Eerst het leuke nieuws vandaag, mijn jongste dochter is vandaag 14 jaar, dus in de mate van het mogelijke feest vandaag, maar ze slaapt nog nu.
Tot hiertoe hebben de infiltraties nog niet het minste verbetering gegeven, ik kan zelfs niet meer goed op mijn rug liggen, pijn bij elke beweging, pijn bij elke stap, het slapen kan nu nog maar enkel op mijn rechterzij. Ik weet het nu echt niet meer.................................................
Inderdaad, ik heb dus weer 2 zware nachten gehad, op mijn rug liggen kan ook al niet meer, enorme pijn in mijn linkerbeen,pijn rechterbeen is te vewaarlozen. Ik weet overdag geen blijk met mezelf, ik zit dan ook al 9 weken opgesloten. Volgende week zou ik een rolstoel hebben dan kan ik misschien samen met wie wil toch al eens rond het blokje. Tot hiertoe hebben de infiltraties van woensdag al meer slecht gedaan dan goed. Maar ja, afwachten zeker?
Deze middag naar het Midelheim ziekenhuis,( de autorit was weer een hel, zoveel pijn bij het lange zitten) eerst CT scan laten maken en daarna naar de dagkliniek. Mijn dochter was erbij en ik voelde me echt een gehandicapt iemand, ik kon niet anders dan gebruik te maken van een rolstoel, de afstand die daar af te leggen was, is voor mij ondoenbaar met enkel mijn wandelstok, wat voelde ik me machteloos en tegelijkertijd boos, aangekomen in de dagkliniek heb ik er nog 2,5 uur mogen wachten, gelukkig was er een bed voorzien. Dan eindelijk naar de parkeerzone voor het naar de operatiezaal te voeren, het was er aanschuiven voor de infiltraties. De specialist leek wel bandwerk te doen. Ct scan bleek goed te zijn wat betreft de gedane laatste operatie, het bekkengewricht zag er niet zo goed uit. Ik heb dan 2 infiltraties gekregen in elk bekkengwricht 1. Het deed wel wat pijn maar pijn ben ik dan ook al wel gewoon, wat doet op deze moment nog een prikje meer of minder. Ik leek er echt wel een nummer, voor ik het goed en wel besefte werd ik al uit de zaal weggereden. Nog wel met de mededeling over 2 weken, 14 juli trug te komen voor de volgende infiltraties want het ziet er niet goed uit volgens specialist, pfffffffffffffffffffffffffffffffffffffff. Dan terug naar de dagkliniek, zo snel mogelijk aangekleed want ik wou naar huis. Ik kon nog moeilijker stappen, wat een pijn weer, de terugrit was weer een hel, mijn dochter leek wel een wegpiraat want ze wou me zo snel mogelijk thuis hebben. Thuis aangekomen waren de tranen er natuurlijk weer en dat voor de hele avond, er komt gewoon geen einde aan deze misere. Ik zou zo graag hoop hebben maar tot hiertoe vind ik die niet? Zeker niet als de specialist zegt : 'Ik hoop dat het helpt'. Al heel de avond enorme pijn, stappen is bijna onmogelijk, wat zal het weer een heerlijke nacht worden. Gisteren had ik mentaal een fantastische dag, ik had het goede nieuws gekregen dat mijn zoon geeslaagd is en donderdag zijn contract mag gaan tekenen bij seuritas, mijn oudsste dochter heeft vandaag het goede nieuws gehad dat ze maar 1 tweede zit heeft, dus die doet volgend schooljaar haar laatste jaar verpleegkunde, mijn jonge dochtertje daarentegen heeft een B attest, we hadden het verwacht want ze heeft 2 maanden niet naar school geweest de eerste trimester, en ook laatste trimester is ze veel 'ziek' geweest, ja die behandeling van de scoliose heeft serieuse impact gehad op haar, op school hadden ze het wel verwacht en zijn nog best tevreden met haar B attest. Morgen bekijk ik samen met haar de mogelijkheden; Zolang ik mijn gedachten maar kan verzetten, dan krik ik mijn moraal ook wat op.
Vandaag terug naar de specialist geweest.Er zou iets mis zijn met mijn bekken, vandaar de pijn en niet kunnen stappen, staan, zitten, enz. Cortisone heeft niet geholpen. Nog verder pijnstilling met morfine gekregen en ook spierontpanners, kine nog laten komen voor verdere massages. Volgende week woensdag ct scan laten maken van de volledige lumbale wervelzuil en dan op dagkliniek zal er een inspuiting volgen in mijn bekken. Ik weet echt niet wat ik nog moet denken, hoe lang zal dit nog allemaal duren, telkens komt er wat anders de kop opsteken. Ik wil zo graag mijn dagelijkse activiteiten terug hervatten maar ben gewoon aan mijn bedje gebonden, kwam er maar eens een klein lichtje in die tunnel die steeds donkerder wordt, pfffffffffffff...........
Nog steeds hetzelfde hier met mijn rugje. Slecht en weinig slapen vanwege pijn in de rug en de benen. Soms word ik er toch wel moedeloos van maar ik moet blijven doorzetten. Mijn vriendin mag morgen naar huis, ik heb ze gisteren niet gehoord want ze had een slechte dag, vandaag worden er bij haar nog wat onderzoeken gedaan en hopelijk is alles gunstig.
Heel slecht geslapen met veel pijn in de benen en rug, pfffffffffffffff altijd maar hetzelfde verhaal. Ik had hier zo graag eens iets anders gezegd, maar ja geen verbetering is geen verbetering, nog een dikke week en terug op controle bij de specialist. Vandaag gebeld met mijn vriendin in het ziekenhuis, ze heeft al rondgewandeld, is al zelf gaan douchen, infuus is al sinds gisteren verwijderd, de blaassonde is vandaag verwijderd,ze voelt zich heel goed maar heeft nog wel heel veel pijn. Ze gaat al aan tafel zitten om te eten. Wat is ze al veel verder vooruit dan ik op die dagen, ben wel heel blij voor haar want ze heeft ook al voldoende afgezien. Gisteren ook nog fotokes doorgestuurd gekregen van haar man over de vijzen. Samen hebben we al een hele collectie. Nu nog afwachten wat de rx van haar nek zal weergeven, ze heeft daar nog heel veel last (operatie nek oktober 2010), ook uitstraling in haar arm tot in haar hand, dat is ook nog even afwachten. En zo blijven we alle 2 in een sukkelstraatje zitten. Hopelijk kunnen we morgen terug skypen want haar man brengt haar laptop mee naar het ziekenhuis.
Vandaag terug kine gehad, het is enkel wat masseren op de pijnlijke plekken, normaal wordt er na zulke operatie nog niet gestart met kine maar omdat alles volgens specialist ontstoken is zouden die massages baat kunnen hebben. spierversterkende oefeningen zijn zeker nog niet aan de orde, dat zal nog wel even duren volgen kine. Benen doen nog steeds pijn, elke stap is een opgave. De namiddag tel gehad van mijn vriendin die vandaag geopereerd is, die was al goed wakker maar ben er zeker van dat dat even opflakkering was na de narcose want heb er niks meer van gehoord deze avond. Ze vertelde me ook zoveel pijn te hebben, wat zal ze een moeilijke nacht hebben (ik herinner me die nacht nog als de dag van gisteren).Verder bleek de operatie goed gegaan te zijn. Maandag zal ze waarschijnlijk haar laptop al kunnen gebruiken in het ziekenhuis en kan ze even een kijkje nemen op deze blog, Ben benieuwd of ik ze morgen zal horen.
Nog steeds geen verandering in mijn situatie. Vandaag is mijn vriendin opgenomen in het ziekenhuis en wordt morgen ook geopereerd, ook PLIF operatie (posterieure lumbale interbody fusie), voor haar is het haar 2de rugoperatie sinds februari, morgenvroeg half 8 is het haar beurt, ik hoop voor haar dat ze geen complicaties zal krijgen zoals nu bij mij. In mijn gedachten ben ik constant bij haar omdat ik maar al te goed weet hoe ze zich nu voelt en wat ze denkt.
Nog steeds geen enkele verbetering, cortisone lijkt niet aan te slagen, ik ben zelfs terug meer pijnstillers (zaldiar) aan het nemen, het stappen, zitten,staan doet enorm pijn, vandaag is de eerste keer kine hier thuis geweest. Hij schrok van de operaties die zo snel op elkaar gevolgd zijn, hij snapte ook niet waarom die eerste chirurg 2 keer een operatie heeft gedaan waar geen hulp werd gegeven aan de 3 probleemwervels. Het zag er niet zo rooskleurig uit volgens hem en ik zal nog een lange weg af te leggen hebben. De uitval in mijn bil en zijkant is mogelijks blijvend volgens kine. Kine heeft enkel massage gegeven op een pijnlijke plek, dat was voldoende voor de eerste keer. Vrijdag komt hij terug en mogelijk zaterdag ook. Daar ik geen enkele vooruitgang ondervind begint alle hoop toch wel weg te smelten. Wanneer zal ik eindelijk eens een wandelingetje buiten kunnen maken?
Geen enkele nacht slaap ik goed, door al de medicatie verdwijnt ook mijn eetlust volkomen, tot hiertoe nog geen enkel respons van de cortisone, alle bewegingen blijven pijnlijk, zonder hulp of steun blijft het stappen moeilijk, ook het zitten of staan kan niet langer dan een vijf-tal minuten, ik blijf hopen alhoewel de hoop elke dag toch wel een beetje verdwijnt op het beter worden, al was het maar een kleine wandeling al kunnnen maken buiten, sinds de dag van de operatie zit ik echt aan mijn bed gebonden en afhankelijk van alles en iedereen.
Ik ben Suzy
Ik ben een vrouw en woon in Schoten (België) en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 21/05/1967 en ben nu dus 58 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
