Ik kom net een periode door van extreme apathie en moeheid. Dat is trouwens de reden waarom ik niet eerder heb kunnen schrijven. Het ontbrak me gewoon aan energie. Het is een toestand die je je moeilijk kan voorstellen : je zit met een leeg kopje koffie in de hand en je wil het naar de keuken brengen. Eer ik zover was, duurde het gemakkelijk van een kwartier tot een half uur. Gedurende deze tijd gebeurde er eigenlijk niets, geen nadenken, geen proberen, niets. Nu gaat het, gelukkiglijk, beter. De snelle vermoeidheid is er toch nog. Een wandelingetje van 500 m is voldoende om de rest van de dag gevloerd te zijn. Voor de rest gaat alles goed. De zeldzame keren dat ik buiten kom, ondervind ik ook dat ik nog een onderscheid maak tussen de gezonden en de zieken. Aangezien er maar één zieke aanwezig is (de anderen liggen in bed of in het ziekenhuis), gaat het onderscheid dus tussen de mensen op de straat of in de winkels en mezelf. Dat geeft een soort vreemdheid : de "gezonden" weten niet hoe gemakkelijk het is om ziek te worden, doen maar aan, het zijn "aliens" in de ziekenwereld. Aangezien bij mij alles kan veranderen van de ene dag op de andere en ik nog symptomen heb en in behandeling ben, kan/durf ik mezelf nog niet tot de gezonden rekenen. Ik heb ahw nog geen autorisatie gekregen om naar de andere wereld over te gaan. Ik weet, het klinkt weird en weinig rationeel, maar zo voelt het aan.
Deze week heb ik de laatste kuur van de behandeling gehad ! Alles ging goed, alleen ik ben het stikkebeu geworden. Misschien komt dat omdat het net de laatste keer was, ik weet het niet. Enfin, ik ben blij dat het gedaan is. Begin februari wordt er een pet-scan genomen om het effekt van de behandeling na te gaan. Duimen maar ! Bijwerkingen zijn er nog steeds. Nu had ik een rode huiduitslag op mijn onderbenen; wat het juist is, zal ik nooit weten omdat de huisarts en de oncologe van mening verschilden. Gelukkig is dit al veel verbeterd. Daarnaast heb ik ook nog wat vochtophoping in mijn linkerenkel; eerst werd er gedacht aan flebitis, maar dat is het niet. Het zal vanzelf moeten weggaan. Positief nieuws : wanneer het weer het toelaat, ga ik indien mogelijk een wandeling maken om mijn beenspieren terug wat te oefenen. Dat lukt aardig. De verleiding wordt groter om opnieuw kleine toekomstplannen te maken, maar het blijft toch nog o zo gevaarlijk !
