Gisteren trokken we allemaal naar Averbode voor de tweede manche van de Belgacom Gp.
Over het parcours kunnen we kort zijn, plat, snel, nul moeilijkheid en een paar loopstroken het beloofde dus een snelle cyclocrosskoers te worden!
Na de opwarming was het duidelijk dat het een parcours zou zijn op Matthias zijn maat, ikzelf daarentegen zag het een pak minder zitten.
In de start waren we beiden goed weg, ik iets minder omdat ik tweemaal uit mijn pedaal schoot (dringend nieuwe schoenplaatjes nodig!) en kon de inhaalrace beginnen. Ik reed samen met iemand van het LangdorpMTBTeam en we raapten stelselmatig een heleboel renners op van de FunA, FunB en nieuwelingen categorieën. Ik reed een strak tempo zonder diep te gaan met het oog op zaterdag (Hagelandse chrono 80K) tot aan het eind van de tweede ronde het noodlot toesloeg, platte voorband, koers gedaan terwijl lik rond de top tien zat te rijden.
Matthias reed uit en finishte op een 18e plaats van 39 deelnemers.
Zaterdag is het de Hagelandse chrono en maak ikzelf mijn debuut op de Marathon! Hopelijk komen we dit goed door.
Vandaag deed ik (Christof) alleen mee in Moerbeke. Matthias heeft beslist om zich meer toe te spitsen op de winterse strandraces en zal daardoor enkele XC wedstrijden laten vallen.
Het parcours werd op voorhand bestempeld als vlak en veel draaien en keren. Twee van mijn zwakke punten aangezien ik het van mijn klim en daalvermogen moet hebben.
Ik nam de start op de 3 of 4e van laatste rij en maakte in de start al een plaats of 4 goed. Na de eerste ronde bleef ik hangen na een trage voorganger die weigerde plaats te ruimen waardoor ik tot viermaal toe een inhaalmanoeuvre moest doen vooraleer hem achter me te kunnen laten, ik kon dan eindelijk in mijn tempo komen en stelselmatig renners oprapen maar door de halve ronde achter onze trage vriend en de beperkte inhaalmogelijkheden op dit parcours moest ik telkenmale grote gaten toerijden waardoor er niet meer inzat dan een 22e plaats op 39 finishers (+-55 deelnemers).
Al bij al ben ik wel tevreden over de wedstrijd. Met een iets vlottere racestart val ik misschien niet in de prijzen (top 15) maar het was sowieso een goeie training en we hebben niettemin vandaag al weer een stap voorwaarts gezet.
Op naar de Belgacom GP in Averbode, donderdag aanstaande. Matthias is er bij deze ook weer van de partij, er wacht ons beiden weer een overwegend vlak (cyclocross-)parcours maar we laten ons niet kennen.
Wekelijks worden wij, en vele anderen, geconfronteerd met gigantische snelheden op onze fiets. Niet nadenkend, maar zoevend over de weg of in ons geval, vaker onverharde paadjes, die vol liggen met gruis en takken. Dagelijks doen duizenden wielerfanaten hun ritje met de koersfiets of mountainbike en genieten van de wonderen van de natuur en de vrijheid die we beleven op onze fiets. Het afzien tegen onze grenzen en het eindeloos staren in de diepte voor we weer eens onze technische grens en durf zullen verleggen. Puur genieten... Wouter dacht daar net hetzelfde over, hij genoot van zijn sport en hobby, die zijn beroep werd. Het is weinigen gegeven, maar hij kon er van proeven om met de fiets te rijden op het hoogste niveau en ook daar enkele zeer grote wedstrijden te winnen. Volgens velen was het een voorbeeld als vriend en sportman, maar gisteren eindigde zijn reis doorheen de wielerwereld op een tragische val tijdens de afdaling van een col in de giro d'italia. Wouter haperde met z'n pedaal aan een steen langs de weg en kwam daarna ten val. Het heeft de Belgische (en buitenlandse) wielerwereld met verstomming geslagen, maar vooral zijn familie, vrienden en bovenal zijn vriendin, die zwanger was van hun eerste kindje, die in september zal geboren worden. Wij wensen via deze weg ons medeleven te betuigen aan alle mensen die Wouter nauw aan het hart liggen. Rust in Vrede, Wouter.
Op het provinciaal kampioenschap van Antwerpen stond ook het salsa mtb team aan de start. Er werd ook een algemene uitslag opgemaakt, dus iedereen van buiten 't zogenaamde "stad" kon deelnemen.
Gisteren waren de kinderen en liefhebbers aan de beurt en vandaag startten ze met de masters, waar onze Belgisch kampioen Nico Berckmans al tegen de vlakte ging tijdens de opwarming en zijn schouder brak, net als Nicolas Vermeulen (Belgisch cross country marathon kampioen) die in de namiddag ook nader kennismaakte met de grond en daardoor zijn enkel brak. Het parcours was dus niet ongevaarlijk.
Al bij de verkenning werd snel duidelijk dat hier enkele opstroppingen gebeuren in de startronde en dat er af en toe ging moetne gelopen worden wegens onmogelijk te fietsen op de schuin afhellende kanten op de zanderige ondergrond. Een zeer explosief parcours dus met korte klimmetjes, veel bochtenwerk en afdalingen die je het schijt in de broek bezorgen als je er boven op staat. Desalnietemin besloot ikzelf om er van bij de start toch een degelijk tempo op na te houden en eens kijken wat een explosieve start me zou opleveren. Achteraan het pak starten is natuurlijk geen cadeau, maar ik kon toch redelijk wat bikers oprapen in het begin van de koers. Enkele afdalingen hebben we wegens tijdsgebrek niet kunnen verkennen en in de wedstrijd was dat toch eventjes uitblazen. Wat verkend werd tijdens de opwarming verliep allemaal vlotjes, maar de afdaling die net voor het water uitkwam besloot ik toch maar te voet af te gaan om geen armen en poten te breken (al was het misschien wel even moeilijk te voet als op de fiets). Christof die al de volledige 2 ronden achter me zat en stelselmatig dichterbij kwam (mede door het technische falen van mezelf) haalde me in op de dijk en ik moedigde hem nog eventjes aan om door te zetten. (Nog 4 ronden te gaan dan). Ik was ondertussen flink op mijn adem getrapt door de snelle start en de explosiviteit die nodig was op dit parcours. Aangezien ik al 3 weken enkel op basis train was dit een complete omwenteling. Ook de warmte en het stuifmeel in de lucht waren geen goeie vrienden vandaag. Een terugval zoals je er nog nooit eentje van tevoren zou gezien hebben dus. Maar aangezien dit toch maar een trainingskoers was besloot ik toch door te gaan, ik kon er enkel maar van leren. Christof besloot er een ronde later de brui aan te geven omdat het parcours hem volledig niet lag. Zelf bleef ik verder sukkelen op de schuine kanten van de hellingetjes en op een gegeven moment had ik zelfs de jus niet meer om de korte knikjes omhoog te geraken... De man met de hamer werd er eentje met een serieuze bijl. Uitgereden, maar helemaal achteraan het pak dus. Uiteindelijk wel genoten van de wedstrijd en weer veel te weten gekomen over m'n eigen lichaam om er verder iets mee te doen naar de strandraces (m'n hoofddoel) toe.
Friendly regards, Matthias ( aka Foxy ) and the Salsa Mountainbike Team
***In de startboxen (links: Christof ; rechts: Matthias)
Zondagmorgen 6u. De wekker gaat af en we staan vertrekkensklaar om de bosjes in en rond Cuesmes/Mons te gaan bedwingen. Aangekomen ter plaatse stond een lange rij inschrijvenden te wachten en toen besloten we maar het parcours te gaan verkennen terwijl Laura zou zorgen voor onze inschrijving... waarvoor dank. Het zou een lastig en moeilijk parcours worden, waar we niet aan gewoon zijn. Korte en nijdige klimmetjes, technische afdalingen en bochtjes... Kortom de ideale omstandigheden voor een echte mountainbikewedstrijd. (Daar kan het olympisch parcours voor Londen 2012 nog iets van leren dacht ik bij mezelf). De opwarming verliep vlekkeloos en na enige tijd wachten klonk het startschot.
Aangezien ik van plan was om mezelf eens deftig te gaan testen vandaag schoot ik als een speer weg en ik was zelfs niet meer bang van andere medebikers en het gevaar voor valpartijen. Christof zei me nadien nog dat hij dacht dat ik mezelf zou opblazen, maar niets was minder waar, want ik voelde al van bij het begin dat ik me supergoed voelde. Christof zelf volgde op een 5-tal plaatsen achter mij. De eerste beklimming zorgde al voor een kleine schifting, maar de grindafdaling iets verder zorgde in m'n jeugdig enthousiasme al voor een eerste valpartij. Een domme stuurfout zorgde ervoor dat m'n rechterflank al volledig gehavend zou zijn en ik al terug mocht achtervolgen. Heel wat tragere renners reden voor me en die moest ik dus systematisch gaan oprapen. Christof was ondertussen al een eind gaan vliegen. Toen we de tweede ronde ingingen zag ik dat m'n achterstand toch al danig was ingekrompen doordat ik Christof op zo'n 30m voor me zag uitrijden. Niets verloren dus en ik begon weer met m'n remonte. Fysiek zat alles dus nog perfect en ik had ondanks de val nog steeds het gevoel dat ik aan het vliegen was. De tweede ronde reed ik op een mooi tempo door en systematisch begon ik weer in te halen en in te halen tot ik op een gegeven moment op een langere singletrack achter 2 medebikers kwam te zitten die me aan geen kanten wouden laten passeren. Niets om me druk over te maken, want ik wist dat ze er de volgende beklimming zouden moeten aan geloven en zo was het ook. Door de vele tijd die ik had verloren ging ik wat risico's gaan nemen in het achtervolgingswerk en 100m verder sloeg het noodlot toe... Een boom kruiste mijn pad en mijn helm kon er van meespreken. Op 3 plaatsen gebroken en een half oor waar het vel van af is. Eventjes moeten gaan zitten en toen besloten om de wedstrijd te staken omdat ik toch redelijk draaierig werd. Ik vreesde iets ernstigs maar na de interventie bij de ehbo bleek alles in orde te zijn, dus zullen we de opgave maar relativeren. Gelukkig staan we nog recht. Christof die ondertussen weer op een degelijk niveau aan het rijden was moest nog een ronde afleggen en deed dit voortreffelijk. Ondanks een kleine valpartij en een technisch mankement kwam hij nog aan op een mooie 15e plaats van de 29 deelnemers.
In de namiddag gingen we nog genieten van de zon en de andere wedstrijden die in schroeiend hete omstandigheden moesten worden gereden. Hier en daar zag je langs het parcours mensen staan die de bikers konden voorzien van een frisse douche en je zag ze er zichtbaar van genieten. Afzien is nog licht uitgedrukt en ik ben blij dat wij 's morgens mochten koersen als de temperaturen nog enigszinds meevielen.
Zondagmorgen om 8u werd ik door Christof gewekt, slapende op de zetel bij hem thuis. Zaterdagavond waren we namelijk met vrienden gaan eten en als je om 1u het bed (of toch de zetel) induikeld is een volwaardige nachtrust niet echt het eerste waar je aan denkt. Zo gezegd zo gedaan. Na een snel ontbijt en het hangen van de fietsen aan de auto vertrokken we om 8u30 met een stralende ochtendzon naar het Franse Cassel... La douce france in het Noorden. Aangekomen ter plaatse zagen we al enkele leuke passages en vooral heel veel volk. Het eerste aanloopstuk van een kleine 10km was zo goed als vlak met vooral veel asfalt, maar het zou een goede opwarming zijn voor wat komen zou, want nog geen kilometer verder gingen we voor het eerst al eens goed naar boven. Hier en daar kwamen we ook al eens een singletrack en een licht technische passage tegen om dan de eerste keer tot de top te rijden via de kasseien van de Casselberg voor de eerste bevoorrading. Hier werd het al snel duidelijk voor mezelf: dit zou geen 67, maar 47km worden vandaag. Christof zei nog dat we na de 2de lus konden beslissen wat we gingen doen, maar de alcohol van de avond voordien zat nog duidelijk in m'n bloed... Toprenners die we zijn De 2de lus was een iets uitdagender gegeven, met als orgelpunt de beklimming van de Casselberg langs de kant van het motorcrossparcours. Iedereen voor me stapte van de fiets... Geen enkele renner ging tot boven en op een 200m van het klein plateautje dacht ik ook even aan plooien, maar ik zag Christof een 10tal meter voor me uit ook doorrijden en ik wou niet afgeven... De toerenteller ging al serieus in het rood en de druppels liepen van m'n lijf, maar met veel harken en een ongelooflijk ego kwam ik op het plateau en jawel.... na 5 meter recupereren kwamen de kasseien naar de top er voor de 2de maal aan... Zoals iemand anders nog verwoordde (zelfs dat laatste stuk doet de muur van Geraardsbergen verbleken). Volledig uitgeput kwamen we voor de 2de maal aan de bevoorrading en besloten we toch maar wijselijk om af te slaan naar de retourweg om deze calvarietocht te beëindigen. Ook de retourweg had hier en daar toch wat nijdige beklimmingen en enkele leuke technische passages. Vooral de laatste beklimming van de Casselberg langs het asfalt was er zo eentje van: "not again"... Een 15-tal renners waren binnen het zicht en ik besloot van aan de voet om er een sprint bergop van te maken. Beetje voor beetje raapte ik lijken op (dit is niet eens overdreven). Blazend en puffend maakte ik er nog een 5 minuten durende interval van... De adrenaline gierde door m'n lijf toen ik nog meer mensen opraapte en niet wou plooien naar binnenblad. Spieren krampten samen en verzuurden compleet, maar ik had het gehaald... Zelfs enkelen stonden er toch al weer te voet naar boven... Een echte overwinning aangezien ik een kwartier eerder stikkapot zat. We hadden er een heel leuke en zonnige toch opzitten en keerden gelukkig huiswaarts om daar de putch van Gilbert te zien op de Cauberg... Dit was toch nog van een ander niveau
Het slechte nieuws was ons al een tijdje geleden ten ore gekomen, maar sinds gisteren is de officiële mededeling geplaatst: De Wallonia cup in Grez-Doiceau van 10/04/2011 is afgeschaft. Er is nergens een reden gegeven, dus moeten we die verschuldigd blijven.
Ondertussen hebben we wat andere ritjes gepland aangezien de wedstrijden zullen stilliggen tot 24/04/2011. Nu zondag 03/04/2011 zullen we de TT rijden in Assebroek van 55km als training en op 17/04/2011 zullen we de Cassel Trophy rijden bij onze zuiderburen, dit is een prestigieuze tocht met heel wat hoogtemeters, dus leek het ons een goed idee om deze te gaan temmen.
Volgende wedstrijd wordt dus 24/04/2011 gereden in Mons (3de manche van de wallonia cup).
Vroeg opstaan en slechte bewegwijzering naar het parcours leiden tot een nipte inschrijving en een allerlaatste startplaats. Ik had slechts een kwart van het parcours verkend en dan ook enkel nog het makkelijke stuk dus alle technische stroken zou ik moeten ontdekken tijdens de eerste wedstrijdronde. Na de start kon ik snel enkele plaatsen opschuiven maar ik zat te ver achteraan om voor een mooie top 10 te kunnen wedijveren. Ik besloot dan maar om op een goed eigen tempo door te rijden en mijn plaats te consolideren en de gasten op te rapen die ik kon op rapen.
Dit lukte me wonderwel. Ik bleef hangen op een 10 tal seconden van een voorlopend groepje van een 3 tal bikers en ik spaarde mijn krachten om in de laatste ronde een putsch te plegen, erop en erover. Gelleke binnen, gedronken en de kraan open naar voor. Ik kwam er tot op 3 m van tot mijn zadelpen in mijn kader schoot. Slechts 2 cm maar meer dan genoeg om voor een hoop ongemak te zorgen tijdens de technische passages. Ik moest stoppen om die pen terug uit te trekken en zag zo mijn 3 plaatsen terug van me weglopen. Ik had nochtans een zeer goed gevoel en ik was in de voorgaande technische passages al telkenmale sneller dan hen. Nu, jammer maar helaas. Ik consolideerde dan maar mijn plaats en reed uit op een al bij al welgekomen 17e plaats in mijn eerste Flanders Cup ooit.
Het slechte nieuws van de dag is dat mijn compagnon, de Heer Matthias Devos naar een familiefeest moest en mij bij deze niet kon vergezellen in de eerste wedstrijd met onze nieuwe teamoutfit. Hij werd gemist.
Op naar de volgende competitie afspraak, 24 april te Cuesmes (Mons) voor de derde manche van de Wallonia Cup, waar we beiden weer aan de start zullen staan.
Zoals jullie allemaal weten is onze uitrusting onlangs ontworpen en besteld geweest. Wel vandaag zijn wij zeer tevreden en ook toch wel een beetje trots dat we alles hebben ontvangen ! Wij wensen hierbij iedereen te bedanken die ons heeft gesponsord en iedereen die bij ons wat kledij heeft aangekocht. Veel plezier ermee en bedankt voor jullie aankopen en sponsoringen.
In het bijzonder wensen wij te bedanken: IXINA OOSTENDE (keukens en elektro) BLEYAERT (uitvaartcentrum) DE WARANDE OOSTKAMP (tankstation) CORONA BRUGGE (verlichtingspeciaalzaak) VANDOORNE BVBA (auto- en carroseriezaak) OW-KEEEJ (onze goeie vrienden).
Nog nooit ging een wekker zo vroeg af op een zondagmorgen ten huize Matthias (of toch niet als hij bedoeld was voor mij). Dapperen die we zijn besloten we het Waalse hinterland onveilig te gaan maken in onze eerste echte crosscountry wedstrijd, waardoor we dankzij de verre verplaatsing toch met de kippen mochten opstaan.
Met de ogen nog halfdicht nam ik de wagen om naar huizes Christof te trekken en daar de boel over te laden en te vertrekken naar Thieusis, voor onze eerste technische uitdaging. In de wagen werd al een eerste competitietje gehouden om zo snel mogelijk anderhalve liter water uit te drinken, die gewonnen werd met een nipte voorsprong van een 5-tal centiliter door mezelf... Gehydrateerd zoals we willen zijn voor de start. De sanitaire stops onderweg waren daar een logisch gevolg van Mss nog wat vroeger vertrekken volgende keer om deze in te plannen? ... Of nee, toch niet... Eenmaal aangekomen was het de normale procedure van inschrijving en aankleden voor de wedstrijd... Een beetje nerveus voor wat komen zou en hoe het allemaal zal aflopen...
De opwarming verliep voor mezelf toch al niet super... Slijk en modder... Enkele technische passages die ik toch moeilijk zou kunnen nemen en de moraal zakte onder het vriespunt. Christof zette heftig door en zag het steeds meer en meer zitten, tot de start er aan kwam en hij mee vertrokken was met de andere categorie... 3 minuten eerder dan de categorie waarin hij moest deelnemen... Daardoor een zeer verdienstelijke 5de plaats Ikzelf finishte op een 10de plaats in dezelfde reeks, waar 22 deelnemers aan de start stonden. Heel goed voor een eerste wallonia cup vind ik. Nadien waren we alletwee heel erg opgetogen. We hebben ons werkelijk rot geamusseerd. Veel volk langs de kant, een leuk lentezonnetje, gemoedelijke supporters en een fantastische omgeving om wat men noemt, te "mountainbiken". Bergop en in de rechte stukken werd direct het verschil gemaakt met heel wat anderen door ons en dit hebben we denk ik voornamelijk te danken aan de strandraces en de lange trainingen op de weg. Technisch....? Daar valt nog wat aan te werken aangezien we ook niet elke dag de kans krijgen om op dergelijke parcours te gaan oefenen. Ook naar het einde toe leken we nog overschot te hebben en raapten we systematisch andere deelnemers op die op hun tandvlees zaten.
De rest van de dag werd gevuld met het bestuderen van de andere categorieën en het materiaal van andere renners. Toch nog een groot verschil met de echte elite werd daaruit besloten :p... Op naar de volgende race met hopelijk evenveel fun !!!!
Beter laat dan nooit, maar ziehier het verslag van de laatste beachrace van het seizoen in het zonovergoten Knokke.
Niet gewoonlijk voor een strandrace, maar iedereen had z'n warme jassen aan de kant gelegd en het overgrote deel startte met korte mouwtjes en een korte broek, dus een atypische wedstrijd laten we zeggen. Nu had ik natuurlijk de steun niet rechtstreeks van m'n teammaat Christof aangezien hij rust had voorgeschreven gekregen, dus was het knokken tegen de wind op m'n eentje. Alhoewel op m'n eentje ... met 256 deelnemers zou dit toch maar een understatement zijn. Anyway we waren vertrokken op de eerste rij en al direct kon ik het gashendel opendraaien. Schnell schnell schneller met een gemiddelde van 33 in de eerste wedstrijdhelft. Na het tergudraaien op het strand nam ik een tweetal renners op sleeptouw om aan te sluiten bij de volgende groep. Wonder boven wonder kwam ik er bij en toen ik 5 minuutjes later de sprong waagde kon geen mens nog volgen. Nu kwamen de moordende heuveltjes in Duinbergen er aan, waar ik nog de laatste krachten kon bundelen. Ook in het bosje kon ik nog enkelingen oprapen en op het strand gekomen moesten er ook daar nog enkelen aan geloven. Een topwedstrijd dus... Met als orgelpunt een 29ste plaats. Beter kan dus niet.
eerst en vooral proficiat met uw keuze om deze blog te bezoeken en vervolgens veel leesplezier gewenst.
Op zondagmorgen was het weer het nodige stressen geblazen voor de voorlaatste strandrace van dit seizoen in De Haan. Al van vroeg in de morgen werd ik wakker en besloot dan maar om rustig te ontbijten en al eens naar de start te gaan kijken hoe het zand er bij lag en hoe de wind stond. Los van de weersvoorspellingen viel de "harde" wind nog mee, maar hij sneed wel ijzig koud door merg en been. Warm kleden was dus de boodschap. Enig minpuntje van de organisatie was toch dat er nog niets klaarstond om op dit moment m'n chip en nummer af te halen, hoewel duidelijk op de website en in de mail vermeld stond dat er al om 10u30 mocht omgegaan worden. Geen probleem en terug naar huis.
Rond 12u arriveerde Christof in vol ornaat bij mij thuis en aangezien hij nog niet zo spraakzaam was wisten we al dat de zenuwen ook daar een beetje gespannen waren. Rustig klaarmaken en vertrekken naar De Haan dus om daarginds een lichte opwarming te gaan doen.
14u: START: We vertrekken met een strakke tegenwind langs het strand naar Bredene en waren al direct gedoopt met een flinke portie zeewater na de eerste kel die we al moesten doorspartelen na zo'n tiental meter. Het lange stuk strand was hard, maar zorgde ervoor dat ik voor het eerst dit seizoen toch een heel degelijke en snelle start kon nemen. Ik zag Christof constant net voor me uitrijden en dit was uniek, want normaal is hij al 5 minuten los na de eerste startlijn In de duinen kon ik nog eens heel wat plaatsen goedmaken, dankzij mijn uitstekende parcourskennis. Het stuk op de weg zorgde er nog eens voor dat ik op de grote molen kon ronddraaien en zo achterwind ook al heel wat stervenden op te pikken, die zich waarschijnlijk een beetje hadden opgeblazen bij de start. Christof zat op dit moment een minuutje voor. Op het strand kon ik op weg naar De Haan en later naar Wenduine wederom heel wat mensen oppikken en dat gaf me uiteraard flink vleugels. Het ene na het andere groepje ging ik stelselmatig voorbij zonder dat iemand me kon volgen. Dit beloofde een superkoers te worden. Ook in de duinenpassage in Wenduine met de s-bochtjes en de beklimming naar het paviljoentje ging ik stelselmatig door op dit elan. Maar nu ging het komen. 10km tegenwind beuken op het strand. Het zou niet verstandig zijn dit ook alleen op te lossen, want dit zou een ware zelfmoord betekenen, dus nestelde ik me in een groepje van een 10-tal man. De samenwerking was hier optimaal (mede door de organisatie van een mede-biker) en we konden de achtervolging inzetten op een groepje van een 6-tal man voor ons, waar later eentje zou uit lossen en in onze groep aansluiten. Kilometer na kilometer moesten ook uit onze groep renners lossen tot we uiteindelijk aan de Vosseslag passeerden met nog 6 man, waarvan er 2 met kop en schouders bovenuit staken, want als deze mannen kop trokken was het toch harken om bij te blijven. Christof die ondertussen een groepje verder zat met ongeveer nog een 20-tal seconden voorsprong was mijn volgende doel, want ooit moet ik toch eens voor hem eindigen. Ik wist dat hij alleen aan het beuken was tegen de wind en toen de 2 besten uit onze groep de demarrage plaatsen ging ik op karakter mee. Maar aangezien karakter en fysieke capaciteiten niet altijd samenhoren sloeg het noodlot nogmaals toe en mocht ik weer de rol lossen met krampen. Heel erg jammer, want er zat heel wat meer in. Uiteindelijk heb ik toch nog de finish gehaald, maar het diepste respect gaat toch uit naar Christof die in de lange strandstrook tegenwind toch stand hield, ondanks alle werk alleen op te knappen.
Tevreden keerden we terug naar huis en kijken we uit naar de volgende strandrace in Knokke. (Althans ik toch, want Christof heeft verplichte rust van de trainer).
Sinds kort werken we allebei met een trainer. We zijn beiden vrij ambitieus en we beseffen maar al te goed dat we nergens zullen geraken zonder de vereiste kennis van trainingsleer. Daarom hebben we besloten om ons te laten begeleiden door een trainer/coach die onze wekelijkse schema's opstelt om ons naar een topconditie te gidsen en hopelijk de daarbij horende uitslagen!
Tot nu toe zijn we beiden zeer tevreden van de hiertoe gedane trainingen. Ze zijn zwaar maar afwisselend en we hebben er een goed oog in dat we nu beginnen aan een mooie groeicurve!
Matthias heeft ook beslist om hem dit jaar te focussen op de zomer en te zien hoe de zomer wedstrijden ons bevallen om dan na dit jaar een evaluatie te maken hoe we de toekomst verder zien, hierdoor rijden we de komende strand races dus enkel en alleen als training met een gezonde ambitie!
Op 13/02 zakten we af naar Bredene om mee te doen in de Duo en Corporate Raid. De ambities waren niet erg hooggespannen en we besloten allebei om maar te rijden voor wat we waard waren.
Een Duo-Race is moeilijk omdat je met twee start en je met twee moet aankomen, ik heb mijn kwaliteiten en Matthias heeft zijn kwaliteiten en als je dan moet samen racen is dit niet zo evident. Ik ben nogal een snelle starter dus we kwamen overeen om te starten op het tempo van Matthias. Na de start zag ik echter dat we te traag gestart waren en we daardoor veel te ver naar achter zaten, ik besloot om er even een felle ruk aan te geven om niet teveel plaatsen te verliezen, dat had ik achteraf gezien, beter niet gedaan.
Na twee ronden was Matthias zijn tank leeg door mijn snelle start en verloren we de plaatsen die we in het begin goedgemaakt hadden door in de start nog enkele plaatsen goed te maken. We beslisten om samen uit te rijden en ik probeerde Matthias zo goed als ik kon uit de wind te zetten en een beetje tempo te maken maar het was ons dagje niet en in de technische passage in de duinen van Bredene brak ging mijn ketting voor de bijl door de chainsuck van het zand.
Matthias reed nog een ronde uit om toch nog in het klassement te komen en ik wandelde dan maar via het strand terug naar de Twinsclub.
Volgens Matthias zijn tijd zouden we uiteindelijk nog als 43ste over de meet gebold zijn, een resultaat waar we beiden niet tevreden mee zijn maar niettemin hebben we ons goed geamuseerd en een leuke zondagnamiddag gehad.
Op naar 27/2, Beachrace in De Haan waar we terug allebei het beste van onszelf zullen geven op de korte afstand.
wij zijn uitzonderlijk tevreden om onze sponsors te mogen voorstellen. Weet dat dankzij deze sponsors het onmogelijk zou zijn geweest om een eigen clubuitrusting te gaan ontwerpen en maken, dus daarom zijn we deze mensen heel erg dankbaar voor hun sympathie en financiële steun. Via deze weg wensen we hen dan ook te bedanken en zijn we trots volgende bedrijven te mogen voorstellen als sponsor van Salsa Mountainbike Team:
Hoofdsponsor: Ixina Oostende (keukens en electro) 2de sponsor: Bleyaert (uitvaartcentrum) 3de sponsor: De Warande (tankstation Oostkamp) 4de sponsor: Corona Brugge (verlichting en electro) 5de en 6de sponsor: Vandoorne (carrosserie en autohandel) Ow-keeej (sponsoring van vrienden)
Op een sombere (en veel te vroege) morgen (voor een congédag) trokken Christof en ikzelve naar Herzele voor wat een roadtrip moest worden naar het ultieme geluk... of waren het juist truikes die we moesten kiezen? Juist, laten we het daar maar bij laten. Bij de leverancier toegekomen konden we het wel eens raken over het ontwerp en besloten we de samenwerking daar te laten doorgaan. We kregen een volle doos met pasmaten mee, zodat onze goede vrienden zich ten volle kunnen werpen in de strijd met zichzelf om de juiste maat te zoeken en die bij ons te bestellen. Ondertussen zijn daar zelfs al heel wat geïnteresseerden voor opgedoken, wat wij natuurlijk zeer fijn vinden. Vrijdag komt het uiteindelijke ontwerp van de shirts binnen en zullen we die met plezier aan jullie, beste lezers, voorstellen, want uiteindelijk zijn we zelf ook wel benieuwd in welk teneutje we zullen rondrijden volgende 2 seizoenen.
In het naar huis rijden stopten we nog eventjes voor een lekkere pasta om de koolhydraten op pijl te brengen, want een training in de namiddag zou volgen. Deze was een rustig ritje rondom oostkamp en beernem, waar we op enkele plaatsen onze technische kunstjes een beetje op de proef stelden en wat speelden op moeilijkere en minder moeilijke afdalingen langs het water. Aangezien het nog geen zomer was en de afdalingen net stopten voor de rivier ging ik toch niet voluit, want een nat pak zou een domper op de sfeer kunnen worden . Na 2 uur hielden we het voor bekeken en waren we voldaan van een vermoeiende, maar deugddoende dag. Alles begint eindelijk in een definitieve plooi te vallen en het is maar een kwestie meer van een kleine 2 maand voordat we eindelijk rondrijden in ons nieuwe shirt.
Vandaag deed ik (Christof) alleen mee in Moerbeke. Matthias heeft beslist om zich meer toe te spitsen op de winterse strandraces en zal daardoor enkele XC wedstrijden laten vallen.
Het slechte nieuws was ons al een tijdje geleden ten ore gekomen, maar sinds gisteren is de officiële mededeling geplaatst:
Zondag liep onze goeie vriend Sven een zeer verdienstelijke opener van zijn loopseizoen en dit in een truitje van het SalsaMtbTeam.
Vroeg opstaan en slechte bewegwijzering naar het parcours leiden tot een nipte inschrijving en een allerlaatste startplaats. Ik had slechts een kwart van het parcours verkend en dan ook enkel nog het makkelijke stuk dus alle technische stroken zou ik moeten ontdekken tijdens de eerste wedstrijdronde. Na de start kon ik snel enkele plaatsen opschuiven maar ik zat te ver achteraan om voor een mooie top 10 te kunnen wedijveren. Ik besloot dan maar om op een goed eigen tempo door te rijden en mijn plaats te consolideren en de gasten op te rapen die ik kon op rapen.
Zoals jullie allemaal weten is onze uitrusting onlangs ontworpen en besteld geweest. Wel vandaag zijn wij zeer tevreden en ook toch wel een beetje trots dat we alles hebben ontvangen ! 
. Na 2 uur hielden we het voor bekeken en waren we voldaan van een vermoeiende, maar deugddoende dag. Alles begint eindelijk in een definitieve plooi te vallen en het is maar een kwestie meer van een kleine 2 maand voordat we eindelijk rondrijden in ons nieuwe shirt.
