Naar jaarlijkse gewoonte zakte ik ook dit jaar weer af naar Werchter voor 3 (kon de eerste dag niet gaan) festivaldagen vol goede muziek en sfeer. Vooral de optredens van Paramore, 30 sec to Mars, the Editors, Greenday, Pink, Florence and the Machine en Pearl Jam zal ik me nog lang herinneren. Het optreden van Rammstein zal ik ook niet snel vergeten maar dan eerder in de negatieve zin. Veel show met nazi-gehalte, veel gebrul en vuurwerk. Na 3 'liedjes' was ik het zo beu als kou pap.
Brunch van Jong Vld Herent en BK Wielrennen in Leuven
Vandaag, na een een lange nacht en een paar uurtjes slaap, met moeite uit mijn bedje gekropen om naar de brunch van Jong Vld Herent te gaan. Leuk om in het zonnetje iets te eten en bij te praten met politieke collega's en kennisen. Na de brunch terug richting Leuven om naar het BK Wielrenner te gaan. Leuk om te zien hoe blij Theo was toen bleek dat hij mee binnen kon in de VIP-tent. Ik ken zelf niks van wielrennen. Nu dat Tom Boonen forfait had gegeven, bleek zelf dat ik geen enkele renner zou herkennen al stond ik er langs. Praktijk wees dat uit toen ik mijn foto's toonde aan collega Chris uit het OCMW en dat die krijste dat het Gilbert was die ik tijdens een onderonsje na de finish had gekiekt. Door de sfeer in Leuven, de superorganisatie (proficiat aan de organisatie en het stadsbestuur!) en het zonnetje werd het een leuke namiddag. Tennis en voetbal blijven echter toch meer mijn ding!
De afgelopen maand heb ik samen met vrienden enkele keren een leuke tijd gehad in de Rodins op de Oude Markt. 5 juni ging ik met Leen, neefje Joeri en Christine iets eten in de Rodins. Diezelfde dag werd het 5jarig bestaan van het restaurant-café gevierd. Op 12 juni ging ik met Caroline, Rik, Myriam, Dirk, Joris en Filip naar de voetbal kijken in de Algeria en daarna trok ik met Myriam naar de Rodins waar we samen met Steven nog van de laatste uren gebruik maakten om mensen te overtuigen om de volgende morgen op Open Vld te stemmen. Op 26 juni vierde Geneviève haar verjaardag dus weer op post in de Rodins. De 6-stappenregel bleek weer alom van toepassing want we bleken gemeenschappelijke kennissen te hebben. Leuk avondje met Johan, Grietje, Evy, La, Steven, Eddy en natuurlijk het feestvarken.
Op 19 juni vond de jaarlijkse Langste Dag in Leuven plaats. Tussen de braderijstandjes door was er heel wat leuke animatie te zien. Ik ging een kijkje nemen bij de stand van re-born to be alive, een vereniging die me nauw aan het hart ligt. Ze ijveren voor het ondertekenen van een formulier door zo veel mogelijk mensen om zich als orgaandonor te registreren. Stephanie, voorzitster en longgetransplanteerde, heeft al prijze gehaald op de spelen voor long- en hartgetransplanteerden. Op het Fochplein stonden de liberale vrouwen en de liberale senioren met een standje dus daar ging ik vervolgens langs. En bleek nog maar eens : op plezier maken staat geen leeftijd en doet geslacht er niet toe.
Op 16 juni werd de taxman award uitgereikt. Eén van de vier genomineerden was Rik Daems die door de jury gelauwerd werd voor zijn inspanning omtrent de BTW-verlaging voor de horeca. Samen met Steven was ik uitgenodigd om het event bij te wonen in de Muntschouwburg. Tot het laatste moment bleven we in spanning maar uiteindelijk ging de juryprijs naar de Fiscoloog en de publieksprijs naar Luc Cassiman. Toch een hele eer voor Rik om bij de genomineerden te zijn en zeker ook meer dan verdiend!
Op 12 juni werd de Vital decosterstraat in Leuven centrum heropend. Samen met Nico en Annemarie ging ik er een kijkje nemen en naar de speech van schepen Robbeets luisteren. Normaal knipt de schepen een lint door om een heraangelegde straat te openen maar omdat het de dag voor de federale verkiezingen was, mochten we allemaal een ballon van de kleur van onze partij de lucht in sturen. Was eens wat anders!
Het probleem van Jackie, een probleem van zo veel vrouwen
Deze avond heb ik, zoals elke week, naar Rekening in het rood op VT4 gekeken. Reality-shows zijn normaal absoluut niet mijn genre van TV-programma maar als OCMW-raadslid zie ik vaak hoe mensen met een grote schuldenlast kampen en hulp nodig hebben om uit de ellende te geraken. Dus dacht ik eens te checken of er herkenbare situaties aanbracht werden en of het programma ook nuttige tips gaf om mensen te waarschuwen voor financiële valkuilen.
Rekening in het rood volgde vandaag Jackie en Jim, een koppel dat een goede relatie heeft maar die wel al eens ruzie maken over de hoeveelheid geld die er besteed wordt aan kleding door Jackie. Schulden hadden ze gelukkig nog niet maar als het koopgedrag niet ingeperkt werd dan zou het niet meer lang duren vooraleer het koppel met een enorme schuldenberg zou kampen. Veel mannen zullen vanavond eens goed gelachen hebben en al smalend opgemerkt hebben dat ze zo massa's vrouwen kennen maar hebben ze ook stil gestaan bij de rest van het verhaal en eens diep in en naar zichzelf gekeken. Veel vrouwen zullen zichzelf in Jackie herkend hebben en konden uit de afloop van het verhaal ook een goede les trekken.
Probleem van Jackie is namelijk dat ze onzeker is over haar uiterlijk door een vroegere relatie waarin ze voortdurend kritiek kreeg en naar (lichamelijke) perfectie moest streven. En geef toe : hoeveel voelen de druk om er steeds goed uit te zien? Je moet hoge hakken dragen maar als je dat doet, ben je te groot dus draag je platte schoenen. Als je mooie schoenen aan hebt, moet je ook een mooie handtas hebben want anders ben je een slons. Je moet een decolleté hebben om sexy te zijn maar ook weer niet te veel want dan ben je een slet, je moet een strakke jeans dragen maar ook weer niet zo strak dat je vormen te duidelijk zijn, en ga zo maar voort. En dan hebben we het nog niet over het kapsel, de make-up en de sierraden gehad.
De Westerse media en reclame geven nog steeds het beeld dat een vrouw slank (zeg maar mager) met blond haar moet zijn. Ze moet daarenboven ook nog volgens de mode gekapt en gekleed zijn. Hoe vaak hoor je mannen niet zeggen dat ze vallen op anorexia-vrouwen in een mooi kleedje waar haar grote borsten mooi in uitkomen?! De reclame voor vrouwen betreft meestal ook schoonheidsproducten om aan dit beeld te voldoen en als het over andere zaken gaat dan zijn het huishoudproducten zoals een dweil, een microgolf en een stofzuiger. De veel gezegde uitdrukking 'mannen willen een prinses in de keuken, een dame in gezelschap en een hoer in bed' is nog te vaak van toepassing. Maar zo ziet de realiteit er niet uit! De volgens de reclame perfecte droomvrouw van elke man is immers een minderheid in onze maatschappij. De natuur voorziet nu eenmaal ronde vormen op billen, borsten en buik (BBB). We leven bovendien ook niet meer in de middeleeuwen waar de vrouw thuis blijft om het huishouden te doen en de kinderen op te voeden. Vrouwen hebben nu ook ambitie en willen ook carrière maken.
Wat ook opvalt is dat de beelden van mannen in films en recameboodschappen in de praktijk veel minder overgenomen worden. Toegegeven, elke vrouw droomt wel eens van een Brad Pitt of een Matthew Mcconaughey in haar bed maar het blijft veelal meestal bij dromen. Niet dat een vrouw graag met een onverzorgde, ongewassen slons over straat lopen maar een bierbuikje, lelijke knieën of minder gespierde armen zijn geen non pasaran voor de meerderheid van de vrouwen. Ze willen vooral graag een goed gesprek aangaan en tonen meer interesse voor karaktertrekken zoals eerlijk en betrouwbaar zijn en grappig uit de hoek komen. Een knap uiterlijk is mooi meegenomen maar geen absolute must.
Wil dit dan zeggen dat mannen oppervlakkiger of onrealistischer zijn dan vrouwen? Volgens mij niet. Als je dieper ingaat op de wensen van een man in een vaste relatie blijkt dat het innerlijke voor de mannen net zo belangrijk is als voor vrouwen. Het verschil ligt er in dat het nog steeds macho is als je met een mooie dame aan je arm rondloopt en een man voor sloef wordt uitgemaakt als hij accepteert dan zijn partner carrière maakt, laat staan als zij meer verdient dan hem. Het gaat dus om een mentaliteitswijziging die bij de mannen minder is doorgedrongen dan bij de vrouwen. Hoe komt dat dan? De fout kan toch ook niet alleen bij de reclameboodschappen liggen.
Vooreerst speelt de opvoeding mee. Nog al te vaak zie je dat kinderen van kleins af aan in rolletjes worden geduwd. Het is vreemd als een meisje liever met autootjes en een jongen graag met barbiepoppen speelt. Jongens worden door hun familie in de richting van technisch en hardere beroepen gestuurd en meisjes naar de zachtere sector. Daarbij komt dat er door een conservatieve opvoeding toch ook nog heel wat vrouwen zijn die enkel en alleen echtgenote en moeder willen zijn en vinden dat de man het gezindshoofd en de broodwinner moet zijn. En ja, ik geef het dus toe, er zijn ook nog heel wat vrouwen die het geldelijk vermogen van een man de belangrijkste eigenschap van een partner vinden. De mentaliteitswijziging komt ten tweede ook wat minder snel op gang bij mannen omdat ze schrik hebben. Voorheen was de concurrentie op de arbeidsmarkt immers al groot onder mannen en nu moet er ook nog eens reking gehouden worden met al die vrouwen die ambitie hebben. Films als the devil wears prada geven daar bovenop ook nog eens het verkeerde beeld dat al die topvrouwen eigenlijk bitches zijn en dat er niet mee samen te werken valt.
Er is dus nog heel wat werk aan de winkel om de mentaliteitswijziging volledig waar te maken. Vrouwen met ambitie moeten zich niet in een hoekje laten duwen omdaten ze dromen hebben. Moeders met een carrière moeten zich niet schuldig voelen omdat ze hun kinderen minder zien. Vrouwen moeten zich niet minderwaardig voelen omdat ze er niet als een supermodel uitzien en beseffen dat hun uitstaling van binnen uit komt en door kleding en juwelen niet beter wordt. En mannen moeten beseffen dat het geen oneer is om zich met een slimme vrouw met ronde vormen ergens te vertonen, ook al heeft ze een groter inkomen dan hem. Ze moeten allen trots zijn om zichzelf en op hun partner omdat ze daar staan waar iedereen recht op heeft : een leven waar je je dromen in kan waarmaken en gelukkig kan zijn!
Lady Gaga : de nieuwe Madonna maar dan 10 keer beter
Maandag en dinsdag stroomde het Sportpaleis in Antwerpen vol voor het Monster Ball-concert van Lady Gaga. Dat de zangeres allerlei fans aantrekt, werd al meteen duidelijk bij het binnenkomen in de concertzaal. Pubers die er even blitz willen uitzien, twintigers en derdigers die een spectalulaire show verwachten en ook veel gay boys en zelfs travestieten die vinden dat Gaga hen vertegenwoordigt. De show startte met Dance in de Dark waarbij het publiek enkel het silhouet van de zangeres te zien kreeg op een wit doek. Naar het einde van het lied stapte de vamp eindelijk in de spotlights en riep iedereen op om vrij te zijn en niet bij de pakken te blijven zitten. Gaga vertelt met deze tour in een musicalversie namelijk haar eigen levensverhaal van verlegen meisje tot een fiere volwassen vrouw die haar zin doet en er zich niets meer van aantrekt als mensen haar een freak noemen. De verschillende levensfasen werden tijdens het concert van elkaar onderscheiden doordat het witte doek regelmatig terug naar beneden ging, lang maar door de videobeelden net niet te lang om vervelend te worden. In die tijd veranderde het decor en kon Gaga één van haar vele pakjes, het één al specialer dan het andere, aandoen. Het donkere, mistroostige decor met reclamepanelen en een gecrashte auto dat het beeld van haar jeugd met een dronken vader moest weergeven, werd al snel vervangen door een gestrand metrostel wanneer Just dance uit de speakers knalde. Het publiek swingde de pannen voor het eerst van het dak. De zangeres wou duidelijk een feestje vieren met al haar vrienden en het publiek, ook al waren het allemaal maar kleine monstertjes. Samen met haar beste vriend Posh, een bijna 2 meter grote travestiet op 15 cm hoge hakken wou ze naar het Monster Ball gaan. De weg naar deze fuif vanuit de metro zou echter lang en moeilijk worden. Onderweg kwamen Gaga en Posh meer en meer vrienden tegen. Toevallig waren die vrienden een aantal mannelijke dansers met elk een mooi wasbordje en een paar spierballen waardoor de gay boys en pubers in het publiek uit de bol gingen op Boys Boys Boys. De tocht door een donker bos gaf een griezelig beeld maar bovenaan een boom zat de zangeres in een piepkleine bikini aan een piano. Dit was het moment waarop het oudere publiek gewacht had. Iedereen hoopte op een akoestische versie van Poker Face, de hit waarmee Gaga op Rock Werchter en in verschillende TV-shows al had aangetoond dat ze ook een goede stem heeft. Met een soulstem hief ze echter Brown Eyes en speechless, een lied dat ze schreef voor haar vader, aan en het publiek kreeg meteen kippenvel. Wat een stem en een pianospel! Dat Gaga met deze songs een donkere fase in haar leven aangaf zag je niet alleen aan het bloederige vampierendecor maar ook aan de zoveelste kledingwissel van de zangeres. Ze steeg de lucht in op een rond podium midden in de zaal in een wondermooie witte jurk met engelenvleugels waarin ze bijna niet kon bewegen. Op het einde van de griezelige tocht kwam de hele bende eindelijk aan bij het Monsterfeest waar ze eerst het grote monster nog moesten verslaan. Lady Gaga stond er echter alleen voor want al haar vrienden waren uit schrik weggevlucht. Maar met haar vuurspuwende bh en slip en de hulp van alle fotografende fans won ze eindelijk toch de strijd. Plots bevond ze zich een een Alice in Wonderland-decor en had ze een kort kleedje van bladeren aan. Vanaf dan werden de hits aan elkaar geregen. Met Alejandro kwam de gedachte aan La Isla Bonita van Madonna opzetten. Met Poker Face, Paparazzi, Telephone en Bad Romance barstte het feestje tot in de nok van het Sportpaleis los. Het publiek danste en zong uit volle borst mee. Het optreden van Lady Gaga op Rock Werchter voorspelde reeds dat een nieuwe Madonna geboren was. Het optreden in Antwerpen met de prachtige decors en kledij en een Gaga met een toonvaste, mooie stem en stevige dancemoves bevestigde dit vermoeden alleen maar. Als ze haar financiën en levensstijl onder controle kan houden dan wordt deze dame iemand waar onze kleinklinderen nog over zullen spreken.
Gisteren voor de eerste maal naar Queen Rodins geweest met mijne maat Steven. 700 inschrijvingen aan 10 euro voor een glaasje champie, bbq en deelname aan een goed fuifke : een koopje dus! Door het vele volk werd het zelfs bijna een picknick met bordje op de schoot en dat samen met 3 anderen op een mini-trapje. Was wel weer een leuke avond met enkele bekende gezichten van vroeger en nu. Ik heb echter geen cruise gewonnen maar ze zeggen altijd 'pech in het spel, is geluk in de liefde'. Ik wacht dus geduldig af :)
Het weekend van Louis Tobback, Ter Putkapelle en Mohammed Ridouani
Vorig weekend waren 2 dagen vol feestjes. Vrijdagavond ging van start met een viering van Louis Tobback, die dit jaar 15 jaar burgemeester van Leuven is. Samen met Nico Vidal ging ik hem feliciteren. Daarna met Nico en Steven naar de Rodins geweest en weer veel te lang blijven plakken maar het was dan ook zo gezellig. Op zaterdag om half 2 werd rusthuis Ter Putkapelle officieel geopend. Ik denk dat heel Wilsele-Putkapel op bezoek is geweest, wat een volk! Ze overstemden zelfs het leuke toneeltje van de toneelclub Hojapa. Na de opening vliegensvlug weer vertrekken want Steven en Vermoere en ik moesten nog naar het Kasteel van Horst in Holsbeek om schepen Mohammed Ridouani en Geertrui te gaan gelukwensen met hun huwelijk. Aan alle feestvarkens en aan alle medewerkers van het OCMW die van de opening een groot succes maakten : Proficiat!
Morgen wordt Maria Zels uit woon- en zorgcentrum Ter Putkapelle in Wilsele 104 jaar. Deze kranige dame kreeg dus een feestje aangeboden in aanwezigheid van haar familie, ocmw-raadsleden en inwoners van het rusthuis. Buiten wat problemen met haar gehoor gaat het nog uitstekend met Maria. Haar motto om oud te worden? Wees content met alles dat ge krijgt en hebt! Een mooie raad van een chique madam met heel wat levenswijsheid!
Gisterenavond ben ik samen met Leon Pierco en Luc Piot naar een Congoleas benefiet diner geweest. Organisatoren waren Bana Leuven en het Afrikaans filmfestival. Opbrengsten gaan naar het ontwikkelingsproject Salisa. Na het diner was er ook een optreden van een Congoles-Belgische artiest en een filmvoorstelling Cemetery State van Filip De Boeck gepland. Jammer genoeg kon ik daar niet bij zijn aangezien ik regiobestuur van Open Vld had op het zelfde moment. Het was echter zeker leuk om eens niet-alledaags lekker eten te proeven en te genieten van leuk gezelschap en een leuke sfeer in de avondzon.
De lentemaanden zijn de momenten dat vele Open Vld -afdelingen een kaas- en wijnavond organiseren. Vandaag was het aan de afdeling Open Vld Tervuren. Naar deze ga ik altijd graag terug omdat ze er de lekkerste kaas hebben die ik ooit al at : een geitenkaas met bieslook. Zalig! Bedankt ook aan de mensen van Huldenberg om mij een plaatsje aan hun tafel te gunnen. We hebben weer even kunnen bij babbelen. Een goed einde van een zonnige dag dus! Morgen ga ik samen met Luc Piot naar de lentebrunch van de serviceflats Ruelenspark in Heverlee en naar een wijnbeurs in de business seats van OHL.
Vandaag uren gezocht maar niet gevonden : vervoer terug naar huis uit Dubai voor mijn zus en haar man en zoontje. Boot, trein, bus, ... Niets was mogelijk, alles was volgeboekt.
De Maya's zeggen al een tijdje dat het einde van de wereld in 2012 zal plaatsvinden en dat de recente aarbevingen en vulkaanuitbarstingen er de voorbode van zijn. Maar is de interpretatie van wat het einde van de wereld is niet iets dat verschilt van persoon tot persoon? Voor mijn zus als zelfstandige betekent niet op tijd naar huis terugkeren, ondanks dat ze goede medewerkers heeft, bijna het einde van de wereld omdat ze heel wat klanten moet teleurstellen en het werk zich nog meer zal opstapelen. Anderen claimen dat de niet-splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde het einde is van de wereld, of ten minste toch van België, is.
Voor mij voelde het verlies van mijn job aan als het einde van de wereld. Mijn werk was mijn ganse leven, wat moest ik anders wel gaan doen? Nu meer dan een maand later, na wat rust en veel gepieker en getob, besef ik het volgende ... All we are is dust in the wind. Een waarheid als een koe uit een liedje van de rockband Kansas. Het komt er op neer dat we vele zaken gewoon nu eenmaal niet zelf in de hand hebben. We moeten niet bij de pakken blijven zitten omdat onze dromen en wensen niet uitkwamen want dat levert niets op.
Conclusie : Ik ben gezond, kan rekenen op de liefde van mijn familie en de steun van vele vrienden, zelfs ook op steun uit onverwachte hoek. En dat is uiteindelijk wat telt, niet waar?!
Mijn nieuwe website is af. Zoals gezegd een simpel dingetje en sommige items moeten nog verder bijgewerkt worden maar ik heb nu tijd dus nog een paar dagen en alles is ok. Je kan de nieuwe site via de oude url www.sabinebovendaerde.be bereiken. Suggesties en vragen zijn welkom via het contactformulier en het gastenboek.
Gisterenavond met Caroline naar de eetdag van Open Vld Boutersem geweest. Lekker gegeten, leuk gezelschap. Er was veel volk dus de mensen van Open Vld Boutersem hadden hun handen goed vol. Proficiat voor deze geslaagde activiteit en tot de volgende keer!
Mijn nieuwe website is bijna klaar en wordt volgende week normaal gezien gelanceerd. Het is een simpel dingetje maar alle nuttige info staat er op. Voor de dagelijkse nieuwtjes maak ik gebruik van een blog die jullie vanaf vandaag kunnen lezen via www.bloggen.be/sabinebovendaerde
Vandaag, na een een lange nacht en een paar uurtjes slaap, met moeite uit mijn bedje gekropen om naar de brunch van Jong Vld Herent te gaan. Leuk om in het zonnetje iets te eten en bij te praten met politieke collega's en kennisen.
De afgelopen maand heb ik samen met vrienden enkele keren een leuke tijd gehad in de Rodins op de Oude Markt. 5 juni ging ik met Leen, neefje Joeri en Christine iets eten in de Rodins. Diezelfde dag werd het 5jarig bestaan van het restaurant-café gevierd. 
