noa's verhaal Toen ik 16 weken zwanger was braken mijn vliezen. Ik wist toen niet eens dat dit kon. Ik zocht op internet en vond info onder de naam PPROM, maar alleen in het engels. Daarom dat ik deze blog start, voor iedereen die dit ook meemaakt.
27-10-2012
week 1 in het UZA
Hallo allemaal,
Het was maandag toen ik overgebracht werd naar het UZA. 's avonds kwam de ambulance me halen. Tegen dat ik daar was, was het al 22u. Ik kwam op de afdeling materniteit. De eerste nacht daat was verschrikkelijk. Je hoorde baby's huilen, zelfs als mijn deur dicht was. Ik vroeg me constant af of het gehuil van ons babytje binnenkort ook te horen zou zijn. De volgende dag werd ik naar de dokter gereden voor een echo. Zoals ik al wist was er nog altijd niet genoeg vruchtwater te zien maar deze dokters waren nog negatiever dan mijn eigen gynaecoloog. We kregen constant te horen dat het er heel slecht uitzag. Ja dat wisten we maar konden ze niet wat hoop geven? Ik bleef tegenspreken en zeggen dat ik verhalen had gelezen met een goede afloop. Daar antwoorden ze dan op dat het heel zeldzaam was. Iedere keer dat ik van de dokter kwam was mijn hoop even weg. De dokter zei me dat ik nu wel uit bed mocht om naar de wc te gaan en om te douchen. Daar was ik blij om, geen bedpannen meer!!! en een ECHTE douche, zaaaalig!!! De dagen in het UZA waren nog moeilijker dan in duffel. Constant die baby'tjes horen wenen, of kaartjes aan de deuren zien hangen van pasgeborenen... Toen ik voor de eerste keer uit het bed kwam stond ik niet stevig op mijn benen. Ik had verwacht dat het even wennen zou zijn maar dat het zo erg zou zijn wist ik niet! Ik had precies geen kracht meer in mijn benen, ik moest in de badkamer op mijn belletje duwen omdat ik ging flauwvallen. Dan toch maar in bed blijven liggen! De 2e keer dat ik een dokter zag was het de gespecialiseerde dokter. Een professor. Ik vroeg hem naar de amnio infusie. Hij zei me dat het nog experimenteel was en dat het niet zeker was dat het zou werken en dat er risico's aan vastzaten zoals vroegtijdige weeën, placenta die kon loskomen...Ik moest er van hem over nadenken en laten weten wat ik ging doen. Na een paar dagen na te denken en er over te praten met mijn vriend heb ik besloten om de amnio infusie te proberen. Ik kon niet niks doen, anders zouden we nooit weten of het zou helpen. Dus de volgende dag werd mijn bed naar de behandelkamer gereden. 2 dokters en een verpleegster waren bezig om alles klaar te zetten. Een grote zak met een soort van zoutoplossing en een megagrote naald! *slik* Die naald zou in mijn buik verdwijnen. Maar ik had alles over om ons kleintje te redden. Ze deden eerst een echo om te kijken hoe ons kindje lag en waar ze het beste zouden prikken. dan werd heel mijn buik ontsmet. En dan kwam de prikk. De verpleegster had mijn hand vast waarin ik mocht knijpen, zo hard als nodig was. Haar hoofd was naast het mijne en ze praatte met me om me af te leiden. De prik door mijn huid viel mee maar de prik door mijn baarmoeder deed toch serieus veel pijn!!! Ik heb toch een paar keer serieus gevloekt. En toen ging het vocht er in, je zag op de echo hoe mijn baarmoeder voller werd. Opeens zag je ons kleintje schoppen en bewegen. Het was heel ontroerend om te zien. Toen al het vocht er in zat werd ik weer naar mijn kamer gereden. Eenmaal op mijn kamer begon ik opeens weer hele hoeveelheden water te verliezen. Tranen sprongen in mijn ogen. Het had dus niks geholpen, het kwam er rechtstreeks weer uit. Het duurde 1 en een halfuur voordat alles er terug uit was. We waren dus terug bij af. Maar ik kon nog niet beslissen wat we nu zouden doen. 3 Dagen later was er een nieuwe amnio infusie gepland. Pas toen ik in de behandelkamer lag en de echo zag waar weer niks van vruchtwater te zien was besloot ik om de behandeling stop te zetten. Het had geen zin omdat het er direct terug uit kwam en zoveel risico's nemen voor iets dat niet helpt...dat kon ik niet. Ik zei dit tegen de dokter en vroeg wat de verdere opties waren. Hij zei me dat ik de zwangerschap kon stopzetten door weeën op te wekken of dat ik kon afwachten, de natuur zijn gang laten gaan. De zwangerschap stopzetten wilde ik absoluut niet, ik ben niet de natuur, ik ga niet beslissen over leven of dood. Dus in samenspraak met mijn vriend besloten we om de natuur zijn gang te laten gaan. Dat betekende dat ik naar huis moest, om daar verder plat te liggen. Er werden afspraken gemaakt. Ik mocht geen bad nemen, niet vrijen, geen tampons, geen trappen nemen als dat niet dringend nodig was, alleen met water spoelen en niet teveel rondlopen...alleen naar de wc of douchen. Ik moest ook iedere dag een paar keer mijn temperatuur nemen, als die te hoog werd moest ik direct naar het ziekenhuis komen. En in geval van weeën en bloedverlies ook. Ik moest binnen 2 weken terug op consultatie voor een echo. De volgende dag ging ik naar huis. Ik was toen 18 weken ver, dat betekende dat ik 6 weken thuis moest volhouden voor ik terug opgenomen werd. Want op 24 weken zou ik terug opgenomen worden omdat ons kindje dan levensvatbaar zou zijn.
