Het is nu ook bevestigd door een internationaal vergelijkend onderzoek: Belgen, zijn niet zo gastvrij. Ze doen hun achterdeur op slot en spreken liever buitenshuis met vrienden af. Maar de Nederlanders doen nog slechter. Dat lazen we deze zomer in De Standaard. 

Ik vermoed dat ik een heel slechte Belg ben en mijn Nederlandse vrienden, slechte… ‘Ollanders. Of zit de radiowereld anders in elkaar? Spontaan denk ik terug een de periode dat er een complete kolonie noorderburen bij Radio Gemini werkte (1980-1985). Ik kan ze niet tellen de Nederlandse collega’s van toen die bij mij thuis aan tafel zaten. Ik zie Rob Ronder nog voor het eerst konijn met pruimen eten. Erik de Zwart (al heette hij toen nog Paul de Wit tijdens zijn periode aan boord van de MV Mi Amigo), wist niet welk biertje hij eerst moest kiezen. Net zoals Johan Visser, Rob Olthof, Ruud Kegel of Jaak vanden Broek.

Herbert Visser arriveerde ooit met een rugzak vol pindakaas. Dat wel, maar enkel omdat die smeuïge potten nauwelijks te krijgen waren in België, midden jaren zeventig. Frans Schuurbiers (Dielis Bergen), Tom de Graaf (Charles Dupont), Ad Tetteroo (Johan de Jager) werden niet alleen getrakteerd op eten en drinken, ze bleven ook slapen. Vaak, nog meer en dikwijls… Johnny Player bleef ooit negen maanden logeren. Hij zette Gemini in Moeskroen op de rails (1980-1981). 

Maar niet enkel de Nederlandse 'Geminiens' waren kind aan huis. Omdat Geluwe vlak bij de snelweg ligt, passeerden heel wat boord-dj’s van de MV Mi Amigo regelmatig aan mijn voordeur toen ze terugkwamen of naar het zendschip reisden. Hetzelfde verhaal met zij die de trip naar Playa de Aro maakten of ervan terugkeerden. Niet zelden kwamen ze langs. Maurice Bokkebroek, Haike Dubois, Ton Schipper, Peter Vandam… Het zijn maar enkele namen die spontaan opborrelen.

Maar niet enkel ‘schoon radiovolk’ werd en wordt ten huize JLB met open armen ontvangen. De Surinaamse Norma, een pennenvriendin (waar is de tijd dat dit fenomeen bestond?) bleef drie maand hangen. De Nieuw Zeelandse Stephanie een week. Veertien Londonse scholieren, waarvoor ik een fietstocht door West-Vlaanderen had georganiseerd, schoven bij aan tafel. Maar niet enkel bij mij. Ze waren ook welkom op een boerderij in Geluwe, een eetcafé in Dadizele, een school in Roeselare (met dank aan Wilfried Bostyn, overigens geen familie) en eentje in Brugge. Al was radiomaker Herman Vervaeke toen de bemiddelaar met dienst.  

Maar ook Marc Coopman (Mac Kenzie), belangrijk achter-de-schermen-pion bij Gemini, zette wekelijks zijn deuren open voor tientallen medewerkers. Ik herinner me fantastische etentjes met en bij Paul Van Gent, Guy van Aalst en Rob Anderson. Omgekeerd heb ik dezelfde ervaring. Tijdens de publicatie van de gedrukte RadioVisie (1974-1984) trokken we vaak naar Nederland. Redactioneel werk in Breda, nieuws zoekend doorheen alle provincies... Of op uitnodiging  van deze of een andere omroepvereniging.

Steeds was er de Amsterdamse gastvrijheid van Alfred Debels en José Herps, het koppel achter het Free Radio Magazine. Jelle Boonstra rolde de rode loper uit voor mij en mijn vrouw (al was de matras er te hard). Ooit trokken we naar Groningen waar Hans Knot het ons flink naar de zin maakte. Om nog maar te zwijgen over de ouders van mijn RadioVisie-collega Frans Schuurbiers. Tientallen keren hebben we er gegeten en geslapen. Waarbij ik me nu al verontschuldig voor iedereen die ik ben vergeten. 

Misschien zijn de tijden veranderd? Of zullen we het 'trumpiaans' houden op ‘fake news’ in de krant? Geen idee. Maar dat is niet de essentie. Het bericht bracht wel heerlijke herinneringen boven. En laat dit nu net het belangrijkste zijn. Niet het fortuin dat al die gastvrijheid me gekost heeft waardoor ik te lang met dezelfde, oude Volkswagen Scirocco heb gereden... Gastvrijheid is onbetaalbaar. Toch?