noa's verhaal Toen ik 16 weken zwanger was braken mijn vliezen. Ik wist toen niet eens dat dit kon. Ik zocht op internet en vond info onder de naam PPROM, maar alleen in het engels. Daarom dat ik deze blog start, voor iedereen die dit ook meemaakt.
01-11-2012
18 - 20 weken
De dag dat ik naar huis moest voelde ik me bang maar ook opgelucht dat ik thuis kon zijn bij mijn vriend. Hij kwam me halen met een taxi omdat we geen eigen auto hebben en met de bus gaan zagen we nu niet zitten. Eenmaal thuis aangekomen moest ik ook nog eens 3 trappen op omdat we geen lift hebben. Heel langzaam met veel rustpauzes ertussen ben ik boven geraakt om tot de volgende afspraak bij de dokter niet meer buiten te komen. Ook al was ik opgelucht om terug thuis te zijn, het was niet makkelijk. Je voelt je minder veilig omdat er geen dokters en verplegers in de buurt zijn. Dus bij het minste dat je voelt schiet je in paniek. Ik nam veel meer mijn temperatuur dan nodig was. Was mijn temperatuur iets hoger dan normaal dan kon ik het niet laten om om de 10 minuten nog eens te kijken of hij weer "normaal" was. Voelde ik iets raars in mijn buik dan maakte ik me ook direct zorgen. Maar wat nog het moeilijkst was, was dat ik niks mocht doen in huis. Ik mocht alleen maar platliggen terwijl mijn vriend het hele huishouden moest doen. Had ik iets nodig van eten dan moest ik roepen. Hoeveel hij ook zei dat het niet nodig was om me schuldig te voelen, toch voelde ik me schuldig. Ik vulde mijn dagen met op internet zoeken naar informatie over wat ik meemaakte. Ik vond alleen maar forums/blogs in het engels. Gelukkig kan ik engels maar het is toch altijd beter om info in je eigen taal te hebben en dat vond ik niet. Uren zocht ik op internet om daarna met mijn moeder te bellen over succesverhalen. Voor de rest keek ik naar films en alle soorten series. Heel mijn dag en nachtritme lag overhoop. Door de hele tijd in bed te liggen ben je 's avonds niet moe en slaap je minder goed. Ik viel pas laat in de nacht in slaap en dan werd ik ook pas laat weer wakker. Maar we dachten dat veel slaap niet kwaad kon, mijn lichaam had de rust nodig. Ik voelde wel dat hoe verder ik in de zwangerschap kwam hoe meer vruchtwater ik verloor. In het begin ging het over af en toe een druppeltje, nu was het al wat meer. Iedere keer dat ik voelde dat ik vruchtwater verloor spande heel mijn lichaam op. Gewoon van de teleurstelling omdat ons babytje dat vruchtwater nodig had. Ik werd er moedeloos van. Na 2 weken moesten we terug op controle in het ziekenhuis. Omdat we geen vervoer hadden moesten we met het openbaar vervoer. Ik was bang en voelde me schuldig dat ik dit moest doen maar we konden niet anders. Gelukkig was de bushalte niet ver van waar we wonen. De busrit zelf was verschrikkelijk. Het was bijna 30 graden dus verschrikkelijk warm op de bus. Toen we in het ziekenhuis waren moest ik eerst mijn bloeddruk en temperatuur laten nemen door de verpleging en daarna moesten we wachten. En wachten deden we, bijna 2 uren!!! De dokter die de echo deed was opgeroepen voor een bevalling waardoor iedereen die een afspraak had moest wachten. Het voelde niet goed, ik zou eigenlijk moeten neerliggen in plaats van hier te zitten. En toen waren we aan de beurt. We hoopten op goed nieuws, misschien wat meer vruchtwater? De dokter begon te kijken met de echo, het hartje klopte nog altijd goed maar zoals ik zelf al zag was er nog altijd niks van vruchtwater te zien. Maar tot de dokter zijn grote verrassing was ons kleintje wel groter dan normaal. Ze had lange beentjes zei hij. Dat was leuk om te horen, vooral omdat vincent zelf heel groot is. Dat had ze dus van de papa! De dokter keek ook of de maag en de blaas gevuld waren, dat was wel belangrijk. Als de maag en de blaas gevuld zijn dan betekend dat dat de baby drinkt van vruchtwater, dus dat er nog vruchtwater aangemaakt word. Maar ze lag in stuit dus als ze het uitplastte dan verloor ik het direct. Als ze met haar hoofdje naar beneden zou liggen dan hadden we misschien meer kans gehad dat er vruchtwater zou blijven zitten. De dokter zelf was niet positief maar ook niet negatief. Dus we vertrokken zonder echt een gevoel... 2 weken later, als ik 22 weken zou zijn zou ik weer een afspraak hebben...dus we bleven bang afwachten.
