We zijn ondertussen eind januari en we hebben nog geen sneeuw gezien en de temperaturen zijn bijna nog niet onder 0 gedoken.
Afgelopen maandag scheen het zonnetje en ben ik zelfs 2 keer naar het bos afgezakt. 's Morgens met de hond en in de namiddag alleen en gewapend met mijn Nikon camera (D 3200) met zoomlens (18-400 mm).
Een pocket camera (Canon SX730HS) bedienen met één hand en ondertussen de hond aan de leiband houden dat lukt nog juist, maar voor een zwaardere camera met zoomlens heb je je twee handen nodig.
Hierna de foto's van afgelopen week.
Dit is één van de foto's genomen met de Nikon camera. Een mooi reetje.
Twee damherten: een bleek en donker exemplaar.
Discriminatie bestaat dus niet bij dieren
Overstekend wild.
Een ree in duplo.
Jewel, de scheuten van de bosnarcissen steken al hun hoofd boven water
Verwoesting aangebracht door een specht.
Nog een redelijk jong damhertje.
Een reebok.
Een mannelijk damhert. Als je goed kijkt zie je namelijk het begin van zijn gewei.
Veel nieuws viel er niet te rapen in deze sombere, donkere week, enkel het feit dat het een paar dagen droog is geweest en dat er minder mist was dan vorige week.
Een damhert aan de rand van het bos en goed verscholen voor zowel vriend als vijand.
Niet één, maar zes bij elkaar.
Mooie foto's kun je nu niet echt maken, gelet op de weersomstandigheden.
Een aantal damherten verscholen tussen de bomen.
Als je goed kijkt, zie je bovenaan de foto een gat gemaakt door een specht en onderaan de boom en op de gevallen bladeren houtsnippers.
Ik tel er 3. Ik vraag me af, wat er in hun gedachten omgaat?
Waar zijn ze nu plotseling naartoe, Zojuist liepen ze hier nog.
Alleen is maar alleen, maar wacht maar tot ik een mooier gewei heb.
SOS Wilde dieren is een opvangcentrum voor wilde dieren met
vestiging in Geraardsbergen. Zij helpen zowel gewonde dieren als dieren in
nood. Zij verzorgen ze en als ze voldoende hersteld zijn worden ze
opnieuw in de natuur uitgezet.
Foto van Marc Colpaert (EditiePajot)
Toen ik gisteren het artikel las op EditiePajot was ik als
natuurliefhebber direct gewonnen voor deze organisatie en voor hun medewerkers
die zich belangeloos inzetten voor wilde dieren.
Voor meer info over deze organisatie zie link naar het artikel
op EditiePajot en naar hun website.
Op hun site vind je ook het telefoonnummer dat je kan bellen
als je een dier in nood aantreft. Ik heb het nummer al toegevoegd aan mijn
contacten op mijn smartphone.
Alhoewel we al voorbij mid januari zijn, zagen we gisteren tijdens
onze boswandeling de drie wijzen in het bos: Caspar, Melchior en de ietwat
donkere Balthasar.
De foto is niet al te goed gelukt (te veel moeten inzoomen en
tussen de bomen), maar ik wilde jullie deze zeker niet onthouden. Melchior wilde
niet echt meewerken en draaide op het ogenblik dat ik de foto nam ook nog eens
zijn hoofd naar achter.
Originele foto
Foto bewerkt (ander kleurtje). Niet mis hé!
Foto bewerkt (zwart-wit).
Ze hadden geen wierook, mirre of goud bij, maar waren vergezeld
van veel vrouwelijk schoon (zie foto hierna).
Op 6 december 2021 heeft Zuhal Demir, de
Vlaamse minister van Justitie en Handhaving, Omgeving, Energie en Toerisme, een nieuw Ministerieel Besluit ondertekend omtrent de toegankelijkheidsregeling van het Raspaillebos en het Karkoolbos.
Deze tekst + plannetje vindt je terug op het infobord op de parking onderaan de Bosberg (zie foto, paneel rechts).
De integrale tekst vinden jullie in bijlage of kan je lezen door op volgende link te klikken.
Nee, zoals je kunt zien op volgende foto's gaat het niet over een vogeltje, maar over een eekhoorn die de boom was ingeklommen en zich niet meer durfde te bewegen uit schrik dat mijn hond hem ging oppeuzelen.
Toch een mooi diertje hé?
Een eekhoorn is heel het jaar door actief en houdt dus geen winterslaap.
Soms spot ik er dagelijks, onlangs zelfs nog 7 op anderhalf uur tijd.
Wat moet je doen als je een wild dier zoals een ree of een damhert
aanrijdt? Wellicht vragen veel automobilisten zich dit af!
Bij het op -of afrijden van de Bosberg ben ik al meermaals
in de remmen moeten gaan om overstekend wild te ontwijken en als natuurliefhebber
doe je er natuurlijk alles aan om een aanrijding te vermijden en het leven van
de dieren te sparen.
Wie durft nl. zeggen dat hij nog nooit heeft geremd om een
opvliegende duif, een overstekende hond of kat te ontwijken? Laat dus staan een ree (iets groter in omvang
en dus ook grotere impact) die de weg oversteekt.
Het is vooral opletten bij het krieken van de dag of bij
valavond. Veel dieren riskeren dan namelijk de oversteek van het Kluisbos naar
het Raspaillebos en omgekeerd en zijn soms verblind door de lampen van je wagen.
Op de foto hierboven, zie je hen nog oversteken (in dit geval drie damherten) en heb je dus nog de kans om te remmen en tot stilstand te komen.
Zoals je kan zien op de foto hierna moet je evenwel al echt geluk hebben om hen te ontwijken.
Maar ook overdag pas je beter je snelheid aan (zie volgende foto).
Enig opzoekingswerk leert me dat je geen boete riskeert als
je een wild dier aanrijdt. Ook ben je niet verplicht aangifte te doen bij de
politie van de aanrijding.
Als je wagen evenwel ernstig beschadigd is, is het toch aangewezen
dit te doen wil je eventueel beroep doen op je verzekering. Sommige
omniumcontracten komen namelijk tussen in de herstellingskosten en dus beschik
je dan beter over het PV-nummer van de politie.
Ook Natuurpunt zal je melding in dank aanvaarden. Melden kan
via waarnemingen.be
Gisteren en vandaag waren we alleen in het bos (ik en mijn trouwe viervoeter). Wellicht wilde niemand het gure weer trotseren en ... alle begrip hiervoor.
Wat de dieren betreft, was het wel een drukte van jewelste.
Volgende foto's spreken voor zich.
Moeder en dochter.
Een eekhoorn was nog met zijn mondvoorraad op stap. Wellicht proviand voor de winter.
Een koppel reeën.
Zelfde koppel, maar iets meer ingezoomd.
Nog een eekhoorn. In feite waren ze met twee, maar er wilde maar één op de foto.
Een aantal damherten, met ook een donker exemplaar.
Op het einde van de lente, eerder begin zomer 2021, mocht ik
getuige zijn van nieuw leven in het bos.
Tijdens één van mijn wandelingen kon ik namelijk een ree en haar
jongen vastleggen op de gevoelige plaat.
Dagen na elkaar trok ik samen met mijn
hond opnieuw naar die plek (een open vlakte aan de rand van het bos) om
dit prille geluk te bewonderen.
Ik zag de kleine reekalfjes opgroeien, maar abrupt werd ik
geconfronteerd met het feit dat ook in de dierenwereld het ieder voor zich is en
dat het noodlot plots hard kan toeslaan.
De eerste foto werd genomen op 6 juli 2021 en de laatste "dramatische" foto op 16 september 2021.
De moeder en het andere reegeitje heb ik achteraf
nooit meer gespot op die open plaats.
Hierna (volgende 2 foto's) om beurten de luizen eens verplaatsen
De moeder (zie foto hierna)
Hierboven moeder en kroost.
De moeder in close-up.
De vermoedelijke vader. Deze lag altijd op schootsafstand van zijn kroost.
Chaka zou graag met hen willen spelen. Alhoewel spelen ...
Foto's hierna: de jongen zijn reeds gegroeid.
Jammerlijk einde van een jeugdig leven.
Toen ik het lijkje ontdekte contacteerde ik de boswachter om hem dit te melden.
De dag nadien was het onfortuinlijk diertje reeds opgehaald.
Er is een duidelijke tendens merkbaar wanneer men het
Raspaillebos bezoekt.
Vroeger werden meer reeën gespot dan damherten, nu is het
andersom.
Men kan zich dus stilaan de vraag stellen of de reeën niet uit
hun territorium worden verdreven en in het Kluisbos of andere aangrenzende
bossen een nieuw onderkomen zoeken.
Hierna een aantal foto's van één of meerdere damherten die
ik in 2021 op de gevoelige plaat kon vastleggen.
Wens je nog andere foto's van damherten te ontdekken, klik dan op volgende link:
Het was onlangs toch even schrikken op de terugweg naar de
parking onderaan de Bosberg.
Opeens zag ik namelijk iemand liggen en ik vreesde even het
ergste (zie foto hierna).
Ik was mijn EHBO-kennis al in mijn geest aan het opfrissen
toen er plotseling beweging kwam in lichaam en een man recht sprong.
Bleek het toch wel een amateur fotograaf te zijn die plat op
zijn buik was gaan liggen om een levensbelangrijke foto te schieten.
Toen hij dood gemoedereerd wegwandelde kon ik mijn
nieuwsgierigheid niet bedwingen en ging ik een kijkje nemen wat er zo
wondermooi was om plat op je buik te gaan (zie resultaat hierna).
Ik moet toegeven een groene paddenstoel tref je ook niet
alle dagen aan.
Ik heb bij het nemen van een foto beperkt door even op mijn
knie te gaan zitten en mijn fototoestel tegen de grond te houden, maar ja mijn
foto zal dan ook niet 100 % perfect gelukt zijn neem ik aan
Hierna ook nog een aantal andere voorbeelden van
kleuraccenten bij paddenstoelen.
Ik ben Erik Dhaeyer, en gebruik soms ook wel de schuilnaam nonkel Erik.
Ik ben een man en woon in Galmaarden (België) en mijn beroep is gepensioneerd preventieadviseur.
Ik ben geboren op 26/09/1957 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, reizen, wandelen, fotografie, lekker uit eten gaan, ....
Voor deze blog heb ik de toepasselijke auteursnaam "Erik Raspaille" gekozen. Hopelijk beledig ik niemand hiermee.
