht. Het ging dus terug heel goed met mij. Ook heb ik deze week vaak gehoord dat ik heel snel Portugees leer. En dan ben ik zooooooooo in wolken! Zelfs mijn klasgenoten zeiden het Wat kon de dag nog beter maken? IK WEET HET! Ik had LO en het was voetbal, waar ik DRIE goals heb gemaakt! Ik kon mezelf niet geloven In België maak ik zelden een goal en hier, DRIE op één uur! Mijn dag kon niet meer stuk! J
Vrijdag heb ik iets heel lekker gedronken: vers geperst fruitsap van watermeloen (dit ga ik zo missen als ik terug ben in België). s Avonds hebben Barbara, Gabriella en Bogdan (de vriend van Gabriella), Sabrina en mij meegenomen om een typisch gerecht van Bahia te proeven. De naam is acaraje. De korst en de vulling is gemaakt van bonen, in het midden zit een soort puree van bonen samen met groene tomaten en daarbovenop garnalen. Garnalen zoals we ze in België kennen, maar hier pellen ze de garnalen niet. Ze eten het vel en de staart mee op. Ik heb het ook zo gegeten. Het is anders, maar wel lekker!
Zaterdagnamiddag waren Sabrina (ik hang nogal veel rond met Sabrina) en ik uitgenodigd op een verjaardagsfeestje van Latitia. Ze zit in de klas van Gioia en was zo lief om Sabrina en mij uit te nodigen. Heel haar klas was er en we hebben een spel gespeeld waar iemand iets moest uitbeelden en de rest moet raden. Dit was natuurlijk heel moeilijk voor mij, maar ik heb ook iets uitgebeeld! En ze konden het raden, joehoe! Het was echt heel fijn, want de hele klas was sociaal en praatte met ons.
s Avonds zijn we naar het afscheidsfeestje van Gabriella gegaan. Zij vertrekt vandaag naar de VS om haar stage daar te doen voor drie maanden. Op sommige momenten van de avond, voelde het alsof ik mijn afscheid opnieuw beleefde, brr J Ik heb er een interessant gesprek gehad met een Braziliaan over zijn geloof (wat hou ik ervan om deze gesprekken te voeren). Hij mixte namelijk de wetenschap met zijn geloof. Dit had ik nog nooit gehoord In België vragen de mensen geloof je in de wetenschap of in God?. Niemand heb ik dit al horen zeggen. Ik ga het proberen zo goed mogelijk uit te leggen, maar amai t is niet gemakkelijk om het na te verwoorden.
Neem bv. Dag 1 van het scheppingsverhaal, waar God het licht en de duisternis scheidde. De wetenschap noemt dit de Big Bang. Hij zegt dat hij de hele theorie achter de oerknal gelooft, maar dat het God is die het in gang heeft gezet. God heeft ervoor gezorgd dat de oerknal kon plaatsvinden, samen met zijn roodverschuivingen, zijn oer atoom en nog zoveel meer. Neem bv. Dag 5 en 6, waar God de dieren schiep. In de wetenschap heeft men kunnen onderzoeken dat ongeveer 600 miljoen jaar geleden er enkel eencellige dieren en bacteriën bestonden en dat ze via een evolutieproces uitgegroeid zijn, dankzij het recht van de sterkste, tot de dieren die wij nu kennen. Hij gelooft weer in deze wetenschap, maar dit kon alleen gebeuren omdat God dit wilde. Ook is hij ervan overtuigd dat wat in de Bijbel staat, een metafoor is en dat God de wereld niet geschapen heeft in 7 dagen. Maar dat er biljoenen jaren over zijn gegaan, zoals de wetenschap zegt. Maar weer enkel omdat het de wil van God was. Ik kan het helemaal niet zo mooi en sterk verwoorden zoals hij, maar ik vond het echt iets om over na te denken en een interessante invalshoek.
Vandaag heb ik voor het eerst in de klas echte conversaties kunnen voeren met mijn klasgenoten in het Portugees. Ik word daar zo gelukkig van (zeker als ze zeggen dat ik snel leer, haha). Ze hebben Sabrina en mij uitgenodigd om naar het strand te gaan zondag, maar ik kan niet want ik zit in São Paulo dan. Ik denk trouwens dat ik dit nog niet heb gezegd: woensdagochtend vertrek ik naar São Paulo tot zondag. Ik skip dus drie dagen school, zalig! Ook heb ik mijn officiële capoeira uniform gekregen.
Ik heb ook al een aantal brieven aangekregen, echt heel leuk! Dank je papa, Lincy, Kyara, mama en Simon! Ik wacht ongeduldig op de chocolade, haha ;)
