Zondag 14 augustus 2011 was het Vaderdag in Brazilië. De planning was om op familiebezoek te gaan om zo iedereen te leren kennen. Hun familie woont ongeveer 70 km hier vandaan en is echt een hele andere buurt: beetje armer, maar zo warm. Ze kusten, omhelsden, kusten nog eens, knuffelden, lachten en praatten met mij. Kortom: ze verwelkomden mij heel warm, alsof ze mij al jaren kenden. Dit is hoe ik mij een typisch Braziliaans gezin voorstelde. Maar om de hele familie te leren kennen, moest ik 4 huizen passeren. Waar ik stiekem heel blij mee was, was dat ze helemaal niet lang bleven in 1 huis: ongeveer 20 min. Maar in de woning van mijn oma, zijn we langer gebleven. We hebben er middag gegeten en hebben er ongeveer een anderhalf uur gespendeerd. Een heel verschil met België voor mij: daar duurt het meestal zon 5 à 6 uur. 1 oma en 1 opa hebben ook blauwe ogen en wat zijn ze daar fier op, zo schattig. Maar hier vinden ze blijkbaar dat ik groene ogen heb en er 15 jaar uitzie, gekke Brazilianen.
In sommige straten moet ik zeggen dat ik mij ofwel in India voel, ofwel in het Wilde Westen. Er lopen op sommige wegen namelijk zoveel koeien! Je moet dan geduldig wachten in de auto totdat de koeien zin hebben om hun magere luiers en hun vel-over-been-lichaam te verplaatsen. (Ok, je dacht toch niet echt dat Brazilianen geduldig in hun auto zaten te wachten? Haha. Nee. Ze tuten erop los en rijden ongeduldig stukjes vooruit totdat de runderen zich verplaatsen). Over het Wilde Westen: in vele voortuinen van mensen staan er graatmagere paarden en/of ezels te snuffelen, op zoek naar eten omdat hun baasje hen niet verzorgt. Misschien toch niet helemaal het Wilde Westen, maar toch dacht ik eraan.
Wat ik de vorige keer ben vergeten te vertellen: mijn naam kunnen ze hier NIET uitspreken. Ik ben ShennIE, ShennEI of Shauni. Dan heb ik nog het liefste dat ze Shannei zeggen. Dus als ze mij hier vragen qual e seu nome? zeg ik vanzelf Shannei. Ook kunnen ze de sch-klank niet uitspreken, haha. Als zij een woord met sch zoals bv. School moeten zeggen, herken ik de Turkse/Marokkaanse/Genkse (vooroordelen alom) stijl hierin. Natuurlijk hebben medestudenten al gevraagd om hen het woordje gay in het Nederlands te leren. Ze lopen nu vaak door de klas en roepen: hoemoe! Homo kunnen ze dus ook niet echt zeggen.
En wauw. Wat zijn de caipirinhas hier zooooooooooooooooooo zalig goed! Caiprinha met aardbei, mijn favoriet. En ik moet zeggen dat de jongens hier geweldig goed kunnen dansen. Ik heb in België geen enkele jongen uit zichzelf met zijn kont zien schudden en met zijn heupen zien bewegen, maar hier wel. Zonder dat iemand dat raar vindt.
Wat hier nog anders is: mijn ondergoed moet ik zelf wassen, met de hand. En alle kleren wassen ze hier met ijskoud water. Als ik dan mijn netgewassen kleren terug aantrek, voelen ze heel stijf aan. Wat mis ik op dat moment Ariel of Dash of weet ik veel waar mijn mama in België mee wast. Ook de afwas wordt gedaan met koud water. Ze laten hier geen water in de pompbak lopen, maar wassen alles 1 voor 1 af onder de lopende kraan.
Op school ging het vorige maandag en dinsdag wel niet zo goed (om niet te zeggen echt héél slecht). Ik voelde mij er vaak heeeeeeel alleen en soms moest ik zoveel moeite doen om mijn tranen te bedwingen. Het liedje Wenen! Wenen! Ze kan het niet meer aan, ze is mentaal te zwak! Wenen! Wenen! paste wel perfect bij mij op dat moment. Ik dacht toen echt: ik zou zo graag willen dat mijn klas gewoon iets socialer was. En het ligt misschien (waarschijnlijk) ook voor een groot deel aan mij: misschien ga ik niet genoeg uit mezelf naar hen toe. Maar als bv. Sabrina en ik op een bank zaten tijdens de speeltijd en onze klasgenoten kwamen voorbij ons gewandeld, knikten ze maar vroegen ze ons niet mee. Als we uit onszelf gingen, stonden we er gewoon maar bij en werden we redelijk fel genegeerd. Nee, genegeerd is het juiste woord niet Er werd gewoon niet zoveel gezegd tegen ons. Maar misschien weten zij ook niet wat ze moeten zeggen, mits sommige niet zoveel kennis van het Engels hebben. Maar leerlingen die wél Engels spreken, deden ook niet echt moeite. Het is ook moeilijk in zon grote klas (40 leerlingen als iedereen aanwezig is) om contact te maken. En misschien eis ik ook teveel van mezelf en wil ik direct vrienden hebben (wat ik nu niet echt heb). Het is gewoon een redelijk groot verschil met België: daar heb ik zon goede vrienden. En in Brazilië Nada, zoals ze hier zeggen. Eens als ik terug thuis kom, gaat het al veel beter want dan doe ik dingen. Nu ja, deze mindere dagen horen gewoon bij de uitwisseling en het zou maar erg zijn moest alles elke dag goed gaan. Maar woensdag, donderdag en vrijdag ging het veel beter (om niet te zeggen super ;-)). Ik moest een test maken samen met nog 2 andere meisjes en toen vroegen ze mij mee om s middags met hun te gaan eten. Ook tijdens de speeltijd vroegen ze ons meer mee (Sabrina en ik hadden tijdens de Portugese les tegen onze counsellor gezegd dat we ons wat alleen voelde. De volgende dag is zij naar de coördinator geweest en die heeft de klasverantwoordelijke aangesproken. Ik voelde mij net een kindje uit de lagere school dat gepest werd, haha. Maar het hielp. Ze had het slim aangepakt: ze heeft gezegd tegen de klasverantwoordelijke dat leerkrachten dachten dat wij vaak alleen waren en dat ze ons wat meer moeten introduceren.) Ohja, omdat Sabrina van Duitsland is en we elkaars taal wat willen leren, spreken we Nederlands en Duits tegen elkaar. Echt wel leuk eigenlijk!
Soms heb ik ook last van kleine miezerige vuile beestjes. Zo zaten er bv. Mieren in mijn kleerkast met als gevolg duh- in mijn kleren, elke avond sla ik wel een mug of twee dood (en vergas ik bijna door de 10 liter muggenspray dat ik op mij spuit. Maar tevergeefs want ik sta nog altijd helemaal vol ), sprinkhanen springen soms eens binnen in huis en s morgens ben ik eens wakker geworden met een vriendje: een spin op mijn hoofdkussen. In België zou ik hier (en over zoveel andere dingen) klagen, maar hier erger ik mij er precies niet zo aan. Al wil dat natuurlijk niet zeggen dat ik liever naast een spin wakker wordt.
Vrijdag ben ik na de volleybal samen met mijn zus en mijn mama naar de manicure/pedicure geweest. Haha, het is daar zo anders. Met ongeveer 24 vrouwen zaten we in één kot van 4 op 7 meter, onze nagels te laten lakken. Ze nemen hier wel niet echt de moeite om mooi binnen de lijntjes de lakken hoor: er hing evenveel nagellak naast als op mijn nagels. Maar daar hebben die Braziliaanse chickies natuurlijk iets op gevonden: met een houten stokje en dissolvant wrijven ze de overtollige nagellak van je vingers. Slim gezien, toch? J En het kostte maar 3 euro en iets. Toen ik thuis kwam en gegeten had, ging ik naar buiten om daarna american football te spelen met andere mensen van mijn leeftijd in dezelfde condominio. Niet dat ik er veel van bakte, maar het kon mij niets schelen want de rest kon het ook niet denderend. Daarna hebben we gewoon wat rondgehangen met de groep. In groep ben ik wel nog altijd heel stil en dan zeggen sommige leeftijdsgenoten: Shannei zeg eens iets, gewoon IETS (terwijl ik dat in België zelden hoor ;)). En ik wil dan ook effectief iets zeggen, maar ik vind gewoon geen inspiratie (wat mij ook zelden in België overkomt). t Is gewoon nog redelijk moeilijk in groep want ik kan de gesprekken niet meevolgen en laat staan meepraten.
Gisteren ben ik gaan shoppen met mijn mama en mijn zus: eerst in Coco shopping en daarna in Salvador Shopping. Omdat het in de klas altijd heel koud is met 2 airconditionings die continu werken, zocht ik iets warm om aan te doen. Maar in de eerste shopping (dat niet zo groot was als de tweede) vond ik niks. Maar daarna, mmmmmmmmmmmmmm. Zoveel mooie dingen! Ik heb dus iets warm gevonden J. s Avonds zijn we naar een restaurant gegaan waar ik krab heb gegeten. Lekker dacht ik, maar haha. Ze brachten de dode krab op tafel en iedere persoon kreeg een snijplank en een soort hamer. We moesten dus kloppen op de krab totdat ie in stukjes brak om daarna lekker te kunnen smullen. Ik vond het in het begin zo gênant en ik moest lachen omdat ik er echt hard op moest kloppen. Maar iedereen deed het en leek het gewoon te vinden, dus na 10 minuutjes was ik er wel aan gewend en mepte ik erop los. Oké, dat ook weer niet. Maar na wat oefening lukte het!
Op dit moment ben ik hier echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel graag en wil ik nog lang niet denken aan mijn vertrek. En natuurlijk heb ik mij al met momenten heel erg ongelukkig gevoeld en had ik heimwee, maar uiteindelijk relativeer ik dat weer als ik mij beter voel. Ik ben hier nu al meer dan 3 weken en ik vind dat dit al snel ging.
Als je reageert, zou je dan ook jouw achternaam erbij kunnen vermelden? Zo weet ik wie er iets schrijft J
En ik vond dat ik teveel op facebook zat dus: ik ben er 5 dagen niet op geweest, applausje! J Ook heb ik foto's proberen toe te voegen, maar ze zijn te groot en dan moet ik een programma afhalen en blablabla. Voor de volgende keer dus met andere woorden!
PS: moesten jullie het idee hebben om iets op te sturen Stuur mij dan geen melige brieven, maar CHOCOLADE!!!!!!!!!!!!!!! Het liefst Côte dOr. Of Milka. Met nootjes. Of gewone witte. Of met koek.
Ik heb het net (18 augustus en Braziliaanse tijd half 7) vernomen van pukkelpop. Ik heb de beelden en fotos van de ravage bekeken en amai, echt erg. Stiekem was ik wel opgelucht toen ik hoorde dat niemand van mijn vriendenkring gewond was geraakt. Ik weet niet goed wat ik hierop kan zeggen want ik was er zelf niet bij, maar ik zal de verhalen binnen een paar dagen wel horen als iedereen terug thuis is en op facebook.
Zondag post ik opnieuw een bericht in mijn blog en alleen in de weekends kom ik nog op facebook.
