Het stukje uit het weekblad Dag Allemaal over Club FM & Co, deed me als vanzelf terugdenken aan Joepie. Naast Humo was dat, in de tweede helft van de jaren 70 verplichte lectuur voor mijn generatie. Het blad verscheen voor het eerst toen ik mijn legerdienst vervulde in Lüdenscheid. Het nummer 1 rolde van de persen op 27 maart 1973. Een beetje per toeval vond ik het bij de bladenboer in het Noordstation van Brussel toen ik vanuit Duitsland op mijn trein naar Kortrijk wachtte. Niets liet toen vermelden dat ik er ooit zelf voor zou gaan schrijven.
De naam van de hoofdredacteur kende ik wel, Guido Van Liefferinge. Ik had hem eerder enkele brieven gestuurd toen hij als redacteur nog voor de krant Het Laatste Nieuws werkte. Hij verzorgde er dagelijks een rubriek over muziek, showbizz en media. Omdat ik vond dat er te weinig stukjes verschenen over radio en djs in het algemeen en Radio Veronica, Caroline en Noordzee in het bijzonder, vroeg ik hem daar wat aan te doen. Zonder resultaat evenwel Dat soort brieven stuurde ik wel vaker naar kranten en uitgevers.
Na enig heen en weer getelefoneer, kwam ik erachter dat Van Liefferinge door Sylvain Tack was gevraagd om een Vlaams jongerenmagazine te starten. Het kwam de man goed uit als drijvende kracht achter enkele van de populairste Vlaamse artiesten via zijn muziekuitgeverij Gnome (later werd dat Start). Paul Severs, Danny Fabry, Joe Harris, Samantha konden een extra forum gebruiken. Toen op 1 januari 1974 Radio Mi Amigo begon uit te zenden, lag een samenwerking voor de hand. De Joepie Top 50 werd vaste prik op de zaterdagmiddag. Met wisselende respons
In 1975 had ik er mijn legerdienst al lang opzitten en was ik zelf begonnen met een blad om de goegemeente beter te informeren over radio en zeezenders. Want nog steeds was er in de Vlaamse pers geen deftig artikel terug te vinden over onder andere Radio Mi Amigo en Radio Caroline, op dat moment de twee enige offshore radiostations die in de lucht waren. Joepie schreef af en toe wel iets, maar dat mocht niet al teveel opvallen. Het gerecht zat Sylvain Tack immers op de hielen, of dacht het.
Joepie was daarom verkocht aan Ludo Van Liefferinge van uitgeverij Sparta in Deurne, de vader van de huidige baas van De Persgroep, Christian. Het blad had volgens de CIM een oplage van 90.000 exemplaren, een betaalde verspreiding van 59.000 stuks en een gemiddeld leesbereik van 350.000 lezers. Het weekblad verscheen op dinsdag.
Naast het eigen blad Baffle (later werd dat RadioVisie), had ik samen met Pierre Deseyn, Frans Schuurbiers en Filip Truwant ook een wekelijkse uitzending van Radio Mi Amigo gemaakt. De geschiedenis van de zeezenders werd op zondagmiddag (16:30-17:00 uur) uitgezonden. De reeks was opgevallen. Ook bij Joepie, want de redactie kreeg voortdurend verzoeken om aandacht te besteden aan het fenomeen.
Toch was ik verrast toen ik in de zomer van 1978, Radio Mi Amigo was nog steeds in de lucht, dat hielp, plots werd opgebeld door Guido Van Liefferinge met de vraag of er misschien ook een geschreven reeks inzat voor Joepie. We spraken af in het restaurant van de luchthaven van Deurne. We kwamen relatief snel tot een overeenkomst. Ik zou dertien afleveringen maken, zijn redactie zou zorgen voor extra fotomateriaal. En want dat was één van mijn voorwaarden, na het beëindigen van De odyssee van de radiopiraten zou ik mijn vaste, wekelijkse rubriek mogen verzorgen in Joepie. Wat ook gebeurde. Mijn eerste grote opdracht!
De eerste aflevering van de Odyssee van de radiopiraten verscheen op 15 oktober 1978 (toevallig precies 39 jaar geleden). In Radiokuur, met als kop een tekening van Joey, kon ik alle recente nieuws over zeezenders en bij uitbreiding alle andere populaire radiostation en deejays kwijt. Een tijdlang ging het goed, maar uiteindelijk zagen we beiden in dat dit soort nieuws niet echt thuishoorde in Joepie. Er was nu eenmaal weinig radionieuws, naast de publieke omroep in Vlaanderen waren er geen andere stations in de lucht. De laatste aflevering verscheen op 21 januari 1979.
De radioberichtjes waren zeer specifiek, noem het voer voor de meer dan modaal geïnteresseerde lezer. Zeker niet de doelgroep van Joepie, dat eigenlijk in de markt was gezet voor meisjes tussen twaalf en zeventien jaar! Al bij al was het zeker geen slechte samenwerking geweest, 28 weken lang. Niet in het minst voor RadioVisie, dat mede hierdoor de amateurstatus was ontstegen. Toch bij het journaille dat ons eerder als een clubje freaks had beschouwd.
Zaterdag is Joeydag. Voor RadioVisie 20, verschenen op 27 augustus 1979, maakte onze illustrator deze karikatuur van Zaki. Levend Vlaams radiomonument en de voorbije zomermaanden nog te horen bij Radio 1 (VRT) met het programma Summer of 67. Ik heb de man altijd radio weten maken, tv-programmas presenteren en boeken schrijven. Ik geniet vooral van de manier waarop hij tegen het leven aankijkt. Als een mens dan toch vele voorbeelden moet hebben, ik neem er graag ook een aan Zaki.
Noem één beroep en je maakt heel veel kans dat Jackie Dewaele het heeft uitgeoefend. Met succes of met veel succes. De eclectische Gentenaar gaat, om het eenvoudig te houden, door het leven als Zaki. Meteen wordt het voor Jan Modaal een stuk duidelijker over wie we het hebben. DJ, tv-presentator, cafébaas, animator, acteur, auteur, producer, journalist... Hij deed het met verve. Zanger, is de uitzondering die de regel bevestigt. Maar uiteraard is dat wel Zaki ten voeten uit. Plannen maken? Eigenlijk niet. Het leven is mooi, laat het gewoon gebeuren. Zestien of zeventig... er bestaat geen leeftijd om te genieten van wat je doet.
Zaki komt uit de radiogeneratie en de school van de legendarische Jan Schaukens. Collega van andere radiomonumenten als Mike Verdrengh, Roger Troch, Paul Verbrugge, Nand Baert, Rudi Sinia, Jo met de Banjo.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Media (maar vooral radio) Tags:zaki , mike verdrengh , roger troch , rudi sinia , jo met de banjo , jan schoukens
Zaterdagavond. "Saturday night fever". Twaalf uur. De koorts is reeds verdewenen, alhoewel de frisse meiden nog steeds ijverig hun wijde V-halstruien laten zwieren op de tonen van de deejay... Zaki heeft er zijn dagje opzitten. Een jongere collega, die onder het motto 'Liever echt dan namaak' plaatjes draait, kletst onverdroten verder. We slagen erin Zaki naar een rustiger hoekje te loodsen.
Zaki, die als Jacques Dewaele op 23 maart 1945 geboren werd, zit er wat vermoeid bij. Gisteren werkte hij nog op volle kracht aan een filmpje in Parijs en morgen wordt er weer radio gemaakt. Aan bezigheden heeft hij dus geen gebrek. Zaki bestempelt zichzelf als een eigenwijs, moeilijk kereltje. Niettemin komt hij nonchalant over, zij het met een dosis koppigheid die je van hem niet zou verwachten.
"Radio maken is veel gemakkelijker dan het lijkt" zegt hij. Maar dat is niet het enige dat hem makkelijk afgaat. Naast radio, is hij ook televisie-bedrijvig, kweelde ooit een redelijke toffe singel bij elkaar, speelde onlangs in een theaterproductie, deed journalistiek werk en gaat binnenkort zelf achter de productieknoppen zitten. Zelfs daarnaast heeft hij de tijd om te schaken, iedere week een boek te lezen en van science fiction en absurde humor à la Monthy Python te houden. Zaki één naam, één persoonlijkheid.
MET GELEENDE PLATEN
Hoe kwam je eigenlijk bij de radio terecht ?
Zaki: 'Puur toevallig eigenlijk, want ik studeerde in de jaren '66 -'67 nog plastische kunsten aan het Sint Lucas Instituut in Gent. Ik had de richting publiciteit gekozen omdat de mogelijkheden mij daar het ruimst leken. Ik wilde echter niet zozeer tekenaar worden, maar het spelen met elementen leek me aardig. Toen bleek dat er in die cursus geen radio- en tv-publiciteit verwerkt was. Tot mijn verbazing is dat vandaag de dag nog steeds zo. Ik vond dat toen al een groot gemis en daar ik toch al van plan was om eens een radiostudio binnen te stappen liet ik me inschrijven voor een deejaywedstrijd die door BRT Oost-Vlaanderen georganiseerd werd. Het was trouwens de eerste keer dat zoiets bij ons gebeurde.
Ik had thuis geen enkele plaat, dus moest ik enkele exemplaren lenen bij de bovenburen. Ik kletste heel nonchalant het kwartiertje wedstrijd aan elkaar en bleef toen wat napraten met de organisatoren, onder hen was Rudi Sinia (BRT radioproducer, nvdr). Ik wilde de mogelijkheden kennen, weten hoe het nu eigelijk allemaal ging. Nou, toen zat het erop voor mij. Twee maand later bleek dat ik nog gewonnen had ook! Tot mijn opperste verbazing.... Als winnaar mocht ik toen een kwartiertje show maken in het programma van Nand Baert. Afternoon Beat heette het toen. Later mocht ik Rudi's Club presenteren. Hiermee begon de trein pas goed te lopen.
Toen ik afstudeerde was m'n radiowerk al zodanig gegroeid dat het meteen mijn beroep geworden is. Toen waren er een paar meningsverschillen met BRT Oost Vlaanderen en de week daarna zat ik op BRT 1, bij de beruchte popsectie van Jan Schaukens. Toen die opgegeven werd, ben ik bij BRT Brabant terechtgekomen. Ik dacht dat ik toen begonnen ben met het rock & roll programma. Ik ben inmiddels al zover dat ik meer en meer weggroei van het 'deejay'-vak. Ik probeer gewoon 'over' te komen. Wanneer ik de mensen zo kan entertainen dat ze blijven luisteren, dan heb ik mijn doel bereikt.
BRT IS POPULAIR
Zoveel mogelijk mensen bereiken, kan dat via BRT Radio?
Zaki : (lacht) Ik zou je luistercijfers kunnen geven die wel enigszins gekleurd zijn omdat ze uit de BRT-informatiecentrum komen, maar ze geven je toch een idee. Vooral BRT 2 komt aan bod. De zender is ook populairder geprogrammeerd. Ik merk dat zelf wel aan de vele reacties die ik krijg. Dat bewijst voor mij voldoende. Zo maakten we ooit een co-programma met de AVRO. Ad Visser (Top Pop) zou hier in Brussel te gast zijn en ik bij hen in Breda. Visser hoefde geen aankondiging meer te krijgen. Ik dacht; - in Nederland zullen ze vast wel een heleboel over mij mogen vertellen - maar niets bleek minder waar. Ze kenden mij daar ook. Bij BRT 2 wordt haast alle muziek geprogrammeerd. Verdeeld over de meest diverse programma's. Stem maar eens af op Hilversum 3 dan krijg je van iedere zuil een haast evenwaardig pakket aangeboden. En dan die reclame...! Zo zie je maar dat alles z'n voor en nadelen heeft.'
RECLAME MOET VERANDEREN Heb je een hekel aan reclame of commerciële media?
Zaki: 'Nou, als dusdanig heb ik niks tegen commerciële radio. Want bij staatsradio heb je een staatscensuur en ander oud gedoe. Verschrikkelijk veel rompslomp en een administratie die vrij log werkt. Je gelooft niet wat er hier gebeurt. Commerciële radio is op dat punt veel praktischer. Negatief is echter wel dat je als deejay of programmator overal aan gebonden bent. Je doet helemaal niet meer wat je zelf wil.
Ik vind echter wel dat er dringend iets aan de reclame zelf zou moeten gedaan worden. Als je naar de Nederlandse televisie kijkt of de radio opzet, wat je daar te zien en te horen krijgt is veelal niet te vreten ! Er gebeuren schandalige dingen ! Gelukkig is men in België bang om met reclame te beginnen. Let op, ik werkte zelf op een reclamebureau, doch zolang er geen wetten zijn die de misbruiken van reclame tegengaan, hoeft het voor mij niet. Trouwens de reclamemakers zelf staan naast het radiowezen!'
BIJ HET LUXEMBURGSE RTL
Toch heb je zelf nog voor Radio Luxemburg gewerkt ?
Zaki: 'In die periode wilde ik ook eens iets anders doen dan BRT-platenruiter zijn. De Engelse zenders trokken me erg aan, doch dat bleek geen haalbare kaart. Ik was toen al een drukdoend kereltje en omdat er nog wat andere projecten hangende waren, kon ik dus niet weg. Intussen hotste ik ook door het land met de 'Mike en Zaki show' (Mike Verdrengh, nvdr). En die combinatie was zo positief dat ik besloot ze ook voor de radio te brengen. Een bikkelharde actie was dat. Reclame voor de disco show binnen een eigen programma. Doch na enkele zakelijke onderonsjes met de lui van Luxemburg zag ik het niet meer zitten. We kregen immers een playlist en andere commerciële belangen moesten verdedigd worden. Het meest trieste was dat de grote reus bitter slecht betaalde. Nu ben ik geen geslepen zakenvos, maar wanneer ik ingehuurd wordt omwille van mijn naam, dan mag er ook voor betaald worden. Maar goed, Mike zag het helemaal anders en dus trapte ik er een tijd in....
DE ZEEZENDERS
Wat denk je van zeezenderradio?
Zaki : Ik heb het piratentijdperk bewust meegemaakt. Ik heb ook met heel wat jongens van Radio London en Caroline gewerkt. Die kwamen in hun beginperiode af en toe naar België om in clubs op te treden. Ikzelf was toen zo'n beetje de enige 'tweede' deejay, want in die tijd waren er bijna geen platenruiters om de avond verder mee te vullen.
Radio Veronica heb ik van ver meegemaakt, want ik vond het station niet zo goed. Een beetje tweederangs tegenover datgene wat die Engelsen presenteerden. Aan zeezenders zou ik vandaag de dag nooit meer meewerken. Het illegale boeit me niet zo. Al ben ik al verschillende keren benaderd geworden door dergelijke mensen. Ik kijk wel uit. Trouwens ik voelde er niets voor om in zo'n schuit op de Noordzee te zwalpen ! En daarbij, radio is maar een deel van mijn dagelijks brood.
OOK OP TELEVISIE
Je werkt ook voor televisie?
Zaki : ' Ik ben inderdaad sterk geïnteresseerd in dat medium. En zo heel af en toe kon ik daar wat voor doen. Ooit heb ik een gesprek iets gezegd als : - Ach ik zou eens iets met kinderen moeten doen -. Later is BRT-TV daar op teruggekomen en ik kreeg de kans om op woensdagmiddag het kinderprogramma 'Tip Top' te helpen maken. Dat heb ik prompt aanvaard. Toen werd ik compleet gek verklaard. Iedereen vertelde me dat dit het einde van mijn carrière zou betekenen. Dat klopte niet meer met mijn imago... Maar dat raakte mijn koude kleren niet.
Ik doe echt alleen waar ik zin in heb. Ik heb er bovendien ontzettend veel geleerd. Werken met hoofdpresentator Bob Davidse was een verrijking. Velen vinden hem een moeilijke kerel, maar dat komt vooral omdat Davidse een dichter is. Hij uit zijn wensen steeds in beeldspraak. Televisie is wel compleet anders. Daar komt dertig man technisch personeel bij kijken. Improviseren, zoals op de radio, is er bijna niet meer bij. Heel ernstig is dat. Lang voorbereiden en toch moeizaam! Na vijf jaar kinderprogramma's kreeg ik wel de indruk dat het goede moment er was om ermee op te houden. Anders kon ik tot in het treurige het etiket van kindervriend meedragen.
Op dat ogenblik kwam verandering in de hele jeugdsectie en heeft men mij voorgesteld om een muziekprogramma te maken voor tieners. Dat is dan het vierwekelijkse programma 'Muzieksien' geworden. Ik heb ook nog een tijdje 'Festival in Super 8' gepresenteerd. Een programma waarin jonge mensen zelf gemaakte filmpjes konden laten zien. Ik heb nu ook enkele filmscripts binnen. Ik ben er nog niet mee klaar hoor, maar het fascineert me toch. Het is een uitdaging om eraan te beginnen. Ik kijk ook erg veel televisie. Ik blijf graag op de hoogte van wat er rondom mij in de wereld gebeurd. Ik sluit mij niet graag op. Ik verslind niet alleen popprogramma's, ook alles wat op informatief vlak ligt!.
PLUGPLATEN DOEN NIKS
BRT slaagt er niet in hits te maken. Hilversum wel ?
Zaki : Ik geloof niet dat radiostations hits kunnen maken. Ook televisie niet. Ik geloof niet eens in het pluggen van platen. Het enige wat men kan doen is een nummer doodzwijgen. Als het publiek het lied niet kent, kan niemand de plaat verkopen. Dat is duidelijk. Maar er zijn historische voorbeelden van grijsgedraaide platen die geen hit werden. Als het publiek het niet wil, vergeet het dan maar. Ik blijf bij mijn oude stelling dat de luisteraars beslissen wat een hit wordt.
BRT is bovendien een totaal ander soort omroep dan Hilversum. Bij BRT kun je gewoon niet pluggen. Ik zou niet eens weten hoe men dat hier zou moeten doen! De enige plugvorm die er bestaat is de 'BRT 2 Tip van de week'. En daar heb ik helemaal niks mee te maken...
'Je hebt hier ook die klaagzangen van Vlaamse artiesten. Dat doen ze al jaren. En toch is er een tijd geweest dat ze belangrijke radio- en tv-programma's hadden. 'Tele Top Tien' enzo. Toen dachten we dat de industrie erop ging inpikken om enkele artiesten op te leiden, bij te schaven. Maar er is geen bal gebeurd natuurlijk. Met het gevolg dat het hele Vlaamse kaartenhuisje in elkaar is gestuit. Maar dat is niet direct de schuld van de BRT. En de Vlaamse artiesten waar het wel goed mee gaat, klagen niet natuurlijk !.
SMAAK ALS DIE VAN HET PUBLIEK
Hebben platenmaatschappijen een grote inbreng bij je?
Zaki : Ho! Je moet helemaal idioot zijn om zoiets te beweren ! Ik word hier door de helft van de platenmaatschappijen gehaat omdat ik die spelletjes nooit heb willen meespelen. Soms bel ik de platenfirma's wel es op om hen te vertellen dat één van hun artiesten in de show zit. Maar dat is gewoon een vriendendienst.
Ik stel m'n radioprogramma zelf samen. Maar ik heb natuurlijk ook een producer. Voor de zondag heb ik nu een uitstekende groep die me teksten bezorgt, want dit laatste werd te omvangrijk om zelf te doen. Trouwens in al die tijd dat ik mijn gangetje ga voor de BRT heb ik nooit de indruk gehad gecensureerd te zijn. Ik heb nooit echt last gehad. Ik ben erg vrij... Voor de samenstelling van een programma ga ik gewoon op m'n gevoel af. Zo van, dit en dat ga ik maar eens doen. Nu blijken die dingen wel een beetje in de smaak te vallen van de luisteraars. Moest het niet zo zijn, dan zou men mij ontslaan denk ik.
KINDERVERZOEKJES
Je presenteert ook een verzoekplatenprogramma voor kinderen tot twaalf jaar. Terug de grote kindervriend?
Zaki : Zo'n uitzending wou ik acht jaar geleden al maken. Ik had het voorstel toen reeds ingediend. Alles was in kannen en kruiken, doch één week voor het programma op antenne zou gaan brak men het project af ! Een reden daarvoor heb ik nog steeds niet. Maar nu de directie gemerkt heeft dat de BBC al jaren succes heeft met 'Junior Choice', mocht 'De kleinste keus', iedere donderdag, plotseling wel.
NIEUW TALENT
Je zit zelf al jaren bij de BRT. Is er nieuw radiotalent ?
Zaki : Ik voel mezelf inderdaad al oud worden en ik zie maar geen nieuwe gezichten. Het probleem is dat er geen opleiding bestaat voor dat beroep van mij. Je zegt wel dat we indertijd die jongens van Radio Atlantis en Mi Amigo hadden, en al betwijfel ik hun kwaliteiten niet, ik vraag me toch wel af of hun stijl zou passen in het BRT-kader. Het is toch wel verschillend. Er zijn andere normen voor taalgebruik. Ik dacht niet dat daar de oplossing lag voor een nieuwe lichting. BRT heeft wel geprobeerd nieuw talent te vinden, tot en met Monique Moritz toe. Maar het sloeg allemaal een beetje tegen. Het is erg vreemd, maar er zit weinig aanbod onder de jonge mensen.
DE COLLEGAS
Heb je contact met andere deejays of hoor je ze alleen op de radio?
Zaki : Oh ik luister plichtsgetrouw het hele rijtje op de radio af. Onze eigen zenders, Hilversum uiteraard, veel Engelse zenders, maar vooral AFN vind ik nogal interessant. Beroepshalve moet dat luisteren wel. Joost den Draayer bewonder ik heel erg. Bijna zo goed als Peter Koelewijn indertijd, want deze laatste vind ik eigenlijk nog dat tikkeltje beter dan de anderen. Die is helemaal gek! (lacht). BRT-deejays zie ik vrij regelmatig. We drinken nog wel eens een pint samen. Gelukkig maar!..
TACHTIG ONTSLAGEN
Vorig jaar zouden zo'n tachtig losse BRT-medewerkers ontslagen worden. Ook jij.
Zaki : Maar dat is niet gebeurd. In de hele heibel zijn er slechts een paar verdwenen. Ikzelf ben ook losse medewerken. Dat risico neem je er gewoon bij. Bijna al die mensen hebben toen hun opzeg gekregen. Dat kwam omdat er een serie contracten niet helemaal in orde waren, sociaal nogal wat te wensen overlieten En al die contracten moesten afgelopen zijn vooraleer men ze kon vervangen. De directie heeft dit op een eerder ongelukkige manier meegedeeld zodat het allemaal een beetje verkeerd overkwam. Er is een nodeloze paniektoestand geweest. Ikzelf was nogal geschokt doordat een krant mijn foto bij een artikel over dit onderwerp afdrukte.
KRITIEK
Gevoelig voor kritiek?
Zaki : Kritiek in kranten en weekbladen laat me eigenlijk steenkoud. Zogenaamde professionele kritiek dus. Er wordt immers zoveel voor de publiciteit geschreven dat ik er me zeker geen zorgen over zal maken. Als het blad maar verkoopt hé... Als de weinige echte journalisten, ik kan ze op één hand tellen die ik ken, minder prettige dingen schrijven, dan doen ze dat maar. Ik vind alles prima.
Respons van luisteraars vind ik wel belangrijk. En wanneer je als presentator je werk goed doet, komt die wel. Het gevaar is dan natuurlijk dat je jezelf plots een hele kerel gaat vinden. Je kijkt als het ware in een spiegel die jouw beeld twee keer vergroot. En dat beeld wil je dan naar buiten dragen. Wanneer je vergeet dat je toch maar voor een spiegel staat wordt het gevaarlijk! Ik maak me minder druk over het leven. Ik probeer ervan te genieten. Mijn werk is mijn hobby en mijn hobbys zijn mijn werk. Wat wil je nog meer?
TALK SHOW
Misschien een talk show op televisie?
Zaki: (denkt even na) Een show als die van Johnny Carson ('Late night', nvdr) zou ik wel willen doen. Die man werkt met een vriendelijke agressiviteit en toch blijft het plezierig. Doch ook zo'n ideeën moeten rijpen. Daar mis ik nog de ervaring voor!
VAN DJ NAAR ACTEUR
Onlangs ben je acteur geworden. Had je ervaring?
Zaki: Eigenlijk niet, maar ik hou er van wat nieuws uit te proberen, bezig te zijn met verschillende dingen tegelijk. Ik ben trouwens erg tevreden over dat theaterprogramma. Met reden, denk ik, want alle voorstellingen waren uitverkocht. Ook de pers liet zich lovend uit over het eindproduct. Het stuk had immers een sterke inhoud. Het handelde over mensen die gevangen raken in hun eigenste 'ik'. Zo verliep het ook met de deejay, wiens rol ik speelde. De rol was mij als deejay en radiomaker op het lijf geschreven. Privé ben ik echter een totaal ander mens hoor.
En zo is het ! Deejays zijn ook maar mensen. Maar fijne mensen, dat wel...
'Manneke Pop', vanaf deze week, prominent op zaterdag in beeld en geluid! op deze FaceBook pagina. Manneke Pop is een radioprogramma dat ruim dertig jaar een geleden voor het eerst werd uitgezonden bij de Nederlandse omroepvereniging KRO. Het Manneke is sindsdien nooit meer echt weggeweest en momenteel te beluisteren op zaterdag bij Radio Mi Amigo International (09:00-10:00 uur).
In de tweede helft van de jaren 2000 was de bedenker en animator van het programma, Peter Vandam, ook vaste columnist bij RadioVisie. Hij schreef wekelijks over een aparte plaat, meestal een hit, waar een persoonlijk verhaal aan vastzat. Vaak grappig, soms hilarisch, af en toe ongelofelijk, zeker altijd boeiend. Nog steeds. Niet enkel om te lezen maar ook om naar... te luisteren. Deze aflevering werd gepubliceerd op 14 juli 2008.
***
We schrijven 1982. Op vrijdagmiddag heeft de TROS tussen 12:00 en 13:30 uur, anderhalf uur zendtijd en die wordt gebruikt voor de Nederlandstalige top 10. Nu heb je normaal om tien platen uit te zenden, ruim een half uur tot drie kwartier nodig.
Daar moest dus iets op gevonden worden, wat ook prompt gebeurde. De platen die we leuk vonden draaiden we helemaal. Maar de draken van toen, Corry Konings of De Deurzakkers, om maar wat willekeurige voorbeelden te noemen, kregen minder zendtijd toebedeeld.
Als zij aan hun eerste refrein waren, startten wij ogenblikkelijk het laatste refrein. Zo kon het gebeuren dat een nummer dat normaal zon vier minuten duurde, ineens op anderhalve minuut voorbij was. Daardoor kregen we meer ruimte voor tips voor de Nederlandstalige Top 10.
Een van die tips is Jef van Ivan Heylen. Ik had het nummer uit Vlaanderen meegebracht om er de Nederlandse buren kennis mee te laten maken. Nog voor de plaat afgelopen was, ging de zogenaamde hot line in de studio. Dat was een telefoon waarvan je wist; Als die overgaat, is het van iemand binnen het bedrijf.
En ja hoor: Hugo van Gelderen met de boodschap; Of ik na de uitzending meteen op zijn kantoor wilde langskomen. Ik kreeg een verbale pandoering van hier tot Tokyo. Of ik gek geworden was om een nummer van die Vlaming te draaien dat dan nog over een driekwarts hoer ging die met een man zijn radijzen speelt....
Jamaar Hugo, het is Ivan Heylen met een nummer van Jaques Brel. Het werd even stil aan de andere kant. Geef die plaat nog eens hier. Er volgde wat gegniffel en gebrom, en toen het verlossende woord; Goh, dat zal ik dan wel niet gehoord hebben, goed nummer eigenlijk wel. Er volgde een vette glimlach: Misschien draai ik hem volgende week dan wel zelf!
Hugo van Gelderen luistert inmiddels vanuit de hemel der programmaleiders mee. Benieuwd of zo meteen de telefoon weer gaat bij dit vinylmoment van Ivan Heylen.
Klik op de onderstaande url om te luisteren naar Ivan Heylen en Jef.
DE âUITVINDINGâ VAN DE âGESPROKENâ RADIOVISIE
- Een gratis wekelijks nieuwsbulletin van 3 minuten
Was het vroeger allemaal beter?. Moeilijk! Het was in ieder geval ànders. Zo was er, wat mij betreft veel meer ruimte voor creativiteit. Tegenwoordig is er voor alles een app, een apparaat, een antwoord. Een probleem? Nog voor het zich stelt heb je het opgelost. MacGyvers die aan een tandenborstel, een leeg conservenblikje en een schoenveter genoeg hadden om de Gran Canyon over te steken, zijn overbodig geworden. Jammer, het beknot het denken, het uitvinden, het oplossen
Ik haal het enkel aan omdat we met RadioVisie in 1978 op een probleem botsten. Ons maandblad hinkte vaak achter de feiten aan. Tussen het schrijven van een artikel en het moment dat de lezer het onder ogen kreeg, zat niet vaak een periode van zes weken. Al ging het leven toen bijlange na niet zo snel, toch gebeurden er zaken die we veel vlugger bekend wilden maken. Daarom werd de RadioInfoon bedacht. Ik vertelde er eerder over. Maar omdat intussen een editie in betere kwaliteit is teruggevonden, kom ik er nog eens op terug.
De RadioInfoon, dat waren twee antwoordapparaten van het merk Telerep. Op beide redactie-adressen van RadioVisie werd er eentje geposteerd. Van de vrijdagmiddag 12:00 uur tot de maandagmiddag 12:00 uur, kon naar de nummers in Geluwe en Breda getelefoneerd worden, waarna de bellers de meest recente radioberichten konden beluisteren. In de vorm van een nieuwsbulletin, verfraaid met jingles, korte fragmenten en achtergrondmuziekjes. Eén aflevering duurde maximaal drie minuten.
Het werd een succes. Bedacht vooraleer betaalnummers bestonden, voor podcasts werden uitgevonden. Tel hoeveel maal er drie minuten in 72 uur gaan en je weet hoeveel keer beide antwoordapparaten aan het werk werden gezet. Na enkele weken moesten we het geweer van schouder wisselen, want Sabam stuurde een factuur. Om onder die wurggreep uit te komen, werd het nieuws enkel nog sec voorgelezen. Alles wat maar enigszins in de buurt van muziek kwam, werd geweerd.
Collega Frans Schuurbiers en ikzelf deden het redactionele werk. We verzamelden het nieuws waarna Rob Ronder (Alfons Jagtman) of Jaak vanden Broek, in hun respectievelijke thuisstudios de berichten inlazen. Daarna werden twee kopietjes gemaakt die op de speciale Telerep-cassettebandjes werden overgezet. Omdat Frans en ik elkaar wekelijks zagen, de ene keer in Breda, de andere keer in Geluwe, was het geen probleem om de tapes op het juiste moment, in het juiste apparaat te stoppen.
Wat je nu kan beluisteren, is de laatste opname uit december 1978, van de Gesproken RadioVisie. Eerder zette ik al een aflevering online, maar daarvan was de kwaliteit niet bijster goed. Het ging toen trouwens om een onderdeel van een dagelijks programma dat op FamilyRadio (toen nog een onderdeel van de Contact-groep) werd uitgezonden en waarin Marc Huylebroeck en Ben Van Praag (Eric Van Houtte) de geschiedenis van de vrije radio en de zeezenders vertelden. Filip Bomberna, een andere RadioVisie-collega deed daar dan weer het meeste redactionele werk voor.
- Hoe ik naast Bart van Leeuwen aan tafel belandde
Jouw eerste herinneringen? Het mag vreemd lijken, maar hoe ouder ik word, hoe duidelijker die zijn. Het geheugen is een raar ding. Het raakt nooit vol. Wel wijzigt de volgorde. Heeft het te maken met het belang dat je hecht aan gebeurtenissen? Ik zou het moeten opzoeken bij Dokter Google. Maar daar schiet ik eigenlijk niks mee op. Veel zal het niet veranderen aan de zaken die ik ergens een plekje heb gegeven.
Neem nu de vraag die ik onlangs kreeg toen we met een groepje radiofans herinneringen ophaalden; Wat mijn eerste herinneringen waren aan het medium? Waar ik de radio het eerst hoorde, ontdekte?. Ontegensprekelijk zal dat bij mijn ouders geweest zijn. Ik zie de lampenbak nog steeds staan. Op een dressoir, in de living. Niet onlogisch dat ik de NSF nooit ben vergeten, want hij verhuisde mee naar mijn kamer toen er in Huize Bostyn een nieuw toestel kwam. Er werd dagelijks geluisterd naar de radio. Veelal naar Franse zenders omdat die loeihard te ontvangen waren. We woonden dan ook op een boogscheut van de Franse grens.
Die Franse programmas ben ik wel helemaal vergeten, dit in tegenstelling tot de stemmen die te horen waren bij Radio Luxemburg. Pa Cyriel had immers een stevige voorkeur voor die zender omdat daar een taal gesproken werd die hij veel beter begreep. De zondagen waren radiohoogdagen. Mijn vader dweepte met Jef Burm, Rudi Carell, Terry Lamo, Jo Leemans en de Accordeonclub Wim van der Velde. Om hen een plekje te geven in het juiste tijdsegment ben ik ten rade gegaan bij Google. Ze blijken allen op ongeveer hetzelfde moment voor de Luxemburgse zender te hebben gewerkt, in de zomer van 1960.
Met een redelijke zekerheid kan ik dan ook stellen dat mijn vroegste radioherinneringen tot dat jaar teruggaan. Ik was toen zeven. De eerste besmetting die alleen maar ernstiger zou worden. Nadien kwam, uiteraard, Radio Veronica. Pas toen ik meer op mijn eigen kamer vertoefde dan in de woonkamer en de keuken van mijn ouders, stippelde ik mijn eigen parcours uit. Rob Out, Lex Harding, Johnny Walker, Tony Blackburn, Zaki, Mike Verdrengh, Roger Troch, het werden mijn persoonlijke helden. Iemand die deze status heeft, is a priori een hele belangrijke volwassene. Zo percipieerde ik ook radiomakers. Ik als tiener en zij als grote mensen Zo hoort dat. Personen tegen wie je opkijkt zijn ouder. Ook Eddy Merckx, Johan Cruyff, John Lennon en Elvis Presley waren dat.
In 1973 voegde ik een nieuwe held toe aan mijn lijstje; Bart van Leeuwen. De meest recente dj van Radio Veronica had me onmiddellijk te pakken. Het was dan ook een hele vreemde gewaarwording toen ik er maanden later achter kwam dat Bart jonger was dan ikzelf. Hé? Iemand waar ik tegen op kijk, die niet ouder is? Hoe kan dat nu? Ach, het zette mijn wereld niet op zijn kop, maar ik ging wel beseffen dat de afstand tot een held helemaal niet zo groot hoeft te zijn. Toen Radio Veronica er op 31 augustus 1974 een punt achter zette, verdween in één klap een half dozijn mensen die ik bewonderde uit mijn leven. Ook Bart van Leeuwen dus
Anderhalf jaar later was hij er totaal onverwacht weer. Radio Mi Amigo introduceerde een nieuwe dj, Tim Ridder. Niks anders dan een ander synoniem voor Ton Egas, zoals Bart van Leeuwen echt heet. De man steeg nog meer in mij achting. Ik ben hem blijven volgen. In 1978 terug bij Veronica, inmiddels een publieke omroepvereniging geworden. Ik luisterde jarenlang op de woensdag naar Ook Goeiemorgen op Hilversum 1, later Radio 2 en op de woensdagmiddag met Terug In de Tijd. Vanaf 1 december 1985 werd dat Veronica's Volle Vrijdag. Ik hoorde hem bezig tijdens de Tipparade, Goud van Oud, Bart en de Zwart (met Erik de Zwart) en Het Zwarte Gat, een programma over paranormale zaken.
In 1992 verdween Bart weer als mijn radiomaatje. Hij ging toen immers voor RTL Radio werken, dat niet te ontvangen was in Geluwe. Idem dito toen hij in 1994 verkaste hij naar Radio 538, waar hij eerst diskjockey en later programmaleider was. In 2000 dook hij weer op bij Radio Nationaal en toen kon ik hem weer aan het werk horen omdat hun loeiharde middengolfzender wel tot aan de Franse grens reikte. In datzelfde jaar ontmoette ik hem ook voor het eerst.
In Zoersel werd een Radio Mi Amigo-reünie gehouden waar ik ook één van de gasten was. s Avonds was er voor iedereen een maaltijd voorzien en het lot zette ons naast elkaar aan tafel. Het voelde een heel klein beetje vreemd aan. Het werd al bij al een bijzondere avond. Twee gepassioneerde mensen die een totaal verschillend parcours hadden afgelegd, maar wel naast elkaar op hetzelfde radiofeest waren beland. Opnieuw werd duidelijk dat radio verbindt, aan welke kant van het medium je je ook bevindt. Als maker, als luisteraar of als rapporteur. Omdat ik van dat alles wel iets in mij heb, werd het een bijzondere avond
Meer over Bart van Leeuwen lees en hoor je in het stukje hieronder.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Media (maar vooral radio) Tags:bart van leeuwen , radio luxemburg , radio veronica , tineke , lex harding , rob out , tony blackburn , mike verdrengh , zaki , erik de zwart
Serge Haderman, zelf radiofenomeen, columnist voor RadioVisie en mede-organisator van vele van onze feesten, interviewde Bart van Leeuwen en Will Luikinga in 1986 aan boord van het zendschip de Norderney ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van de VOO (Veronica Omroep Organisatie). Op 14 augustus 2004 verscheen onderstaande tekst en de bijhorende interviews online bij RadioVisie
Bart van Leeuwen en Will Luikinga ontmoetten elkaar voor het eerst bij Radio Veronica in 1972. Luikinga zat er al een tijdje en was waarschijnlijk de meest opvallende medewerker bij de zeezender omdat hij niet echt het type van de flitsende deejay was. Hij kwam uit de journalistiek en schreef populaire songteksten. Onder andere voor de groep Teach-in die met een nummer van hem, Ding-a-dong, het Eurovisiesongfestival wonnen in 1975. Zelf was Luikinga lid geweest van de popgroep Ginger Ale (grootste hit The Flood , 1969). Hij speelde vlotjes conga, fluit en saxofoon.
Op de radio was hij vooral een entertainer. Praten en verbaal fijne grapjes uithalen met de luisteraar was zijn ding. Toen Radio Veronica met een eigen weekblad begon, werd hij vaste columnschrijver. Zijn stukjes werden bijzonder gretig gelezen. Voor Veronica-tv maakte hij later enkele 'gewaagde' programma's. Tenminste, er was af en toe wel eens wat bloot te zien...
Bart van Leeuwen is de meest Vlaamse van het tweetal en een tijdlang heel erg populair in Vlaanderen. Toen Radio Veronica diende te stoppen in augustus 1974 was er voor Bart niet direct een andere radiojob weggelegd. Als youngster van de hele bende deejays die in één klap werkloos werden, hij was pas twintig, zat een snelle toekomst in het vaste Hilversumse omroepbestel er niet direct in.
Hij koos daarop voor Radio Mi Amigo en startte er onder de naam Tim Ridder. Omdat justitie toch wist twie hij was, werd hij na een paar weken wederom Bart van Leeuwen. Uiteindelijk zou hij één van de weinige Nederlanders worden die een straf kreeg van de rechter omdat hij voor Radio Mi Amigo had gewerkt.
Twee korte babbels met evenveel Nederlanders waar ooit ook honderdduizenden Vlamingen naar luisterden.
Klik op de onderstaande link om te luisteren naar de interviews.
Uit de diepste archieven van huidig jingleproducent Diederik Decraene (Brandy) komt een opvallend stukje nostalgie. Wat mij betreft behoorde Radio Metropolys tot het beste wat in de de tweede helft van de jaren 80 te horen was in Vlaanderen. Een station te groot om onder de noemer lokaal te varen, maar net te klein voor een nationaal etiket.
West-Vlaanderen is altijd een innovatieve radioprovincie geweest met dank aan de vele grenzen. Uiteraard waren de zeezenders er prima te ontvangen, dichter kon je er niet bij komen. Radio Gemini stapte de provinciegrens over naar Henegouwen om uit de handen te blijven van het Vlaamse gerecht. West Point ging nog een stapje verder. Bedoeld voor De Panne, trok men de landsgrenzen over en werd een caravan geparkeerd in Frankrijk.
Een spel met grenzen dat ook Radio Metropolys toepaste in de tweede helft van de jaren 80. Initiatiefnemers waren Norbert Slambrouck (ex Mi Amigo, VBRO) en Diederick Decraene (ex Gemini, Radio Kortrijk). Officieel werden de uitzendingen verzorgd door Media One NV met als adres Rue Lille 151 in de Franse grensgemeente Halluin. De studio bevond zich achterin een juwelierswinkel. Een straalverbinding stuurde het signaal naar de antenne, vier kilometer verder. Spitant detail: men gebruikte onder andere twee platendraaiers die waren gerecupereerd van Radio Mi Amigo.
Er werd niet op enkele honderden Watt gekeken waardoor het station, waarvan de antenne in Lille stond, op 90.00 MHz te beluisteren was in de provincies West-, Oost-Vlaanderen en Zeeland. Overdag, avant 07:00 uur werd in het Nederlands gepresenteerd door onder andere Mike Verdrengh, Luc De Groot, Zaki, Peter Baert, Nico Deboodt, Fredo Vanpoort, Peter Vandam en Diederik Decraene. Vanaf 19:30 uur werden de uitzendingen van het Franstalige Metropolys overgenomen. De Vlaamse Uitgevers Maatschappij (VUM), van o.a. Het Nieuwsblad en De Standaard, participeerde.
Aan Flanders Golden Hitradio kwam in 1988 een einde toen het Franse Conseil supérieur de l'Audiovisuel (CSA) de spelregels aanpaste. Er mocht niet meer in het Nederlands worden uitgezonden. De VUM trok zich terug. Radio Metropolys werd een zoveelste hoofdstukje in de bizarre Vlaamse radiogeschiedenis.
Met dank aan Diederik Decraene en Dirk Desmet
Fotos: euromediArts Norbert
Klik op de link onder de foto's om naar een montage te luisteren.
- Belgisch gerecht maakte dankbaar gebruik van de pers
Dat de overheden in de Lage Landen niet lief meer waren voor Radio Mi Amigo, na het van kracht worden van de anti-zeezenderwetten in Nederland, per 1september 1974, dat hoef ik niet meer uit te leggen. De huiszoekingen, inbeslagnames, en arrestaties volgden elkaar in steeds sneller tempo op en haalden meestal ook de koppen van de kranten. Op die manier werd een klimaat gecreëerd dat bij heel veel mensen een negatief beeld opwierp van het station en zijn medewerkers.
Het concept; Sla af en toe een slag(je), zorg dat de pers er uitgebreid over schrijft en de foute perceptie gaat zich nestelen. Daarna zal ook de organisatie stilvallen of op zijn minst minder vlot draaien. Dat soort gedachtengang dus. Pas maar op, straks staat de BOB ook aan jouw deur. Ik heb het vaak gehoord. En inderdaad op een morgen in de maand juni 1978 kwamen ze het huis van mijn ouders (waar ik toen nog woonde) van onder tot boven uitkammen. Maar dat hoorde erbij, vond ik. Het was een deel van het spel, van de strijd, van het opkomen voor vrijheden.
Wat ik erg vond was dat grote organisaties zodanig veel schrik kregen van die politionele acties dat ze onbegrijpelijke beslissingen namen. Ik vertel nog vaak en met verbazing het verhaal van en rond Unicef. Toch niet de minste club. Ik had Joop Verhoof, toenmalig programmaleider bij Radio Mi Amigo in Playa de Aro in het najaar van 1975, voorgesteld om naar buiten toe extra goodwill te kweken bij het publiek. Zorg dat je een bekend, liefst internationaal, goede doel steunt. Je scoort drie keer. Het is goed voor het imago van de zender, de luisteraars worden aan het nadenken gezet en tot slot wordt de betrokken organisatie er beter van.
Ik opperde het idee om de jaarlijkse wenskaarten-actie van Unicef te steunen via Mi Amigo. De organisatie die opkomt voor de kinderrechten in de wereld, bracht ieder jaar een pakketje kerst- en nieuwjaarskaarten op de markt. Hoe meer er daarvan verkocht werden, hoe meer armslag ze kregen. Veel hoefde die steunoperatie niet te kosten. Helemaal niks zelfs. Pierre Deseyn had nog promospotjes liggen die hij gemaakt had voor Radio Noordzee Internationaal, die eerder een gelijkaardige actie had gevoerd, toen het allemaal nog legaal was. OK zei Joop, maar ik zou Unicef toch vooraf op de hoogte willen brengen.
Ik nam die taak op mij. Ik stuurde hen een uitgebreide brief, terwijl wij in ons eigen programma, de Geschiedenis van de zeezenders, op zondagnamiddag, al het spotje monteerden. Een maand later reageerde Unicef Brussel enthousiast. Alhoewel ze dachten dat het te laat was voor een uitgebreide campagne. Niet dus. Ik belde Joop en hij gaf opdracht om de infomercials ook in de reguliere uitzendingen op te nemen. Actie geslaagd. Midden januari werd ik gecontacteerd door meneer Doignie van Unicef België, waarbij hij iedereen uitgebreid bedankte. Dat smaakte naar meer.
Na nieuw overleg met Joop bedachten we een meer uitgebreide campagne voor de zomermaanden van 1976. Daarbij zou rond een bepaald thema een uitgebreide actie worden begonnen. Ik zette me opnieuw aan het schrijven, stelde een dossier samen met daarin een aantal mogelijkheden. Opnieuw volgde er een telefoontje van meneer Doignie. Hij zou een medewerker langsturen om de details te bespreken. Op een namiddag in de maand april 1976 werden koffie en koeken bovengehaald in Geluwe. De man van Unicef was verbaasd over zoveel enthousiasme en zou laten weten wanneer we de campagne in detail zouden kunnen uitwerken.
Groot was dan ook mijn verbazing en ontgoocheling toen eind mei een brief van het Belgische Comité voor Unicef in mijn brievenbus viel waarin werd gemeld dat werd afgezien van een samenwerking omdat het hen niet meer was toegelaten om samen te werken met radiozenders die niet officieel of nationaal waren. Weken eerder was er nog één en al enthousiasme, dan plots niks meer. Wat was er gebeurd? Wie had het laatste en hoogste woord gehad? Dat een neutrale, erg lovenswaardige organisatie als Unicef plots afzag van een gratis steunactie, typeert de hele sfeer die rond Mi Amigo was gecreëerd.
Wat zou er gebeurd zijn als Radio Mi Amigo en Unicef wél hadden samengewerkt? Zou de directie van het Kinderfonds van de Verenigde Naties dan zijn opgepakt en vervolgd? Zouden de kantoren worden verzegeld? Zouden ze zijn veroordeeld door de rechtbank tot een monsterboete? Mogelijk dat het Belgische gerecht, continu in zn hemd gezet door Radio Mi Amigo, rare sprongen had gemaakt. Om een voorbeeld te stellen dat iedereen zou verbazen en nog banger maken. Misschien is het woord indoctrinatie hier op zijn plaats. Als slotbedenking.
Je kan het je nauwelijks nog voorstellen, begin jaren 70 werden de meeste nieuwe autos nog steeds verkocht zonder radio. Enkel als optie verkrijgbaar. Maar omdat ieder nadeel ook zn voordeel heb (dixit Johan Cruyff), kon je dan wel zelf het merk en het model kiezen. Al naargelang jouw budget.
Mijn allereerste heilige koe was een tweedehands NSU Prinz 1000, bouwjaar 1964, zonder radio. Gekocht in 1973 bij de lokale autohandelaar waar ook mijn ouders klant waren. Zo ging dat toen, je trad overal in de voetsporen van pa en ma. De Prinz en ik werden geen goede vrienden. Wat hij fout kon doen, deed hij fout. Al na een paar maanden heb ik de badkuip met dak, zo noemde ik m, vervangen door een Volkswagen Kever uit hetzelfde bouwjaar 64. De motor was iets zwaarder, een 1200 cc, maar het feit dat ik de eigenaar kende, gaf alsnog de doorslag.
Het wagentje had toebehoord aan pastoor Lambrecht uit Geluwe, die er altijd uiterst voorzichtig mee was omgesprongen. Zo stond dat nu eenmaal in het takenpakket van lokale pastoors. Naar de radio luisteren tijdens het rijden mocht blijkbaar niet, want ook in de VW stak er geen. Helaas, met 150.00 kilometer op de teller en er voordien zelden langere afstanden mee gereden, gaf ook auto nummertje 2 meer problemen dan plezier.
Na een paar maanden van allerhande reparaties besloot ik opnieuw naar Garage Gobyn te trekken. De man had eerder zonder moeilijk te doen de NSU terug gekocht en was bereid hetzelfde te doen met de auto van meneer pastoor. Kleine voorwaarde, hij was net gevraagd om verdeler van Mitsubishi te worden. Dat had hij afgewimpeld, maar hij had er wel een demonstratiemodel aan overgehouden. Zo heetten showroommodellen in die tijd. Met slechts 17.000 kilometer op de teller en een vriendenprijsje er bovenop, werd de Lancer (bouwjaar 1974) mijn eigendom.
Derde keer, goede keer. Wij werden dit keer wel goede vrienden al kon ik ook hier enkel luisteren naar het geluid van de motor, het rollen van de banden en de zoevende wind wegens.. alweer geen radio aan boord. Centen om er een te kopen en te laten inbouwen had ik niet (meer), dus moest ik al mijn creativiteit aanwenden. In de Rumbeekse stock Americain (tegenwoordig Euroshop), kocht ik een antenne. Mijn goede schoolvriend Roland Bucket, die een opleiding electronica had gevolgd, kon me de nodige ontstoorders bezorgen.
De antenne werd boven het rechtse voorwiel gemonteerd om zo dicht mogelijk bij het handschoenenvak uit te komen. Aan de antennekabel kon ik mijn Loewe Opta transistor radio koppelen. Zat ik alleen in de auto dan lag de portable op de passagiersstoel. Zat er wel iemand naast mij dan lag de radio onder het dashboard in het opbergvak. Gelukkig zat daar geen klep voor, zodat het geluid niet al te zeer gedempt werd. Tegenwoordig lijkt dat allemaal omslachtig, maar less is more. Het werkte, we waren niks anders gewoon en bijgevolg heel erg tevreden met wat we hadden Muziek en radio in de auto!
Het hele verhaal schoot me weer te binnen toen ik eergisteren deze fotos terugvond. Maar ik herinnerde mij nog een ander detail. Als je goed kijkt naar de fotos, dan zie je op de zijvleugels, net naast het portier, een ronde sticker. Die zat niet origineel op de auto want het was er eentje van de Vrienden van Vrije Radio. Een organisatie die gelieerd was met Capital Radio. Alweer één van die Nederlandse zeezenders met een ultra korte geschiedenis.
Dit ideologisch radiostation was slechts een paar maanden te beluisteren in het najaar van 1970. Achter Radio Capital zat een beroepsorganisatie van radio en televisiemedewerkers. Een vereniging die niet op winst uit was, de International Broadcasters Society. Zij streden voor vrijheid in de ether. Je kon geen lid worden van het station zelf, maar van de Vrienden van de Vrije Radio. Hun stickers waren wel kopieën van de Capital Radio-exemplaren, enkel de tekst was anders.
Hun gedachtegoed volgend was ik uiteraard tot de club toegetreden en had ik een pakketje stickers weten te bemachtigen. Toen ik in 1974 zelf met een radiovereniging begon, leek het me meer dan een goed idee om mijn ideologie, die ook de hunne was - vrijheid in de ether - via die oude stickers aan de buitenwereld te laten zien. En hoe kon dat beter dan die op mijn Mitsubishi Lancer te kleven. Symmetrisch, eentje links en eentje rechts.
De blauwe Japanner heb ik tot het voorjaar van 1978 gehad. Ik heb er tienduizenden kilometers mee gereden. Vooral radio gerelateerde en muziek-reizen. Voor Baffle tweewekelijks naar Breda en overal elders in Nederland op reportage, voor de Free Radio Road Show naar alle dorpjes en steden in Vlaanderen. De Lancer werd opgevolgd door een Volkswagen Scirocco. Dit keer wel helemaal nieuw. Als extraatje bouwde Garage Gobyn er een autoradiocassette van Blaupunkt in. Zonder meerkost.
Zeezenders blijven tot de verbeelding spreken. Niet in het minst bij mijn generatie. We zijn er mee groot, slim en volwassen geworden. Uiteraard neem ik voor deze vaststelling de complete verantwoordelijkheid. Wat niet wegneemt dat zaterdag jongstleden zich een heel leuk forum ontspon bij de fotoreportage over de sloop van de MV Magda Maria, het zendschip van het onfortuinlijke Radio Paradijs & co.
Vooral de drijvende kracht achter dit project @Ben Bode, kwam aanzetten met heel wat extra informatie. Waarvoor heel veel dank. Al zijn sinds het niet zo paradijselijke einde van de zender in 1981 al vele duizenden paginas, stukjes en andere artikelen aan het www toevertrouwd, toch blijven nieuwe informatie en betere inzichten opduiken.
Het kan helpen om ook de dubieuze rol van de politiek te bekijken. Bij uitbreiding niet enkel in deze materie. Ik vermoed dat het er in andere politieke middens en issues ook zo aan toe gaat. Maar daar heb ik minder zicht op. Die domeinen laat ik trouwens graag aan beter geïnformeerden over.
Afijn, ik had het over Radio Paradijs Wie nog iets meer wil lezen over de avonturen van deze zeezender, kan ik zeker een artikel aanraden dat in januari 2009 verscheen bij Mediapages.nl. Charles Boudet van Dam sprak toen met protagonist Ben Bode, en ook toen leverde dat veel nieuwe informatie op.
