Na een aanvaring met een leerkracht werd R. tijdelijk geschorst op school. R. had een leerkracht fysiek bedreigd (een duw gegeven). R heeft evenwel weinig tot geen inzicht in de ernst van dit voorval en pakte dit initieel op als 'onnozel doen', 'een grapje uithalen'. Dit kadert in de algemene houding van R. die heel speels is en weinig tot geen inzicht heeft in de gevolgen van eigen daden, en geen verantwoordelijkheid opneemt. R. werd preventief geschorst. De tuchtprocedure werd afgewend door een HERGO op school tussen R. en de betrokken leerkracht. Dit herstelgesprek is positief verlopen en daarna mocht R terug aansluiten in de lessen. Een herstelgericht natraject werd voorgesteld en zowel R als zijn familie gingen hier mee akkoord. 

De focus van de herstelgericht natraject ligt op inzicht in eigen speels gedrag en opnemen van verantwoordelijkheid. 

Bij terugkeer na de tuchtperiode sloot R aan in de lessen BGV. Tijdens deze les heeft hij per ongeluk een machine waarmee hij moest werken beschadigd. De leerkracht sprak hem hierover aan en er ontstond een discussie waarin R beweerde dat het niet zijn schuld was. Ik was toevallig aanwezig in de les op dat moment en zag dat R in zijn communicatie naar de leerkracht toe moeite deed om niet verder uit te vallen. (Hij beet op zijn kaken, liep weg van de machine, vroeg om naar buiten te gaan). In gesprek buiten blijkt dat hij inderdaad moeite deed om niet uit te vliegen, maar niet kon inzien dat hij ook anders kon reageren. Hij wou de schuld van zich afschuiven door te beweren dat hij niks misdaan had, hij was er zelf niet opgekomen om naar de leerkracht toe zijn schuld toe te geven en hiervoor zijn verantwoordelijkheid op te nemen. Dit werd uitgeklaard in gesprek met R en verschillende mogelijkheden en gevolgen van manieren van reageren werden geschetst. Hij koos ervoor om met de leerkracht in gesprek te gaan. De leerkracht gaf R de boodschap dat een fout maken kan, maar je moet het kunnen toegeven en er uit leren. Na dit gesprek kwamen er bij R heel veel emoties los. R gaf aan dat hij graag zijn best wil doen want dat niemand nog in hem gelooft. Mama gaf eerder al de boodschap dat hij beter zou stoppen met school. R zelf wil aan mama bewijzen dat hij wel iets kan, en wel voor zijn studies wil gaan. Met toestemming van R werd deze boodschap ook doorgegeven aan de leerkracht BGV. 2 weken later behaalde R een attest voor een werkstuk dat hij in de les gemaakt had. De leerkracht stimuleerde R om er een foto van te trekken en thuis aan mama te tonen. Het  behaalde attest werd officieel in kleur afgedrukt en meegegeven op het trajectgesprek.

In gesprek met de trajectbegeleider op  school gaan we samen op zoek naar mogelijkheden om in de context van R aanknopingspunten te vinden om te werken rond verantwoordelijkheid. R werd aangemeld voor een brugproject dat kan opstarten na de vakantie. Daarnaast werd ook duidelijk dat R al 10 jaar trouw lid uitmaakt van de jongerenwerking in zijn buurt. na goedkeuring van R neem ik contact op met de trajectbegeleider van deze jongerenwerking om in overleg te gaan. R was hier heel enthousiast over, naar eigen zeggen zien ze hem daar 'anders' dan op school.

Aanwezig waren R, zijn zus, zijn ouders. 

Tijdens dit bezoek wordt vooral naar mama toe geduid wat er op school precies allemaal aan de hand geweest is de voorbije periode. Mama was niet helemaal mee in het verhaal van de tuchtprocedure en het vervolgtraject aangezien de communicatie op school vooral via de zus van R verliep. Mama geeft in gesprek aan dat ze twijfelt aan de mogelijkheden van Resul op school en dat ze reeds meerdere malen met hem in gesprek gegaan is om hem aan te manen 'volwassen' te worden. R is de jongste van 3 kinderen en heeft 2 zussen die heel erg veel verantwoordelijkheid opnemen, hijzelf is  het prototype van de 'luie zoon' volgens haar. Mama is wel aangenaam verrast toen ze hoorde dat R een attest behaalde op school voor een gemaakt proefstuk. Mama geeft ook aan dat de jongerenwerking waar R naartoe gaat reeds lang deel uitmaakt van zijn leven en hem behoed heeft om 'een straatjongen' te worden. Mama en R zijn het erover eens dat praten met de begeleider daar een interessante stap zou kunnen zijn om R te laten nadenken over het opnemen van verantwoordelijkheden. 

Ondertussen is er ingezet op een heel intensief huisbezoekenparcours, zowel bij T en K thuis, als bij hun ouders thuis.  Bij elke afwezigheid wordt ingezet op een huisbezoek of op een telefoon of communicatie via facebook. Contact maken lukt iedere keer. CLB is bij vele huisbezoeken betrokken partij en gaandeweg werd het hele hulpverleningsaanbod rond beide jongeren in kaart gebracht. Samen met CLB werd ook met deze instanties in gesprek gegaan om kansen te creëren. Deze huisbezoeken hebben ook blootgelegd dat onder andere de onderlinge relatie tussen T en K ervoor zorgt dat het naar school komen niet lukt. K is heel bezitterig naar T toe en dit belet hen letterlijk om buiten te komen. In zeldzame gesprekken alleen geeft K aan dat ze graag naar school wil blijven komen, dat ze het behalen van een getuigschrift belangrijk vindt en dat werken een grote stap vooruit zou zijn naar ademruimte en zelfstandigheid toe. Met K werden er ondertussen concrete stappen gezet naar activering: een geslaagde stage in de lessen BGV, mee gaan solliciteren, opmaken cv en sollicitatiebrief, ... K heeft hierdoor een positieve drive gevonden en je kan zichtbaar zien dat dit hernieuwde energie geeft maar nog heel broos is en nog niet vastgezet. Hij omschrijft het ook zelf als zich 'raar' voelen maar 'goed raar' omdat hij buitenkomt en terug actief stappen zet maar vervalt in een soort weemoed als er iets tegenvalt.

In gesprekken geven T en K aan dat er veel 'gepraat' wordt, maar weinig gedaan. De volgende periode wordt er ingezet op het nemen van actieve stappen maar ook het doen inzien dat actieve stappen betekent dat zowel T als K  ook 'naar buiten moeten komen'. Ook werd de begeleiding van K stapsgewijs doorgegeven aan een collega leerlingbegeleider die ook een goede klik heeft met K en ook meer thuis is in de begeleiding van jongeren met een verslavingsproblematiek. Op die manier kan ook de verdere begeleiding van T zich richten op haar, en minder op de interactie tussen T en K onderling.

Op de voorbije klassenraden werden alle stappen tot nu toe ondernomen voor T en K mondeling toegelicht en werden er voor beide jongeren bijgestelde doelen geformuleerd. Voor T werd het primair gezien om te blijven inzetten op contact omdat school voor haar het meest relevante netwerk is op dit moment en als dit wegvalt ze zonder ondersteuning valt. Voor K werd de doelstelling geformuleerd om zo snel mogelijk werk te hebben om het beginnend positief gevoel van activering ten volle te benutten en om ruimte te creëren tussen T en K onderling. De toelichting op de klassenraden had als bedoeling om af te toetsen in welke mate er draagvlak was om stappen te blijven zetten in de begeleiding van deze jongeren. Er was begrip voor de zorg die in deze trajecten uitgebreid opgenomen wordt en ook een sterk geloof in de haalbaarheid van hun traject als ze er eenmaal in slagen om regelmatig op school te komen.