Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
29-07-2010 tot 30-06-2011
11-08-2010
12 dagen Paraguay
Hallo iedereen die dit leest!
Mijn eerste week in Paraguay is meteen goed geïndigd: 3 dagen in het ziekenhuis. Ondertussen ben ik weer helemaal beter hoor, dus maak jullie geen zorgen. Ik had een of andere infectie opgelopen, maar ze wisten niet goed vanwaar die kwam. Normaal wou ik dit weekend al een nieuw bericht op mijn blog te zetten, maar door de omstandigheden is dat dus niet gelukt.
Het begon zaterdagochtend met wat hoofdpijn, maar nadat ik terug in mijn bed was gekropen en nog wat had geslapen was het weer beter. Ik was blij dat het over was, want die avond was het een afscheidsfeestje van een klasgenoot die met afs een jaar naar de VS gaat. Jammer genoeg was ik er nog niet vanaf en kwam het 's avonds terug met hoofdpijn, buikpijn, koorts en ik had het afwisselend heel koud en bloedheet. Toen ik 's nachts begon over te geven, stond mijn gastmama er op dat we naar een dokter gingen. Zelf vond ik dat wat overdreven, want ik dacht dat ik gewoon een griep of zo had opgelopen door de voortdurende temperatuurswisselingen. Het kan hier namelijk 's morgens 2 graden zijn en tegen de middag is het al 20ºC. Maar ik begreep de bezorgdheid van mijn gastmama wel, dus vertrokken we midden in de nacht naar de dokter. Daar hebben ze bloed getrokken, naar een volgende dokter gereden, terug naar de eerste voor resultaten, een spuit, een infuus, dan naar een groter ziekenhuis, nog een spuit.. En al die tijd wist ik niet wat ik had en waarvoor dat allemaal nodig was. Ik voelde mij al lang niet meer zo slecht als eerst en wou gewoon slapen, want het was ondertussen al 5u 's nachts. Uiteindelijk mocht ik slapen, al was het wel in het ziekenhuis en niet thuis, wat ik had gehoopt. 's Morgens hebben ze nog een echografie gedaan en een scan, ik werd nog in een andere kamer gelegd en pas toen vertelde ze mij dat ik een infectie had opgelopen. Meer wisten ze nog niet. Ze zeiden mij dat ik heel zondag in het ziekenhuis zou moeten blijven en dat ik er een nacht moest blijven slapen. En dat zijn 2 nachten geworden. Zondagmiddag voelde ik mij al weer helemaal gezond, maar ik moest blijven omdat ze niet goed wisten waar de infectie vandaan kwam en ze mij dus nog in het oog moesten houden. Ik kan zelf al niet meer tellen hoeveel dokters ik heb gezien. Mijn baxter hebben ze 3 keer van hand moeten verwisselen, ze hebben nog eens bloed getrokken, ik moest een tweede keer onder de scan en ik heb een stuk of 5 spuiten gekregen, maar ik vond het eigenlijk allemaal niet zo erg. Het was alleen nogal saai in het ziekenhuis. Ik had wel een tv, maar als je amper Spaans kan is de gedubte versie van ´The Notebook´echt niet zo goed. Ik was dan ook dolblij toen ik 2 afleveringen van ´Friends´ kon zien die níet gedubt waren! Mijn gastfamilie wisselde ook heel de tijd af om mij gezelschap te houden en daar was ik heel blij mee. In de kamer over mij lag een ander meisje van afs: Olivia uit Californië. Zij had iets verkeerd gegeten, maar ze voelde zich ook al 2 dagen niet meer ziek. Het was leuk dat ze er was, zo konden we af en toe bij elkaar langsgaan. Het voordeel van mijn tijd in het ziekenhuis is dat mijn Spaanse woordenschat nu is uitgebreid met een aantal ziekenhuistermen zoals verpleegster, bloed en pijn. Kan later nog eens van pas komen. Dinsdagmiddag mocht ik dan naar huis en vandaag, woensdag, ga ik ook nog een dag niet naar school. Al voel ik mij volledig in orde nu, maar ja.. mijn gastmama is gewoon nogal bezorgd.
Voor de rest was mijn week hier wel heel leuk hoor! School valt hier heel goed mee, maar ik hoop dat ik snel Spaans kan dat ik wat beter kan volgen. Mijn klasgenoten zijn echt heel toffe mensen, maar ze zijn allemaal ´loco´. Iedereen in Paraguay is trouwens gek volgens mijn gastzus Nati. In de klas gaat het er hier heel anders aan toe dan dat ik gewoon ben. Ze stoppen hier letterlijk nooit met praten roepen of zingen in de klas en als je met 23 in een klein lokaaltje zit is dat véél lawaai. Als je 15 min te laat de klas komt binnenvallen is dat geen enkel probleem en dus is er elke dag wel 7 man te laat. Leerkrachten worden hier regelmatig geknuffeld en als je naar de wc moet doe je dat gewoon. Maar ik denk dat ik met die levensstijl wel kan leven . Ik ben blij dat er klasgenoten zijn die een beetje Engels kunnen, want van de lessen begrijp ik niet veel. Behalve bij Engels, daar kan ik heel goed volgen! Nu zij het hier examens en dat wil zeggen tussen de lessen door af en toe een examen. En ik denk dat ik dat van Engls wel ga meedoen :) De les Guarani daarentegen is een ramp. Ik kan zelfs amper een tekstje voorlezen, want het is echt met heel vreemde klanken.
Vrijdag zijn we na school voor het eerst naar ons buitenhuis geweest. Het is een enorm groot terrein met een wei voor koeien, schapen, een paard.. Rond het huis lopen kippen, ganzen, parelhoenen, kalkoenen, 3 honden, katten, een soort struisvogels.. Dan heb je nog een ander soort loopvogels met lange pluimen op hun kop en als je even niet oplet komen ze je eten pikken en een superschattig en tam lammetje dat is opgevoed in het huis omdat zijn moeder is gestorven. Er zijn ook boomgaarden met mandarines en appelsienenbomen. Het is heel leuk om daar rond te lopen en als je zin hebt pluk je gewoon even een mandarine die boven je hoofd hangt. Op het terrein wonen ook Ramón, Marissa en hun zoontje om voor de dieren en het veld te zorgen. Zij wonen in een kleiner huisje dat een beetje armmoedig is, maar goed onderhouden en dus niet op instorten staat of zo. Zij spreken vooral Guarani, alleen de mama kan even goed Spaans. Het enige minder leuke is dat mijn gastzus net voor we gingen slapen een griezelige legende vertelde. Het gaat over 7 broers die je niet kan zien, maar die jou wel in het oog houden. Sommige van hen hebben goede bedoelingen, maar andere ontvoeren kinderen of vermoorden vrouwen. De mensen op het platteland geloven dat zij echt bestaan en sommigen beweren ze al eens te hebben gezien. Zelfs mijn gastzus zegt dat ze hier ´s nachts soms rare geluiden hoort. De mensen daar geloven ook dat als je 7 zonen hebt, de laatste een van die slechte broers is. Ik ben niet snel bang, maar dat vond ik toch even niet zo leuk.
Zaterdagavond zijn we terug naar huis gegaan en toen ben ik dus echt ziek geworden. Verder kennen jullie het verhaal.
Sinds dinsdag 3/08 zijn ook mijn lessen Spaans begonnen en ik vind ze heel leuk. Ik zit samen met 3 andere Belgische meisjes en 4 Duitsers, ook allemaal van afs. De leerkracht spreekt wel alleen maar Spaans, maar ik verschoot er van hoe veel ik nog begreep. Dat komt wel omdat ze trager spreekt dan normaal en heel duidelijk.
Verder moet je hier kiezen tussen de twee nationale voetbalploegen Olimpia en Cerro Porteño. Omdat mijn gastzus voor Cerro is, ben ik dat dus ook En ik heb ontdekt dat mijn gastmama altijd een pistool in haar handtas heeft, maar daar verschoot ik niet zo van.
Het gaat mij hier dus nog steeds goed, al begin ik meer en meer te beseffen dat ik jullie allemaal echt een jaar lamg niet meer ga zien..
Héél veel dikke kussen, Renée
XXXXXXXXXXXXXXXXX
p.s. aan mijn liefste peter: ik ben nog niet zwanger hoor! ;-)
Vrijdag 30 juli ben ik aangekomen in Paraguay. Het is hier winter, maar die dag was dat niet goed merkbaar: 29º die middag. Ondertussen is het al wel gedaald naar 12 jammer genoeg. Tot zaterdagmiddag bleven we bij afs en kregen we nog extra uitleg over de gewoonten en gevaren en zo. En dan het spannende moment met de ontmoeting met mijn gastgezin. Ik had nog geen fotos gezien dus ik had geen idee wie mij zou komen halen. En mijn gezin was er bijna als eerste, spannend! Een kleine, nogal mollige vrouw in een roze jogging, 2 meisjes en een peuterje stonden daar dan. Allemaal kleine mensen, ik voelde mij zo groot naast hen! Ik was heel blij dat mijn gastzus Natie (17) Engels kon, anders had het echt moeilijk geweest om die eerst autorit te communiceren. Buiten mijn gastmama en -papa heb ik 4 zussen: Jazmin (27),Kari (22), Natalia of Natie (17) en Yayi (15), een schoonbroer Jorges=man van Kari en hun zoontje Ale (2). Kari en haar gezinnetje woont in een aangebouwd huisje waar ook de meid Lurdes slaapt. Zelf slaap ik samen op de kamer met Natie, maar ze is echt leuk dus dat valt zeer goed mee.
Het huis is zonder verdiepingen, maar best wel chic. Nogal kitscherig, dat wel. Rond het huis is een hoog hek gebouwd en het valt op dat het het enige grotere huis is in de buurt. De andere zijn klein en vaak erg arm, maar nog wel altijd in steen. Onze straat is een soort kasseiweg en vol putten en bulten. En overal het typische Zuid-Amerikaanse rode zand. Het loopt hier vol straathonden, kippen, koeien en af en toe steekt een eenzaam mager paard de straat over. Op de hoofdbaan een beetje verder is het echt ongelooflijk druk! Heel veel motos, autos, versleten maar mooie kleurrijke bussen, paard en kar... In Belgie kan het ook druk zijn, maar dan is het tenminste nog wat georganiseerd. Zolang de baan hier rechtdoor gaat lukt het nog maar kruispunten zijn hier echt levensgevaarlijk! Maar ja, dat is Zuid-Amerika zeker?
Iedereen in mijn gastgezin is echt super vriendelijk. Ik voelde mij snel op mijn gemak. Op de deur hing voor mij een groot geel blad met "Bienvenido welcome to your new family and house" en met balonnen en zo. Ik mocht meteen naar huis bellen, al heeft het nog even geduurd voor we vonden hoe je naar het buitenland moest bellen. Daarna ben ik met mijn gastmama en de 2 jongste zussen mijn schooluniform gaan kopen en voor mijn zussen een avondkleedje. Die avond gingen we al naar een verjaardagsfeestje. Een klasgenootje werd 15 en die verjaardag wordt daar echt enorm hard gevierd. Je kan het vergelijken met een Sweet Sixteen: aangekleed als prinses met kroontje en al, een megataart en een heel kitscherig versierde zaal. Blijkbaar is het hier echt een competitie om ter beste feest. Best wel leuk om meteen in zo´n feest gesmeten te worden. Daar heb ik ook ineens kennis gemaakt met de vrienden van Natie, mijn toekomstige klasgenoten. Ik demk dat het echt wel leuke mensen zijn.
Zondag was het hier rustdag en hebben we niet veel gedaan: eens naar het plaatselijke wimkeltje gewandeld, tv gekeken, wat in de tuin gezeten, kip gaan halen..
Maandag ben ik nog niet mee naar school gegaan, maar ben ik met mijn gastmama mee naar de stad gegaan (San Lorenzo). Ik ben mee naar haar kapper gegaan en we zijn nog wat schoolgerief gaan kopen. Zij kan geen woord Engels dus met veel gebaren en een zakwoordenboekje hebben we ons moeten behelpen. De kapper kon wel wat Engels en hij was heel blij dat hij eens tegen iemand wat Engels kon praten. Iedereen aan wie mijn gastmama mij voorstelde was echt heel geintreseerd in mij, omdat mijn haar hier nogal opvalt. Alle mensen hebben hier zwart haar, diegene met bruin haar noemen ze al blond dus ik ben hier bijna een alien of zo. Op straat zie je ok voortdurend mensen kijken en af en toe hoor je " Ey ruvia!" Blondje dus. Maar daar wen ik wel aan.
Vandaag, dinsdag ben ik dus voor het eerst naar school geweest. Heel vreemd hoor. Ik was blij dat ik bij Natie in de klas zit en dat ik haar klasgenoten al had ontmoet. Ik moest mij ook voorstellen in de klas, maar dat mocht ik half Spaans, half Engels doen. Diegene die Engels konden waren heel de tijd dingen aan het vragen over mijen Belgie, maar dat vond ik niet erg, want van wat de leerkrachten zeiden verstond ik toch geen hol. Alleen met estadistica, statistiek, kon ik volgen want ze waren over de mediaan aan het leren. Niet zo moeilijk he. School is daar al gedaan om 1u, maar je moet s morgens wel al om 6 uur opstaan. Wat hard was voor mij na een maand vakantie. In de namiddag is het dan de dagelijkse siesta en ik begin er ook al gebruik van te maken om wat bij te slapen. Maar ik slaap lang zo veel nog niet als de rest.
Het eten dat ik hier krijg is echt heel lekker al is het wel heel veel vlees. En elke dag is er versgeperst fruitsap . Het Spaans leren gaat redelijk snel. Ze willen dat ik zo weinig mogelijk Engels spreek en als het kan het zakwoordenboekje niet gebruik. Morgen begint ook mijn Spaanse les, georganiseerd door afs, dus het zal wel snel vlotten denk ik. Het enige heel moeilijke gaat zijn om Guarani te leren. De Paraguayaanse indianentaal die hier nog vaak wordt gebruikt, vooral op het platteland. Maar ok dat zal uiteindelijk wel wat lukken. Een scheldwoord in Guarani ken ik al wel: Japiro, voor de geintresseerden. Maar niemand wil mij zeggen wat het juist betekend.
Dit weekend gaan we misschien naar het buitenhuis van de familie. Het is een uur hier vandaan op de campo, het platteland. Daar hebben ze een heel grote tuin met honden, katten, koeien, een paard en zelfs struisvogels. Dat wordt gezellig!
.
