Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
29-07-2010 tot 30-06-2011
09-11-2010
het vervolg
Voila, ik heb mezelf mentaal klaar gemaakt voor het tweede deel. Het 1 keer schrijven is één ding, maar dat nog eens opnieuw moeten schrijven.. Maar ja, het was ook al weer even geleden dat ik iets van mij had laten horen, dus een beetje extra moeite mag wel eens.
Ik was dus net begonnen aan het weekend van Halloween. Ik was meteen aan zaterdag begonnen, maar daardoor was ik vrijdag bijna vergeten. En die is ook de moeite waard hoor :) Dus om het chronologisch te houden eerst even over vrijdag: De laatste dag van de schoolweek was hier heel warm begonnen. s´ Middags was het hier denk ik 35 graden en dus waren de ventilators hier weer eens heel welkom. In de namiddag werd de lucht veel donkerder en zoals wel vaker na zo´n hete dag volgde er er onweer. Heel plots begon het te regen. Echt een superharde stortbui! Door de bliksems was het (zonder overdrijven) niet langer dan 2sec donker en met de donders die er op volgden leek het echt of de hemel aan het openscheuren was! Ik was al helemaal gefachineerd, maar de weergoden hadden nog meer in petto: niet veel later begon het te hagelen met hagelbollen zo groot als noten! (maar ja, er zijn veel soorten noten he.. :) ) Toen het weer even rustiger werd, ben ik even buiten gaan staan om naar de bliksem te kijken (die was nog vollop bezig) en om af te koelen, want het was nog steeds broeierig heet. daarna begon het weer te regenen en heb ik mij in mijn bed gelegd na een verfrissende douche. Als het weer hier zo slecht is zetten de mensen hier al zowat alle elektrische toestellen uit omdat het gevaarlijk kan zijn. Ook bij dit onweer is er iemand in mijn stad op straat doodgebliksemd. En ze zetten die ook uit omdat de kans toch heel groot is dat de elektriciteit uitvalt. Deze keer is dat niet gebeurd al was het een paar dagen later wel het geval, maar dan door de warmte. (Omdat dan heel veel mensen tegelijk ventilatoren en airco gebruiken. Élk huis heeft hier trouwens ventilators aan het plafond en veel huizen hebben ook airco, al is die tweede wel veel duurder.Vandaag (09/11) is het weer al heel de dag slecht met veel wind en het zou kunnen dat het vanavond ook nog gaat onweren. Het is hier dus niet altijd mooi weer :)
Die zaterdag was het Halloween. Twee zussen, Adri en Katia, die goede vrienden zijn mijn familie, hadden mij meegevraagd om uit te gaan naar een verkleedfeestje in discotheek Coyote. Die maand was ik al eerder uitgeweest (herinner de regel over uitgaan), maar dit was dus al meteen een uitzondering omdat mijn gastmama deze meisjes goed kent en volledig vertrouwd. ,´Namiddags werd ik naar hun huis gebracht omdat ik daar zou blijven slapen. Het was een grote villa, maar heel koel ingericht en hoewel ik het heel leuk vind om eens in een ander huis te slapen, was ik blij dat het mijne hier toch iets gezelliger is. ´s Avonds begonnen we ons op te maken en onze verkleedkleren aan te trekken: ik was een heks, Katia een duiveltje, Adri samen met haar vriend Mr and Mrs Smith en Anna, een vriendin was een rat. Adri had mij nogal overdadig geschmink, maar omdat toch iedereen verkleed was kon ik daar wel met leven. Aangekomen aan Coyote stond er een enorme rij mensen aan te schuiven. We hadden onze tickets al op voorhand gekocht, omdat ze tegen de avond allemaal uitverkocht zouden zijn. Om binnen te gaan moest je een weggetje volgen waar mensen verkleed als zombies je lieten verschieten. Echt griezelig was het niet, maar alles was wel heel mooi en tot in de puntjes gedecoreerd. Binnen was er echt enorm veel volk en iedereen liep er echt goed verkleed rond. De attractie in het begin was dan ook om met de mensen die het best verkleed waren op de foto te gaan :) Ofwel waren de mensen echt goed verkleed, ofwel zo sexy mogelijk. Er liepen zombies rond, mummies, bloederige verpleegsters, vampiers waaronder ook een Edward uit Twilight, maar ook een duffman, een Juan Saldo (een reclamefiguur hier) en griezelige priesters. Om 12u begon het wereldberoemde liedje ´Triller´ van Michael Jackson te spelen en tot iedereens verbazing bleek dat heel het midden van de dansvloer was ingepalmd door dansers van Coyote. Zij begonnen ineens allemaal tegelijk het bijhorende dansje te doen en sloten af met kleine vuurwerkjes tot groot plezier van het publiek. Ik vond het een heel geslaagde avond al is het wel even wennen om met vreemde mensen uit te gaan op de Paraguayaanse manier. De feestjes met mijn belgische vrienden blijven toch wel de max hoor! :D
Zondagnamiddag had de afs-verantwoordelijke van Elise een namiddagje in de ciclovia, het park georganiseerd. Zij, haar broer, een vriend en vriendin, Elise Bank (een Thaise afs´ers) en ik hebben die namiddag doorgebracht met babbelen, tereré drinken, wat wandelen en voleyballen. (Dat volleyballen was nog eens leuk na al die tijd :) ) Er was weinig volk in het park omdat zowat iedereen thuis bleef om naar de voetbalmatch Cerro - Olimpia te kijken. De twee belangrijkste ploegen van Paraguay. En natuurlijk heeft Cerro gewonnen :) Toen ik tegen 6u thuis kwm was mijn gastmama wel wat slechtgezind omdat ik pas heel laat (die zondag zelf) had gevraagd of ik weg mocht. Tja, daar ben ik nog steeds niet echt aan gewend..
Wat er in de schoolweek gebeurd is niet bijster interessant om te vertellen: les, testen, de examens zijn begonnen maar veel verschil met die testen is dat niet, nu ook af en toe een presentatie van het laatste jaar..
Dit weekend zijn we vrijdag direct na school naar ons buitenhuis vertrokken. Ik vind het heel leuk om naar daar te gaan, want het is er veel rustiger als de buurt waar ik woon. Ik heb er een mega pot fruitsla gemaakt met mijn zus Nati, ijsje gaan eten in het dorpje (het smaakte verdacht en ik denk dat ze het 2 keer hebben ingevroren..), tereré gedronken.. Zondag waren het in heel Paraguay gemeenteverkiezingen. Dat was ik daarvoor altijd vergeten te vertellen, maar ik zie hier al sinds ik hier ben propaganda op tv, op spandoeken of gewoon op muren geschilderd. Die verkiezingen waren trouwens de reden dat we een heel weekend zijn gegaan omdat mijn gastmama daar moest helpen. Ze heeft van 5u ´s morgens tot 5u ´s avonds rondgereden om mensen naar de stemhokjes te brengen die geen auto of moto hebben. Dat zijn er in een dorpje als Santa Elena dus heel veel. Mijn zus moest ook om 5u opstaan om te helpen aan de computers. Ze stemmen hier gewoon op papier, maar het controleren van je identiteit was wel met de computer. Zelf heb ik op het einde ook nog anderhalf uurtje geholpen :) En terwijl mijn gastmama en zussen in de weer waren (mijn oudste zus Jasmin was ook komen helpen) zaten mijn gastpapa, mijn zus Yaya en ik samen met nonkels en tantes in ons buitenhuisje te genieten van een barbecue :) Die barbecue was heel lekker, maar buiten dat heb ik die dag niet veel gedaan. En als ik niets te doen heb begin ik te denken he.. Dat had als gevolg dat ik op het einde van die dag zo triest was geworden dat ik, thuis aangekomen, mijn tranen niet meer kon inhouden. God wat mis ik België soms hard! In mijn hoofd heb ik ondertussen al alles in België verheerlijkt en zelfs als ik aan het eeuwige slechte weer denk, denk ik: "Wat is het gezellig om binnen te zitten met de stoof aan als het regent" Ja je ziet het, zelfs dat ga je missen op de duur :) (Wie had dat verwacht!) Maar eens ik alles er eens uit heb geweend kan ik dat weer relativeren en ben ik blij dat ik hier kan overwinteren :) En voor diegene die het willen weten: het is niet alleen het belgisch weer dat ik mis, maar nog veel meer de mensen met wie je je in dat weer bevindt :)
Ik denk dat ik weer rond ben met mijn ´avonturen´ hier, maar ik heb nog wel een paar korte dingen: - mijn klasgenoten kunnen ´lang zal ze leven´ zingen en ik kan de versie van happy birthday nu in Guarani - op tv en zelfs in de kranten zie je hier veel meer naakt dan ik gewoon was. Zo zijn de deelneemsters het dansprogramma ´Baila conmigo Paraguay´ geen dansers, maar gewoon modellen die even hebben leren dansen. Ze staan dan met hun volle kont en borsten in een half doorschijnend string-badpak met een mannelijke danspartner op muziek wat seksstandjes te doen. Het is wel heel grappig als de commentaar van de jury daarna is: "Proficiat, het was een heel mooie choreografie!" - ´s avonds zitten er in mijn thuin soms echt mega grote padden en het is enorm verschietachtig als er in het donker ineens zo´n beest vlak voor je voeten wegspringt - De straten zijn hier niet echt voorzien op veel regen. Bij stortbuien staan er dus hele diepe plassen en is het bijna onmogelijk om met de bus op tijd ergens te geraken - Qua milieubewustzijn is Paraguay niet echt goed bezig (afval sorteren bestaat niet. Gooi het liever gezoon op straat of verbrand je afvalbarg na een tijdje) maar waar ze wel hel goed met bezig zijn is hun bron van erergie: heel paraguay en een deel van Brazilië leeft van de energie die geproduceerd word door één enkele dam: Itaipú. Het is (voorlopig, want de Chinezen doen een inhaalpoging) de grootste dam ter wereld. Ondergronds bevat Paraguay zoveel water dat, dat is mij hier toch verteld, je heel de wereldbevolking 3 jaar lang zou kunnen voorzien van water en dat de volgende oorlog in Zuid-Amerika om het water van Paraguay zal gaan. Hoeveel patriotisme er bij die verhalen vermengd is weet ik niet.. - De waarde ´zelfstandigheid´ word hier niet als erg belangrijk gezien. Tot je 30ste bij je ouders wonen vind niemand hier vreemd, thuisblijven is veiliger dan de stad in gaan met vrienden en in veel gezinnen brengen ze je liever weg dan dat je alleen met de bus gaat. Deels komt dat doordat het hier gevaarlijker is en deels omdat de waarde om ´je banden met je familie sterkt te houden´ hier heel belangrijk is. Voor mij lijkt zelfstandigheid belangrijker als al je tantes, nonkels, neven en nichten tot neven en nichten van je ouders regelmatig te zien, maar ik ben dan ook eenmaal met die andere waarden opgevoed hé.
Zo, ik denk dat ik het heb goed gemaakt dat ik zo lang niets meer heb laten horen :)
Ik denk echt heel veel aan jullie, en soms wordt allemaal het even te veel, maar dat missen zal het weerzien alleen maar leuker maken.
het bericht dat ik eigenlijk 3/11 al had geschreven..
Hallo hallo!
Ik had niet door dat het al een maand geleden is dat ik een blogbericht heb geschreven. Ik dacht eerder aan een tweetal weken of zo. Maar laten we dat zien als en goed teken: geen nieuws is goed nieuws! En dat is hier best wel het geval :) Maar toch werd het nog eens tijd voor een verlsag aan mijn geliefde Belgen.
Waar waren we gebleven?
Dat dipje van vorige keer was blijkbaar toen nog niet helemaal voorbij. Het weekend van 9 en 10 oktober heb ik voor de eerste keer (!) moeten wenen hier. Het was voor wat verschillende dingen tegelijk, maar de hoofdreden was wel dat ik besefte dat mijn vrijheid hier echt wel beperkter is als thuis. Als ik iets wil gaan doen, of het nu afspreken is met Elise, gaan winkelen, met een klasgenoot iets doen of ´s avonds uitgaan, ik moet een tweetal dagen opvoorhand toestemming vragen. Mijn gastpapa moet er dan even over nadenken en daarna zal hij besluiten dat ik mag. Meestal weet je al wel op voorhand dat je wel zal mogen, alleen als het over uitgaan gaat krijg ik niet altijd toesteming. Omdat mijn zussen hier (bijna) nooit uitgaan is het voor mijn gastouders een heel nieuw gegeven dat hun ´dochter´van 18 dat wel graag wil doen. Ik heb het met mijn gastmama besproken en we hebben er enkele regels over gemaakt. Met Elise of andere afs´ers mag ik 1 keer in de maand uitgaan. Ik moet dan zien dat ik bij Isabel (de afsverantwoordelijke van San Lorenzo) kan blijven slapen. Dat is omdat mijn gastmama nog steeds vind dat het eigenlijk te gevaarlijk is en ze wil dus niet de verantwoordelijkheid over mij hebben als ik uit ga. Dat ik bij Isabel moet bloijven slapen vind ik absoluut geen probleem, maar die beperking van 1 keer in de maand is wel, hoe zal ik het zeggen, nieuw voor mij. Niet dat ik van plan was om elk weekend weg te gaan, maar wat als je toevallig die maand al bent weggeweest en dezelfde maand komen alle afs´ers een weekend naar Asunción om samen te gaan feesten (dat was bijna het geval volgend weekend). dan mag ik niet mee omdat ik al ben weg geweest die maand. Maar hoe streng die regel is en wanneer er uitzonderingen gemaakt worden, moet ik nog wat uitvissen. Zo ben ik in oktober toch 2 keer uigeweest, maar daar verder ik wat verder wel meer over. Het blijft nog wel jammer dat ik niet kan zeggen: "Ze vragen mij mee om te gaan winkelen, tegen 6 uurongeveer ben ik wel terug thuis. Chau!". Maar ik begin er aan te wennen dat ik dus op voorhand mijn weekend moet plannen. En al bij al valt die beperking van vrijheid nog wel mee hoor. Er is bijvoorbeeld een meisje van mijn klas dat nooit alleen het huis uit mag en een aantal hebben geen toestemming gekregen om mee te gaan naar Brazilie. Dát zou ik pas erg vinden!
Maar toch was dat, samen met het feit dat ik Belgie toch begin te missen, even een klap voor mij. Nu ik er heb over kunnen nadenken en ondertussen weer veel leuke dingen gedaan heb, kan ik het al wat relativeren en voel ik mij weer tip top in orde. En ik kom toch naar hier om die verschillen in cultuur te ervaren, nietwaar?
Op school is het echt veel leuker. Donderdag 14 oktober hadden we met onze klas en bezinningsdag. Voor mij was dat godsdienstige aspect niet van belang, maar wel het feit dat we eens iets met heel onze klas samen deden. We vertrokken ´s morgens aan school met een heel kleurijke ´schoolbus´ naar Ñemby vertrokken, een half uurtje rijden. In een gebouwtje met een grote tuin er rond hebben we in groepjes afiches gemaakt over de goede dingen in onze klas en de slechte kanten er van. We hebben liedjes gezongen met de gitaar (nee, ik heb niet gespeeld), netbal en andere spelletjes gedaan.. Het was heel leuk en zo heb ik alle mensen van mijn klas eens wat beter leren kennen. Want het probleem is dat mijn klasgenoten buiten school bijna nooit afspreken met elkaar. Voor te studeren of af en toe eens naar de cinema of zo. Maar als ik na een weekend vraag wat ze gedaan hebben is het meestal: tv kijken, geslapen en eens naar een tante gereden of zo. Niet bijster veel dus.. En door dingen met hen te doen buiten school leer je ze net beter kennen. Maar bij deze was dat probleem dus ook al opgelost. Sinds die maandag daarna ben ik dus eens afgewisseld van plaats in de klas en dat heeft mij heel goed gedaan! Eerst zat ik naast mijn zus en haar vrienden (waar zet je je anders als je de eerste dag in een klas komt waar je niemand amders kent), maar dat waren wat de verkeerde mensen om als je een taal niet kent, vrienden met te maken. Heel vriendelijke mensen hoor, maar ze betrokken mij er niet echt bij. Ik probeerde wel gesprekken aan te knopen, maar daar gingen ze nooit verder op in en bleef het dus altijd nogal opervlakkig. De mensen waar ik mij nu naast heb gezet zijn heel sociaal, soms zelfs bijna té :) en heel amusant in de klas. De uren gaan op school nu veel sneller voorbij en ik voel mij daardoor de rest van de dag ook gelukkiger.
Na school heb ik dus twee keer in de week gitaarles. Ik kan ondertussen al een Mexicaans walsje spelen: Cielito lindo, én ik kan het zingen. Of dat zingen op iets trekt laat ik over aan de mening van anderen :). Ik begin ook stillaan gebruik te maken van de siesta. Al heb ik dan wel vaak het probleem dat ik ´s middags veel te lang slaap, zodat ik ´s avonds nog lang wakker lig in mijn bed. Daar moet ik dus nog wat een systeem in zien te vinden.
Vrijdag 15 oktober ben ik, eindelijk, voor de eerste keer naar een Paraguayaanse discothee geweest. Na mijn middageten kwam Isabel mij halen omdat ik bij haar zou blijven slapen. In haar huis (zelf waren ze nog weg om boodschappen te doen of zo iets) heb ik dus mijn siesta gedaan en wat deed dat goed om nog eens in stilte alleen in een huis te kunnen zijn! Ik ben blij dat er bij mij zo veel mensen wonen, maar met mijn neefje Ale erbij is het soms wel heel druk. Tegen 10u ´s avonds kwamen Elise en haar mama mij ophalen en het leek toen een beter plan dat ik bij haar zou slapen, dus nam ik al mijn slaapgerief mee. Bij haar thuis hebben we ons nog wat klaargemaakt. Niet de gewoonlijke hoeveelheid schmink die ze hier gebruiken, omdat we allebei geen Paraguyaanse zijn :) En dan vertrokken we naar Coyote, een van de betere discotheken in Asunción omdat die minder gevaarlijk zijn (meer security aan de uitgang). Om 11u waren we daar, maar dat was dus veel te vroeg, want er was amper volk. Het voordeel is wel, dat als je er voor 12u bent, vrouwen gratis binnen mogen :) Het is hier een mannewereld, maar af en toe krijgen vrouwen hier dus ook eens iets extra. Die avond kwamen er ook nog andere afs´ers die in de buurt van Asunción wonen. Ik heb mij echt goed geamuseerd, want het was al heel lang geleden dat ik nog eens had gefeest. We hebben er ook eens verschillende bieren geprobeerd en het Nederlandse heineken is pakken beter dan het Paraguayaanse Brahma.
Die zaterdagavond wa shet normaal gezien een muziekfestivalletje in mijn buurt, maar dat is al een tweede keer afgelast door de regen. Ik hoop dat het eenandere keer doorgaat, want het lijkt mij wel nog leuk.
Die zondag, 17 oktober, was het de 16de verjaardag van mijn jongste zus Yayi (haar eigenlijke naam is Daihana, waarom iedereen Yayi zegt weten ze hier zelf ook niet). Zoals elk verjaardagsfeestje komt heel de familie langs en eten we barbeque en taart. Voordat ik naar hier kwam had ik het idee dat de Zuid-Amerikanen echt weten te feesten, maar ik moet eerlijk toegeven dat verjaardagen in Belgie toch wat leuker zijn. En een feestje geven voor vrienden doen ze hier niet echt. Al bij al was het natuurlijk wel leuk hoor. Die morgen ben ik trouwens ook naar de mis geweest in mijn barrio, mijn buurt San Isidro. Mijn gitaarleraar had mij eens uitgenodigd omdat hij tijdens de mis muziek speelt en zodat ik de buurt hier weer wat kon leren kennen. Ik stond ervan versteld hoeveel mensen hier naar de kerk gaan! Het was maar een klein kerkje, maar tot buiten was het stampvol. En véél meer jeugd die naar de kerk gaat dan in Belgie :) Mijn familie zelf gaat niet elke zondag, maar bij gelegenheden gaan ze wel zeker.
Over de schoolweek valt niet echt iets interesant te vertellen, dus spring ik ineens naar het volgende weekend. Deze keer vertrokken mijn ouders vrijdag naar Santa Elena, het dorpje van ons buitenhuis. Ik had wat films gehuurd (voor 1 euro) en dus heb ik samen met Yayi en Nati op het grote bed van mijn ouders films gekenen met een pak koeke¡jes voor onze neus. Het was heel gezellig om eens een avond alleen met zussen te zijn en we hebben heel leuk gepraat en goed gelachen. Wat ben ik toch blij met mijn gastfamilie op zo´n momenten :)
Vanaf dat weekend woont er ook een tante bij ons. Ze slaapt samen met de meid in ons bij-huisje dat tegen ons huis is gebouwd. Het is leuk dat er nog meer volk in huis is,maar eigenlijk is het iets heel triest. Want ze komt bij ons wonen omdat ze, een redelijk vergevorderde, kanker heeft en het ziekenhuis voor haar chemotherapie dichter bij ons huis is dan het hare. Het is nog niet zeker hoe lang ze bij ons zal wonen, want dat gaat er wat vanaf hangen hoe het met haar ziekte verloopt. Maar ik hoop echt super hard dat het terug in orde komt met haar! Haar dochter Lisa woont ook vlakbij ons en zij komt dus nu met haar man Derlys ook heel vaak langs. Maar dat zijn 2 hele leuke mensen, dus dat vind ik zeker geen probleem. Ze nemen ook regelmatig hun pratende papagaai pancho (=een hotdog hier) mee, en dus is het hier buiten de siesta nooit stil in huis. Zeker niet als Ale naar pancho begint te zingen/roepen en die op zijn beurt met veel lawaai hem probeert na te roepen :) Maar als ik het wou filmen zwijgen ze natuurlijk ineens allebei, tja..
Het weekend daarna was het zaterdagavond (30 oktober) Halloween
FCVJH##{[{saxFRDJHB***zbHVGhb+*N POTVERDORIE!!
ik had net nog een heel groot stuk erbij geschreven (deze helft had ik al even opgeslagen) en net wanneer ik het wou posten is er iets mis met het internet en is alles weg!! Sorry mensen, maar het vervolg zal niet meer voor vandaag zijn. Oóit krijgen jullie het wel te horen, maar nu kan ik daar even de moed niet meer voor opbrengen. Ik ga een verfrissende douche nemen en mij voor de tv zetten denk ik. :( :( :(
Muchos besos Renée
(Dit is dus het bericht ik 3 november al had geschreven, maar niet kon posten omdat er tot vandaag iets mis was met het internet. Hier hebben jullie al wat leesvoer en aan het vervolg ga ik nu beginnen! :) )
Ik dacht dat het eens stillaan tijd werd voor een nieuw blogbericht en dus heb ik me maar eens voor de computer gezet met een pot verse fruitsla naast mij. Het is weer even geleden, dus ik heb weer heel wat te vertellen.
Vorige week zat ik in mijn eerste dipje. Het had niet echt een reden, maar gewoon dat al het nieuwe hier nu bijna af is en ik in de routine van het schoolleven zit. Want op school heb ik nog steeds veel tijd om over alles na te denken en Schilde is dan hetgene dat het meest in mijn hoofd rondspookt. Ook vielen voor het eerst de imperfecties van mijn familie op. Want ja, geen enkele familie is perfect hé. Zo is hier mijn gastpapa baas in huis, dat is die machocultuur natuurlijk, maar dat is toch nog wennen hoor. Als hij ´s middags thuis komt van zijn werk zet mijn gastmama zijn bord met eten voor hem op tafel. Nadat hij zijn bord leeg heeft gaat hij naar zijn kamer om tv te kijken of om zijn siësta te doen. Pas ´s avonds komt hij weer uit zijn kamer voor het avondeten waarna hij weer verdwijnt. En mijn gastmama kan alleen in de voormiddag weg als ze iets wil doen, want in de namiddag moet ze bij mijn gastpapa blijven. Enkel als hij weg wil, naar het park bijvoorbeeld, kunnen wij ook gaan. Dat is al vervelend voor mij, want als het kon ging ik bijna elke dag naar het park om te lopen. En dan heb je natuurlijk het probleem dat het hier gevaarlijk is en je ook niet zomaar alleen kan gaan. Ook is mijn gastmama nogal ongerust. Dat is alleen maar uit goede bedoelingen, dat weet ik wel, maar de bus nemen mag ik daardoor ook niet vaak. Die vrijheid die ik niet heb zoals thuis, is nog steeds hetgeen waar ik het moeilijkst mee heb om aan te passen.
Maar.. goed nieuws. Ik heb iets gevonden om mij in de namiddag toch met bezig te houden als ik niet uit huis kan: ik krijg sinds vorige week mijn eerste gitaarlessen! Het is de bedoeling dat ik na een tijd Paraguayaanse liedjes leer spelen en mijn leraar wil ook dat ik leer zingen. Hm die weet dus blijkbaar niet dat ik dat écht niet kan, maar goed. Ik kan het op zijn minst proberen he? Voorlopig kan ik wel nog niet meer dan de eerste 3 akkoorden en mijn vingers doen er erorm veel pijn van, maar ik vind het leuk en wil het zeker verder blijven doen :)
Een sport heb ik nog steeds niet gevonden. Ik was van plan om handbal te spelen in het schoolteam, maar daar ben ik van af gestapt. Het zit namelijk zo dat de trainer, onze leraar Engels, die meisjes soms iets te veel aanraakt. Niet dat hij écht iets doet, maar wel te veel dan dat normaal is. Ik heb bijvoorbeeld ook nooit gezegd dat ik wou handballen, maar hij pushtte mij een beetje om te komen trainen.. Hmm dat ga ik dus al niét doen. Ik zoek dan wel een andere sport. Misschien ga ik binnekort eens aerobicen met een van mijn zussen, maar dat kan nog wel even duren voordat we echt gaan. Voorlopig zal ik dus nog wat op en neer moeten springen in mijn kamer om toch wat beweging te hebben. Dat doe ik dus ook echt uit noodzaak :)
Zaterdag 18 september was echt een vreemde dag. We zijn om 4u ´s morgens opgestaan om drie nieuwe auto´s "te gaan inrijden". Blijkbaar moeten er bij nieuwe auto´s eerst kilometers op staan voor ze die verkopen (daar had ik nog nooit van gehoord, maar ja). En niet zomaar een paar kilometers, maar een stuk of 1000! Wij mochten dat via mijn gastpapa zijn werk dus doen en dus stapten we ´s morgens met het hele gezin in 3 splinternieuwe wit-zilverkleurige 4x4 auto´s om een toertje te doen van 1000km. Heel het noordelijk deel van Paraguay, de Chaco, is zeer dunbevolkt en het enige je er ziet zijn uitgestrekte gebieden vol palmbomen, stekelige planten en nog meer planten. Slechts af en toe zie je een groepje hutjes van de "indios" de indianen. Beeld je nu aub geen indianen in met pluimen op hun hoofd hé. Het zijn gewoon donkerdere mensen die jammer genoeg in die streek allemaal heel arm zijn. Zo zijn we meer dan 500 km de Chaco ingereden om dan in een stadje (Mariscal Estigarriva) te eten en dan die 500km terug te rijden. We waren tegen 9u thuis en ontdanks dat ik heel de dag gezeten heb, was ik doodop. De plaats waar we die middag hebben gegeten was een afdeling van het werk van mijn gastpapa. Vroeger was hij gastpapa een belangrijke commissaris, maar daar is hij op pensioen gegaan en nu doet hij iets in een antidrugscentrum. Ze sporen mensen op die drugs smokkelen en pakken die dan op, maar mijn gastpapa doet de administratieve kant denk ik :)
De week op school daarna was veel leuker dan een gewone schoolweek. Maandag was het 'Olimpiade' op school. Er waren vesrchillende sportwedstrijden zoals sprinten, 1km lopen en voetbal. Alle leerlingen waren opgedeeld in drie groepen: Wit, geel en groen en ik hoorde bij die laatste. Onverwacht had mijn team de dag zelf nog iemand nodig om 100m te lopen en omdat ik normaal gezien wel goed kan lopen, zei ik dus dat ik dat wel zou doen. En ja hoor, mijn conditie is al wel achteruit gegaan, maar ik heb het toch gewonnen! :)
Die dinsdag was het geen les omdat het 'Día de la juventud' was, dag van de jeugd. Ik ben dan samen met mijn 2 jomgste zussen naar het centrum van Asunción gegaan. Daar was heel veel volk met muziek en 'indios' die op straat allerlei spulletjes verkopen. We hebben dan ook een tweede poging gedaan om naar de kathedraal en het paleis te gaan zien en deze keer werd ik niet ziek. Ik heb bij het paleis trouwens ook de president gezien! De president van Paraguay, Fernando Lugo, is heel ziek, want hij heeft kanker. En nu zijn er blijkbaar mensen die hem willen vervangen met als excuus omdat hij te ziek is om te regeren, maar die gewoon zelf zijn plaats willen inemen. Als je voor het paleis staat zie je een erorm groot contrast: het witte, grote gebouw is het tegenovergestelde van de armoedige krottenwijk die vlak daarachter aan de oever begint. Vandaar dat er enorm veel soldaten in en rond het paleis staan, want arme mensen stelen nu eenmaal vaak hier.
Woensdag een dag school, maar donderdag hadden we alweer vrijaf. Ik heb niet helemaal begrepen waarvoor, maar ikdenk dat de leerkrachten een vergadering hadden. Maar een dag uitslapen was het niet, want we stonden om 8u op op naar een of andere counseler te gaan die Belgen in Paraguay helpt met allerlei zaken. In de namiddag dan wat geoefend op mijn gitaar (het is degene van mijn zus die ik gebruik, maar later koop ik er zelf waarschijnlijk ook een) en daarna pannekoeken gebakken. Het werden wel mini-pannekoekjes omdat ik enkel een piepklein pannetjes had, maar ze vonden het hier wel allemaal heel lekker! We hebben ze klassiek met suiker gegeten, maar ook met dulce de leche. daarvan neem ik zeker een pot mee naar huis want dat is echt verukkelijk!
In het weekend daarna heb ik niet erg veel gedaan. We zijn vrijdag nog eens in ons buitenhuis gaan slapen en zaterdag heb ik nog wat op mijn gitaar geoefend. Zondag begon de dag nogal saai, maar in de late namiddag zijn nog 2 vriendinnen langsgekomen en hebben we kaartspelletjes met geld gespeeld. De inzet was telkens 500 guarani, maar dat is echt niets. 5.000 guarani is net geen euro dus reken maar uit :) Het grootste briefje dat ze hier hebben is trouwens maar 16 euro waard (100.000 G).
De week daarna begon nog steeds met het dipje, maar woensdag was dat ineens voorbij! Ik had geskyped met Jolien en gepraat met mijn afs-verantwoordelijke die die dag voor het eerst zou langskomen en dat deed goed. Ik dacht dat ik al een afs-verantwoordelijke had, maar blijkbaar was dat dus iemand anders. Maar erg vind ik dat niet want het blijkt een jongen te zijn van 21 en omdat ikzei dat ik het jammer vond dat ik nog niet was uitgegaan hier, zei hij dat hij mij wel eens zou meenemen. Jammer genoeg is het niet echt ne knappe jongen, maar ik ben wel blij dat ik hier eens de discotheken kan verkennen :)
En dit weekend was ook heel leuk! Zaterdag zijn we naar de cinema geweest met een paar klasgenoten en Elise, het andere Belgische meisje van afs. Daarna mocht zij blijven slapen en we hebben tot 3u ´s nachts letterlijk aan een stuk door gebabbeld. Het deed goed om nog eens in het Nederlands te kunnen praten en zeker met iemand die ongeveer in dezelfde situatie zit.
dan nog even in het kort, want mijn gitaarleraar gaat er bijna zijn: - Mijn oudste zus yasmin gaat in februari trouwen! :D - mensen zie je hier op moto´s altijd zonder helm, vaak ook op sleffers en soms met 4 op hun brommer: een mama, papa, en 2 kindjes er tussen. - 90´s muziek begint hier ook op te komen. joepie! - wc papier gooi je niet in de wc maar in het vuilbakje - álle vrouwelijke leerkrachten dragen hier hakken op school: van een elegante schoen tot sandalen met plateau-zolen - Ik heb maandag een presentatie gedaan over Belgie in het Spaans. Ze begrepen mij wel, maar correct Spaans was het toch nog niet hoor - een 'walkietalkie' is hier een 'wokitoki' - ze zijn hier nu aan het beslissen of er een wet komt die toelaat dat homo-koppels mogen trouwen of niet. Maar veel (gelovige) mensen hier vinden dat een schande. Ik zit op een katholieke school en dus moedigen ze ons aan om naar de bijeenkomsten te gaan van 'wij willen een papa en een mama', tegen het homohuwelijk dus.
Vele vele groeten en ik moet gaan want mijn gitaarleraar kan er elk moment zijn! Als je denkt dat ik iets vergeten ben, je wil iets vragen of gewoon iets laten weten mag je zeker een mail sturen, want daar ben ik altijd heel blij mee.
Chau amigos y muchos besos!
p.s. 'Chau' is niet fout geschreven, want het is hier niet de Italiaanse 'ciao' die ze gebruiken
Eerst en vooral wil ik zeggen: alles gaat nog steeds zeer goed met mij en ik begin te beseffen dat als het zo blijft of beter wordt ik hier gemakkelijk nog 10 maanden kan blijven!
Je merkt hier dat de winter voorbij is want het blijft steeds regelmatiger warm en de "apacho's" die de lente aankondigen staan volledig in bloei. Super mooi want overal zie je bomen vol roze, witte of gele bloesem in de straten. En dat de zomer er aan komt is zeer leuk, want dan beginnen de mensen hier meer dingen te doen en meer uit te gaan. En niet te vergeten dat ik vanaf eind november 3, jawel 3 maanden zomervakantie heb waarin ik onder andere 10 dagen naar Camboriù in Brazilië ga! Wees maar al jaloers :)
Maar ik heb ondertussen ook al heel leuke dingen gedaan hoor, al zijn ze misschien iets minder spectaculair. Het weekend van 3-5 september hadden we een weekend met alle afs'ers die schoolprogramma volgen in Paraguay. Het was heel leuk om iedereen nog eens terug te zien na een maand en hun verhalen te horen. Niet bij iedereen was die eerste maand al even goed verlopen, maar ik ben er zeker van dat het uiteindelijk bij iedereen zeker in orde komt. Het weekend ging door in een super mooi hotel aan het meer van Ypacarai, Hotel del Lago. We hebben er ook een boottochtje gemaakt op het meer en sommige hebben een duik genomen in het mooie, maar nog ijskoude zwembad. Ook natuurlijk met de vrijwilligers gepraat over je eerste maand hier en dat het normaal is dat het niet allemaal vanzelf gaat en zo. Het hotel lag in het stadje San Bernardino, ofwel Sanber, en er was iets heel vreemd met dat stadje: alles was er goed verzorgd met chicere huizen, propere straten, sportclubs aan het meer.. maar geen volk te zien! Echt waar, een spookstad bijna. Blijkbaar is het een stad die alleen in de zomer bewoond wordt en bijna alle huizen zijn de tweede huizen van mensen in Asunción. Iedereen kent het als dé feeststad in de zomermaanden is het er super druk. Er zijn massa´s discotheken, cafe´s, restaurants, sportclubs met tennisterreinen en jetski´s en zeilboten die verhuurd worden. Ik hoop dat ik er ook eens naartoe kan deze zomer!
De week er na was weer een gewone schoolweek. Nog steeds nogal saai soms, maar er komt stillaan verbetering in. Ik versta al redelijk goed Spaans en er zijn leerkrachten die nu ook al echt verwachten dat ik meewerk. Zo heb ik dus al 3 op 5 gehaald voor een test van fysica en ben ik samen met mijn medeleerlngen een boek beginnen lezen, in het Spaans. Ik lees 3 pagina´s, terwijl mijn zus een hoofdstuk heeft gelezen, maar ik denk wel dat het een goede oefening is.
Vrijdag zijn we voor de 2de keer naar ons buitenhuis in Santa Elena geweest en ik vind het er zalig. Het is er heel mooi en je zit er in een klein dorpje met een prachtige natuur.Ik heb ze een koe zien brandmerken die mijn gastpapa net had gekocht (en dat stinkt!) en ik heb ons paard Retoño gereden. Of er toch op gezeten en wat rondgewandeld terwijl iemand anders de teugels vasthield In de zomer gaan we er met super veel vrienden en familie ook een week naar toe om er te zwemmen in de rivier, volleyballen, barbecuen..
Zaterdag zijn we naar een verjaardagsfeestje van een nonkel geweest in Capiata, vlakbij San Lorenzo. Het was heel gezellig en er was ook een groepje Mexicaanse zangers langsgekomen. Dat is hier blijkbaar populair op verjaardagen en ik vond het heel leuk. Het enige nadeel van al die feestjes is wel dat ik weer eens lekker en veel eet, met op het einde natuurlijk taart. Ook bij mij thuis eten we altijd super lekker en mijn gastmama maakt regelmatig ook nog eens dessert. Dat vind ik natuurlijk geweldig, maar het is niet goed want ik ben hier echt al verdikt. Ze hebben geen weegschaal hier, maar ik zie het. Maar omdat ik niet als een walvis wil terugkomen ben ik eens gaan horen welke sport ik hier kan doen. Zo zijn we al 2 keer naar het park gegaan zodat ik kan lopen en misschien ga ik vrijdag na school handbal spelen. Dansles zou ik ook nog wel willen doen als dat hier gaat, maar in ieder geval iéts. Echt diëten vind ik niet leuk, maar veel sporten zie ik wel zitten, dus hoop ik snel iets te vinden dat ik hier kan doen. Ook ga ik in november met Nata mee gitaarles volgen en daar heb ik ook veel zin in! Maar dat is gewoon voor het plezier natuurlijk.
Zondag gingen we de kathedraal en het paleis in Asuncion bezoeken, maar veel heb ik niet kunnen zien, want ik voelde mij echt niet goed. Ik had plots heel veel buikpijn en had het gevoel dat ik zou flauwvallen. Omdat het ziekenhuis toch vlakbij was zijn we daar even langsgegaan, maar iets ernstig was het uiteindelijk niet. Het was heel snel ook weer voorbij en na een kleine check up mocht ik al weer weg. Ik hoop dat dat geen gewoonte wordt en ik hier elke maand langs het ziekenhuis moet gaan :)
Zaterdag 2 oktober gaan we waarschijnlijk naar een soort muziekfestival in Asuncion: 'Reaggeton Fest'. Het moet nog wat geregeld worden, maar waarschijnlijk gaan we er wel heen. Ik heb geen idee of dat lijkt op een festival of optreden in België, maar we zullen wel zien he. En anders is daarom zeker niet slechter!
En dan, op aanvraag van Fenne, een stukje over de jeugd in Paraguay. Het is natuurlijk moeilijk om al alles te weten na 6 weken, dus het kan goed zijn dat een aantal dingen na een tijd helemaal fout blijken te zijn, maar ik doe mijn best. Mijn klasgenoten zijn allemaal jonger dan mij ('93,'94) maar het valt best mee om met hen in de klas te zitten. Ze gedragen zich meestal heel normaal en niet echt kinderachtig of zo. Het is wel zo dat ze, voor zover ik weet, niet super vaak uitgaan omdat je voor zowat alle discotheken 18 moet zijn. Of dat kan ook zijn omdat het nu nog winter is en dan gaat iedereen hier minder uit. Er wordt over het algemeen door de meisjes veel belang aan hun uiterlijk gehecht. Als ze uitgaan maken ze zich heel hard op, maar op school schminken ze zich veel minder, misschien mag dat niet op school. Omdat iedereen een uniform draagt, is het moeilijk om te zien wat voor kledingstijl ze hebben. Voor zover ik heb kunnen zien, houden veel meisjes van wat bling bling en juwelen met 'diamanten' in en zo. Ik ben hier ook al eens gaan winkelen en je vind hier zeker ook mooie kleren die, ook in Belgie, in de mode zijn, maar ook heel veel dingen die ik nooit zal dragen. Veel meer felle kleuren dan bij ons en vaak ook kleren die in Belgie door 'showtrutten' worden gedragen. Maar hier bekijk je mensen niet hetzelfde, want je weet dat de mode hier nu eenmaal anders is. Bijna alle meisjes hebben hier lang haar. En daar kunnen ze veel met doen! Je ziet hier allerlei soorten vlechten, echt zot soms, en ook speldjes en haarrekkertjes met bloemen en strikken. Haar wordt meestal gestijld, maar tijdens de week doet niet iedereen dat. Van de jongens weet ik nog niet goed wat voor kleren ze dragen, maar daar kom ik nog wel achter. Wel merk je dat het hier veel meer een machocultuur is als in België, al zijn ze tegelijk ook echte gentlemen's. Ook meer als in België :) Het is moeilijk om uit te leggen. De relatie tussen jongens en meisjes is veel lichamelijker als bij ons, ook gewoon in een vriendschapsrelatie. Veel knuffelen, op elkaar leunen.. dingen waar allemaal niks mis met is, maar het is anders hé. Het onderwerp 'seks' is hier nog veel meer een taboe als in België. Veel meisjes zullen hier blijkbaar zeggen dat ze nog maagd zijn, omdat ze in het maagdelijk wit willen trouwen, of omdat jongens met een meisje willen trouwen dat nog maagd is, ik weet het niet goed. Of het kan zijn dat er gewoon tegenover de oudere generaties word gedaan alsof ze geen seks hebben voor het huwelijk. De pil is bijvoorbeeld in veel families iets dat zeker niet vanzelfsprekend is. Er zijn bijvoorbeeld meisjes die de pil gebruiken, maar het een geheim moet blijven voor hun ouders. Ik heb het zelf nog niet gemerkt, maar van de andere afs'ers heb ik al gehoord dat er op hun scholen redelijk wat tiener zwangerschappen zijn. Misschien omdat er niet veel over gepraat wordt, de jeugd minder voorgelicht is? Maar bij mij op school is dat niet echt het geval. Verder is het hier heel normaal om 2 of 3 gsm's te hebben, school is meestal belangrijk al verschilt dat ook soms héél hard met andere scholen en is er ook heel arme bevolking die niet naar school kan gaan en aan verkeerslichten autoruiten moeten kuisen of fruit verkopen. Zeer triest om te zien, zeker als ze met kleine kindjes op hun arm rondlopen. Maar daar kan je niets aan veranderen en het enige dat je kan doen is af en toe iets kopen van zulke straatverkopers.
Als laatste nog een antwoord op wat al velen gevraagd hebben: Over het algemeen vind ik de Paraguayaanse jongens niet echt knap. Er zijn er natuurlijk wel, maar ik dacht dat er meer zuiderlijke schoonheden zouden rondlopen. Wel vind ik vaak de donkere bevolking het mooiste. Er is namelijk in het algemeen een verschil tussen de mensen uit de steden, die meestal blanker zijn, en de mensen van het platteland, die donkerder van huid zijn en echt zwart haar hebben.
Zo, dat was het weer. Het is toch altijd wel een hele klus om zo'n blogbericht te schrijven dus ofwel zal de frequentie wat verlagen of worden ze gewoon wat korter. Maar ik houd jullie zeker wel altijd een beetje op de hoogte hoor!
Vééél knuffels aan diegene die ze willen en aan de anderen vele groeten en tot de volgende!
Ik ben hier nu 4 weken en Paraguay bevalt mij wel! Alles is hier anders en in het begin heb je tijd nodig om te wennen, maar voor je het weet is de eerste maand al bijna voorbij. Ik heb al veel gedaan en al veel mensen ontmoet, maar ik ben blij dat ik dat hier nog 10 maanden lang kan doen. Niet dat ik niet blij ga zijn als ik weer thuiskom, maar een nieuwe wereld ontdekken is echt ontzettend leuk!
Sinds ik uit het ziekenhuis ben, zijn mijn dagen weer wat leuker geweest. Elke voormiddag moet ik wel naar school, maar dat valt heel goed mee. De leukste lessen vind ik hier: Engels, lo (sport), informatica en wiskunde. Van die laatste had ik zelf ook nooit verwacht dat ik die leuk zou vinden, maar daar hoef je nu eenmaal geen Spaans voor te kunnen en het niveau is ook nogal laag. LO is hier veel volleybal en handbal, dus dat vind ik zeker ok en met informatica leren we nu fotoshop gebruiken. Bij de andere vakken hangt het er wat van af of ik die dag veel van het Spaans begrijp of niet, wat soms nogal tegenvalt. Maar als ik echt niet kan volgen, leer ik wat uit mijn cursus Spaans of doe ik een praatje met mijn buur.
Dinsdag ben ik niet naar school geweest, oñdat ik met mijn mama dringend geld moest gaan afhalen om mijn ´schoolreis´te betalen. Mijn klas heeft namelijk zelf een reis gepland van 10 dagen naar Brazilië en ik was nog net op tijd om ook voor mij te boeken! Het is pas in december, maar omdat het via een reisorganisatie is, moet het op tijd allemaal geboekt worden. Eerst twijfelde ik even of ik mee wou of niet. Het is 370 euro en omdat het met een organisatie is heb je ook niet de vrijheid om te gaan waar je wil, maar zo vaak kom ik ook niet in Zuid-Amerika hé. En ik kan in de loop van dit jaar met andere afs´ers op ons zelf nog wat rondtrekken hier. En nu ik mij heb ingeschreven zie ik het helemaal zitten!
Woensdag was deze week heel leuk, want het was Dag van de Folklore. We waren allemaal gekleed in de typische Paraguayaanse kleren, sommige klassen moesten dansen en onze klas had typische Paraguayaanse gerechten gemaakt. Het was mooi weer (wanneer niet hier) en er was een fanfare muziek komen spelen. Die dag ben ik met veel mensen op de foto geweest omdat ik er, zelf in die outfit, met mijn blond haar niet echt leek op een echte Paraguayaanse. Op mijn school zit ook een Thaise jongen van afs: Bam, en we werden allebij op het podium nog eens voorgesteld door de directrice, een nonnetje. Ze was blijkbaar enorm blij dat we allebei helemaal in typische klederdracht gekleed waren. Ik heb uiteindelijk ook mee gedanst en mijn klasgenoten lieten mij van al het eten en drinken proeven. De meest typische dingen zijn chipa, sopa paraguaya, bori bori, milanesa, empanada´s.. en van dranken natuurlijk tereré: ijskoud water en duizend soorten kruidenmixen. Heel verfrissend als het zo warm is!
Vorige week werden de lessen wat gestoord door luide knallen van bommetjes. Er gaat iets veranderen in het bestuur van San Lorenzo, mijn stad, en een aantal mensen zijn daar blijkbaar niet met akkoord. Echt veel hebben we er uiteindelijk niet van gemerkt buiten dan die knallen, meer volk op straat als anders en natuurlijk ook meer politie. Politie loopt hier trouwens goed bewapend rond en mannen die met zo´n groot geweer (vraag mij niet wat voor één) een gebouw bewaken is hier ook niet zeldzaam. Op het eerste zicht lijkt dat niet zo, maar het kan hier redelijk gevaarlijk zijn. Als je met de bus gaat moet je juwelen, gsm´s en fototoestellen altijd uit het zicht houden, want het gebeurd wel vaker dat mensen hier met een mes worden bedreigd. Dat is ook de reden dat mijn gastmama ons met de taxi naar school laat gaan en ons altijd met de auto weg brengt. Ik begrijp dat wel, maar ik mis mijn vrijheid wel heel hard. Fietsen hebben ze hier bijna niet en om te wandelen is het vaak te ver, met als gevolg dat je soms een beetje opgesloten zit. Maar voorlopig heb ik nog de Spaanse lessen elke dag en heb ik dus wel iets te doen. Volgende week zijn die gedaan en misschien vertrouwd mijn gastmama mij dan al meer en kan ik wel af en toe met de bus.
Vrijdag organiseerde mijn klas bij een klasgenoot thuis een hamburgerverkoop om hun reis wat te sponseren. Het was heel gezellig en een aantal vrienden van onze les Spaans waren ook langs gekomen. In dat huis hadden ze twee hondjes waarvan een maar iets groter was als een cavia met enorm korte pootjes en super zacht en het andere was wat poedel-achtig en paars! Het zijn dus niet alleen Amerikanen die met hun honden knoeien.
Zaterdag zijn we naar de zoo geweest en ik heb ze al beloofd dat als ze eens in België komen ik ze een echte zoo zal laten zien. Er waren namelijk amper dieren en diegene die er wel zaten waren er aan aantal deze winter gestorven omdat het kouder was dan voorzien. Maar het was er wel gezellig wandelen en het natuurkundig museum was heel interessant: dieren op sterk water waaronder een kalf met 2 hoofden, siamese kuikens, het oog van een walvis en een misvormd varkentje. Nadien heb ik bij een verkoopster op staat een hele mooie ring gekocht voor nog geen euro. Mijn dag was weeral goed.
Zondag wa shet de verjaardag van de peter van mijn zus. We zijn ´s morgens vroeg naar hun buitenhuis gereden, waar het prachtig was! Het was in een heuvelachtig gebied met een super mooi uitzicht en we zijn ook naar een gezellig riviertje gewandeld. Enkele nonkels hadden hun gitaren meegenomen en speelden leuke muziek en we aten schapenvlees dat op stokken was geroosterd boven een vuur. ´s Avonds zijn we echter niet lang gebleven, want mijn papa wou naar huis: het was namelijk een voetbalmatch tussen Cerro en Olimpia. Onderweg naar huis (de match was al begonnen) zag je in elk dorp, in elk cafeetje mensen samengetroept rond een tv-schermpje de match volgen. Jammer genoeg is de match maar geïndigd met een 2-2.
Voor de rest zijn we in de week nog langs gegaan bij familie en naar een kerkje geweest waar er een fonteitje was met ´heilig´water.
Mijn Spaans gaat er op vooruit, terwijl mijn andere talen verslechteren. Vraag mij bijvoorbeeld niet om Frans te spreken, want dat begin ik er de weinige woorden Spaans die ik kan er tussen te smijten. Je praat hier gewoon te veel talen door elkaar: Nederlands met de Belgische meisjes, Engels met de Duitse (want Duits kan ik niet) en Spaans met de rest, maar na een tijd raak je echt in de war. Als ik Spaans probeer te praten, betrap ik mij er ook vaak op dat ik veel Franse woorden gebruik. Maar ja.. binnen een jaar kan ik Spaans en dan heb ik weer alle tijd om terug aan het Nederlands te wennen.
Mijn eerste week in Paraguay is meteen goed geïndigd: 3 dagen in het ziekenhuis. Ondertussen ben ik weer helemaal beter hoor, dus maak jullie geen zorgen. Ik had een of andere infectie opgelopen, maar ze wisten niet goed vanwaar die kwam. Normaal wou ik dit weekend al een nieuw bericht op mijn blog te zetten, maar door de omstandigheden is dat dus niet gelukt.
Het begon zaterdagochtend met wat hoofdpijn, maar nadat ik terug in mijn bed was gekropen en nog wat had geslapen was het weer beter. Ik was blij dat het over was, want die avond was het een afscheidsfeestje van een klasgenoot die met afs een jaar naar de VS gaat. Jammer genoeg was ik er nog niet vanaf en kwam het 's avonds terug met hoofdpijn, buikpijn, koorts en ik had het afwisselend heel koud en bloedheet. Toen ik 's nachts begon over te geven, stond mijn gastmama er op dat we naar een dokter gingen. Zelf vond ik dat wat overdreven, want ik dacht dat ik gewoon een griep of zo had opgelopen door de voortdurende temperatuurswisselingen. Het kan hier namelijk 's morgens 2 graden zijn en tegen de middag is het al 20ºC. Maar ik begreep de bezorgdheid van mijn gastmama wel, dus vertrokken we midden in de nacht naar de dokter. Daar hebben ze bloed getrokken, naar een volgende dokter gereden, terug naar de eerste voor resultaten, een spuit, een infuus, dan naar een groter ziekenhuis, nog een spuit.. En al die tijd wist ik niet wat ik had en waarvoor dat allemaal nodig was. Ik voelde mij al lang niet meer zo slecht als eerst en wou gewoon slapen, want het was ondertussen al 5u 's nachts. Uiteindelijk mocht ik slapen, al was het wel in het ziekenhuis en niet thuis, wat ik had gehoopt. 's Morgens hebben ze nog een echografie gedaan en een scan, ik werd nog in een andere kamer gelegd en pas toen vertelde ze mij dat ik een infectie had opgelopen. Meer wisten ze nog niet. Ze zeiden mij dat ik heel zondag in het ziekenhuis zou moeten blijven en dat ik er een nacht moest blijven slapen. En dat zijn 2 nachten geworden. Zondagmiddag voelde ik mij al weer helemaal gezond, maar ik moest blijven omdat ze niet goed wisten waar de infectie vandaan kwam en ze mij dus nog in het oog moesten houden. Ik kan zelf al niet meer tellen hoeveel dokters ik heb gezien. Mijn baxter hebben ze 3 keer van hand moeten verwisselen, ze hebben nog eens bloed getrokken, ik moest een tweede keer onder de scan en ik heb een stuk of 5 spuiten gekregen, maar ik vond het eigenlijk allemaal niet zo erg. Het was alleen nogal saai in het ziekenhuis. Ik had wel een tv, maar als je amper Spaans kan is de gedubte versie van ´The Notebook´echt niet zo goed. Ik was dan ook dolblij toen ik 2 afleveringen van ´Friends´ kon zien die níet gedubt waren! Mijn gastfamilie wisselde ook heel de tijd af om mij gezelschap te houden en daar was ik heel blij mee. In de kamer over mij lag een ander meisje van afs: Olivia uit Californië. Zij had iets verkeerd gegeten, maar ze voelde zich ook al 2 dagen niet meer ziek. Het was leuk dat ze er was, zo konden we af en toe bij elkaar langsgaan. Het voordeel van mijn tijd in het ziekenhuis is dat mijn Spaanse woordenschat nu is uitgebreid met een aantal ziekenhuistermen zoals verpleegster, bloed en pijn. Kan later nog eens van pas komen. Dinsdagmiddag mocht ik dan naar huis en vandaag, woensdag, ga ik ook nog een dag niet naar school. Al voel ik mij volledig in orde nu, maar ja.. mijn gastmama is gewoon nogal bezorgd.
Voor de rest was mijn week hier wel heel leuk hoor! School valt hier heel goed mee, maar ik hoop dat ik snel Spaans kan dat ik wat beter kan volgen. Mijn klasgenoten zijn echt heel toffe mensen, maar ze zijn allemaal ´loco´. Iedereen in Paraguay is trouwens gek volgens mijn gastzus Nati. In de klas gaat het er hier heel anders aan toe dan dat ik gewoon ben. Ze stoppen hier letterlijk nooit met praten roepen of zingen in de klas en als je met 23 in een klein lokaaltje zit is dat véél lawaai. Als je 15 min te laat de klas komt binnenvallen is dat geen enkel probleem en dus is er elke dag wel 7 man te laat. Leerkrachten worden hier regelmatig geknuffeld en als je naar de wc moet doe je dat gewoon. Maar ik denk dat ik met die levensstijl wel kan leven . Ik ben blij dat er klasgenoten zijn die een beetje Engels kunnen, want van de lessen begrijp ik niet veel. Behalve bij Engels, daar kan ik heel goed volgen! Nu zij het hier examens en dat wil zeggen tussen de lessen door af en toe een examen. En ik denk dat ik dat van Engls wel ga meedoen :) De les Guarani daarentegen is een ramp. Ik kan zelfs amper een tekstje voorlezen, want het is echt met heel vreemde klanken.
Vrijdag zijn we na school voor het eerst naar ons buitenhuis geweest. Het is een enorm groot terrein met een wei voor koeien, schapen, een paard.. Rond het huis lopen kippen, ganzen, parelhoenen, kalkoenen, 3 honden, katten, een soort struisvogels.. Dan heb je nog een ander soort loopvogels met lange pluimen op hun kop en als je even niet oplet komen ze je eten pikken en een superschattig en tam lammetje dat is opgevoed in het huis omdat zijn moeder is gestorven. Er zijn ook boomgaarden met mandarines en appelsienenbomen. Het is heel leuk om daar rond te lopen en als je zin hebt pluk je gewoon even een mandarine die boven je hoofd hangt. Op het terrein wonen ook Ramón, Marissa en hun zoontje om voor de dieren en het veld te zorgen. Zij wonen in een kleiner huisje dat een beetje armmoedig is, maar goed onderhouden en dus niet op instorten staat of zo. Zij spreken vooral Guarani, alleen de mama kan even goed Spaans. Het enige minder leuke is dat mijn gastzus net voor we gingen slapen een griezelige legende vertelde. Het gaat over 7 broers die je niet kan zien, maar die jou wel in het oog houden. Sommige van hen hebben goede bedoelingen, maar andere ontvoeren kinderen of vermoorden vrouwen. De mensen op het platteland geloven dat zij echt bestaan en sommigen beweren ze al eens te hebben gezien. Zelfs mijn gastzus zegt dat ze hier ´s nachts soms rare geluiden hoort. De mensen daar geloven ook dat als je 7 zonen hebt, de laatste een van die slechte broers is. Ik ben niet snel bang, maar dat vond ik toch even niet zo leuk.
Zaterdagavond zijn we terug naar huis gegaan en toen ben ik dus echt ziek geworden. Verder kennen jullie het verhaal.
Sinds dinsdag 3/08 zijn ook mijn lessen Spaans begonnen en ik vind ze heel leuk. Ik zit samen met 3 andere Belgische meisjes en 4 Duitsers, ook allemaal van afs. De leerkracht spreekt wel alleen maar Spaans, maar ik verschoot er van hoe veel ik nog begreep. Dat komt wel omdat ze trager spreekt dan normaal en heel duidelijk.
Verder moet je hier kiezen tussen de twee nationale voetbalploegen Olimpia en Cerro Porteño. Omdat mijn gastzus voor Cerro is, ben ik dat dus ook En ik heb ontdekt dat mijn gastmama altijd een pistool in haar handtas heeft, maar daar verschoot ik niet zo van.
Het gaat mij hier dus nog steeds goed, al begin ik meer en meer te beseffen dat ik jullie allemaal echt een jaar lamg niet meer ga zien..
Héél veel dikke kussen, Renée
XXXXXXXXXXXXXXXXX
p.s. aan mijn liefste peter: ik ben nog niet zwanger hoor! ;-)
Vrijdag 30 juli ben ik aangekomen in Paraguay. Het is hier winter, maar die dag was dat niet goed merkbaar: 29º die middag. Ondertussen is het al wel gedaald naar 12 jammer genoeg. Tot zaterdagmiddag bleven we bij afs en kregen we nog extra uitleg over de gewoonten en gevaren en zo. En dan het spannende moment met de ontmoeting met mijn gastgezin. Ik had nog geen fotos gezien dus ik had geen idee wie mij zou komen halen. En mijn gezin was er bijna als eerste, spannend! Een kleine, nogal mollige vrouw in een roze jogging, 2 meisjes en een peuterje stonden daar dan. Allemaal kleine mensen, ik voelde mij zo groot naast hen! Ik was heel blij dat mijn gastzus Natie (17) Engels kon, anders had het echt moeilijk geweest om die eerst autorit te communiceren. Buiten mijn gastmama en -papa heb ik 4 zussen: Jazmin (27),Kari (22), Natalia of Natie (17) en Yayi (15), een schoonbroer Jorges=man van Kari en hun zoontje Ale (2). Kari en haar gezinnetje woont in een aangebouwd huisje waar ook de meid Lurdes slaapt. Zelf slaap ik samen op de kamer met Natie, maar ze is echt leuk dus dat valt zeer goed mee.
Het huis is zonder verdiepingen, maar best wel chic. Nogal kitscherig, dat wel. Rond het huis is een hoog hek gebouwd en het valt op dat het het enige grotere huis is in de buurt. De andere zijn klein en vaak erg arm, maar nog wel altijd in steen. Onze straat is een soort kasseiweg en vol putten en bulten. En overal het typische Zuid-Amerikaanse rode zand. Het loopt hier vol straathonden, kippen, koeien en af en toe steekt een eenzaam mager paard de straat over. Op de hoofdbaan een beetje verder is het echt ongelooflijk druk! Heel veel motos, autos, versleten maar mooie kleurrijke bussen, paard en kar... In Belgie kan het ook druk zijn, maar dan is het tenminste nog wat georganiseerd. Zolang de baan hier rechtdoor gaat lukt het nog maar kruispunten zijn hier echt levensgevaarlijk! Maar ja, dat is Zuid-Amerika zeker?
Iedereen in mijn gastgezin is echt super vriendelijk. Ik voelde mij snel op mijn gemak. Op de deur hing voor mij een groot geel blad met "Bienvenido welcome to your new family and house" en met balonnen en zo. Ik mocht meteen naar huis bellen, al heeft het nog even geduurd voor we vonden hoe je naar het buitenland moest bellen. Daarna ben ik met mijn gastmama en de 2 jongste zussen mijn schooluniform gaan kopen en voor mijn zussen een avondkleedje. Die avond gingen we al naar een verjaardagsfeestje. Een klasgenootje werd 15 en die verjaardag wordt daar echt enorm hard gevierd. Je kan het vergelijken met een Sweet Sixteen: aangekleed als prinses met kroontje en al, een megataart en een heel kitscherig versierde zaal. Blijkbaar is het hier echt een competitie om ter beste feest. Best wel leuk om meteen in zo´n feest gesmeten te worden. Daar heb ik ook ineens kennis gemaakt met de vrienden van Natie, mijn toekomstige klasgenoten. Ik demk dat het echt wel leuke mensen zijn.
Zondag was het hier rustdag en hebben we niet veel gedaan: eens naar het plaatselijke wimkeltje gewandeld, tv gekeken, wat in de tuin gezeten, kip gaan halen..
Maandag ben ik nog niet mee naar school gegaan, maar ben ik met mijn gastmama mee naar de stad gegaan (San Lorenzo). Ik ben mee naar haar kapper gegaan en we zijn nog wat schoolgerief gaan kopen. Zij kan geen woord Engels dus met veel gebaren en een zakwoordenboekje hebben we ons moeten behelpen. De kapper kon wel wat Engels en hij was heel blij dat hij eens tegen iemand wat Engels kon praten. Iedereen aan wie mijn gastmama mij voorstelde was echt heel geintreseerd in mij, omdat mijn haar hier nogal opvalt. Alle mensen hebben hier zwart haar, diegene met bruin haar noemen ze al blond dus ik ben hier bijna een alien of zo. Op straat zie je ok voortdurend mensen kijken en af en toe hoor je " Ey ruvia!" Blondje dus. Maar daar wen ik wel aan.
Vandaag, dinsdag ben ik dus voor het eerst naar school geweest. Heel vreemd hoor. Ik was blij dat ik bij Natie in de klas zit en dat ik haar klasgenoten al had ontmoet. Ik moest mij ook voorstellen in de klas, maar dat mocht ik half Spaans, half Engels doen. Diegene die Engels konden waren heel de tijd dingen aan het vragen over mijen Belgie, maar dat vond ik niet erg, want van wat de leerkrachten zeiden verstond ik toch geen hol. Alleen met estadistica, statistiek, kon ik volgen want ze waren over de mediaan aan het leren. Niet zo moeilijk he. School is daar al gedaan om 1u, maar je moet s morgens wel al om 6 uur opstaan. Wat hard was voor mij na een maand vakantie. In de namiddag is het dan de dagelijkse siesta en ik begin er ook al gebruik van te maken om wat bij te slapen. Maar ik slaap lang zo veel nog niet als de rest.
Het eten dat ik hier krijg is echt heel lekker al is het wel heel veel vlees. En elke dag is er versgeperst fruitsap . Het Spaans leren gaat redelijk snel. Ze willen dat ik zo weinig mogelijk Engels spreek en als het kan het zakwoordenboekje niet gebruik. Morgen begint ook mijn Spaanse les, georganiseerd door afs, dus het zal wel snel vlotten denk ik. Het enige heel moeilijke gaat zijn om Guarani te leren. De Paraguayaanse indianentaal die hier nog vaak wordt gebruikt, vooral op het platteland. Maar ok dat zal uiteindelijk wel wat lukken. Een scheldwoord in Guarani ken ik al wel: Japiro, voor de geintresseerden. Maar niemand wil mij zeggen wat het juist betekend.
Dit weekend gaan we misschien naar het buitenhuis van de familie. Het is een uur hier vandaan op de campo, het platteland. Daar hebben ze een heel grote tuin met honden, katten, koeien, een paard en zelfs struisvogels. Dat wordt gezellig!
In de zomer gaan we er met super veel vrienden en familie ook een week naar toe om er te zwemmen in de rivier, volleyballen, barbecuen..
