Burundi Blues (Deel 1)

Een broer heb ik niet, wel drie zusters. Lieve zusters, maar ik mis hem wel, die broer. Soms denk ik dat hij bestaat, dobberend op het Tanganykameer aan het Land van de Duizend Heuvels, Burundi, mijn geboorteland waar het opnieuw stevig hommeles is.

1962 was het, rond de paasvakantie. ‘Kijk goed rond,’ zei mij ma vanop de voorbank in de auto die ons naar de luchthaven voerde. ‘Het is de laatste keer dat jullie dit zien.’

Ik keek mij de ogen uit het hoofd. Het huis dat verdween achter de bocht, het gerechtsgebouw, de lanen met platanen, Stella Matutina waar ik naar school ging, het drukke rondpunt met die agent met zijn gekke gebaren, de markt met de dagverse vis uit het meer, de bananen, kruiden, pataten en thee, de maniokvelden waar negerinnen met hun baby op de rug onder hun pagne het veld stonden te bewerken, de lange rechte lijn naar de luchthaven, de propellers van de DC-9 die gingen brullen en dan de rookpluimen die opstegen vanuit de bergen. We verdwenen in de wolken. En ik verdween in de herinneringen.

Het contrast kon daags nadien niet groter. Het was koud, zo koud dat mijn oren kraakten. De tuin met eucalyptus had plaats gemaakt voor sparren, de lanen waren straten geworden met rijwoningen en terwijl wij op zondag op het strand keken naar de nijlpaarden aan de einder, liep ik nu elke schooldag aan de hand van mijn neef over de Dender die zwarter was dan de donkerste nachten in Afrika. Mijn neef vertelde me dat niemand die ooit in de rivier was gesukkeld er levend was uitgekomen. Van de stroming, maar vooral van de bedwelmende stank. De bakstenen muur aan de achterkant van het station leek eindeloos. Met de kraag tot aan de oren opgetrokken, kwamen we aan de zeshoek waar auto’s vanuit vijf straten naar elkaar toeterden. De zanderige speelplaats op school was er een van betonnen tegels. Iedereen sprak dialect, en ik algemeen beschaafd Nederlands, zoals dat toen nog heette. Dit was Aalst, waar ik was overgeplant, ontworteld uit Bujumbura.

De blues maakte zich meester van mij, zoals malaria. Het gaat op en af, maar het ging nooit meer weg. Soms hoop ik dat ik die broer heb om samen de trossen te lossen en te varen naar het maanlicht.

Tokkelen, tokkelen... laat de woorden elkaar sprokkelen....

(Mooie zin, bedankt G)

Als God…

Werd zalig wakker van een droom

Zeilde op een wolk naar je toe

Zakte als een zeppelin steeds lager

Ik zag je wuiven, en ik wuifde

Liefste, liefste, eindelijk

Ik kom friemelen in je hals

Niet lang geleden wist ik niet

Dat je hand in hand

Kan wandelen op de maan

Zweven tussen de sterren

Tussen flanellen lakens

Kan opklimmen naar de hemel

En opschuiven naar de zon

Met heel eenvoudige woorden

Als God godinnen heeft geschapen

Dan bij jij de allermooiste

Het is avond nu en ik mijmer

Over hoe snel tulpenbollen kiemen

Waar vind ik voor haar de beste thee

Zit ze lekker in die zetel van Ikea

Slaapt ze ooit zalig in mijn bed?

Het nu nog uitzweten tot de lente

En de aarde weer warmte geeft

Dan kan ik wandelen op de dijk

In gedachten hand in hand

Met jou lopen naar het strand

Om rollend te vrijen in het zand

Ik zal je zoenen op de mond

En fluisteren in het oor

Als God godinnen heeft geschapen

Dan stond jij zeker als model