noa's verhaal Toen ik 16 weken zwanger was braken mijn vliezen. Ik wist toen niet eens dat dit kon. Ik zocht op internet en vond info onder de naam PPROM, maar alleen in het engels. Daarom dat ik deze blog start, voor iedereen die dit ook meemaakt.
12-10-2012
week 1 in het ziekenhuis
Hallo allemaal,
Normaal gezien als je vliezen breken zou je weeën moeten krijgen. Dus toen ik eenmaal op mijn kamer lag in het ziekenhuis was het bang afwachten of ik geen weeën kreeg. Na 48 uur zou het dan al veiliger zijn. Ik moest ook direct antibiotica nemen omdat je een grote kans hebt dat infecties in de baarmoeder terecht komen omdat die gescheurd is. Ik moest iedere dag 4 keer mijn temperatuur nemen en de bloeddruk meten. Als die omhoog gingen had ik een infectie. Zoals ik al zei kregen we terug hoop...misschien zou het nog goedkomen. Als ik heel stil bleef liggen, genoeg water dronk dan zou het goedkomen. Maar als ik dan met een verpleegster sprak was al mijn hoop weer weg. Ze zeiden dat het kindje geen kans had op overleven zonder vruchtwater. En dan voel je je weer machteloos en ga je kapot van verdriet. Het was heel zwaar om in het ziekenhuis te liggen. Je hebt meer tijd om na te denken. Ik dacht constant aan wat ik verkeerd had gedaan, was het mijn schuld dat dit gebeurd was? Had ik dit kunnen voorkomen? Omdat het die maandag na het weekend een feestdag was kon ik mijn dokter niet zien, ik moest dus bang afwachten tot dinsdag. Op zo'n moment denk je : waarom staan ze hier niet? is het leven van ons kindje niet belangrijk? Je verwacht dat ze alles zullen doen om een leven te redden...maar het enigste dat gebeurde was stil liggen in bed. Die dinsdag kwam dan mijn eigen gynaeoloog. Hij deed een echo om te zien of er terug vruchtwater zat. Ik hoopte op goed nieuws maar wat we hoorden was slecht nieuws. Er was nog altijd geen vruchtwater te zien. Met het kindje was alles in orde. Nu ik mijn dokter zag vroeg ik of ze echt niets konden doen? Ik had gehoord van een patch om de scheur te dichten. De dokter zei dat ze dat niet meer deden omdat het teveel risico's meebracht. Hij zei ook dat we nog tot volgende week maandag zouden wachten om te zien of er iets veranderde. Met een bang hart vroeg ik wat er gebeurde als er niks veranderd was. Hij zei me dat het dan beter zou zijn om de bevalling in te leiden. Na dat bezoek van de dokter waren we kapot. Geen goed nieuws! Alle hoop was weer weg. We begonden te twijfelen. Zou het niet beter zijn om de bevalling te laten inleiden? We wisten het allemaal niet meer. Als ik zou bevallen dan zouden we nooit weten of ons kindje het zou redden. We namen geen beslissing, we konden het gewoon niet. Het was tenslotte een leven waar het over ging, wie waren wij om te beslissen over leven en dood? Ik kreeg die week bezoek van een vriendin, ze kwam bijna iedere dag. Ik had er wel veel aan, zo kon ik mijn gedachten verzetten en eens lachen. Die eerste week wilde ik voor de rest niemand horen. Ik zag het niet zitten om aan iedereen uit te leggen wat er gebeurd was, daar was ik nog niet klaar voor. Ik wilde eerst zelf tot rust komen. Die week werd er om de 2 dagen een echo gedaan. Bij de tweede keer kreeg ik wat meer hoop. De dokter zei dat er een paar pockets van 1 centimeter te zien waren, het was niet genoeg maar het zat er wel! Nu afwachten of er nog meer zou bijkomen. De dokter was al wat positiever, er was nog hoop zei hij. Maar die dag voelde ik ook een paar keer dat ik vruchtwater verloor. Hoe stil ik ook bleef liggen. Ik begon ook last te krijgen van harde buiken. Ik vroeg aan de verpleegster of dit betekende dat ik zou moeten bevallen. Ze zei dat dat kon maar dat dat het ook kon zijn dat het kindje bewoog en dat mijn baarmoeder daar op reageerde omdat er geen vruchtwater meer was. De boodschap was : afwachten. Sommige dagen had ik heel heftige huilbuien. Ik was doodsbang dat ik ons kindje zou verliezen. Dat zouden we niet aankunnen zei ik altijd maar. Maar daarna werd ik weer hoopvol en begon ik mezelf terug op te peppen dat het allemaal wel goed zou komen. Wij zouden een wonderkindje krijgen! Het was trouwens al eens gebeurd in onze familie! Mijn zusje was bevallen toen ze 24 weken was en haar kindje was nu ook gezond!!! Ik zei dat iedere dag tegen de verpleging en ze geloofden me niet echt, ze zeiden dat dat niet mogelijk was. Aan het eind van de week had ik ondertussen ook al op internet gekeken. Ik had iets zien staan over amnioinfusie. Dan spuiten ze een soort van water in de baarmoeder. Het was nog experimenteel en niet bewezen dat het helpt. Ik vroeg ernaar bij mijn dokter. Die zei dat hij dat zelf niet deed, dat ik daarvoor in het UZA moest zijn bij een gespecialiseerde dokter. Hij zou ermee bellen en vragen of ze me konden opnemen in het universitair ziekenhuis van antwerpen. Toen mijn dokter terugkwam zei hij me dat ze hadden gezegd dat ze dat bij mij niet konden doen omdat ik nog maar 16 weken ver was. Het was veel te vroeg. Weer was ik kapot maar deze keer vastberaden om niet op te geven. Ik bleef vragen om me door te sturen, ik belde zelf naar het UZA. Tot er werd beslist om me toch door te sturen omdat ons kindje het heel goed deed. Het was een grote opluchting voor ons, nu zou het allemaal goed komen!
Toen mijn vriend en ik ontdekten dat ik zwanger was waren we heel blij. Het was niet gepland maar zeker welkom! Het begin van de zwangerschap was niet makkelijk. Ik was de hele dag door misselijk, als ik nog maar aan eten dacht hing ik al boven de wc, maar dat vond ik niet zo erg...ze zeggen toch altijd dat als je heel misselijk bent dat met je kindje dan alles in orde is? Was het maar zo... Na de derde maand ging de misselijkheid over. Ik had opeens energie voor 2! En ik at ook voor 2 . Nu kon er niks meer misgaan zeiden we...de 3 "gevaarlijke" maanden waren nu voorbij...nu konden we echt genieten van ons groeiende kindje. Maar ik zat met een probleem. Ik kreeg rare reacties op de gel die de gynaecoloog gebruikte. En hoeveel ik het ook tegen de gynaecoloog zei, hij vergat het. Ik kreeg een schimmelinfectie. Ik had een afspraak bij een nieuwe gynaecoloog, op 16 weken en 4 dagen. Maar 4 dagen voor mijn afspraak gebeurde het ergste... Het was nog nacht toen ik opstond om naar de wc te gaan. Ik stond recht en verloor opeens heel veel water. Ik dacht dat ik geen controle meer had over mijn blaas, had gelezen dat dit kon gebeuren. Dus ik waste me en deed nieuwe kleren aan. Maar toen ik terug in bed ging liggen verloor ik weer een hele plas. Weer wassen en nieuwe kleren...het gebeurde nog een derde keer en toen stopte het. Ik ging terug slapen, toch wel een beetje bezorgd. Toen ik opstond belde ik naar mijn schoonmoeder, die zei me dat ik direct naar spoed moest gaan want het kon zijn dat mijn water gebroken was. Toch wel een beetje paniekerig vertrok ik met Vincent naar het ziekenhuis. Vincent probeerde me gerust te stellen door te zeggen dat het wel niks zou zijn, alles zou in orde zijn met ons kindje. Op de spoed werd ik direct doorgestuurd naar de afdeling verloskunde. Daar kwam een dokter kijken naar het kindje met een echo. En toen de woorden : 'Nee dit ziet er niet goed uit, al uw vruchtwater is weg, we kunnen niets meer doen.' Onze wereld stortte in. Ik vroeg aan de dokter of alles ok was met de baby. De dokter antwoorde dat het hartje nog goed klopte maar dat het geen zin meer had. Meer zei hij niet en hij vertrok terug. De verpleging kwam zeggen dat ik doorgestuurd werd naar het ziekenhuis waar mijn gynaecoloog werkte, daar zouden ze de bevalling inleiden. En zo stonden we weer op straat waar vincent zijn mama ons kwam halen om naar het andere ziekenhuis te gaan. Toen we in de auto zaten leek het alsof het allemaal niet werkelijk was, ik kon maar niet geloven dat we ons kindje moesten afgeven. Het klinkt misschien stom maar ik dacht : waarom wij?! Toen we in het andere ziekenhuis aankwamen kwam er weer een dokter van wacht omdat mijn gynaecoloog niet in het weekend werkte. De dokter deed ook een echo en zei hetzelfde : geen vruchtwater meer maar met de baby alles in orde. Ze stelde voor om af te wachten in plaats van de bevalling in te leiden. Er was een mogelijkheid dat de scheur spontaan dicht zou groeien en dat er nieuw vruchtwater zou aangemaakt worden. We kregen terug hoop. Misschien kwam het toch nog goed! Ik werd direct op een bed gelegd en mocht er niet meer uit, mocht zelfs niet rechtzitten. Alles gebeurde in bed, zelfs wassen en naar de wc gaan. En zo begon het wachten en hopen dat we het zouden redden.
. Nu kon er niks meer misgaan zeiden we...de 3 "gevaarlijke" maanden waren nu voorbij...nu konden we echt genieten van ons groeiende kindje. 
