Platenzaken, ze roepen bij iedereen zoete herinneringen op. De eerste elpee die ik kocht was er een van The Shadows. Al hun hits uit de 60’s. Een Franse persing. Niet helemaal onlogisch want de eerste muziekwinkel waar ik kind aan huis was, bevond zich in de Ieperstraat in Menen. Herwig Deleu hield er ’Discobar’ open. Blijkbaar was het makkelijker om van bij de Franse buren platen te importeren dan bij firma’s uit het ‘verre’ Brussel. Er waren dan ook vaak aparte exemplaren te vinden in deze zaak. 

De Shadows-aanschaf was een beetje… gedwongen. Ik was net zestien jaar geworden en had nog onvoldoende zakgeld om vinyl te kopen. Maar… Radio Veronica had daar anders over beslist. Ik was een fervent luisteraar en ik deed mee aan vele van hun prijsvragen. Meestal werd enkel de Belgische post er beter van, want deelnemen stond gelijk aan het sturen van een briefkaart. Maar de aanhouder wint. Op een dag liet Gaston Huysmans (echte naam Pierre van Ostade) me weten dat ik een elpee gewonnen had. De man presenteerde er het zondagse ‘Met de benen op tafel’, waarin ‘Onze kleine kwis’ werd gespeeld. Ik kwam, zag en overwon. 

Bij de brief stak een platenbon ter waarde van tien gulden, geldig in iedere Nederlandse platenzaak. Voor een zestienjarige Geluwnaar was Nederland evenwel een wereldreis, zeker als je op de Franse grens woonde in 1969. Gelukkig was er één platenzaak in België waar je de bon ook kon ruilen voor een elpee; Fonoplaten Willy Hermans in Sint Niklaas. Edoch, nauwelijks dichterbij dan… ‘Olland. Maar de zaak had een telefoon, mijn ouders dan weer niet. Nonkel Georges, die in dezelfde straat woonde, had als kleine ondernemer wel een ‘beltoestel’. 

Eén lange babbel met meneer Hermans later, werd overeengekomen dat ik de platenbon mocht opsturen. Hij peilde naar mijn muzikale voorkeur en zond me een lijstje met 33-toeren vinyl dat 149 BEF kostte. In die tijd het equivalent van een ‘tientje’. Ik koos voor ‘Elvis’ van Elvis Presley, uitgebracht op RCA Victor. Bon en keuze gingen in een enveloppe richting Sint Niklaas en ruim een week later bracht postbode Benoit Maertens (een beetje vriend aan huis), mijn prijs langs. Er was wat tijd over heen gegaan, maar dat maakte niet zoveel uit, want ik had toch geen... platenspeler. Mijn ouders ook niet. Al hielden die van muziek, ze spendeerden hun zuur verdiende centen liever aan andere zaken. 

Elvis bleef maanden onaangeroerd in mijn… stripboekenkast staan. Gelukkig had ik ook die zomer een baantje bij de lokale Bakker Durnez (een neef van pa Cyriel) en kon ik een leuk bedragje bij elkaar sparen. Tijd voor de eerste grote aankoop in mijn jeugdig bestaan brak aan… Een platenspeler. Het ging alweer richting Menen. Een andere meneer Deleu, Willem en broer van de eigenaar van de Discobar, had een radio- en tv-winkel waar uiteraard ook pick-ups werden verkocht. Een ruim aanbod dat helaas voor het grootste deel aan mijn budget voorbij ging. Ik kon enkel kiezen uit het onderste, betaalbare segment. 

De keuze viel op een koffergrammofoon van Philips (type 22GF 63). Het apparaat kon zowel op het lichtnet als op batterijen spelen. Handig was vooral de ingebouwde versterker en luidspreker in de deksel. Er waren twee knoppen, ééntje voor het volume, een andere voor de toonregeling. De snelheid werd ingesteld met een draaiknop. In het element zaten twee naalden, eentje voor vinyl en eentje voor 78-toerenplaten. Een losse 45-toeren puck was in het deksel gemonteerd. Die avond was ik naast één elpee ook één platenspeler rijk. 

Nadat ik Elvis ontelbare keren Flaming Star, Too Much Monkey Business en Tiger Man had horen zingen, nam ik het kloeke besluit om vanaf dat moment minstens één keer in de week naar Discobar in Menen te trekken om een nieuw voorraadje vinyl in te slaan. Zonder de ‘zachte dwang’ van Veronica had ik misschien nooit zo snel The Shadows’ 60’s aangeschaft. De allereerste elpee die ik ook echt kocht voor 169 BEF. Zonder die winnende bon zou het kopen van mijn eerste ‘muziekinstallatie’ zeker nog wat langer geduurd hebben. Ooit had ik Beatles’ Greatest, The New Glenn Miller (Ray McKinley) en The Platters’ Golden Hits gekocht hebben. Maar niet zo snel. 

Als ik er nu op terugkijk, als zestienjarige had ik een zeer variabele smaak. Maar eigenlijk was dat niet zo verwonderlijk, het was gewoon de muziek die toen bij Radio Veronica te horen was. Van pop tot rock, van chanson tot Nederlandstalig, van instrumentaal tot country. Of hoe je toch beïnvloed werd door wat een commerciële radio jou voorkauwde. Uiteindelijk zou mijn muziekcollectie afklokken op een drieduizend singles en ruim achthonderd elpees. 

Tot ik me liet meeslepen in het digitale avontuur van de cd-speler. Vinyl heb ik nauwelijks nog, cd’s ook niet meer. En af en toe heb ik daar spijt van. Dikke spijt…