|
De
Bende van België (deel 1)
Op
9 november 1985 was ik getuige van de laatste overval van de Bende van Nijvel,
in Aalst aan het warenhuis Delhaize. Acht doden, acht zwaar gewonden. Het
bloedbad was niet te overzien. Niet dat ik oog in oog stond met de moorddadige
bende, een geluk, maar ik lag vlakbij, op de buik schuilend achter een
tuinmuurtje. Ik hoorde de schoten, zag de politie panikeren en blunderen, zag
de mensen de straat op vluchten, in elkaars armen vallen. En huilen. Van
blijdschap dat ze er heelhuids van waren afgekomen en/of van de horror die ze
hadden meegemaakt. Terreur. Blind terreur was het. Doden om te doden. Zelfs op
kinderen schieten, iets wat normale gangsters nooit zouden doen. Je overvalt
een warenhuis voor het geld, niet om mensen te doden. En een ongeschreven wet
is dat je altijd kinderen spaart. Wat was hier aan de hand?
Ik
heb heel lang de stelling gevolgd dat de reeks overvallen van de bende in 1985
hadden te maken met het zaaien van terreur in ons land. België was te
pacifistisch, of tenminste, te laks voor die linkse rakkers die hadden betoogd
tegen het installeren van kernwapens in ons land. Het was Amerika die er op een
of andere manier achter zat. De moorddadige raids moesten ons land naar rechts
doen zwenken, de Rijkswacht meer middelen bezorgen, kortom, we hadden een
sterke arm nodig om ons bewust te maken van de onderhuidse infiltratie en het
gevaar van de Russische communisten. Als je het mysterie van de Bende wilde
ophelderen, moest worden gezocht in de extreemrechtse kringen in ons land,
Westland New Post op kop. Rechts gespuis. Dat zat er achter.
Ik
herinner mij de dagen na de aanslag nog goed. Ik woonde in Aalst. De straten
liepen s avonds heel snel leeg, de winkels zagen nog weinig volk. Carnaval had
nog maar weinig betekenis meer. De stad met de eeuwige feestneus treurde. De
clown had alleen nog maar bittere tranen. Er waren valse beschuldigingen en
insinuaties. En er waren vooral heel veel vragen. Waarom Aalst? Waarom bij ons?
In Aalst.
Het
dossier liet me nooit los. Als mens, en als journalist. In die laatste functie
kon ik met talloze mensen spreken, een paar keer met personen die volgens mij
iets meer afwisten, maar nooit het achterste van de tong lieten zien. Zo iemand
was Michel V., twee jaar geleden thuis dodelijk van de trap gevallen. Ik zoek
er geen complot achter, maar hij nam wel een deel van de waarheid mee naar zijn
graf. Benoit baron de Bonvoisin was ook zo iemand, bijgenaamd de Zwarte Baron
omdat hij (valselijk) was beschuldigd geweest de financier te zijn geweest van
extreemrechts in ons land. Hij werd menigmaal in de media beschuldigd van
banden met de Bende. In het dertigtal ontmoetingen met hem begreep ik dat hij
zelf zocht naar de waarheid, behept naar de zuivering van zijn naam, en
tegelijk vaak ook naïef. Daar schrijf ik later nog wel over. Volgens de jongste
berichten leeft hij nog, maar na zijn zware hersenbloeding nog altijd als een
kamerplant. Arme, fiere Benoit die mij leerde om de dag te beginnen met het
eten van een appel. Ik had hem graag, de zwarte duivel. Ik hield van zijn onderhuidse
humor, zijn aristocratische trekken, de tafel die zijn Spaanse huishoudster
dekte voor ons en de lekkere soep die ze opdiende. Biologisch geteelde
groeten, liet hij niet na om te preciseren. Wat zou ik graag nog eens
aanbellen aan de boulevard Saint-Michel aan
zijn statige herenhuis. Misschien zou hij nog eens een stuk voor mij
klaarleggen uit zijn archief. Hij heeft mij de ogen geopend voor de Bende van
België.
Dat
heb ik onder meer van hem geleerd. Er bestaat geen Bende van Nijvel. Het gaat
om de Bende van België. Ik geloof dus niet in de stelling dat de reeks
overvallen van 1985 het werk waren van Amerika. Het heeft met geld te maken,
grof geld. Er werd een commando ingeschakeld dat de naam kreeg van de Bende van
Nijvel. Er werd een amalgaam gemaakt met de feiten uit 1982 en 1983. Volgens
mij een grote denkfout.
Maar
wat was de Bende van België?
|
