Eerst hieronder deel 1 lezen!!! Bienvenue chez nous a Popo! deel 2
Bon! ...
Een verklaring? Kan ik niet geven of ik zal mij er niet aan wagen. Wat ik wel weet is dat het personeel zeer lage lonen krijgt (als ze ze al krijgen). Een verpleegster moet rondkomen met omgerekend een schamele 10 euro per maand! Mensen zonder opleiding proberen meestal gewoon te overleven. Er is wijd vertakte armoede. En hoe lager je bent opgeleid, hoe lager het loon (blijkbaar geldt ook: hoe hoger de functie/opleiding, hoe hoger de corruptie. Maar ik wil zeker niet veralgemenen!). Het hospitaal krijgt erg weinig middelen. In deze onzekerheid en harde levensomstandigheden opgroeien, is het dan moeilijk te begrijpen dat je gedemotiveerd geraakt?
We doen samen ons uiterste best. Ikzelf ben verder bezig met overal wat op te ruimen en te kijken waar ze middelen tekort komen. Om een voorbeeld te geven: de sterilisatieruimte stond vol met oude vuile toestellen en andere ongebruikt materiaal, oude bassins en emmers, ... . Ze hebben nu 2 autoclaven ter beschikking. Met wat goeie wil en organisatie moeten we er samen in slagen om er een mooie werkzame serilisatiezaal van de maken, welliswaar heel basic, zoals alles hier trouwens.
Verdere planning?
Morgen bezoeken we samen enkele centres de santée (vanwaar ze uit de periferie patiënten doorverwijzen naar ZH). Wij kijken uit naar de noden en rapporteren deze dan aan Memisa en dan weten we ook of wij verder iets kunnen doen.
Overmorgen ga ik verder met de workshops rond afvalbeleid en hygiëne.
En, wees gerust, we rusten van tijd tot tijd. In de wat koelere avond wat bijpraten en een pintje drinken, samen eten,...
Na 2 jaar terug in Popo! Ik begin hier mijn weg al een beetje te kennen en toch zijn er nog zoveel raadsels. In onze kleine 2 weken ter plaatse proberen we er alles uit te halen.
Popokabaka ligt tussen groene heuvels in een tropisch landschap, in een alles verzengende hitte. Nu ja, we zijn dan ook 'mendele', van die bleke mensen die geen zon gewoon zijn... . Voor we er goed en wel aan kunnen wennen zijn we al lang terug in ons gematigd klimaat. De Kwango, een zijrivier van de machtige Congostroom, loopt langs de stad. Hier en daar zie je wat brousse en veel palmbomen en andere tropische vegetatie. De zanderige grond zorgt voor veel stof. Popo is redelijk uitgestrekt, overal hutten gemaakt van hout en klei, stenen huizen en hier en daar wat oude koloniale gebouwen in verval. Tussen wijdverspreide galerijen van palmbomen en gras ligt de kerk. We wandelen er iedere dag langs op de verharde zandwegen op weg naar het ziekenhuis.
We worden hier keer op keer zeer hartelijk ontvangen en iedereen keek uit naar onze komst, ze behandelen ons bijna als familie! Toch blijft het soms moeilijk om door te dringen tot het hoe en waarom van de bevolking. Is het de taal? de cultuur? tradities? gewoonten die de communicatie bemoeilijken? Het is in ieder geval niet altijd evident om in korte tijd veel gedaan te krijgen en om iedereen met wie we samenwerken (personeel, ..) te motiveren en vlot aan het werk te krijgen.
Sinds 2 jaar geleden is er heel wat veranderd aan de infrastructuur dankzij onze samenwerking en de middelen die we ter beschikking stellen. Er zijn al verschillende zalen verbouwd, bijna alle zonnepanelen liggen er. Er is een onderneming die vorig jaar bronwaterleidingen aangelegd heeft. (voor heel Popo en ZH, de waterleidingen naar ziekenhuis zijn er nog niet).
Ondanks dit alles zijn er bijna geen patiënten te zien in het hospitaal! De reden is heel moeilijk te achterhalen al zal het zeer erbarmelijke wegennet en gebrek aan vervoer hier veel mee te maken hebben. Maar dan nog... . We proberen het ui te vissen. Een andere struikelblok en soms bron van frustratie is het feit dat het heel wat voeten in de aarde heeft om het personeel vlot aan het werk te krijgen. En sorry het is niet omdat ze lui zijn! (sommigen toch)
Terwijl de zon als een rood gloeiende bal achter de einder van palmbomen zakt ,komen we moegewerkt terug naar onze verblijfplaats Bethleem. Druk wordt er geevalueerd over de prestaties van de dag en een frisse Nkoyi (gekend voor insiders...=bier) laaft de dorstigen...Net hoorde ik nog dat het in België ook 30° is maar nee wij zijn niet jaloers!
Even nog iets vertellen van de zondagmis die voor ons als een optreden van 'Up with people' ervaren wordt: misdienaars bewegen ritmisch met de kaarsen in de hand, de priesters heupwiegen zelfs, het koor en de talrijke aanwezigen trakteren ons op een meerstemmige zang en handengeklap en dat werkt aanstekelijk! Alhoewel het spektakel bijna 3 uur in beslag neemt toch verloopt het vliegensvlug want de indrukken die ons netvlies steeds bereiken zijn zo divers...geen ogen genoeg, zegt men bij ons! Ook het amalgaan van kleuren en geuren is een belevenis. Ieder op zijn zondags: vrouwen in de mooiste pagnes en hoofddoeken van congolese stoffen. Wij konden er metéén eentje aanduiden die we ook wel zouden kiezen. Ook de mannen dragen kleurige hemden en alles feilloos gestreken, hoe doen ze het? In de namiddag bezochten we de visvijvers...een plek om weg te dromen als in een afrikaanse film: zo idylisch en inspirerend. Een meute plaatselijke kinderen volgt ons op de voet...ze zijn verrast als we een danspasje met hen versieren op de muziek van Bertin's autoradio. Hillariteit alom als wij met de heupen bewegen...
De boog hoeft niet altijd gespannen te staan...dus fijn dat we hier ook tijd hebben om te genieten. Vandaag werden we reeds vroeg gewekt door een stoet zingende weeskinderen en zusters die Zr. Madou(onze gastvrouw) een gelukkige verjaardag kwamen toe-zingen! Tamtamgeroffel en enthousiast gezang en gejoel waren de ingredienten om aangenaam gewekt te worden! Een stralende zuster die fier bloemen en attenties aanvaardde...dat verdient ze beslist.
De dagtaak was voor ieder terug vruchtbaar: de zonnepanelen zijn reeds voor de helft op het dak aangebracht, Ortwin slaagde erin om orde op zaken te stellen in de sterilisatieruimte en Veronique's echoconsultatie kreeg 24 zwangere vrouwenop bezoek. Ja, Dr.Serge had een oproep via de radio gelanceerd dat de echo's uitzonderlijk gratis zijn tijdens ons verblijf en dat er zelfs een extra geschenkje aan vasthangt ...Wat een succes en de artsen blij dat ze allen, (6artsen) voldoende kans kregen om te oefenen! Dat extraatje is ook een aantrekking hoor: uit de grote voorraad soutiens wordt gretig een keuze gemaakt... Vandaag terug enkele baby's geboren alle 3 flinke jongetjes en gelukkige mama's! De naam wordt pas later gegeven en het is de echtgenoot die daarover beslist... De toestand van de premature tweeling is bevredigend: ze zuigen alle twee rechtstreeks aan de borst...mama kent weinig rust maar klaagt niet! Gister was er ook een keizersnede omwille vernauwd bekken; mama is slechts 1m30...dat komt hier frequent voor!
Lieve supporters jullie reacties zijn werkelijk aangenaam...8000km verwijderd maar in gedachten zo nabij!
Tot volgende blog...ondertussen is de duisternis werkelijk totaal !
beste vrienden in het verre België ondergetekende is, net als Veronique, voor het allereerst in Congo. We zijn hier nu precies één week na onze cultuurshock. In de eerste plaats valt hier de ongelofelijke armoede op, bij deze zeer arme, maar uiterst lieve mensen; we kwamen hier toe in Popo en iedereen langs de weg stond ons toe te wuiven; de armoede is, zoals gezegd, schrijnend; maar opvallend is vooral hoe sereen men deze ondergaat. Daarnaast is er de voor onze normen, belachelijke bureaucratie, waar we ons met uitgestreken gezicht doorheen acteerden. Intussen zijn we vertrouwd met het ziekenhuis; het terrein en de gebouwen overtreffen mijn verwachtingen; de inspanningen van de laatste jaren, vooral ook naar technische infrastructuur, inzonder de electrische installaties, zijn zeer zichtbaar en aan onze techniekers te danken. De medische diensten, met als voornaamste diensten de materniteit en de kinderkliniek, kunnen zeker de support van Veroniques en Annemies gebruiken!!! De medisch-technische diensten zijn voor ons Westerse artsen, onmogelijk voor te stellen. Het labo is uitermate basic, maar de waarheid heeft zijn rechten, laat een uiterst snelle diagnose van malaria toe (sneltest én hematocrit); voor de rest is het de naam labo amper waardig. De radiologie ligt onder een laag stof. He echotoestel werd door Veronique (die zich zowat Stanley moet voelen) en onze techniekers gereanimeerd en inmiddels is er nog tot 22/9 gratis echo-consultatie, met bezoek van perifere artsen die zich willen bijscholen. Het EKG-toestel, volautoatisch, met diagnosefunctie, stond nog in zijn originele verpakking, met de verkeerde handleiding. De jonge artsen zelf vroegen echter om het aangeleerd te krijgen, wat inmiddels gebeurde; één probleempje: men heeft slechts één rolletje papier voor het toestel... En helaas is het zo met veel zaken. De apotheek is ook een pijnpunt: naast de voorspelbare schaarste is er ook het probleem dat voor gehospitaliseerden, de familie de medicatie in de apotheek dient aan te kopen. We stellen ook een lage bezettingsgraad vast in het ziekenhuis, dat nochthans een zeer groot territorium moet bedienen qua gezondheidszorg; één oorzaak is zonder twijfel het onberijdbare wegennet in grote stukken van dit gebied, vooral rond Popo zelf. Hier in Popo logeren we bij de zusters van Orphelinat Bethlehem; we worden heel goed gesoigneerd; 's avonds zitten we in de zwoelte, buiten onder de maan en de sterren, te tetteren We zitten temidden een 50-tal weeskinderen, die gisteravond dansles kregen, om de ritmes van de Congolese muziek. Die kinderen hebben zeker een gen voor ritme. Nu wordt één van die kinderen, Ruth, 5 jaar, vanuit België door onze Francis ondersteund. Ruth toonde zich de laatste dagen lusteloos. Sinds gisteren was ze ook koortsig en vanmorgen had ze 40 graden koorts. Ortwin, met zijn ervaring van artsen zonder grenzen, had de terechte vrees voor malaria; we zijn onmiddellijk een labotest gaan verrichten, die helaas positief uitviel. Inmiddels zijn we bij Ruth met de medicatie kunnen starten.We duimen voor Ruth!!!! ik breek nu de blog af, want hij doet raar, met een verspringende cursor en alle mogelijke zotte kuren veel groeten aan alle vrienden Emiel en rest team
deze morgen om 8.45 zijn we naar de cité, markt vertrokken. zo'n kleurrijke markt! 100den kleine kraampjes met gerookte vis, gedroogde vis, vis op een soort relatief gesmolten ijs, hopen gekookte rupsen, naast hopen rode kleine tomaten, zurkel, ajuinen, zeldzaam vindt je bananen, ananas geen mango's gezien blijkbaar is het seizoen voor de mango's in december. kraampjes met afrikaanse stoffen, ook een soort laken met kabouter wesley op en een grappige vlaamse tekst: en nu in bed! kraampjes met europese tweedehands kledij, schoenen en handtassen, Wij waren voor de kinderen ook een attractie: mundèlè mundèlè (blanke,blanke) en dan kijken ze met open mond.. We hebben wat groenten en bananen gekocht .Tegen 11 u was het zo warm geworden dat het saunaeffect weer toesloeg en we iets moesten drinken in de schaduw. Hier hebben de mensen gemiddeld nog 6-8 kinderen, het gemiddeld gewicht van een kindje bij de geboorte is 2300g ,(veel vrouwen zijn soms ook maar 1.40m groot) Annemie is zeer gedreven en heeft veel geduld met vb helpen van de borstvoeding met een lepeltje bij een tweeling van 1500 en 1700g, zij wordt hier echt graag gezien en heeft een hart voor missiewerk. Francis , Johan en emiel hebben gisteren 4 zonnepanelen geplaatst op een dak naast de operatiekamer in de blakende zon en met een 30 tal toeschouwers (tot vervelends toe), chapeau voor hen hoor, ik zou het niet kunnen. Ortwin probeert het comité hygiene met geduld en diplomatie bij te sturen en ik heb het genoegen 5 jonge artsen (zelfs 2 die van 300km verder dit is 12 u rijden,kwamen) verloskundige en gynaecologische echografie aan te leren, (wel in een lokaal die gigantisch warm is en geen verluchting heeft) In het weekend ging de hoofdarts via de lokale radio melden dat de vrouwen gratis echo konden krijgen tot 22/9! (hopelijk werk verzekerd) Het is hier een ongelooflijke ervaring! de mensen zijn heel vriendelijk maar qua emoties gelaten en ingetogen (de vrouwen toch) Deze middag hebben de meesten van ons een rups gegeten , voor mij was 1/4 genoeg en had ik een groot glas water nodig, mijn rest rups heb ik aan de huiskat gegeven en ze begon er zelfs niet aan! Heel veel groeten en kus veronique
Haha, net als bij ons thuis...aten we deze middag visjes...en of het smaakte?! We zijn telkens uitgehongerd...maar ook aan drank geen tekort! Ettelijke liters water en 'ander' vocht spoelt onze kelen...dat is een noodzaak hoor!
Ik kan alleen maar zeggen dat iederéén hier ontzettend zijn best doet...sommigen zweten zich te pletter . Wat wil je, op een dak onder een broeiende zon ? Chapeau aan onze moedige techniekers en Dr Emiel voor hun enorme prestatie vandaag...het is al flink geschoven. Ook is de installatie in de materniteit hesrteld...na een jaar werken met een zaklamp in de verloskamer?! Dank je wel Johan en zijn congolese compagnon 'Mercedes'.
Dr Veronique wint de harten van de 'médecins' door haar vakkennis en charmes. Zij zijn zeer leergierig en profiteren ervan om tal van verloskundige toestanden te bespreken. Op de materniteit vandaag een variabele dag: vannacht een tweeling geboren (32 ?wk) 1,700 en 1,500 kg...Manueel gekolfd en met een lepeltje elke 2uur gevoed, de temperatuur van 33° naar 36,7 gebracht dank zij de bouillotes en de super warme baby-slaapzakjes die ik van Nele DB meekreeg!! Ik heb getracht mijn collega's te motiveren om zich met uiterste zorg over deze fragiele levens te buigen...mama was ook zeer gemotiveerd! Helaas ook hier kan het mislopen , vandaag 2 zwangeren van 20-22weken met gebroken vliezen...hier geen andere uitweg dan de zwangerschap af te breken... Dr Veronique kan de medische staff overtuigen om met de cytotec comprimés dit eenvoudig te bewerkstelligen! Inderdaad met gunstig gevolg...moedige vrouwen die zonder één kik de weëen doorstaan en hun levenloze kindjes onmiddellijk met de familieleden meegeven om in de aarde te stoppen...Hun gezicht vertoont geen emotie, nochtans staat hun blik op oneindig en dat verraadt veel....
Dank voor de fijne reacties, het is ook voor ons een riem onder het hart.
Vandaag gingen we allenaan de slag... Echografietoestel werd grondig gepoetst en gecontroleerd...ongeduldig stonden de artsen al aan te schuiven om elk om beurt de beginselen en het correct gebruik van het toestel te oefenen. Aan zwangeren geen gebrek...want het was gratis. In het radiologielokaal was het overigens broeierig warm want er was nergens verluchting en men stond erdicht op elkaar gepakt.!!!
ondertussen kreeg Dr. Emiel het EKGtoestel aan de praat en beaamt dat het een prima kwalitatief toestel van koreaanse makelij is maar er ontbreekt een handleiding en vooral registratiepapier?!
Ortwin controleerde de netheid,de regels van hygiene,... Morgen een afspraak met het comite van hygiene dat recentelijk werd opgericht doch nog niet operationeel is. Afwachten dus welke pistes haalbaar zullen zijn.
johan en Francis werden omringd door veel belangstellers : veel kijkers, weinig helpers!...maar Dr. Emiel kent gelukkig ook die knepen van het vak. De opstart is steeds een moelijk moment en vraagt vooral overleg en logica,,waar onze congolese technici niet veel kaas van gegeten hebben....maar toch vergaarden enkele enkelingen toch al heel wat kennis..hoopgevend dus.
De materniteit ,moeders en collegas bezorgden me een aangename ontvangst. Een moeder inarbeid, prenatale consultaties,rusters ...ik kijk de kat uit de boom en bevraag veel! Er blijkt veel tekort van medicatie en instrumenten, niet makkelijk om efficient te werken. Er is nog veel werk aan de winkel....
FFamilie,vrienden,sympathisanten,collega's moeilijk om de diverse beelden, de warmte, de geuren en smaken te beschrijven die onze zintuigen prikkelen....ze geven ons een warm soms vertederend gevoel...dat willen we later met ons beeldmateriaal illustreren. Wij sturen nu geen fotos omdat het netwerk nogal onstabiel is., jammer maar denk eens aan die afrikaanse films dan kun je met ons mee mijmeren.
Ik ga nu ook genieten van deafrikaanse sterrenhemel, dekrekels en eenstevige pint. groetjes vanuit Popokabaka, weeshuisBethleheem
De administratieve beslommeringen zijn al geschied: overal met het passend protocol ! De eerste contacten laten al horen welke grote noden er heersen ivm de gezondheidszorg...ze klagen nochtans niet, verwachten wel veel van ons! We wisselen van gedachten en ze loodsen ons voorzichtig door het congolees landschap van de Santé Public!
Mijn eerste indruk over ons zusterziekenhuis is niet slecht: ik zie verbetering vooral qua netheid en orde...of dit met onze komst te maken heeft zullen we de komende dagen wel ervaren. De bouw van de sanitaire blok is een mooie aanwinst. Het personeel is enthousiast over onze samenwerking en verwacht verdere hulp...
Heel wat toestanden worden aan ons voorgesteld waar ze dringend hulp ,vooral financiële hulp, voor nodig hebben. Neem vooral van ons aan dat de infrastructuur nog heel wat vernieuwing en herstel kan verdragen...ons technici worden overspoeld met vragen, tijd zal tekort schieten!! Ook de artsen hangen aan Dr Veronique's lippen...geinteresseerd in allerlei verloskundige en gynaecologische toestanden prikkelen ze haar kennis. Ze verwachten veel van de echo-spoed-cursus die ze zal geven. Weet je , er zijn zelfs artsen van andere zones die komen luisteren en oefenen...Wat een uitdaging! Dr. Emiel engageerd zich metéén om het gebruik van een ECG toestel aan te leren...het staat in de kast van de hoofdgeneesheer omdat men geen handleiding heeft en er ook onvoldoende kennis over heeft...Stel je voor?! Ortwin is tevreden met zijn afvalzone die kwistig gebruikt wordt...ook de pankardes over handhygiene hangen er nog...morgen eens luisteren wat hun kennis daarover nog is?? Ze hebben vordering gemaakt want er bestaat al een comité voor hygiëne. Materniteit moet niet onderdoen...vernieuwde bedden en matrassen zijn een feit geworden en de nieuwe sanitaire zone zal de hygiene bevorderen. De varloskamer heeft alvast 2 nieuwe verlostafels gekregen van staatswege...De kennis zullen we later bevragen en bekijken.
Wij hebben zin om erin te vliegen...we weten ondertussen dat er hier grote vraag is naar kennis van anesthesie en een laborant met passie!! (foto's volgen later!)
Het was terug broerig warm... we worden verorberd door prikkende moskito's...Viva DEET!
Tot volgend verslag...dank voor de reacties! Joris, ze kennen je hier beslist nog...
We acclimatiseren snel...de broeierige warmte en afrikaanse geuren prikkelenonze zintuigen. De kennismaking met MEMISA hoofdzetelin Limete wordt een dialoog met wederzijds respect. We worden geconfronteerd met een stedelijk congolees ziekenhuis Saint Joseph waar een vrouwelijke arts de leiding in handen heeft, en hoe? Chapeau met in dergelijke omstandigheden nog menswaardige zorg aan te bieden aan de meest behoeftigen!! Het bezoek aan het. Weeshuis Don de Sainte Marie olv zusters van moeder Teresa beroert ons als geen ander! De onbaatzuchtige inzet van 7 zusters voor gevonden en achtergelaten kinderen grenst aan het onmogelijke. De meeste kinderen zijn zwaar getraumatiseerd, mentaal geretardeerd of vertonen tal van syndromen...toch worden ze met veeeel liefde omringd.
Al die indrukken zullen in menig dagboek nneergepend worden en drukken een blijvende stempel in ons gemoed.
Morgen om 5u vertrekken we naar het binnenland. Het wordt een spannende route! Toch ook interessant om horen : we hebben echt wel een SUPER team mee...
Zondagavond 21u10 plaatselijke tijd (belg.22u10) aangekomen in Kinshasa luchthaven. na lang wachten op onze bagage konden we richting procure Saint Anne vertrekken. Daar aangekomen nog wat inschrijvingen doen , bagage naar de kamers en dan wat eten. ondertussen de telefoonkaarten verdeeld. nog een pint en dan naar dromenland. Kamers zijn in orde elk met een douche? Morgen een lastige dag in Kinshasa en dan kunnen we vertrekken naar Popo
Vanmorgen de eerste anti-malariapil geslikt...we komen al een beetje in de mood?!
Memisa -Kinshasa /Brussel heeft ons het draaiboek doorgestuurd van aankomst en vertrek...we voelen ons 'safe'.
Fijn om zoveel seintjes van vrienden, familie en bewonderaars te ontvangen...al dat enthousiasme laadt ons batterijen op!
Deze missie kwam niet zonder hindernissen tot stand maar de aanhouder wint...we kunnen ons zusterziekenhuis in Popokabaka (Bandundu) niet in de kou laten staan. Onze samenwerking heeft ondertussen dergelijke proporties aangenomen dat we ook een stukje familieband ontwikkelden. We functioneren als een team :wisselen kennis en ervaring uit, zoeken oplossingen voor een betere werking van het hospitaal, moedigen ons collega's aan om ondanks de moeilijke werkomstandigheden zich te blijven inzetten voor hun patienten...
Onze bijdrage voor een betere gezondheidszorg is misschien minimaal doch onze leuze blijft belangrijk: "Ook al is het een druppel op een hete plaat, toch koelt die druppel die plaat".
Net als in onze kindertijd, aftellen om op schoolreis te vertrekken...
Deze namiddag de laatste check up van administratieve rompslomp, geloof me geen enkel land vraagt zoveel bewijsdocumenten en stempels!
De resterende bagage moest worden verdeeld maar owee de vrouwelijke teamleden hadden geen millimeter ruimte meer in de overvolle koffers. Niet dat ze een te grote make-up tas moeten meenemen, maar de medicatie en instrumenten voor de verloskunde en het babylinnen nemen vooral het beschikbaar volume in.
ZrLievke bracht nog wat handbagage voor haar medezusters en moedigde ons nog eens aan.
Het draaiboek van vertrek en eerste dagen in Kinshasa staat vast maar of dat ook allemaal zal kloppen zullen we pas daar kunnen bevestigen...à la congolaise ?
Bij deze willen we ook nog allen danken voor de steun en erkenning, de medewerking en bijdrages die deze missie terug mogelijk maken! Wij zullen ons best doen om al onze plannen uit te voeren en hopelijk kunnen we via onze blog jullie regelmatig deelgenoot maken van ons doen en laten in Popokabaka.
Onze collega's in het Zuiden kijken al uit naar onze komst, zij tellen af...net als ons!
Na de stilte van vorig project zijn we er terug. Na wat denk werk en vele avonden stapwerk van Annemie en samenstellen van de projecten en team kunnen we weer naar Popokabaka. Onze missie start op 4 september en eindigd op 24 september. We hopen jullie mee te kunnen nemen op onze missie door ,indien het ons toelaat, dagelijks een foto of een klein verslagje te kunnen plaatsen op onze blog.
Ons team bestaat dit jaar uit 6 personen. Dit jaar gaan er voor de eerste maal ook enkele geneesheren mee .
Dr Ballegeer Veronique : gynaecoloog Dr Sys Emiel. : Nefroloog Demulder Annemie : Verpleegkundige gynaecologie Bode Ortwin : verpleegkundige nierdialyse Lybaert Francis : Technieker Pieters Johan : gepensioneerde , technische dienst
Ons Congolied is bijna afgewerkt ! Misschien goed om nog even wat te verhalen van de laatste dagen
Ortwin mag apetrots zijn op zijn verwezenlijkingen de zaal Femme sinternes is totaal vernieuwd, de workshops hadden hun effect overal hangen pamfletten over handhygiëne en werden emmers met robinets geplaatst om tijdig de handen te reinigen! De wil is er maar of ze zullen volharden ???
Het technisch equipe heeft naast de installatie van zonnepanelen ooktal van klussen verwezenlijkt in en om het hospitaal hun kennis hebben ze gedeeld met de plaatselijk geinteresseerden. Met een goed gevoel laten ze de verantwoordelijkheid over aan Kennedy en Blaise
De materniteit heb ik grotendeels teruggevonden zoals ik hem eerder achterliet niet min maar ook niet meer! Ik heb er nu een vervolg aan gebreid dfoor dagelijks aanwezig te zijn in alle shifts van mijn collegas (al dan niet opgeleide) collegas. Hun kennis is niet gering maar de praktijk is vaak een ander paar mouwen .samen hebben we een aantal items bekeken:prenatale, postnatale zorgen, opsporen van risicozwangerschappen,invullen van partogram .enthousiast hebben we onze kennis gedeeld en lichtjes bijgeschaafd. Vooral het belang van correct noteren, rapporteren en evalueren werd beklemtoond. Zr.Marina, nog maar net hoofd van de afdeling, is duidelijk een gestructureed iemand maar om haar equipe mee te krijgen zal ze nog veel zweten! Wij hebben samen een patientendossier gemaakt waar alle documenten van één patientezich samen in bevinden en niet langer nonchalant overal heen dwarrelen. De inhoud van de medicatie en materialen kasten zijn opgelijst om meer visibiliteit op het gebruiken aanrekening te kunnen handhaven. We hebben uursystemen uitgeschreven en de taken van de aanwezigen volgens hun shift.Ja, ik hoop dat ik hen voldoende overtuigd heb van deze noodzakelijkheden ..
We constaterendat ons verblijf helaas iets tekort is om de druk op de ketel nog opte voeren maar de verstandhouding is goed, de hoop van noord en zuid om mekaar te blijven ondersteunen is bevestigd. De verwachtingen leven voort
Afscheid nemen van de vrienden die we ondertussen alweer beter leerden kennen, van de kinderen van het weeshuis, van de mensen die ons hoorden op de plaatselijke radiozender, van enkele patiënten die we door het oog van de naald zagen kruipen .dat alles valt zwaar! Natuurlijk werden we verschillende keer onthaald op grootse festiviteiten. De kinderen vergastten ons op een waar dans en tamtamfestijn met overheerlijke beignets van Mama Nsenga. In het hospitaal werden we naast de plaatselijke autoriteiten aan tafel gezet na alle gebruikelijke speeches. Overladen met duizende Mercis en talrijke plaatselijke geschenken hebben we onze Au Revoir geformuleerd!!!
.woorden kunnen niet uitdrukken met welkgevoel ik het hek van het hospitaal buiten reed vrijdag morgen om 6uur richting Kinshasa .
Het werd een zeer vlotte rit via Kasinsi, Lonzo, Bakwame We telden niet minder dan 95 camions in panne al dan niet op de rijstrook! Slechts 67 reden volgeladen naar hun bestemming al was het met een immense rookpluim achter zich .
Zeer gastvrij ontvangst in Binza bij Zr.Lieve .onmiddellijk voel je je thuis! Na een verkwikkende emmer water in een doucheruimte over ons hoofd gegoten te hebben zijn we met de zusters de stad ingevlogen. Lekkere frietjes gegeten bij neen Belgische kok en een ijsje geproefd!! Wij waren al vergeten hoe heerlijk dat kan smaken hier in die tropische warmte
Morgen een debriefing met een team van Memisa Congo om onze ervaringen te delen en in goede sporen verder te kunnen opvolgen want duurzaamheid is toch een belangrijk aspect van onze missie!
ik geniet nog even van een frisse pintje en wat Congolese muziek en tot volgende keer!!
afscheid nemen doen we hier met gemengde gevoelens, de kinderen hebben ons vanmiddag met dans en zang afscheid genomen vanavond afscheid van alle ziekenhuismedewerkers en dokters met een rondleiding in de verschillende afdelingen. dan speechs en eten.
En dan slapen om morgenvroeg te vertrekken richting Kin
vandaag laatste werkdag, een dag om aan allen nogmaals hun taak uit te leggen voor de toekomst. Op technisch vlak, het materiaal verdelen , nog instructies geven omtrent de werkzaamheden, kijken als er nog voldoende materiaal is en noteren wat nog te kort is. Joris en johan kijken welk materiaal aan welke persoon gegeven wordt. Telkens wordt alles genoteerd. Ikzelf hou me bezig met nog wat uitleg wat en hoe we de zalen van licht en stroom zullen voorzien. Het wordt nu wel tijd om alles achter te laten met de kennis dat we goeie werklui hebben die het materiaal en de installatie zullen gebruiken zoals het moet.
morgen is het terug een officiële dag van afscheid nemen van alle vrienden congolezen. Nu al een beetje spijt dat de missie er opzit. We mogen fier zijn wat onze equipe heeft gerealisserd zoals op medisch als op technisch vlak.
tot binnenkort
francis
foto : joris bij het verdelen van het materiaal in onze verloopig magazaijn
Na een korte warmenacht ( bijna iedereen heeft slecht geslapen) was het vroeg terug dag.
Annemie en ik worden verwacht op de lokale school voor
verpleegkunde. Voor we vertrokken hebben we nog vlug een geschenkenpakketje
samengesteld. We gaan elke leerling een blocnote en balpen geven. Voor de
leerkrachten en de school hebben we een cursus anatomie meegebracht, een
boeken een geplastificeerde versie om
op te hangen.
De directeur van de school was heel enthousiast met ons
cadeau. Hij vertelde ons nog over zijn leerlingen en hoe ze vandaag examen
moeten doen. Zo vertelde hij ons dat hij samen met zijn leerlingen 130 km te
voet moet afleggen naar Kasongo Lundaom
hun praktijkexamen af te leggen!
Na het bezoek op weg naar het ziekenhuis. De rest is al
bezig met verzamelen om de elektriciteitvoorziening verder af te werken.
Ikheb om 10 uur een
workshop hygiëne gepland. Ik hoop vandaag veel volk te verzamelen. Het is
namelijk niet evident gebleken om zoiets te organiseren.
Ik zal de cursus geven in de zaal van de Médicins Interne
Femme. Deze zaal was er (samen met de meeste afdelingen) slecht aan toe. De
hele week en vorige week hebben we met man en macht gewerkt om deze afdeling te
restaureren. De zaal moet als voorbeeld dienen voor de rest van het ziekenhuis.
Het is mooi geworden al heeft het veel werk en energie gekost. Je moet maar
eens proberen om iedereen hier op een lijn te krijgen en om vlot en
gestructureerd te werken. Het bougeert hier niet! Iedere dag opnieuw moet je er
staan om iedereen te motiveren en alles in goeie banen te leiden.
Om iets na negen blijkt er dan toch heel wat volk te komen.
Een groep leerlingen verpleegkunde en een dozijn verpleegkundigen.
Dokter Marselin (hoofdarts) is er bij om me te ondersteunen
(al heb ik een vermoeden dat hij zich wat schuldig voelt dat het tot nu toe
niet echt vooruitging met zijn staff, hij heeft namelijk onder zijn voeten
gekregen van zuster Lievke).
De verpleegkundigen en anderen komen ons ook bijna alle
dagen vertellen hoe hard het wel is om hier te werken, lage salarissen en heel
weinig middelen om te werken. Het is zeker moeilijk om gemotiveerd te zijn in
deze harde omstandigheden en de meeste menen het goed, maar daarnaast zien we
ook veel corruptie en luiheid. Zo moeten de patiënten hun handschoenen en medicatie
kopen (100 a 400 Franc Congolais) om de kas van het ziekenhuis aan te vullen
maar steken het soms in hun eigen zak. Er zijn veelvuldige stockrupturen. Het
moet ook gezegd dat ze de goede wil van hun regering in Kinshasa niet mee
hebben. En de wegen zijn van barslechte kwaliteit. Ze zeggen dat het een
speciaal volkje is de Kyaka (karakter, tovenarij en een krokodillenman!).
De workshop was een succes: over handhygiëne, afvalbeleid,
etc. We gaan overal vuilnisemmers voor de scheiding van afval plaatsen,
naaldcontainers en waterpunten om de handen te wassen.
Deze afdeling is bijna afgewerkt, de bedden bijna opnieuw
geverfd . De bedoeling is om zo stap voor stap met onze steun het ziekenhuis
op te frissen.
