Hallo allemaal!

Ik had ineens de ingeving om toch maar een blog aan te maken. Altijd fijn als ik dat volgend jaar terug eens opnieuw kan lezen, lijkt mij! Ook leuk voor mijn familie en mensen die geïnteresseerd zijn om mij hier in Brazilië te kunnen volgen. Ook wil ik zeggen dat ik mijn blog zelf heel erg lelijk vind, maar ik heb het duizend keer opnieuw moeten doen en uiteindelijk ben ik vergeten mijn lay-out te kiezen.

Omdat ik hier al een paar weken ben, begin ik niet van het begin te vertellen (ik ben maar een beetje lui hoor). Alles wat me te binnen schiet ondertussen, zal ik neerschrijven.

Eerst en vooral moet ik zeggen dat de scholen hier helemaal anders zijn dan in België: leraren knuffelen met de leerlingen, studenten maken een wandelingetje door de klas wanneer ze er zin in hebben, ze verlaten de klas als ze het beu zijn, ze verschuiven hun banken zodat ze in groepjes zitten, ze komen te laat binnen, leerlingen geven tijdens de les geen aandacht aan de leerkracht, ze ‘’ficar’’-en er op los! (ficar is het woord voor kusvriendje en meer. Hier kom ik later op terug. Maar met andere woorden, kussen ze er tussen de lessen door op los). Op maandag, dinsdag en vrijdag moet ik naar school gaan van 7u00 ’s morgens tot 12u30. ’s Woensdags zijn de lessen tot 15u10 en ’s donderdags tot 17u10. Maar ik heb ervoor gezorgd dat ik op donderdag Portugese lessen heb (wat echt heel fijn is, dat is met mijn counsellor. Een counsellor is iemand waar ik altijd terecht kan als ik mij slecht voel. Haar naam is Barbara en zij is in België geweest voor 1 jaar. Ze spreekt dus Nederlands, maar heeft nog altijd de Braziliaanse mentaliteit. Want van de keren dat ik haar al gebeld heb, heeft ze nog niet opgenomen, haha. En het is trouwens gratis en met nog een vriendin.) Dus dan skip ik de lessen in de namiddag op donderdag. In school versta ik de ballen (letterlijk, want het woordje ballen hebben ze mij al geleerd) van Portugees. Tijdens de lessen heb ik veel teveel tijd om na te denken, omdat ik gewoon nog bijna niks van de lessen versta. Ik zit met een Duits meisje in de klas van 16 jaar: Sabrina. Zij is op dezelfde dag als mij aangekomen in Brazilië. Ik praat en ben dus vaak met haar. Dit vormt soms wel een probleem, want we praten Engels tegen elkaar en zo leren we niet echt Portugees. We zeggen tijdens de les soms  ‘’we moeten socialer doen’’, en dan gaan we allebei een andere kant op. Maar als het dan speeltijd is, komen we terug samen omdat niemand ons echt meevraagt. Ik heb dus niet zo’n sociale klas, maar degene met wie ik al gepraat heb, heb ik wel graag. In de andere klas van mijn school, waar een Italiaans meisje zit, daar zijn ze super sociaal en vragen haar overal mee naartoe. Toen ik dat wist, was dat de eerste domper in mijn verblijf hier. Ik vergeleek mij teveel met andere AFS-studenten en dacht dat zij het beter hadden.  Maar de week erna vroegen ze mij ook mee om te gaan shoppen, dus toen voelde ik mij weer heel goed! Ik besef ook dat het bij iemand anders zeker niet altijd beter is. En voor ik het vergeet!!!! Ik heb aapjes op school!

Mijn gezin valt ook super goed mee. Ze zijn echt heel lief, doen (tot nu toe) veel met mij en zeggen dat ik hun tweede dochter ben. Dat doet mij heel veel plezier! Ik heb een zus Ana-Paula, die in september 14 jaar wordt en –uiteraard- een mama en een papa: Simone en Juarrez. Ik woon in een condominio. Dat is achter een grote poort, een soort wijk, waar mensen betalen voor security.  De ‘’meid’’ (zo noemen ze haar hier), hahahahahahahahallelujah! Haar naam is dus Hallelujah en ze is ZO grappig. Ik heb al uren gediscussieerd met haar over God, ze doet dansjes met mijn ondergoed omdat ze mijn ondergoed zo grappig vindt (ze hebben hier super, maar dan ook SUPER kleine bikini’s, maar strings zijn keigrappig jawel), ze zingt constant vals, en danst heel grappig. Maar ze maakt heel lekker eten! Als ik binnen kom in huis, zing ik liedjes waarin ‘’Hallelujah’’ voorkomt, echt zo grappig om haar reactie dan te zien.  Ook staat er ELKE dag vers geperst fruitsap in de frigo van appelsienen, mango, ananas, passievrucht,… Mm zo zalig!

Op gebied van autorijden… Nja, ze zijn niet zo goed op de weg. Ze vallen om de 5 minuten toch wel een keer stil, ze rijden op plaatsen waar het niet mag, rijden door het rood, laten voetgangers nooit door,… De eerste keer toen ik met mijn familie in de auto zat, maakte mijn eerste mama (ik zat eerst in een tijdelijk gezin, dus had een andere mama) een fout op de weg. En zij tutte op de andere auto, terwijl ZIJ een fout had gemaakt! Ik begon in mijn eigen te lachen want ik vond het best grappig. En dit gebeurde heel vaak. Toen ik heel subtiel eens aan mijn zus vroeg ‘’waarom tutten ze hier toch zoveel?’’ , zei ze dat dat is om mensen te waarschuwen en te bedanken. Dus niet zoals in België als we kwaad zijn. Toen begreep ik het al meer. Maar alsnog: veilig voel ik me hier niet zo in de auto.

’s Maandags na school doe ik capoeira  en ‘s vrijdags volleybal. Vorige vrijdag werd ik als EERSTE gekozen in de groep, wauw!!!!! ( Normaal sta ik hier in Brazilië altijd als een van de laatste (oke, nog maar 2 keer omdat ik hier nog niet zolang ben, maar toch)). Dit gaf mij zo’n goed gevoel en ik heb echt goed gespeeld (terwijl ik er de vorige keer niks van bakte). Capoeira is een andere zaak, haha. Ik ben de stijfste van de hele hoop: ik kan niet eens met mijn handen aan mijn tenen als ik mijn benen gestrekt zijn. Elke morgen neem ik mij voor om dit te oefenen in de namiddag, maar ik heb het nog niet gedaan. Maar ik ga het echt echt echt doen in het vervolg hoor! ;)

Ik heb al 2 echte Braziliaanse drankjes gedronken in een bar:  1 caiperinha en 1 caiperoska. Maar wat is dat sterk man. Na eentje voelde ik mij al hoog in de lucht, terwijl ik daar in België helemaal niet zoveel last van schijn te hebben. Ik was met mijn familie dus ik MOEST mij normaal gedragen, maar mijn ogen volgden helemaal niet zoals het hoorde en volgens mij keek ik soms scheel. Ik zei gewoon dat ik heel moe was en ‘’ I’m not drunk after 2 drinks, you know!’’.

Ik ben ook al naar verschillende shoppings geweest (ja shoppings zoals in Genk, alleen 20 keer groter). Echt leuk om te zien! Wat ik nog nooit gezien heb: kinderen aan de leiband! Echt grappig. Kinderen hebben letterlijk een leiband aan zodat ze niet weg zouden lopen!

Hier kan ik mijn neus dus niet snuiten in het openbaar: dat is hier in Brazilië iets dat je alleen doet, in het bijzijn van niemand anders. Zij vinden het veel beleefder om hun snot lekker op de slurpen om het daarna terug in hun keel te laten belanden. Daar ben ik nog niet aan gewend. Ook het toiletpapier moet ik naast in plaats van in het toilet gooien, de supermarkt heeft ‘’zwakke’’, ‘’grote’’ en ‘’sterke’’ kassa’s. De zwakke kassa’s zijn voor bejaarden, zwangere vrouwen en zieke mensen. De grote kassa’s zijn voor mensen die meer dan 40 artikelen hebben (de mensen aan deze kassa hebben dus bijna geen werk, joepie) en dan heb je nog de ‘’sterke’’ kassa’s voor mensen die minder dan 40 artikelen hebben. Die rij is meestal ongeveer 20 meter lang (ik overdrijf echt niet). Gelukkig zijn er zo 10 kassa’s (de supermarkten zijn hier veel groter dan in België), anders ging het aan het Braziliaans tempo helemaal niet vooruit, haha. Ik merk dat ik heel veel ‘’ () ‘’ gebruik (sorry).

Het enige waar ik mij super fel in opjaag is als er een ‘’afspraak’’ gemaakt wordt, je gewoon van niks weet. Je weet de dag en als je geluk hebt weet je of het in de namiddag of avond plaatsvindt. Een meisje had mij uitgenodigd om naar een club te gaan zaterdag, samen met nog anderen. Maar om 8 uur ’s avonds wist ik nog altijd niet OF het doorging en als het dan al doorging, om hoe laat, met wie,… Niemand antwoordt of kan antwoorden als ik vraag of het doorgaat, om hoe laat, etc…  Maar daar zal ik ook wel aan wennen zeker? J Uiteindelijk ben ik dan toch gegaan (om 9 uur ’s avonds wist ik dat ze om 10 uur zouden komen, maar het was uiteindelijk tien voor 11) met 2 andere AFS-studenten die hier al 5 maanden zijn en een Braziliaanse. We wilden eerst naar een club gaan dat buiten en heel gezellig is. Maar daar moesten we 30 reals (ongeveer 13 euro) betalen om te blijven, exclusief drankjes. Dat  wilden we niet echt en zijn toen naar een andere club gegaan. Er was zo zalige shake-muziek dat door een bandje gespeeld werd, maar er waren maar 20 mensen ofzo. Dat was wel heel spijtig, maar ik heb mij goed geamuseerd.

Over hun eetgewoonten: heel erg veel rijst en bonen. Best wel lekker eigenlijk! Maar niet om elke dag te eten. Gelukkig doen ze dit in mijn familie niet, maar ik heb gehoord dat sommige AFS-studenten dat bijna elke dag op hun bord krijgen. Ook eten ze hier lasagne of pasta met ketchup, maar als het op frieten of een soort croque monsieur aankomt, is er geen ketchup te bespeuren. Die verschillen vind ik eigenlijk zo leuk om zelf te ondervinden.

Dus zoals jullie kunnen lezen (als jullie tot het einde gelezen hebben): ik heb het hier echt heel fel naar mijn zin tot nu toe!

Ahja,  ik weet dat ik veel op facebook zit, maar ik heb een vriendje waar ik contact mee wil blijven hebben, dus vandaar. Ik probeer het zo weinig mogelijk te doen.

 Dikke kus!