Laat het ons houden op de wedstrijd zelf, commentaar op de randverschijnselen( voor- tijdens en na de wedstrijd) laat ik over aan onze wekelijkse verslaggever.
Wij kwamen wat geprikkeld aan de start van de wedstrijd, dankzij de welkomstbegroeting van onze tegenstanders. Tijdens de opwarming was dit nog niet echt te zien maar eenmaal de wedstrijd begonnen was konden ze deze maal wel de knop omdraaien. Mede door het feit dat de ziekenboeg aan het afslanken is en we stilaan op een volledige kern kunnen rekenen ( behalve onze langgeblesseerden Olie en Seba), hadden we terug wat meer snelheid in de ploeg.
Achteraan zat het redelijk goed in elkaar waardoor we in de eerste helft amper een kans weggaven. De tegenstander had misschien wat meer balbezit, echt goed uitgespeelde kansen hadden zij niet. Het was dan ook tegen het spelbeeld in en dankzij wat hulp van onze kant dat zij niet zo verdiend net voor de rust de 0-1 konden scoren.
We hadden toen echter zelf al moeten op voorsprong staan met toch wel een drietal heel mooie kansen maar we scoren o zo moeilijk dit seizoen.
Tijdens de rust werd door Rik de nodige instructies meegegeven en was het duidelijk dat we hier wel wat punten konden thuis houden.
De tweede helft kregen we het wel wat moeilijker en was er vooral heel veel middenveld spel te bewonderen, maar waar het ons de voorbije weken wat aan onbrak was er deze keer wel: de wil om er voor te gaan, de inzet, de gedrevenheid.
Zwevegem kreeg wat kleine kansen en één grote kans maar scoren lukte niet meer voor hen. Wij konden daar tegenover zelf enkele kansen plaatsen en kregen een terechte strafschop toen Amarin getackeld werd met beide voeten vooruit in de 16m. ( Vorige week werd er blijkbaar op Kortrijk ook zo één van de kerels van het plein gestampt ...)
Na wat tumult mocht Fabio zich achter de bal plaatsen en ons zo verdiend op gelijk hoogte brengen. Met nog een klein kwartier te gaan kwamen we tot het besef dat er een punt wel degelijk in zat deze week en plooide iedereen zich nog eens dubbel. Er werd geknokt en, geef eerlijk toe, het was een bevrijding toen er werd afgefloten.
Een gelijkspel waar sommigen het moeilijk mee hadden maar vooral de wijze waarop stemde ons tot vreugde: dit keer geen nonchalance , dit keer wel de wil om er voor te gaan met de nodige inzet en de bereidheid om voor elkaar te knokken.
Als we dit iedere week kunnen brengen en ook en vooral op training, dan staan er ons nog mooie tijden te wachten. Enkel en alleen als iedereen er telkens voor gaat !
