Zeeziek aan de Durme

Iemand vroeg vandaag of ik altijd zo stil ben

Ik zei van niet, ik heb soms een klep van hier tot ginder

Het heeft met de zomerbries te maken, zei ik

Die kringen krult in het water en golven maakt

De konijnen die wemelen op het jaagpad

De visser die wacht tot de brasem bijt

Daarom ben ik stil

Je ontwijkt de vraag, zei de persoon

Het gaat om de eendjes die voorbij zwemmen

De luchtbellen van de vissen die naar adem snakken

De stad die gaat schuilen voor de hitte

En van de stemmen van de godin

Die ik hoor doorheen het ruisen van de wind

Daarom ben ik stil

De stem van een godin, vroeg de persoon

De stem van de godin van het onheil

Ze smeert de armen van mannen met was

Ze laat ze vliegen naar de zon

Fladderen naar hun dromen

Tot de was smelt en ze donderen naar de hel

Daarom ben ik stil

Heb jij je vleugels verbrand, vroeg de persoon

Hoor jij de vogels fluiten bij het zakken van de zon?

Zie jij die late visser op de kade aan het water?

De kinderen die naar huis worden geroepen?

Die eend met zijn late sprong in het water?

De wolken troepen samen, er komt onweer

En daarom ben ik stil

Wat zit jij te schrijven op die bank?

Het is het boek dat ik lees terwijl ik het schrijf

Of zit  te schrijven terwijl ik het lees. Kan ook.

Het gaat over de stilte en de leegte. Niets bijzonder

Zweven in de leegte, zakken in een vertigo

Ik weet het niet zo goed

Daarom ben ik zo stil

Mag ik het lezen, vroeg de persoon

Dat zal niet lukken, vrees ik

Ik kras de letters alleen maar in mijn ziel

En de gedachten laat ik woelen in mijn hart

Ik moet u laten, er vallen druppels

Ik spring op mijn fiets en verdwijn

Daarom ben ik zo stil

Mag ik tenminste de titel, vroeg de persoon

Ik twijfel nog. Zeeziek op de Durme

Of Zeeziek aan de Durrme. Het wordt dat.

Maakt ook niet uit. Ik duizel van de kringen

Prijs me zo gelukkig dat de godin niet viste

En ik niet spartel op het droge

Daarom ben ik zo stil