noa's verhaal Toen ik 16 weken zwanger was braken mijn vliezen. Ik wist toen niet eens dat dit kon. Ik zocht op internet en vond info onder de naam PPROM, maar alleen in het engels. Daarom dat ik deze blog start, voor iedereen die dit ook meemaakt.
18-11-2012
20 - 25 weken
De dagen gingen langzaam voorbij. Soms waren we vol hoop en zeiden we dat ons kindje het wel zou redden, andere momenten geloofde ik er helemaal niet in, had ik enge dromen over dode baby's. Ik voelde de baby nu meer en meer bewegen, het gaf me dubbele gevoelens. Aan de ene kant is het leuk dat je je baby voelt bewegen maar aan de andere kant voel je je schuldig en vraag je je af of ze geen pijn heeft... Ik begon meer last te krijgen van harde buiken. Als ik een harde buik kreeg kon je een hele bult op mijn buik zien in de vorm van ons kindje. Het deed geen pijn maar voelde raar aan. Volgens de dokter kon dit geen kwaad en kwam het door het gebrek aan vruchtwater waardoor de baarmoeder gevoeliger is voor beweging. Zodra het pijn begon te doen moest ik wel terug naar het ziekenhuis. Ik vond die harde buiken eng en vroeg me af of het kwaad kon voor de baby. Als er geen vruchtwater is en je krijgt een harde buik, heeft de baby er dan last van? Volgens dokters niet. Toen ik 22 weken ver was moest ik terug naar de gynaecoloog. Deze keer moesten we niet zo lang wachten. Toen we met de echo keken was er zoals ik al had verwacht geen vruchtwater te zien. Maar de dokter zei wel dat ons kindje het heel goed deed, maag en blaas goed gevuld, hartje klopte goed en stevig, en soms zag je de baby een klein beetje bewegen. Ze lag ook nog altijd in stuit. Nu werden er afspraken gemaakt. Ik moest op 24 w terug op controle, was dan alles zoals het deze dag was, dan werd ik terug opgenomen om goed in de gaten te houden hoe alles liep en te wachten op de bevalling. Ik vroeg de dokter naar injecties voor de longrijping, ik had gelezen dat je dat op 24 weken krijgt voor de longetjes van de baby. De dokter antwoorde dat dat wel zou gedaan worden maar dat het niet zeker was of dat het wel zou helpen omdat de baby niet echt de kans had gehad om de longetjes ver genoeg te ontwikkelen. Hij zei dat er als ik opgenomen was een heel team van kinderartsen zou langskomen om te bespreken hoe het allemaal zou lopen en wat er zou gedaan worden. We gingen terug naar huis met gemengde gevoelens. De baby was ok, ik zou binnenkort opgenomen worden maar zou ze het redden?
Ik begon in een dip te geraken. Ik voelde me alleen. Zeker omdat ik een sms had gekregen van mijn beste vriendin die zei dat ze de vriendschap wou stopzetten omdat ze het gevoel had dat het maar van 1 kant kwam. HALLO!!!!!! Ik lig hier potverdikke hele dagen in bed, te vechten voor het leven van mijn kind! Dan kan je toch niet verwachten dat ik ga bezigzijn met problemen van een ander? Ik kon niet buiten, mijn gsm had ik weggelegd omdat ik tijd nodig had om alles op een rijtje te zetten. In zo'n situatie zie je wie je echte vrienden zijn. En gelukkig had ik wel nog vrienden die er begrip voor hadden dat ik eventjes niet veel liet weten, die er voor me stonden als het nodig was.
Iets voor ik 24 weken was moest ik terug naar het ziekenhuis voor controle. Alles was nog altijd hetzelfde dus werd er een datum geprikt voor opname, dat zou maandag zijn. Mijn hoop begon te groeien, gewoon al omdat de dokters niet hadden verwacht dat alles ok zou zijn met de baby.Dus gingen we terug naar huis om nog te genieten van het laatste weekend dat ik thuis was. Zaterdag liep alles goed, had nergens last van, alleen dat ik vruchtwater bleef verliezen. Toen ik zondag opstond merkte ik dat ik last had van een trekkende pijn in mijn rug. Ik dacht dat het was van het liggen in bed dus verhuisde ik naar de zetel. Maar de pijn ging niet over. Ik probeerde wat afleiding te zoeken maar ik bleef denken dat dit misschien weeën waren. Ik zei dit tegen mijn vriend en die zei dat het waarschijnlijk gewoon pijn was van het liggen. Maar ondertussen begon ik af en toe ook last te krijgen van mijn buik. Ik besloot om een douche te nemen, misschien zou het dan over gaan. In de douche was het inderdaad ook over, voelde me even opgelucht. Maar een halfuur na het douchen begon het terug. Dus belde ik naar het ziekenhuis, maar de dokter was juist in het operatiekwartier en ik moest later nog eens terugbellen. We besloten om eerst maar op ons gemak te eten. Toen ik naar de wc ging zag ik dat ik een beetje bloed verloor. In paniek riep ik naar mijn vriend dat hij moest bellen naar het ziekenhuis. Nog geen 10 minuten later stonden de ambulance en de mug hier. Onze living stond ineens vol met mensen, ik mocht opeens niet meer rechtstaan. Ik werd vastgekopeld aan machines en er werden vragen gesteld. Ik probeerde alle vragen te beantwoorden en ondertussen ook uit te leggen in watvoor situatie we zaten. Ze lieten nog eens 2 dokters langskomen. Die besloten dat ik meemoest naar het ziekenhuis maar dat ik absoluut niet mocht rechtstaan dus belden ze de brandweer omdat we op de derde verdieping zaten zonder lift. De brandweer haalde me naar beneden in een brancard door het raam.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ik aan de monitor gelegd om te zien of alles ok was met de baby en om te zien of ik weeën had. Maar de machine toonde geen weeën aan. De dokter zei dat het waarschijnlijk harde buiken waren maar ergens in mijn achterhoofd wist ik zeker dat het weeën waren. Ik wilde de dokter wel geloven maar kon niet. Ik moest die nacht blijven om alles in de gaten te houden. De pijn ging niet over, die werd alleen maar erger. Ik kreeg dafalgan maar dat hielp niet. Ik begon te letten op de tijd tussen de pijn, eerst was dat 12 minuten en opeens sprong dat naar 4 minuten. Ik drukte op mijn belletje en de verpleging kwam met de dokter. Ze zeiden dat ze me naar de verloskamer zouden brengen om met de echo te zien hoe het was met de baby. Toen ik in de verloskamer lag namen ze ook mijn temperatuur, ik had koorts. Ik werd direct aan een infuus gelegd en er werd bloed genomen omdat ik waarschijnlijk een infectie had die de bevalling in gang gezet heeft. Ondertussen was de pijn niet meer te houden, die kwam nu om de minuut. Mijn vriend was onderweg naar het ziekenhuis omdat ik hem opgebeld had om te zeggen dat het toch weeën waren en dat ons kindje er nu snel ging zijn. Opeens voelde ik een drang om te beginnen persen. Ik riep dat tegen de verpleegster en die keek snel even en zag dat ons kindje kwam. Ze riep snel een dokter. Tegen dat de dokter er was lag ik al te persen, hij was juist op tijd om haar op te vangen. Toen ik keek zag ik ons kindje, als een lappenpop in de handen van de dokter liggen. Geen geween, alleen maar doodse stilte. Ik riep of ze alstublieft alles wilden doen om haar te redden. Ze liepen met haar naar de kinderarts. Op dat moment kwam mijn vriend binnen, met tranen in zijn ogen, in paniek.
5 minuten later kwam de verpleegster in de kamer. Ze zei dat er niks meer te doen was, dat Noa al aan het sterven was. Onze wereld stortte in. Ik kan niet goed uitleggen wat ik dan voelde. Het was een chaos in mijn hoofd. Had zin om te roepen maar het enigste dat kwam waren de geluidlozen tranen.
De kinderarts kwam binnen met een bundeltje in haar armen. Ze vroeg of we Noa wilden zien. Ik wilde maar was bang voor wat ik zou zien, mijn vriend ook. Maar toch nam ik haar in mijn armen, anders zou ik geen afscheid kunnen nemen. Ze was prachtig, een perfect engeltje maar o zo klein. De kinderarts legde uit dat ze niet te redden was omdat ze bijna geen longetjes had. En haar voetjes waren ook misvormd door het gebrek aan vruchtwater. De woorden glipten langs me heen, ik kon alleen maar kijken naar Noa zonder te stoppen met wenen.
