Maybelle: "Waarom is dat vogeltje dood, papa?"

Papa: "Ja meisje... Dat vogeltje is tegen het glas gevolgen. Zo'n vogeltje weet niet wat dat is, glas. En hij denkt van: als ik daar kan door kijken, kan ik daar ook door vliegen. En dan... Dat is niet zo slim, hè"

Maybelle: "Waar gaat dat vogeltje naartoe als het dood is?"

Papa: "Dat is... We moeten dat gewoon wegsmijten nu, hè? Maybelle? En dat mag niet bij de compost, dat weet je. Dat is zoals een kippetje, daar zitten botjes in. Dus dat gaan we in de vuilbak gooien. Kom, we gooien dat in de vuil..."

Maybelle: "Nee, papa!"

Papa: "Lieveke, dat is vies. Geef het aan mij, meisje. Ik ga dat in de vuilbak doen voor jou, hè? Wil jij het in de vuilbak gooien? Geef het aan mij. Geef het aan mij. Geen het aan mij."

Maybelle:  "Nee!"

(even verder)

Maybelle: "Papa?"

Papa: "Ja."

Maybelle: "Dat vogeltje wordt nu een sterretje."

Papa: "Oké, meisje. Als jij wil geloven dat dat vogeltje nu een sterretje is, dan is dat zo. Kies maar een sterretje uit."

Maybelle: "Die!"

Papa: "Die daar? Die grote daar? Die verre blinkende? Ja? Oké. Dag, vogeltje"

Maybelle: "Dag vogeltje." 

Uit deze scène blijkt nogmaals dat het heel moeilijk is om aan kinderen het begrip 'verlies' en 'dood' uit te leggen. Ik leer uit dit fragment dat het volgens mij erg belangrijk is om het kind hierover zelf te laten nadenken en zelf betekenis te geven aan de dood. Het is dan ook belangrijk het kind hierin te volgen en zeker niet af te blokken of tegenspreken van wat het kind gelooft.