Na een benauwde nacht (keurig motel, heel karakteristiek in een dorpje van helemaal niets vlak bij Death Valley, echt helemaal leuk, maar de airco is denk ik nog ouder dan ik ben …) op een wat smal bed (ik dacht dat alles hier groot-groter-grootst was, mijn ervaring van de bedden is dat dat wel wat tegenvalt, maar misschien komt dat nog) wilden we bij het tankstation de tank vol gooien, cash halen (oeff, wat gaat dat hard hier!) en een makkelijk ontbijtje. Het laatste is niet gelukt, dus zijn we naar het volgende dorp gereden waar een grotere supermarkt was. Voor de zekerheid wat extra ingeslagen, we moesten vandaag tenslotte door Death Valley en een lunchje daar is waarschijnlijk niet zo makkelijk te vinden. Water hadden we al genoeg, bijna een galon per persoon, dat moet toch echt wel genoeg zijn om Death Valley (DV) levend door te komen.
Binnen de kortste keren rijden we DV binnen, wat begint met bergen. Dit had ik niet verwacht, ik dacht een enorme droge vallei te zullen zien. Maakt niet uit, komt zo vast nog wel. De bergen zijn mooi, de uitzichten echt zeer wijds. Natuurlijk af en toe de nodige stops gemaakt voor de foto momenten en af en toe denken we er nu zelfs aan de videocamera uit de auto mee te nemen. Een enkel klein wolkje zien we boven de bergen. Wat erg bijzonder is, is dat de wolkjes voor onze ogen verdampen, maar even zo makkelijk binnen enkele secondes weer te voorschijn komen, we konden onze ogen niet geloven!
Eenmaal in de vallei geeft Marco aan dat het misschien wel leuk is om de langere route door DV te nemen. Van Yosemite hebben geleerd dat wat extra rijden echt wel de moeite waard is. OK, afslagje naar rechts dus voor een stukje extra “scenic route”. Hé, er staat “road closed, flooded road”, hè?? Zijn ze natuurlijk vergeten weg te halen, en anders draaien we straks gewoon weer om. 40 miles verder nog geen overstroming gezien, dus niets aan de hand. “Ehhhmmm,”, geeft Joey aan als attente bijrijder, “ik kan toch maar die T-splitsing niet zien die op de kaart aangegeven staat.” Minivan naast de weg geparkeerd, samen de kaart bestudeerd, tja, die hadden we nu toch echt wel gezien moeten hebben … . OK, we draaien even een stukje om, daar was een zijweg, misschien dat we dan kunnen zien waar we zijn. Laten we TomTom ook maar even aanzetten, die laat nu misschien ook wel goed zien waar we zijn (vanochtend wilde hij niet door DV heen, maar er omheen rijden, ja, dacht het niet!). Drie kaarten, een Tomtom en 5 minuten verder was de conclusie dat we geen idee hadden waar we zaten! We zaten in elk geval niet waar we dachten dat we hadden moeten zitten, dus dit was niet helemaal de bedoeling, zeker niet “in the middle of Death Valley”! Temeer daar er meerdere fors grote gebieden in DV zijn, waar op de kaart in het groot RESTRICKTED AREA staat, en WEAPONS CENTER. Hmmm, OK, geen paniek (Marco komt toch maar een beetje meekijken vanaf de achterste achterbank, maar hij blijft er nog rustig onder J ), we besluiten toch maar verder te rijden omdat het er op lijkt dat we al behoorlijk aan de zuid kant van DV zitten en we het dus maar beter onderlangs helemaal af kunnen maken. Nog geen tweehonderd meter strap ik stevig op de rem, Marco aardig van de kaart, ook Joey snapt er niks van! Ik rijd een stuk achteruit en dan zien Joey en Marco het ook, er staat een bordje naast de weg “road closed”. Hmmm, dit was het, keren, helemaal terug rijden, geen leuke scenic routes meer, we moeten nu “gewoon” DV uit. We rijden rustig terug, Joey zoekt nog steeds op de kaart uit waar we in hemelsnaam zouden kunnen zitten, als we worden ingehaald door een zilvergrijze sedan. Even later zie ik een nieuwe witte pick-up truck achter ons, die rustig achter ons blijft rijden. Een stukje verderop rijden we door wat heuvels heen en, kijk nou toch eens, daar schiet die zilvergrijze sedan toch ineens uit een stopplaats voor ons weer de weg op, tjonge, denk ik nog, die trekt hard op! Na de heuvels haalt de witte pick-up ons in. Een kilometer of 15 rijden we rustig door als er twee auto’s ons tegemoet komen rijden. Een zilvergrijze sedan en … hmmm een witte pick-up … hmmm. Joey en ik keken elkaar wat verbaasd aan. “Ehh,”, zeg ik tegen Joey, ”zijn dat nou precies dezelfde auto’s als zonet?”. Joey keek even verbaasd en zei dat hij zich dat nu ook net zat af te vragen. Inmiddels had Joey min of meer gereconstrueerd waar we mis waren gegaan en waar we waarschijnlijk zouden zitten. Een restaurant voor een sanitaire stop was nog vele, vele miles bij ons vandaan, dus dan maar een noodstop in de natuur voor het merendeel van ons gezelschap. We waren nog maar net weer vertrokken, toen wij werden ingehaald door, jawel, weer zo’n witte pick-up. Uit nieuwsgierigheid nu maar het nummerbord in Joey zijn Ipod genoteerd. De snelweg die dwars door DV gaat was inmiddels vlak voor onze neus (onze scenic route had ons een ruime twee uur gekost, maar ach, het is vakantie, wie maalt er om een paar uurtjes meer of minder in de auto (met meer dan genoeg water, benzine en een goed werkende airco gelukkig!), dus waren wij niet meer verdwaald. Zonder problemen kunnen wij nu de juiste weg op en genieten van weer mooie uitzichten, die maar niet lijken te eindigen. Zeker een half uur later zien we weer een witte pick-up ons tegemoet komen, maar ik kan het nummerbord niet goed zien. Er zitten wel twee dezelfde letters in, maar ik geloof dat we het hier verder maar bij moeten laten. Marco zit Joey en mij wat meewarrig aan te kijken als wij hem ons “uitgeleide door twee auto’s verhaal” vertellen, maar het Joey en ik vinden het nog steeds wel wat bijzonder, of vermakelijk, of spannend, of …
Enfin, Marco rijdt het laatste stuk naar Las Vegas en even na 17:00 uur kunnen we eindelijk inchecken en naar onze kamer (groot, groter, grootst, met goed werkende airco en de bedden zien er ook een stuk comfortabeler uit J). Ons hotel, New York New York, ligt aan The Strip, dus voordat we gaan eten, willen we even kort de sfeer proeven. Wat een drukte, echt een enorme mensenmassa. Als we terug willen naar ons hotel voor het diner, lopen we langs het Bellagio dat beroemd is om zijn prachtige fonteinenshow. Het wordt steeds drukker rondom de enorme fontein en het is bijna 19:30. We genieten van een prachtig water spektakel en gaan vervolgens via Gucci, Louis Vutton, Dior, Ives Saint Laurent, Prada en consorten (Lisanne haar noodzakelijke culturele educatie is ook weer wat opgekrikt J)  richting ons nederige hotel.  Hier genieten we van een heerlijk Italiaans diner en gaan uiteindelijk, vermoeid maar voldaan zoals dat heet, naar onze kamer.