Een prachtige Nepalese film die jullie een goed beeld geeft van het leven in de Himalaya is: "HIMALAYA - l'enfance d'un chef" (geregiseerd door Erik Valli, 1999). Het was de eerste Nepalese film die werd genomineerd voor een Academy Award en is een echte aanrader om te bekijken op een koude Belgische winteravond!
Tot slot hier nog een kort filmpje dat ik op Youtube vond om jullie een idee te geven hoe het er in de Boeddhistische kloosters aan toe gaat: http://www.youtube.com/watch?v=NeDO5GHNkBo
3) Foto's:
Hieronder kunnen jullie een kleine selectie foto's bewonderen. Op facebook zijn er een 200-tal te bekijken dus allen daarheen
Om jullie nog even te laten meegenieten van India:
* enkele links naar filmpjes die jullie op youtube kunnen bekijken (dorpjes/platteland): De kwaliteit is niet zo goed, aangezien de wegen barslecht zijn... Maar, het geeft wel een sfeerbeeld van India : )
(ps: deze filmpjes vind je ook onderaan bij de bijlagen waar we aangeklikt kunnen worden...)
* een zalig citaat uit het boek: Shantaram (by Gregory David Roberts) omdat het goed weergeeft hoe deze bevolking werkelijk is!
"You must be careful, here, with the real affection of those you meet. This is not like any other place. This is India. Everyone who comes here falls in love -- most of us fall in love many times over. And the Indians, they love most of all. Your little friend may be beginning to love you. There is nothing strange in this. I say it from a long experience of this country, and especially of this city. It happens easily, and often, for the Indians. That is how they manage to live together, a billion of them, in reasonable peace. They are not perfect, of course. They know how to fight and lie and cheat each other, and all the things that all of us do. But more than any other people in the world, the Indians know how to love one another." (p. 85)
* Nog enkele zalige foto's
Meer foto's zijn te bewonderen op facebook! Aangezien het niet zo evident is om al de foto's op de blog te zetten, is het dus beter om op facebook te kijken.
Hallo hallo !! Iedereen merci voor de vele berichtjes!! Dat houdt ons in leven ;-) Wij willen friet! Courage en tot binnenkort!
Hier nog wat avonturen:
Recent logeerden we in een kamer met zicht op een meertje. Stel je een witgekalkt blokhutje voor op de uithoek van een gezellige patio. Het was een overhellend optrekje met azuurblauwe raamkozijnen. Het klinkt even idyllisch als het was. De prijs per nacht was zelfs nog idyllischer... Dit was echter snel achterhaald, want ons verblijf werd opgeluisterd door een monotoon gedreun van zingende Hindu's de klok rond. Toen we de slaap probeerden te vatten met elk een paar oordoppen in de kas gepropt, besloten we voor de volgende dag toch maar een ander hotelletje te zoeken...
We schatten ruw dat zo'n 10 % van de bevolking een opleiding geniet of genoot, maar toch komen ze allemaal heel pienter voor de dag. Moet wel, want het is vechten om te overleven. En wees gerust, ze zijn geslepen. Een halve bazaar (winkelstraat) volstaat voor de Indiers om een naakte toerist in 1 handomdraai volledig te equiperen, een complete uitzet inclusief. Afbieden is dus absoluut de boodschap. Enkele dagen geleden vond ik me terug in de woonplaats van een familie textielhandelaars. De woonplaats deed ook dienst als winkelruimte. Ik paste er een T-shirt die mij zonet in het oog sprong, maar uiteindelijk veel te klein bleek te zijn. Met de navel ontbloot gaf ik de spiegel een nieuw elan. Net toen Sarah mij subtiel meedeelde dat het een vrouwenmodel was, bevestigde de hele familie dat deze T-shirt mij prachtig stond. Dit soort grollen zijn dagelijkse kost, maar ik kan u garanderen dat wanneer het humeur eventjes niet mee wil, het dromerig kuieren door de bazaar al snel omslaat in een helse tocht schermend met plakkerige Indiers en stoffige handelswaar.
Jaisalmer, 25 september Na 2 dagen Jodhpur, gelegen in centraal Rajasthan, komen we aan in Jaisalmer, een woestijnstad vlakbij de Pakistaanse grens. Deze stad lijkt weggeknipt uit de droom van 1001 nachten en ik denk dat Aladdin hier ergens woont. We vinden een gezellig kamertje dat uitgeeft op een machtig oranje fort en gaan een rustige nacht tegemoet. We zullen een verkwikkende nachtrust kunnen gebruiken, want morgen trekken we per kameel de woestijn in... Is het niet dat rond een uur of elf, wanneer de rust over de stad lijkt neergedaald, ze ginderachter besluiten om voor het eerst in de geschiedenis de weg langs deze kant van het fort te betonneren. Met krakende bulldozers gaan we een mooie nacht tegemoet...
Na een vierkante nacht beginnen we dansend op de kamelenruggen aan onze woestijnsafari. De karavaan zal ons tot op 80 kilometer van de grens met Pakistan brengen waar we onder de blote sterrenhemel zullen slapen. Naargelang de tocht vordert, kan ik mij niet van indruk ontdoen dat deze woestenij vrij groen oogt en veel weg heeft van het typische westeuropese duinlanschap dat onze kuststreken typeert. Net toen ik in de verte Oostende dacht zien te verrijzen deelde Sunny, 1 van de gidsen ons mee dat de lokale bevolking momenteel enorm profiteert van de moessonregens van de voorbije maanden. Dit leverde veel mooiere gewassen en een uitstekende oogst op. Wanneer uiteindelijk de avond valt bereiken we een desolaat plekje tussen echte zandheuvels, waar we de komende nacht zullen doorbrengen. Starend naar de mooie sterrenhemel komt het besef dat we ons op een boogscheut van een land bevinden waarover men dagelijks leest en waarvan de onthutsende beelden dagelijks het netvlies teisteren. Dit maakt ons even stil. Is de wereld zo klein of juist gigantisch groot. We weten het even niet.
Een kameel heeft vier magen, de doordeweekse koe beschikt er over drie. Beiden behoren dus tot de herkauwers en ik veronderstel dat eerstgenoemde dus nog net dat ietsje meer groen kan verwerken. Wat zich duidelijk vertaalt in acute winderigheid. Niet dat dit een groot probleem vormt als je weet welke schade wij onze naasten soms kunnen berokkenen. Maar toch... Hoe een kamelenfart het presteert je de adem af te snijden en de wijde omgeving plat te leggen. Indrukwekkend! Dit maakt de kille nacht, overwelfd door een prachtige sterrenkoepel, onvergetelijk.
Bij het ochtendgloren en na een verkwikkend ontbijt ronden we de 2-daagse kamelenrit af. De bilspieren geteisterd en het kruis open tot aan de knie bereiken we voldaan de eindmeet.
Agra, 5 oktober
De avond is gevallen in Agra. Sarah rust uit op bed. Ikzelf wordt bijgelicht door een schemerlampje op het zwoele dakterras van ons hotel, een frisse pint in de hand. In de verte lijkt het silhouet van de wonderbaarlijke Taj Mahal te drijven op de purperen avondgloed. Mystiek. Adembenemend. Ik denk eventjes terug aan de afgelopen week waarin we Udaipur, de meest zuidelijke stad van Rajasthan bezochten. Dit is de eerste stad met echte westerse allures, een uniefstad met potentieel, gelegen aan een zalig wit meertje met een paleis er middenin. Vervolgens trokken we naar het kleine Bundi, Oostwaarts, om nu 2 dagen later hier in Agra Indie af te sluiten met een bezoek aan de fameuze Taj Mahal. En het moet gezegd, dit grootste "bouwwerk voor de liefde" ziet er gewoonweg schitterend uit.
NEXT STOP, NEPAL En hell yeah, we zien die gigantische bergen met bananenbomen en wilde watervallen volledig zitten!
6 oktober, Nachttrein Agra - Gorakhpur (grens met Nepal)
We zijn er immers nog niet. Integendeel. De slaaptrein is volledig overboekt. Ieder compartiment bestaat uit 2 rijen van 3 boven elkaar geplaatste slaapplanken. Normaal gezien voorziet dit plaats voor 6 passagiers. Vannacht weliswaar delen we dit compartiment met 12 inboorlingen. Ik deel de plank met een opgeplooide Indier en zijn bagage. Mijn grote trekkersrugzak bevindt zich onder mij op diezelfde plank. Sarah vertoeft op de bovenste plank, zo'n 50 centimeter van het plafond met een oor naar keuze tegen de ventilator geperst. Het parelende zweet vormt een natuurlijke diadeem, ledematen beginnen te slapen. Het besef dat dit de komende 16 uur niet zal beteren doet de claustrofobische bel luiden. Snel de slaap vatten is dus de boodschap. Voor Sarah, die indien nodig zelfs op een vierkante centimeter rustig uiltjes knapt, is dit geen probleem. Ik weet natuurlijk beter. De ochtend nadert wanneer ik de eerste maal de ogen sluit. Gebroken zullen we zijn, dat staat vast, maar binnen 2 dagen rijden we NEPAL binnen, het dak van de wereld! EVEREST here we come...
Om jullie te laten meegenieten van sfeerbeelden: enkele filmpjes die jullie kunnen bekijken op Youtube... Yesyes, we broadcasted ourselves for the very first time! :)
86 muggenbeten en enkele diarrees verder, zijn we er weer met een nieuw verhaal.
Toen we de drukke steden Delhi en Jaipur achter ons lieten, veranderden we het oorspronkelijke plan omdat we voelden aan wat rust toe te zijn. We zouden voorlopig geen grote steden meer bezoeken, maar zochten de rust op in een sappig Indisch dorpje: PUSHKAR! Pushkar bracht ons dan ook de rust waarnaar we op zoek waren, want in plaats van enkele dagen, bleven we hier langer dan een week.
Pushkar is een bedevaartsoord voor Hindoes en het dorpje wordt dan ook overspoeld door pelgrims die massaal baden in het heilige water van het heilige meer. Velen komen voor de eerste keer hun ver afgelegen dorp uit en staren ons met grote ogen aan. Iedereen wil graag met ons op de foto en ze gieren het uit van de pret.
We raken er bevriend met enkele andere backpackers en deze bezorgen ons zalige momenten/avonden. Samen beklimmen we de heilige berg nabij Pushkar. Bij de pelgrims heerst een uitgelaten sfeer. Iedereen begroet iedereen met de kreet: JAIMATADI! Al vlug passen wij ons aan en dat levert hilarische taferelen op.
Deze week werd een mix van languit chillen in de voorziene hangmatten op de patio van de hostal en genieten van de meest zalige specialiteiten, geuren, kleuren en culturen. Verlamd door de enorme hitte en de ontstemde darmflora, bleven we creatief op een laag pitje steken. Zalig
Koeien blijven ons boeien! We waren ervan overtuigd dat alle koeien, inclusief stieren, drachtig waren. Tot we vernamen dat de heilige Indische koe gemiddeld 6 kg plastiek in zijn maag opgestapeld heeft...
Na een week rust, voelden we het kriebelen om Rajasthan verder te verkennen, dus namen we voor de eerste keer afscheid van een paar zalige kerels. Nu ging het met de bus naar JODHPUR waar we het immense fort bezochten... Jodhpur staat gekend om zijn blauwe huisjes en blijkt een heel goedlachs en vriendelijke bevolking te hebben. Ze lachen ons met een nieuwsgierige blik toe. We voelen ons door deze ongedwongen sfeer dan ook op ons gemak in Jodhpur.
De beste foto is van de man in de straat, maar ongevraagd foto's nemen valt niet altijd in goede aarde. Ietwat onwennig vragen we twee oude dames voor een foto en printen deze voor hen uit. Ze zijn hier zo blij mee dat ze ons uitnodigen voor een rondleiding in hun huisje...
Morgen trekken we naar Jaisalmer, de zandwoestijn in, op zoek naar nog een dosis avontuur!
Indie is 1 gigantische impressie, een opeenvolging van weergaloze armoede, orientaalse kruiden, opdringerige Kumar's en architecturale pracht. Indie valt moeilijk te vatten, de tijd om alle indrukken in je op te nemen heb je niet, want je wordt dermate geprikkeld dat het moeilijk is om er als doorsnee westerling, zelfs als ervaren reiziger, het hoofd bij te houden. Alertheid en zwaar aanpassingsvermogen zijn heel belangrijk, anders ga je hysterisch de boot in. Dit zou het gat van de wereld kunnen zijn.
We zijn nu 6 dagen na aankomst en bevinden ons op een broeierig kamertje ergens in Jaipur, ten zuidwesten van de hoofdstad Delhi. Jaipur is de hoofdstad van Rajasthan, een noordelijke provincie die grenst aan Pakistan. De overheersende drukte van Delhi, met de rampzalige taferelen van een arme bevolking die leeft in een kastenstelsel, hebben we achter ons gelaten. Dit is een volk die van zijn overheid nauwelijks steun krijgt en samen met zijn omgeving verpaupert. Leegstaande, onbewoonbaar verklaarde krotten, sloppenwijken en massavervuiling zijn schering en inslag. Wat een verlammende vaststelling.
Goed voorbereid naar Indie op reis vertrekken is zo goed als onmogelijk. Financieel, logistiek en volledig geequipeerd natuurlijk wel, maar eens ter plaatse blijkt vooral het nodige relativeringsvermogen liefst bovenaan de bagage gepakt. Het Indische volk vergemakkelijkt onze intrede ergens wel, want ondanks hun miserabele situatie blijven ze goedlachs en lijken hoegenaamd geen stress te hebben.
Voor Sarah is het al de tweede maal in India, zij mocht dus al van de Indische cultuur proeven. Ikzelf leer dit land zachtjes aan te apprecieren, stilaan krijg ik oog voor de meesterlijke bouwwerken die de hoeken van grote boulevards domineren.Verdoken eethuisjes, qua grootte en netheid vergelijkbaar met een hamsterhok, verdrijven met de meest heerlijke kruiden steeds makkelijker de indringende geur van duizenden mensen en hun gevoeg onder een kreunende zon.
Interessant om weten is dat mensen en de heilige koeien hier zo goed als alles delen. Ze lopen met wederzijds respect samen door de straten, eten aan dezelfde kraampjes en nemen beide het derde rijvak van de "autostrade".
Toeristisch op verkenningstocht gaan is niet echt gemakkelijk in de grotere steden. De cultuurhistorische parels zijn vaak gecentreerd in bepaalde wijken. Te voet bezoeken is geen aanrader want door het overvloedige aanklampen en de voor ons toch wat bizarre sfeer in de straten is dit geen sinecure. Daarom wordt een groot deel van het straatbeeld bepaald door fiest- en gemotoriseerde riksjahs, die je voor weinig roepies naar een ander stadsdeel brengen.
Vandaag stuitten we op Choku, wij gaan hem Wesley noemen, een pezige oude meneer met 40 jaar dienst, die ons met zijn fiestriksjah de Pink City liet zien. Geen gemakkelijkere manier dus om het historische stadsgedeelte Jaipur, met opvallend veel okergele islamitische architectuur te verkennen.
82 % van de Indiers zijn Hindu, 12 % moslim, Een groot percentage woont in dit gebied, dat door de Tharwoestijn of Great Indian Desert van Pakistan gescheiden wordt.Vroeger was de moslimpopulatie in Indie veel groter, maar onder dwang mocht een groot deel zijn valiezen pakken richting Pakistan. Met de gekende problemen tot gevolg.
Terug naar Wesley, die gedurende 2 dagen als heel goedkope gids zou fungeren. Al snel raakten we aan de praat want Wesley bleek ook Eddy Merckx te kennen. Merk op! Vaak krijgen Indiers spontaan een vod in de mond wanneer ze overschakelen naar het Engels, dit kan misverstanden met zich meebrengen en voor we het wisten waren Sarah en ik klaar om ergens onder de toog een Indisch biertje, door Wesley Wunterwasser genaamd, te proeven. Het cafeetje bleek een textielhandel te zijn, gerund door een goede kennis van een Oostenrijkse architect Wunterwasser. Wij werden voorgesteld als 2 Oostenrijkers en ze stonden erop dat we samen met de familie zouden dineren. Dit hadden we niet verwacht , ik maakte Sarah snel het plaatje duidelijk, want als "Oostenrijkers" mochten we hier niet door de mand vallen.
Wordt vervolgd...
(Allemaal super bedankt voor de reacties!! Meer foto's later op facebook. @ dimi : 100 Roepies = 1.69 euro ; )
Hier toch al een kleine selectie:
Main Bazaar te Delhi (Paharganj)
Als je goed kijkt zie je aan de rechter kant op het bergje de coiffeur : ) (Delhi)
We dachten pas na enkele weken een eerste verslag te maken van de eerste impressies, maar India prikkelt op zovele manieren al onze zintuigen dat 1 dag Delhi al een hele reeks verhalen en avonturen met zich meebrengt.
Eens aangekomen op de luchthaven van Delhi nemen we een taxi voor een aanvaardbaar bedrag omdat we te moe zijn na de lange reis om uit te zoeken hoe we er met de bus geraken. We vragen de taxi-driver ons naar Paharganj te brengen (gelegen tussen Old & Central Delhi0) en na een rit van een half uur stopt hij ergens te Delhi en vraagt ons het Tourist Information Center binnen te gaan. We weigeren dit en vragen hem ons op de gevraagde plaats af te zetten. Dit wil hij niet want die toeslag die hij zou krijgen van het tourist office (waar hij duidelijk op had gerekend), ziet hij zo aan zijn neus voorbij gaan.We stappen uit, nemen onze rugzakken en geven de man het afgesproken bedrag... Ons op die moment nog niet realiserend dat we helemaal niet - en zelfs niet dichtbij - Paharganj zijn, want de taximan laat ons natuurlijk geloven dat het vlakbij is...
We lopen door de straten van Delhi met onze rugzak tussen talloze riksjahs, koeien en mensen door maar het duurt niet lang of we worden aangeklampt door een man die ons zal "helpen". We nemen een riksjah die ons 40 roepies zal kosten, maar de man is nog geen 100 meter verder of het wordt al duidelijk dat ook hij ons zal willen droppen in een tourist office voor de felbegeerde toeslag. We maken onmiddellijk duidelijk dat we dit niet willen en vragen nogmaals ons "gewoon" af te zetten in de 'main bazaar' in Paharganj. Hij wil dit doen maar dat zal ons 200 roepies kosten want dat is zo'n 6 km verder. We weigeren dit en besluiten onze plan te trekken. We wandelen door de drukke straten en gaan even niet meer in op diegenen die ons aanklampen. Onze eerste les hebben we wel geleerd... Wel 20 riksjah-mannen stoppen spontaan We springen dan ook in het oog omdat we onze rugzak ophebben en dus duidelijk nog geen slaapplaats hebben. Daarentegen vragen we de richting aan gewone mensen in de straat. Gelukkig! Want je zou beginnen denken dat de Indiers zo zijn... Snel is het duidelijk dat het enkel diegene zijn die geld aan je willen verdienen. Het wordt dan ook al snel duidelijk hoe vriendelijk de mensen hier zijn...
Uiteindelijk komen we aan een metrohalte waar we om info vragen en een ticket kopen. We proppen ons met rugzak op de overvolle metro en genieten van het moment : ) ... We hebben alle tijd en genoeg gezond verstand dus laten we de dingen op ons afkomen. We bereiken Paharganj en ook het hotel waar we willen overnachten. Na een kort intermezzo waarin we ons opfrissen en even bekomen van de lange reis die ons honger deed krijgen gaan we op zoek naar eten. In een vervallen eettentje, die alle verbeelding tart, genieten we tussen de Indiers van onze eerste indische maal. Ook zonder rugzak klampen mensen ons aan, maar met de glimlach wandelen we er doorheen. Incredible India! Het is even wennen maar we genieten en observeren de 3e-wereldtaferelen die zich op ons netvlies afspelen en die het surreeel maken, alsof we in een film terecht zijn gekomen...
Jawel, het is bijna zover!!! Op 8 september vertrekken wij op wereldreis!!! Geïnteresseerde thuisblijvers kunnen op deze blog verhalen lezen en foto's bekijken. Natuurlijk vinden wij het ook leuk als jullie een berichtje achterlaten!!! Sooooo, feel free 2 leave us a message : )
Om jullie nog even te laten meegenieten van India:
Hello!
