Ik kom net een periode door van extreme apathie en moeheid. Dat is trouwens de reden waarom ik niet eerder heb kunnen schrijven. Het ontbrak me gewoon aan energie. Het is een toestand die je je moeilijk kan voorstellen : je zit met een leeg kopje koffie in de hand en je wil het naar de keuken brengen. Eer ik zover was, duurde het gemakkelijk van een kwartier tot een half uur. Gedurende deze tijd gebeurde er eigenlijk niets, geen nadenken, geen proberen, niets. Nu gaat het, gelukkiglijk, beter. De snelle vermoeidheid is er toch nog. Een wandelingetje van 500 m is voldoende om de rest van de dag gevloerd te zijn. Voor de rest gaat alles goed. De zeldzame keren dat ik buiten kom, ondervind ik ook dat ik nog een onderscheid maak tussen de gezonden en de zieken. Aangezien er maar één zieke aanwezig is (de anderen liggen in bed of in het ziekenhuis), gaat het onderscheid dus tussen de mensen op de straat of in de winkels en mezelf. Dat geeft een soort vreemdheid : de "gezonden" weten niet hoe gemakkelijk het is om ziek te worden, doen maar aan, het zijn "aliens" in de ziekenwereld. Aangezien bij mij alles kan veranderen van de ene dag op de andere en ik nog symptomen heb en in behandeling ben, kan/durf ik mezelf nog niet tot de gezonden rekenen. Ik heb ahw nog geen autorisatie gekregen om naar de andere wereld over te gaan. Ik weet, het klinkt weird en weinig rationeel, maar zo voelt het aan.
Reacties op bericht (4)
20-01-2008
Bewust
Een mens is er zich te weinig van bewust dat hij het gezonde leven moet koesteren. Je gedachtengang zet me aan het denken.
20-01-2008 om 21:32
geschreven door Chelone
18-01-2008
Du temps
Bonjour Jean Pierre, il faudra probablement du temps pour reprendre des forces, la chimio, tue les mauvaises célules, mais les bonnes aussi. A bientôt. Patricia.
18-01-2008 om 16:17
geschreven door Patricia
11-01-2008
Tijd...
Het kon ook niet zo snel gaan als je natuurlijk gehoopt had. Vermoedelijk zal je nog vele ups en downs moeten doorstaan. Geduld, beste J.P., je komt er wel!
11-01-2008 om 10:21
geschreven door speedy
10-01-2008
Variatie in het leven
Yes.
Ik weet wat je bedoelt.
Wanneer je nog een stapke vooruit gaat, zijn er uren en dagen dat je je opnieuw thuis voelt bij de gezonden, afgewisseld met uren en dagen van je vreemd voelen tussen de 'gezonden'. Allez, zo was het bij mij toch.
En zo keren we stukje bij beetje en soms met hinkstapsprongen terug.
Moed.
