Hallo allemaal.

Toen mijn vriend en ik ontdekten dat ik zwanger was waren we heel blij. Het was niet gepland maar zeker welkom!
Het begin van de zwangerschap was niet makkelijk. Ik was de hele dag door misselijk, als ik nog maar aan eten dacht hing ik al boven de wc, maar dat vond ik niet zo erg...ze zeggen toch altijd dat als je heel misselijk bent dat met je kindje dan alles in orde is? Was het maar zo...
Na de derde maand ging de misselijkheid over. Ik had opeens energie voor 2! En ik at ook voor 2 . Nu kon er niks meer misgaan zeiden we...de 3 "gevaarlijke" maanden waren nu voorbij...nu konden we echt genieten van ons groeiende kindje.
Maar ik zat met een probleem. Ik kreeg rare reacties op de gel die de gynaecoloog gebruikte. En hoeveel ik het ook tegen de gynaecoloog zei, hij vergat het. Ik kreeg een schimmelinfectie.
Ik had een afspraak bij een nieuwe gynaecoloog, op 16 weken en 4 dagen. Maar 4 dagen voor mijn afspraak gebeurde het ergste...
Het was nog nacht toen ik opstond om naar de wc te gaan. Ik stond recht en verloor opeens heel veel water. Ik dacht dat ik geen controle meer had over mijn blaas, had gelezen dat dit kon gebeuren. Dus ik waste me en deed nieuwe kleren aan. Maar toen ik terug in bed ging liggen verloor ik weer een hele plas. Weer wassen en nieuwe kleren...het gebeurde nog een derde keer en toen stopte het. Ik ging terug slapen, toch wel een beetje bezorgd.
Toen ik opstond belde ik naar mijn schoonmoeder, die zei me dat ik direct naar spoed moest gaan want het kon zijn dat mijn water gebroken was.
Toch wel een beetje paniekerig vertrok ik met Vincent naar het ziekenhuis. Vincent probeerde me gerust te stellen door te zeggen dat het wel niks zou zijn, alles zou in orde zijn met ons kindje.
Op de spoed werd ik direct doorgestuurd naar de afdeling verloskunde. Daar kwam een dokter kijken naar het kindje met een echo.
En toen de woorden : 'Nee dit ziet er niet goed uit, al uw vruchtwater is weg, we kunnen niets meer doen.'  Onze wereld stortte in. Ik vroeg aan de dokter of alles ok was met de baby. De dokter antwoorde dat het hartje nog goed klopte maar dat het geen zin meer had.
 Meer zei hij niet en hij vertrok terug. De verpleging kwam zeggen dat ik doorgestuurd werd naar het ziekenhuis waar mijn gynaecoloog werkte, daar zouden ze de bevalling inleiden. En zo stonden we weer op straat waar vincent zijn mama ons kwam halen om naar het andere ziekenhuis te gaan.
Toen we in de auto zaten leek het alsof het allemaal niet werkelijk was, ik kon maar niet geloven dat we ons kindje moesten afgeven. Het klinkt misschien stom maar ik dacht : waarom wij?!
Toen we in het andere ziekenhuis aankwamen kwam er weer een dokter van wacht omdat mijn gynaecoloog niet in het weekend werkte. De dokter deed ook een echo en zei hetzelfde : geen vruchtwater meer maar met de baby alles in orde. Ze stelde voor om af te wachten in plaats van de bevalling in te leiden. Er was een mogelijkheid dat de scheur spontaan dicht zou groeien en dat er nieuw vruchtwater zou aangemaakt worden. We kregen terug hoop. Misschien kwam het toch nog goed! Ik werd direct op een bed gelegd en mocht er niet meer uit, mocht zelfs niet rechtzitten. Alles gebeurde in bed, zelfs wassen en naar de wc gaan.
En zo begon het wachten en hopen dat we het zouden redden.

09-10-2012 om 20:36 geschreven door nele