Op Schiphol verloopt ook alles vlot en prima, enkel de rit naar huis valt watteren vanwege - weeral - zeer veel verkeer en files in Nederland, nu wel degelijk omdat onze noorderburen massaal met verlof vertrekken, duidelijk af te meten aan het aantal sleurhutten op het rechter rijvak. Jawel, na 3 weken links rijden slaag ik er in om in mijn eigen auto de ruitenwissers in te schakelen wanneer ik de eerste afslag naar rechts met mijn pinkers wilde aangeven ... Thuis worden we verwelkomd door onze eigen kleine tijger - poesje Vino. We praten nog gezellig na bij een glaasje Kaapse wijn en laten de wasmachine het vuile werk doen.
Het was een ongelooflijke ervaring die we nog met velen willen delen! Dank aan travelnauts voor het schitterende programma en de perfecte uitwerking - alles, maar dan ook echt alles verliep perfect, en hoe ze ervoor gezorgd hebben dat we in de Afrikaanse winter zoveel zon en blauwe lucht kregen weten we echt niet, we hebben er alvast niet voor bijbetaald
Vandaag staan papa en de 2 meisjes op om 4:30 om een early morning game drive te doen. Die gaat door in u, een private reserve net aan Orphen Gate, en verbonden met het Krugerpark. Het verschil is dat de wagens in Manyeleti reserve gewoon overal de wegen kunnen en mogen verlaten, en we zullen tijdens de 3,5 uur durende game drive merken waarom dit een goed idee is. We geven onze chauffeur nog even mee dat we gisteren enkel de neushoorn hadden gemist
En het is bijna niet te geloven, maar na welgeteld 1 minuut rijden spotten we een neushoorn. Toch wel imposant, zeker nadat de wagen dwars door de bush gewoon tot op 10 meter van het dier gaat staan. We volgen de neushoorn een tiental minuutjes terwijl hij rustig grazend verderloopt.
De gidsen hier rijden rond met verschillende wagens en houden mekaar per GSM (echte goede Nokias) op de hoogte van wat ze waar spotten. Zo gaan we even later via wat olifanten, buffels en uiteraard impalas op zoek naar een groep leeuwen die op stap zijn door het gebied. Een tijdje later hebben ze gevonden, en de chauffeur brengt de truck gewoonweg pal middenin de groep leeuwen. Het zijn een 8-tal vrouwtjes en 2 mannetjes, allebei al ouder, en met duidelijke strijdwonden. Een van hen heeft een gebroken heup, waarschijnlijk een cadeautje van een buffel, volgens de gids. Het komende half uur tot drie kwartier volgend we de leeuwen. We raken ze even kwijt maar vinden ze wat later terug en volgen ze gewoonweg tijdens hun wandeling.
Dan is het tijd om terug te keren. We krijgen nog een ontbijt in het midden van het reserve, en keren daarna terug naar Pezulu.
De rest van de dag bestaat uit een 6 uur lange rit naar Johannesburg, weeral door steeds wisselende landschappen. Naarmate we Johannesburg naderen neemt de hinder door houtvuurrook van de vele townships enorm toe. Dit is blijkbaar een bekend fenomeen, borden langs de weg waarschuwen voor dense fog
Op de luchthaven en tijdens de vlucht gaat alles supervlot, en landen op Schiphol gebeurt ook weeral met schitterend weer. De vlucht zelf is een nachtvlucht, geen fotos dus
Vandaag gaan we voor een volledige dag naar het Krugerpark. We krijgen een rondrit voor alleen ons gezinnetje met gids Derek in een gesloten busje. Koud zullen we het alvast niet hebben. Het busje vraagt wat heen en weer stommelen van voor naar achter en van links naar rechts om elk wat fotos van het wild te kunnen maken, maar dat lukt wel. Wat wildspotten betreft blijkt dat op het eind van de dag onze buit niet slecht is: we zien onder andere (maar niet beperkt tot dit lijstje) 4 van de big 5 (buffels, olifanten, leeuwen - maar liefst 21 stuks over de dag verspreid - en de zeldzame luipaard), verder veel impalas, kudus, arenden, gieren, andere vogeltjes maar ook een paar giraffen, bavianen en dikke vette krokodillen en Nijlpaarden.
We hopen nu allen om tijdens de vroege ochtend game drive van morgen nog een neushoorn te zien, dan hebben we ze allemaal gehad!
Het avondmaal vindt plaats in een gesloten plek onder de blote hemel met groot vuur in het midden. Tof om met de andere gasten te praten en ervaringen en tips uit te wisselen.
Dag 16 - op naar Pezulu, de laatste verblijfplaats
Voor de rit van Hazyview naar Pezulu zouden we de klus in 81 km kunnen klaren, maar dan zouden we het mooiste stuk van de Panoramaroute missen, dat kunnen we uiteraard niet maken. De rit begint met een mooie klim vanuit lowveld naar het dorpje Graskop, gelegen op midveld, een hoogvlakte in het midden. (Opm: gisteren kwamen we vanaf highveld, dat is de hoogvlakte waarop ook Johannesburg ligt)
Kort na Graskop is het eerste punt om te stoppen (en ook om een kleine som te betalen) The Pinaccle - een rechtopstaande rots op de rand van de 700m hoge rotswand die lowveld van midveld scheidt. Daarna gaat het naar Gods Window - een uitzichtpunt over de laagvlakte van het Krugerpark. Hier merken we al een interessant weerfenomeen: boven ons is de lucht blauw, boven de laagvlakte hangen wolken. Daarna gaan we een kijkje nemen bij de mooie watervallen van Lisbon Falls. Deze eerste 3 must sees zijn zeker leuk om te zien, maar het wordt nog beter. Bourkes potholes is het volgende natuurwonder van de Panoramaroute, het is een door de eeuwen heen uitgesleten kloof waar de blyde en de treur rivier samenvloeien - echt de moeite waard ! En het hoogtepunt komt daarna, het uitzicht naar de Three Rondavels is weeral impressionant, zeker met het weer dat we hier nu al bijna 3 weken hebben. Absoluut de moeite waard om 200 km omtoer te maken vandaag.
Het laatste stuk op weg naar Pezulu tree House Lodge leert ons dat het een goed idee was om voor de upgrade van de huurwagen te kiezen - echte off-road met putten en bulten waarvoor je soms echt traag moet rijden.
In ons logement aangekomen worden we onmiddellijk verwelkomd en krijgen we onze charmante boomhut toegewezen. We laten ons ook overhalen omhoog een evening game drive in net private game reserve van Pezulu te ondernemen. Dat laatste blijkt een iets minder goed idee, want behalve dat het erg koud is, zijn er ook echt niet veel dieren te bespeuren buiten wat zebras en konijnen. Zelfs de plaatselijke giraffen tonen zich niet. Dan maar hopen op beterschap de volgende dag.
Van Ermelo naar Hazyview kan op verschillende manieren. De kortste weg is iets minder dan 300 km, maar na wat zoekwerk op de kaarten en in de reisgidsen besluiten we om 2 ommetjes te maken.
Eerst inkopen doen voor de picknick, daarvoor keren we 10 km terug naar de Pick n Pay van Ermelo waar we gisteren aan voorbijreden. Dan nog even tanken en vooral onmiddellijk zeggen dat ze de ramen niet hoeven te kuisen.
Dan gaan we op weg naar de eerste tussenstop - de waterval van de Elandsrivier in Bovenrivier. Gelukkig hadden we de parking op de GPS als doel ingegeven, want hij ligt net achter een tunnel en is helemaal niet aangeduid. Oude parking blijken we alleen te zijn, maar er staan we parkingwachters en gidsen klaar. Van daar is het een wandeling van 10 a 15 minuutjes, doorheen een pikdonkere oude spoorwetunnel. Maar het is de moeite waard: een mooie waterval stort zich 60m naar beneden.
Dan gaat de reis verder richting Lydensburg, met als bedoeling de Long Tom Pass naar Sabie te nemen en zo naar Hazyview te rijden. Even raken we aan het twijfelen of dit wel een goed keuze was, want eens de N-Road verlaten wordt de weg wel heel erg slecht, met massas potholes en zelfs 10 km waar de weg vernieuwd wordt, en we erlangs langs iets heel erg geïmproviseerd verder moeten. Grote vrachtwagens met dubbele opleggers denderen ons tegemoet en veroorzaken stofwolken waardoor we even moeten stoppen om te zien waar de weg zich bevindt. Ook koen we weer door heel wat townships vol armoede. Ook het meisje dat ons bij de waterval gidst kan maar halftijds studeren (psychologie en Nelspruit) omdat haar moeder is overleden en haar grootmoeder waar ze bij inwoont haar studie niet kan betalen - in tegendeel, zij moet ook voor haar grootmoeder zorgen!
Maar weeral een picknick in een geweldig natuurkader maakt al veel goed. En het wordt nog beter. Eenmaal de Long Tom Pass - hete eerste deel van de Panoramaroute - aangevangen wordt het gewoonweg schitterend. Een hele goed weg, en de uitzichten zijn gewoonweg spectaculair mooi - weeral! Echt de omweg waard.
Ons hotel in Hazyview mag er ook weeral wezen, en ik maak er gebruik van om 2 dingen voor het eerst in mijn leven mee te maken: een buitendouche nemen en krokodil eten - allebei superheerlijke aanraders.
Van Ermelo naar Hazyview kan op verschillende manieren. De kortste weg is iets minder dan 300 km, maar na wat zoekwerk op de kaarten en in de reisgidsen besluiten we om 2 ommetjes te maken.
Eerst inkopen doen voor de picknick, daarvoor keren we 10 km terug naar de Pick n Pay van Ermelo waar we gisteren aan voorbijreden. Dan nog even tanken en vooral onmiddellijk zeggen dat ze de ramen niet hoeven te kuisen.
Dan gaan we op weg naar de eerste tussenstop - de waterval van de Elandsrivier in Bovenrivier. Gelukkig hadden we de parking op de GPS als doel ingegeven, want hij ligt net achter een tunnel en is helemaal niet aangeduid. Oude parking blijken we alleen te zijn, maar er staan we parkingwachters en gidsen klaar. Van daar is het een wandeling van 10 a 15 minuutjes, doorheen een pikdonkere oude spoorwetunnel. Maar het is de moeite waard: een mooie waterval stort zich 60m naar beneden.
Dan gaat de reis verder richting Lydensburg, met als bedoeling de Long Tom Pass naar Sabie te nemen en zo naar Hazyview te rijden. Even raken we aan het twijfelen of dit wel een goed keuze was, want eens de N-Road verlaten wordt de weg wel heel erg slecht, met massas potholes en zelfs 10 km waar de weg vernieuwd wordt, en we erlangs langs iets heel erg geïmproviseerd verder moeten. Grote vrachtwagens met dubbele opleggers denderen ons tegemoet en veroorzaken stofwolken waardoor we even moeten stoppen om te zien waar de weg zich bevindt. Ook koen we weer door heel wat townships vol armoede. Ook het meisje dat ons bij de waterval gidst kan maar halftijds studeren (psychologie en Nelspruit) omdat haar moeder is overleden en haar grootmoeder waar ze bij inwoont haar studie niet kan betalen - in tegendeel, zij moet ook voor haar grootmoeder zorgen!
Maar weeral een picknick in een geweldig natuurkader maakt al veel goed. En het wordt nog beter. Eenmaal de Long Tom Pass - hete eerste deel van de Panoramaroute - aangevangen wordt het gewoonweg schitterend. Een hele goed weg, en de uitzichten zijn gewoonweg spectaculair mooi - weeral! Echt de omweg waard.
Ons hotel in Hazyview mag er ook weeral wezen, en ik maak er gebruik van om 2 dingen voor het eerst in mijn leven mee te maken: een buitendouche nemen en krokodil eten - allebei superheerlijke aanraders.
Vandaag konden we een echte Road Movie draaien: 6 uur rijden over 430 km waarin op zich niets te beleven valt ... behalve uiteraard permanent geniet van de mooie en wisselende landschappen. Het eerste uur hadden we continu zicht op de Drakensbergen, daarna reden we door een grote vlakte met in de verte een bergketen. Toen we die hadden beklommen via een pas volgde geen afdaling maar een hoogvlakte op 1800 m boven de zeespiegel. De stadjes waar we doorheen reden, brachten wel heel veel gevoelens van medelijden naar boven. Altijd massaal grote townships waar elk gezin letterlijk op minder dan 10 vierkante meter woont, waar het vuil over ligt en rondfladdert, waar de geiten los aan en af lopen, en waar de mensen nietsdoend langs de weg zitten ... behoorlijk confronterend. Wat wel charmant was waren de wegwijzers naar plaatsen als Amersfoort, Utrecht en Amsterdam. We dachten een ogenblik dat we verkeerd gereden waren En dan de aankomst in ons hotel in Ermelo, zelf op zich ook een tamelijk betekenisloos stadje. Het contrast met de indrukken van de hele dag kon niet groter zijn, en eigenlijk hadden we het daar behoorlijk lastig mee. Laat de fotos het maar uitleggen: de eerste foto geeft een indruk van de reis, dan een typische woonwijk en tenslotte onze slaapkamer, oordeel maar zelf.
Weersvoorspelling voor vandaag: voormiddag wat zon met wolken, vanaf de middag helemaal bewolkt - 7 graden. De realiteit: opstaan met blauwe hemel en nog wat wolken die af en toe plagerig de hoogste toppen van Giants Castle verstoppen. We zien nu plotseling dat net achter de bergtoppen die gisteren de hoogste leken, er nog eens een laag staat die dubbel zo hoog is - dat veroorzaakt dus het wauw-gevoel dat iedereen de vorige dagen uitdrukte toen we hen vertelden dat we naar Drakensbergen kwamen. Na een stevig ontbijt besluiten we te gaan voor de Bergview wandeling, ook op aanraden van onze nieuwe Australische vrienden. Eigenlijk wonen ze alleen maar in Australië (in de buurt van Cairns), de man is geboren Zuid Afrikaan en de vrouw komt uit Zimbabwe.
Het blijkt een prachtkeuze te zijn. Hoe hoger we komen, hoe machtiger het schouwspel, en bovendien trekken er steeds meer wolken weg. Tegen de middag zijn we op het hoogste punt van de wandeling, boven op en kam, vanwaar we Giants Castle in al zijn pracht kunnen aanschouwen, met bovendien een staalblauwe hemel.
Onderweg zien we ook nog 3 steenbokken, een grote arend en een heel mooi blauwgroen vogeltje met knalrode borst. De fotos met mijn 400mm tele zijn het bewijs, wat ben ik nu blij dat ik die lens heb
Na de terugkeer een lichte lunch en wat lezen in de zon op het terras, maar Hanne wil nog wat wandelen, dus rond 15h trek ik er nog samen met Hanne op uit, richting Giants Ridge. Het wordt nog een spectaculair uitstapje met naast de geweldige zichten op de 3400 m hoge bergen die nu vlak voor onze neus staan, Hanne die op een slang trapt en het hele gebergte bij mekaar brult, zo hard dat de slang vol vrees snel wegschuift. Alsof dat nog niet genoeg is staan we plots bijna oog in oog met een kudde van 30 elanden, geschaduwd door wat bavianen. Ongelooflijk.
Voor de terugtocht nemen we een paar stenen mee, voor het geval we slangen moeten wegjagen ...
Het heeft wat geregend vannacht, ondanks de heldere sterrenhemel gisteren avond. Ongelooflijk hoeveel sterren je hier in de hemel kan zien, en hoe duidelijk je de Melkweg kan waarnemen, dat kennen we niet meer bij ons in de grootste delen van Europa.
Maar minder goed weer dus vandaag, volledig bewolkt, waardoor we de hoge toppen, en vooral Giants Castle niet kunnen zien, maar uiteindelijk toch nog een aardig zicht op de bergen in de onmiddellijke omgeving. Na een rustig ontbijt even naar de receptie voor wat WiFi - het is hier ongelooflijk traag. Maar toch voldoende om de krant in te laden en de blog aan te passen.
Daarna gaan we op weg naar de Main Cave, een wandeling van al bij al anderhalf tot 2 uur, met ter plaatse een bezichtiging aan 5000 jaar oude rotsschilderingen door de San of Bushmen, de oorspronkelijke bewoners van deze streken.
Het is koud maar doenbaar en we genieten enorm van de rustige wandeling en de uitzichten.
Na een late lunch gaan we naar onze hutten, waar we een gezellig haardvuur aanleggen, en kijken hoe de Rode Duivels uiteindelijk de Britten nog eens met 2-0 inblikken.
Bij het diner raken we aan de praat met de mensen aan de tafels rond ons, en uiteindelijk mondt dit uit in een lang gesprek en het uitwisselen van wijn en mailadressen. Dat is zo een van die dingen die reizen zo fijn maken.
Vandaag is een echte transfer dag. We vertrekken in Addo tijdens onze eerste echte winterdag van het verlof - helemaal bewolkt en veel regen. We rijden naar Port Elisabeth, en leveren onze huurauto in op de luchthaven, of eerdergenoemde luchthaventje ... 5 Gates en over het tarmac naar het vliegtuig.
Durban is alweer een grotere en moderne luchthaven. Alles gaat supervlot, en bij het autoverhuur vragen we om een upgrade. We verwachten voor het vervolg van de reis slechtere wegen, en de Toyota Avanza leek ons toch niet echt goed bestand hiertegen. De achterbankpassagiers werden ook wat zeeziek in die wagen : slechte tot niet bestaande vering en niet zon goed uitzicht. Let wel, voor het eerste deel van de reis was dat prima, geen klachten!
De volgende wagen is dan ook een splinternieuwe Toyota Fortuna. Een maatje groter, en een veel hogere wegligging - een echte SUV. De rit naar Drakensbergen kan beginnen. Eerst moeten we het superdrukke Durban doorkruisen, op vrijdagnamiddag om 16h is er echt veel verkeer, maar geen kritische problemen. Verder weg uit Durban wordt de rit echt mooi. De stilaan ondergaande zon - want ja, hier was het schitterend weer - levert prachtige achtergronden boven de steeds dichter komende bergen. De laatste 60 km verlopen over secundaire baan. Over het algemeen ligt die weg goed, maar af en toe liggen er inderdaad diepe kuilen, al dan niet gevuld met zand. Dus toch opletten geblazen. Gedurende een 20-tal km hebben we het geluk een local te kunnen volgen, die duidelijk weet waar de weg goed is en waar niet. De laatste 20 km staan we er alleen voor, werkelijk in the middle of nowhere.
Dan komen we bij de wachtpost bij de ingang van het reservaat. Een vriendelijke wachter bezorgt ons alle instructies. We moeten nog 7,5 km door de donkere vallei verder en komen dan toe in Main Camp, terug een soort Center Parks dorpje. We hebben 3 prachtige hutten! We gaan nog naar het restaurant voor een lekker hapje, en dan vroeg naar bed om de lange reisdag te verteren. Jammer genoeg is de weersvoorspelling voor de komende dagen niet zo goed, maar we zien wel, we hebben tot nu dan ook al super veel geluk gehad met het weer.
Na een stevig ontbijt stappen we in de auto voor onze eigen verkenning van het park. Al snel na de toegangspoort zien we de eerste dieren: watervogels en antilopen. Bij de stopplaats waar we net aan het kijken zijn worden we aangesproken door een Zuid Afrikaans gezin, die ons vertellen dat we tegen 11h naar Hapoor dam moeten, en daar geduldig wachten. Dat geeft grote kans op het zien van olifanten. We hebben nog wat tijd en doen nog een paar ommetjes op weg daarnaartoe, en zien nog heel wat dieren. Deze keer zien we everzwijnen, stokstaartjes, zebras, vogels en een jakhals. Bij Hapoor Dam aangekomen zien we een olifant drinken. We parkeren de wagen naast een drietal andere wagens, en nog geen 5 minuten later komt plots van over de heuvel een kudde van wel 20 olifanten naar de drinkplaats. Ongelooflijk indrukwekkend is dat. Al bij al zijn we drie kwartier van een prachtig natuurschouwspel blijven genieten. Er kwamen ook nog zebras en everzwijnen drinken, maar ook nog een tweede groep olifanten, nog eens zo'n 15 stuks, waaronder ook een echt heel kleintje.
Daarna zijn we gaan picknicken op de daarvoor afgesloten plek in het domein, en dan langs een paar andere onverharde wegen teruggekeerd naar het main camp, want om 16h vertrokken we voor een sundowner game drive.
Met 20 mensen in een soort open bus trokken we dan terug naar het park, ditmaal onder begeleiding van CK, onze chauffeur en gids. Hij was erg grappig en goed Engelstalig en wist uiteraard alles over het leven in het park. Wat we te zien kregen was echter niets anders of meer dan we al gezien hadden, maar ja, dit is dan ook een goed benadering van de vrije natuur en geen zoo ... gelukkig leerden we wel heel wat bij over de dieren die we al gezien hadden.
Vandaag is een echte transfer dag. We vertrekken in Addo tijdens onze eerste echte winterdag van het verlof - helemaal bewolkt en veel regen. We rijden naar Port Elisabeth, en leveren onze huurauto in op de luchthaven, of eerdergenoemde luchthaventje ... 5 Gates en over het tarmac naar het vliegtuig.
Durban is alweer een grotere en moderne luchthaven. Alles gaat supervlot, en bij het autoverhuur vragen we om een upgrade. We verwachten voor het vervolg van de reis slechtere wegen, en de Toyota Avanza leek ons toch niet echt goed bestand hiertegen. De achterbankpassagiers werden ook wat zeeziek in die wagen : slechte tot niet bestaande vering en niet zon goed uitzicht. Let wel, voor het eerste deel van de reis was dat prima, geen klachten!
De volgende wagen is dan ook een splinternieuwe Toyota Fortuna. Een maatje groter, en een veel hogere wegligging - een echte SUV. De rit naar Drakensbergen kan beginnen. Eerst moeten we het superdrukke Durban doorkruisen, op vrijdagnamiddag om 16h is er echt veel verkeer, maar geen kritische problemen. Verder weg uit Durban wordt de rit echt mooi. De stilaan ondergaande zon - want ja, hier was het schitterend weer - levert prachtige achtergronden boven de steeds dichter komende bergen. De laatste 60 km verlopen over secundaire baan. Over het algemeen ligt die weg goed, maar af en toe liggen er inderdaad diepe kuilen, al dan niet gevuld met zand. Dus toch opletten geblazen. Gedurende een 20-tal km hebben we het geluk een local te kunnen volgen, die duidelijk weet waar de weg goed is en waar niet. De laatste 20 km staan we er alleen voor, werkelijk in the middle of nowhere.
Dan komen we bij de wachtpost bij de ingang van het reservaat. Een vriendelijke wachter bezorgt ons alle instructies. We moeten nog 7,5 km door de donkere vallei verder en komen dan toe in Main Camp, terug een soort Center Parks dorpje. We hebben 3 prachtige hutten! We gaan nog naar het restaurant voor een lekker hapje, en dan vroeg naar bed om de lange reisdag te verteren. Jammer genoeg is de weersvoorspelling voor de komende dagen niet zo goed, maar we zien wel, we hebben tot nu dan ook al super veel geluk gehad met het weer.
De reisafstand is niet zo groot vandaag, dus besluiten we eerst Port Elisabeth te bezoeken. 160 km langs een enorm goede weg, 120 km/h heel de tijd en af en toe eens een tragere vrachtwagen voorbijsteken. Wat wel opvalt is dat we de eerste 70 km gewoonweg geen bewoning tegenkomen ... helemaal alleen in de natuur. Stilaan verandert het landschap, de bergen verdwijnen en maken plaats voor mooie uitzichten over glooiende heuvels.
Port Elisabeth zelf is eigenlijk een tegenvaller. De stad is erg vuil en niet aangenaam. We gaan naar het toerismebureau bij de piramide van The Donkin, en krijgen daar wat uitleg en een boekje met een rondwandeling door de stad. We werken die grotendeels af, maar de moeite waard is het echt niet, soms voelen we ons zelfs wat op ons ongemak. De straat met restaurants die ons werd aangeraden valt wel mee - Stanley Street.
Daarna begeven we ons op weg naar Addo en komen terecht in onze eerste Afrikaanse file. Alles staat stil, tenminste de autos die zich min of meer aan de regels houden. Er zijn ook meer ongeduldige zielen die dan maar via bermen en goten hun weg zoeken ... chaos troef.
Een beetje verder verlaten we de autosnelweg voor de laatste 30 km. We komen terecht op een behoorlijk hobbelige weg waar we zelfs worden ingehaald door een ongeduldige truckchauffeur met een stevig grote truck. Dan rijden we door de armste sloppenwijken die we tot nu toe tegenkwamen, en de volgende 5 km liggen de bermen en velden rond de weg gewoonweg vol met weggewaaid vuilnis. Ook het bordje dangerous point for carjacking geeft niet veel moed.
Maar dan komen we aan in Addo Elephant National Park en krijgen we ons huisje toegewezen. Een joekel van een villa met keuken, living, terras en 2 heel grote slaapkamers. Wel TV maar geen WiFi. (Dit bericht is dus voorbereid in notepad en wordt straks verstuurd vanuit het restaurant)
Bij de verkenning van main camp zien we onmiddellijk een eerste olifant die aan de nabijgelegen poel komt drinken - wat een welkom.
Tafel gereserveerd in het restaurant, en inkopen gedaan voor picknick. Morgen trekken we er eerst zelf op uit, daarna hebben we een sundowner game drive geboekt.
Betreffende de foto: zoek de olifant - hij staat erop
De reisafstand is niet zo groot vandaag, dus besluiten we eerst Port Elisabeth te bezoeken. 160 km langs een enorm goede weg, 120 km/h heel de tijd en af en toe eens een tragere vrachtwagen voorbijsteken. Wat wel opvalt is dat we de eerste 70 km gewoonweg geen bewoning tegenkomen ... helemaal alleen in de natuur. Stilaan verandert het landschap, de bergen verdwijnen en maken plaats voor mooie uitzichten over glooiende heuvels.
Port Elisabeth zelf is eigenlijk een tegenvaller. De stad is erg vuil en niet aangenaam. We gaan naar het toerismebureau bij de piramide van The Donkin, en krijgen daar wat uitleg en een boekje met een rondwandeling door de stad. We werken die grotendeels af, maar de moeite waard is het echt niet, soms voelen we ons zelfs wat op ons ongemak. De straat met restaurants die ons werd aangeraden valt wel mee - Stanley Street.
Daarna begeven we ons op weg naar Addo en komen terecht in onze eerste Afrikaanse file. Alles staat stil, tenminste de autos die zich min of meer aan de regels houden. Er zijn ook meer ongeduldige zielen die dan maar via bermen en goten hun weg zoeken ... chaos troef.
Een beetje verder verlaten we de autosnelweg voor de laatste 30 km. We komen terecht op een behoorlijk hobbelige weg waar we zelfs worden ingehaald door een ongeduldige truckchauffeur met een stevig grote truck. Dan rijden we door de armste sloppenwijken die we tot nu toe tegenkwamen, en de volgende 5 km liggen de bermen en velden rond de weg gewoonweg vol met weggewaaid vuilnis. Ook het bordje dangerous point for carjacking geeft niet veel moed.
Maar dan komen we aan in Addo Elephant National Park en krijgen we ons huisje toegewezen. Een joekel van een villa met keuken, living, terras en 2 heel grote slaapkamers. Wel TV maar geen WiFi. (Dit bericht is dus voorbereid in notepad en wordt straks verstuurd vanuit het restaurant)
Bij de verkenning van main camp zien we onmiddellijk een eerste olifant die aan de nabijgelegen poel komt drinken - wat een welkom.
Tafel gereserveerd in het restaurant, en inkopen gedaan voor picknick. Morgen trekken we er eerst zelf op uit, daarna hebben we een sundowner game drive geboekt.
Betreffende de foto: zoek de olifant - hij staat erop
Vandaag voor het eerst een dagje wat rustiger aan. De dames starten de dag met een welverdiende massage in de Spa van het hotel, terwijl de mannen een rustige wandeling gaan maken in het privé woud achter de Lodge. Daarna rijden we naar Het natuurreservaat Storms River Mouth, de monding van Storms River in de Indische Oceaan, met daarover heen een lange hangbrug. Het is een mooi wandeling daarheen vanaf de parking, langs een goed onderhouden pad met trappen. Ook mooi zichten op de ruwe kust. Bij het terugkeren naar de parking spotten we terug een paar walvissen in zee. Voor de meer actieve bezoeker kan je ook met kanos via de zee de rivieropvaren, en dan nog een stuk de kloof in met luchtmatrassen. Dat was voor ons spijtig genoeg te moeilijk om georganiseerd te krijgen. Maar het leek zeker de moeite waard. Als we volgende keer terugkomen doen we dat zeker en vast ook Daar dan iets gegeten, en dan op weg naar het kleine dorpje Storms River Village om wat proviand in te slaan voor vanavond, we gaan in ons hutje eten om naar de wedstrijd van de Rode Duivels te kunnen kijken. De winkel in Storms River Villag is echt super basic, maar het is de enige winkel in tientallen kilometers omtrek. Daarna maken we nog een ommetje langs Big Tree, een boom van wel 1000 jaar oud. Een korte wandeling van 500 m heen en nog eens zoveel terug, weeral langs een ongelooflijk verzorgd pad, brengt je naar een boom die echt wel de moeite waard is om gezien te worden. Tenslotte maken we nog een korte stop bij de brug over Storms River Canyon, ook best spectaculair. En nu maken we ons op voor de halve finale van België tegen Frankrijk op het WK in Rusland ...
Nogmaals vermelden hoe schitterend Lairds Lodge in Plettenberg Bay was. Na het ongelooflijk lekkere diner in een privé living vol wijnen tegen de muur werden we verrast met bouillotten in ons bed - heerlijk warm. We vergeten het constant door de blauwe lucht en de 25 graden, maar het is hier eigenlijk winter. Vanochtend stonden ze dan gewoonweg onze auto te wassen ! De aankomst in Tsitsikamma Lodge is ook leuk. Voor het eerst hebben we een huisje voor ons 5, dat wordt vanaf nu voor dr rest van de reis de hoofdformule, op nog 2 hotels na. Het is een supersympathieke blokhut, meer dan ruim genoeg en met een jacuzzi in de badkamer. We kunnen hier ook en braaipakket bestellen, we overwegen dit ernstig voor morgen.
Vandaag weer een reisdag, maar omdat de afstand niet erg lang is keren we eerst even terug. Volgens de lectuur zijn de Knysna Heads verplicht onderdeel, dus trekken we eerst daarheen. We kiezen eerst voor de lage parking en stappen naar het viewpoint, zelfs via het rotsweggetje tot vlak bij de Indische Oceaan, erg indrukwekkend. Daarna gaan we nog naar het hoge viewpoint, ook dit is erg de moeite waard. Er zijn eigenlijk verschillende balkons, van zicht op de baai helemaal tot zicht op de oceaan - met echt waar zicht op een walvis - scherp opgemerkt door Emma. Hij toont ons mooi zijn staart. Daarna vertrekken we weer richting Oosten, en houden een volgende stop (na een picknick) bij Monkeyland. Dit is een centrum waar apen uit dierentuinen, inbeslagnames, circussen, ... worden opgevangen en vrij mogen rondslingeren in een 12 ha groot natuurlijk bos. We krijgen een rondleiding met een deskundige gids en zien 9 van de 11 aanwezige apensoorten. Daarna maken we nog een ommetjelags Natures Valley, ook boekenwijsheid en echt het ommetje waard. Tenslotte stoppen we ook nog op de parking met zicht op de hoogste bunjee sprong van de brug over de Bloukrans rivier, en we aanschouwen de vrije val van 4 moedigen - behoorlijk spectaculair. Het rijden langs de Garden Route is natuurlijk ook de moeite waard.
Nogmaals vermelden hoe schitterend Lairds Lodge in Plettenberg Bay was. Na het ongelooflijk lekkere diner in een privé living vol wijnen tegen de muur werden we verrast met bouillotten in ons bed - heerlijk warm. We vergeten het constant door de blauwe lucht en de 25 graden, maar het is hier eigenlijk winter. Vanochtend stonden ze dan gewoonweg onze auto te wassen ! De aankomst in Tsitsikamma Lodge is ook leuk. Voor het eerst hebben we een huisje voor ons 5, dat wordt vanaf nu voor dr rest van de reis de hoofdformule, op nog 2 hotels na. Het is een supersympathieke blokhut, meer dan ruim genoeg en met een jacuzzi in de badkamer. We kunnen hier ook en braaipakket bestellen, we overwegen dit ernstig voor morgen.
Alles is ier baaie mooi. Er waren drie mans benodig om die koffer van ons vrouws naar die hotel te draagn. De deurn zijn nie hoog nie want de menschen waren kort. Ze gaan ier de duim vasthouen dat de Belgen dinsdag winnen! Heerlijk taaltje dat Afrikaans.
Wat is dit voor een hotel - het lijkt wel de hemel ! Dank u Travelnauts!
